Όταν έγινε γνωστό ότι έφυγε από τη ζωή ο Ευγένιος Γκέραρντ, σαν σήμερα, μου ζητήθηκε να γράψω ένα άρθρο, το οποίο δημοσιεύθηκε στο cretalive.gr με τίτλο “Το τέλος της νιότης μας”.

Ήταν βέβαια κάπως δύσκολο, κυρίως επειδή τα μάτια ήταν μονίμως υγρά και δεν έβλεπα την οθόνη.

Είχα λοιπόν γράψει τα εξής:


Το τέλος της νιότης μας

Δεν πέθανε ο Ευγένιος Γκέραρντ, αλλά η νιότη μας. Τα πιο αγνά ποδοσφαιρικά χρόνια της ζωής μας. Τότε που το μεράκι ενός ανθρώπου αρκούσε να μας κάνει να ονειρευόμαστε τίτλους και ευρωπαϊκές πορείες. Και που δεν πείραζε αν δεν ερχόντουσαν, γιατί ήξερες ότι αυτός ο άνθρωπος μπορεί να κάνει συναρπαστική την κάθε νέα σεζόν και το κάθε ματς ξεχωριστό. 

Τότε που περιμέναμε πώς και πώς να περάσει η εβδομάδα, να έρθει επιτέλους η Κυριακή και να πάμε στο Γεντί Κουλέ. Να πάμε να δούμε το καινούριο αστεράκι που ανακάλυψε πάλι ο τρελός Ολλανδός, στο τοπικό των Σερρών ή στα βάθη της Αφρικής. Και τα πιτσιρίκια από την Κρήτη που μπήκαν στα βαθιά και κάνουν πλάκα στους μεγαλύτερους. Αλλά και τον παλαίμαχο που ήρθε "ξοφλημένος", αλλά ο Γκέραρντ θα τον αναστήσει και αυτόν.

Ο Ευγένιος Γκέραρντ ζει και αρκεί μια βόλτα στα sites και στα social media. Αυτό που συμβαίνει είναι συγκλονιστικό, η κατάθεση σεβασμού από φίλους και αντιπάλους είναι καθολική. Ακόμα και άνθρωποι που δεν ασχολούνται καν με τον αθλητισμό, όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο.

Έχουν περάσει πολλοί σπουδαίοι από το κρητικό ποδόσφαιρο και ο Ευγένιος Γκέραρντ είναι ο σπουδαιότερος όλων. Η επιρροή του, ακόμα και σήμερα, στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι αξεπέραστη. Απόδειξη τα δεκάδες "παιδιά" του, που ακολουθούν την προπονητική και διαδίδουν τη φιλοσοφία του Ολλανδού. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι αυτός ο άνθρωπος μας έμαθε μπάλα.

Ο ΟΦΗ έχει νέο χρέος πλέον, να ξαναγίνει μεγάλος, γιατί ο Ευγένιος Γκέραρντ τον έφτιαξε για να είναι μεγάλος. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη του.

---

Πόσο άδικο είχα... Ο Ευγένιος όχι μόνο δε σηματοδότησε με το θάνατό του “το τέλος της νιότης μας”, αλλά αντιθέτως μας την έφερε πίσω, όπως αποδείχθηκε λίγους μήνες μετά!

Χάρη σε αυτόν ξαναμαζεύτηκαν τα παιδικά μας είδωλα, τους ξαναένωσε ο Μίστερ! ΚΑΘΕ φορά που βλέπω τον Ηλία Πουρσανίδη, τον Γιάννη Σαμαρά, τον Νίκο Νιόπλια, αλλά και όποιον άλλον από "τα παιδιά του" βρίσκεται σε ένα πλάνο, αδυνατώ να μην τους σκέφτομαι να κλωτσάνε την μπάλα, όπως τότε. Ότι έχω μπροστά μου κάποιον που θαύμαζα όταν ήμουν παιδί ή έφηβος. Και τι ευλογία είναι αυτό που ζούμε σήμερα, το οποίο συμβαίνει χάρη στον Ολλανδό!

Σαν να μπήκαμε ομαδικώς σε μια χρονοκάψουλα και ζούμε πάλι με τους ανθρώπους που αγαπούσαμε τις δεκαετίες του 80 και του 90.

Χαίρομαι που, λίγα χρόνια αργότερα, ο ΟΦΗ έχει μπει σε πορεία να ξεπληρώσει το χρέος που αναφέρω στον επίλογο εκείνου του άρθρου: “Να ξαναγίνει μεγάλος, γιατί ο Ευγένιος Γκέραρντ τον έφτιαξε για να είναι μεγάλος. Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη τιμή στη μνήμη του”.

Αν και πρέπει όσοι το διάβασαν εκείνη την ημέρα να με πέρασαν - μάλλον δικαίως - για εντελώς φαντασιόπληκτο και ρομαντικό, όταν τα μόνα χρέη που μας απασχολούσαν καθημερινά, ήταν εκείνα που καταδίκαζαν την ομάδα και πάλι σε πλήρη αποσύνθεση και την ψυχολογία όλων μας στα τάρταρα. Νιώθαμε ότι είχε πεθάνει και ο ΟΦΗ μαζί με τον Ολλανδό του.

Άλλωστε, θυμίζω ότι ακόμα και τη μέρα της κηδείας, στο προαύλιο της εκκλησίας της Ελιάς, μαθαίναμε για προσφυγές και απώλειες παικτών, που δε γύρισαν από τις διακοπές των Χριστουγέννων. Λίγες ημέρες πριν ο Νίκος Παπαδόπουλος και οι 14 ποδοσφαιριστές του, πατήσουν το κουμπί της αντεπίθεσης.