Ποτέ δεν θεώρησα ότι η οποιαδήποτε ποδοσφαιρική ομάδα είναι κάτι παραπάνω από μια ποδοσφαιρική ομάδα, και σχεδόν πάντα λοιδορώ τους φίλους της Μπαρτσελόνα που πιστεύουν το αντίθετο.
Αυτό όμως δε σημαίνει ότι κάποιες ομάδες δεν είναι πιο βαρετές και κάποιες πιο ιδιαίτερες.
Ο ΟΦΗ βαρετή ομάδα σίγουρα δεν είναι. Στην πραγματικότητα υπάρχουν στιγμές που είναι από τις πιο ιδιαίτερες ομάδες στον κόσμο, όπως για παράδειγμα εκείνο το χαοτικό καλοκαίρι του 2011 ή τα πρόσφατα μπαράζ με τον Πλατανιά.
Αν θέλουμε λοιπόν να ψάξουμε για ιδιαιτερότητες στον ΟΦΗ, θα πρέπει να ξεκινήσουμε από το γήπεδό του. Η ελληνική γλώσσα με δυσκολεύει λίγο στο να βρω τη σωστή λέξη για το Γεντί Κουλέ - ψάχνω το αντίστοιχο του "unique", και θα αρκεστώ στα "ξεχωριστό και ιδιαίτερο". Κι αυτό παρότι θα περιοριστώ αποκλειστικά στο παρόν, στην τωρινή και την πολύ πρόσφατη ζωή του "Γηπέδου Θεόδωρος Βαρδινογιάννης", χωρίς καν να γίνει αναφορά στην ταραχώδη ιστορία του - άλλωστε αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλύτερα από εμένα οι πιο έμπειροι ιστοριογράφοι του oficrete.gr.
Το γήπεδό μας είναι μοναδικό σε πολλά χαρακτηριστικά του. Είναι από μόνο του μια αφορμή για να ξεχωρίζουμε. Καταρχάς, όσες φορές έχω φέρει στο γήπεδο φίλους που δεν είναι ΟΦΗ, έχουν πάθει τη πλάκα τους. Και όχι πάντα με την καλή έννοια.
Είναι μάλλον το μοναδικό γήπεδο το οποίο είναι αδύνατο να το διασχίσεις περιμετρικά με τα πόδια. Οι περισσότεροι έχουμε βρεθεί σε 'κείνο το σπίτι μεταξύ της 3 και της 4 κάποια στιγμή.
Είναι μάλλον το μοναδικό γήπεδο στο οποίο δεν αναγράφεται κάποιος αριθμός έξω από κάθε θύρα. Για να γίνει ακόμα καλύτερο, οι θύρες ακολουθούν μια αυθαίρετη αρίθμηση μεταξύ τους - πιθανώς ανάλογα με το χρονικό σημείο στο οποίο χτίστηκαν.
Γενικά, μπορούμε να πούμε με σχετική ασφάλεια ότι δεν υπάρχει άλλο γήπεδο, στο οποίο να μπορείς να εντοπίσεις με τόση ευκολία τους άμαθους που έρχονται πρώτη φορά.
Είναι επίσης μάλλον το μοναδικό γήπεδο στο οποίο μπορεί να σε πατήσει αυτοκίνητο, καθώς βγαίνεις από την 4 ή την 5. Ναι, πρακτικά δε μπορεί, γιατί η αστυνομία κλείνει την κυκλοφορία στην Καντάνου όταν έχει αγώνα, αλλά καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Και τέλος είναι σίγουρα το μοναδικό γήπεδο στον κόσμο στο οποίο έχει στηθεί γερανός για να κρατήσει τον προβολέα.
Παρόλα τα παραπάνω, το Γεντί Κουλέ είναι ένα φανταστικό γήπεδο για να παρακολουθήσεις έναν αγώνα ποδοσφαίρου.
Είχα την ευκαιρία να πάω σε περισσότερα από 20 γήπεδα ανά την επικράτεια τα τελευταία αρκετά χρόνια. Από όλα αυτά τα γήπεδα έχω δει, αυτά που προσφέρουν την καλύτερη "βίωση" του αγώνα ήταν το Γεντί Κουλέ και της Παναχαϊκής στην Αγυιά - και αυτό με τη χειρότερη φυσικά το υγρό, παγωμένο και αχανές - σχεδόν Σοβιετικό - Παγκρήτιο.
Δεν εννοώ την καλύτερη θέαση - το Γεντί Κουλέ έχει άλλωστε την αξιοσημείωτη ιδιότητα να έχει τουλάχιστον ένα "τυφλό" σημείο από κάθε σημείο της εξέδρας. Ούτε και την καλύτερη ποιότητα υπηρεσιών φυσικά, όσα αναφέρονται στις πρώτες παραγράφους μάλλον το κάνουν σαφές αυτό. Όμως πιστεύω ότι ο τρόπος που ζεις ως φίλαθλος τον αγώνα στο Γεντί Κουλέ, μόνο με λίγα γήπεδα στην Ελλάδα μπορεί να συγκριθεί.
Η μικρή απόσταση από τον αγωνιστικό χώρο σε συνδυασμό με τις υπερυψωμένες κερκίδες κάνει τους παίχτες να έχουν ανθρώπινα, ρεαλιστικά μέτρα. Στις πιο χαμηλές σειρές μπορείς να τους ακούσεις να μιλάνε μεταξύ τους - κάτι που βρίσκω πολύ συναρπαστικό. Η μικρή απόσταση που έχουν οι εξέδρες μεταξύ τους βοηθάει στη ζεστή ατμόσφαιρα. Η παλιομοδίτικη αισθητική του δίνει μια αίσθηση αυθεντικού και αφτιασίδωτου, ακόμα κι αν αυτό οφείλεται περισσότερο σε παλαιότητα και μέτρια συντήρηση.
Οι πολυκατοικίες γύρω από το γήπεδο και ο κόσμος στα μπαλκόνια κάνει το γήπεδο να είναι κομμάτι της γειτονιάς και της ζωής που συνεχίζεται γύρω από αυτό, ενώ παίζεται ο αγώνας. Πόσες φορές δεν σκεφτήκαμε μικροί ότι θα ήταν ωραία να μέναμε γύρω για να μας έρχονται οι μπάλες στα μπαλκόνια; Ή πόσες φορές δεν έγινε το καλαμπούρι για σπασμένα βάζα και αναποδογυρισμένα τηγάνια όταν η μπάλα απειλούσε με εισβολή από κάποια ανοιχτή μπαλκονόπορτα μετά από διώξιμο; Για την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας τα έχει πει (πολύ) καλύτερα ο Γιάννης, θα συμπληρώσω μόνο πως το δικό μου αγαπημένο σημείο είναι η αυτοσχέδια ξύλινη εξέδρα που βρίσκεται σε κάποια ταράτσα πίσω από τη θύρα 1 εδώ και χρόνια.
Όμως και πολλές από τις πιο μικρές ιδιαιτερότητές αυτού του γηπέδου τις λατρεύω.
Πάντα με συνάρπαζε ότι η θύρα 8 είναι στην πραγματικότητα δύο θύρες. Η θύρα 6, που την διασχίζεις ολόκληρη υπογείως, είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό του Γεντί Κουλέ. Προσφέρει εξαιρετική οπτική στον αγωνιστικό χώρο, έχει συνήθως εισιτήρια σε χαμηλή τιμή και οι περισσότεροι επιμένουν να την αγνοούν. Περπατώντας έξω από τα "αμπονέ", δηλαδή τις θύρες 2,3 και 7, πάντα μπορείς να ρίξεις μια κλεφτή ματιά προς τα μέσα. Η εικόνα από την κάμερα που θύμιζε αγγλικό γήπεδο στην (πολύ καλύτερη) παλιά της θέση πάνω από την 7, εκεί στα χρόνια του Τζουγκάνοβιτς. Η εντελώς χαοτική ασυμμετρία στο σχήμα των κερκίδων από τη μία ενοχλεί τα ψυχαναγκαστικά πρέπει , όμως από την άλλη δίνει μια απρόσμενη ομορφιά, με έναν τρόπο σχεδόν παιδικό.
Και πάνω απ' όλα, η κλιμάκωση της έντασης, καθώς ανεβαίνεις τα απότομα σκαλιά της θύρας 4, ειδικά αν έχεις αργήσει λίγο, ο αγώνας είναι έτοιμος να αρχίσει και η 4 έχει "ζεσταθεί" για τα καλά. Ως και σήμερα, με πιάνει ταχυπαλμία όταν τα ανεβαίνω, ακόμα και για τον πιο αδιάφορο αγώνα.
Και αυτά είναι λίγα μόνο από τα όμορφα πραγματάκια αυτού του γηπέδου, καθώς κάποια άλλα δε μπορούν να γραφτούν εδώ λόγω της ευγενικής φύσεως του site (π.χ. ότι η τοποθεσία τους γηπέδου δίνει τη δυνατότητα στους φιλόξενους γειτόνους να προσφέρουν καυτό Κρητικό ελαιόλαδο στους φίλους οπαδούς των φιλοξενούμενων από τα μπαλκόνια.)
Κλείνοντας, δυο λόγια για την εικόνα που συνοδεύει το κείμενο. Είναι η αγαπημένη μου εικόνα με θέμα το ποδόσφαιρο. Είναι τραβηγμένη έξω από το Highbury, την παλιά έδρα της Arsenal, που είναι και η 2η ομάδα μου. Η φωτογραφία είναι άψογη από άποψη κάδρου, όμως η πραγματική της ομορφιά είναι ότι έχει τραβηχτεί ενώ στο γήπεδο είναι σε διάρκεια ένας αγώνας - κάποιο 1-0 με τη Newcastle.
Πάντα έβρισκα μια ιδιαίτερη γοητεία στο να βρίσκεσαι έξω από γήπεδα την ώρα που γίνονται αγώνες. Να βλέπεις τα φώτα από τους προβολείς και να ακούς τις φωνές. Τις λίγες φορές που έχανα αγώνα του ΟΦΗ, ανέβαινα στην ταράτσα του σπιτιού μου για να πάρω μια ιδέα από Γεντί Κουλέ. Τα φώτα από προβολείς τα έβλεπα, τις φωνές μάλλον τις φανταζόμουν.
Δεν επέλεξα τυχαία αυτή την εικόνα. Είναι κι αυτή μια ομάδα που υποστηρίζω, και το γήπεδο της ήταν μέρος της ζωής της γειτονιάς, έστω κι αν το Islington μοιάζει ελάχιστα με τα Καμίνια. Οι πιο πονηρεμένοι καταλαβαίνουν που το πάω. Η Arsenal προχώρησε με βασικό όχημα ένα καινούριο, απείρως πιο σύγχρονο γήπεδο. Το αν πρέπει να κάνει το ίδιο και ο ΟΦΗ, αν υπάρχει πιθανότητα να το κάνει, είναι μεγάλα ζητήματα και θέλουν ένα κείμενο από μόνα τους.
Αντί επιλόγου, θα κλείσουμε με τον τρόπο που κλείνει και κάθε ταινία μετά το 2010, που σέβεται τον εαυτό της: με προ-οικονομία - διαφήμιση του επόμενου άρθρου.
Η δική μου σχέση με το Γεντί Κουλέ ξεκίνησε από μια διακοπή ρεύματος και μια ανεπιτυχή προσπάθεια σύνδεσης μπαταρίας αυτοκινήτου με τηλεόραση, και στα πρώτα ραντεβού περιελάμβανε πολλή βροχή και αρκετή παιδική στεναχώρια. Όμως αυτή η ιστορία ανήκει στο επόμενο κεφάλαιο.
Πηγή εικόνας: Ian Hughes
