Στην πορεία μιας ομάδας στο χρόνο, υπάρχουν οι καλές χρονιές, υπάρχουν και οι κακές χρονιές. Συχνά αρκεί μια λεπτομέρεια, μια απόφαση, για να φτιαχτεί μια καλή ομάδα ή για να διαλυθούν όλα, να πάνε όλα στραβά. Ένας καλός προπονητής, ένα εύστοχο σέντερ φορ, ένας ικανός τερματοφύλακας.

Γι’ αυτό και σήμερα, πχ, κοιτάμε το ρόστερ του ΟΦΗ στον "τελικό" με τον Λεβαδειακό στο Παγκρήτιο και αναρωτιόμαστε, πώς στο διάτανο κινδύνεψε εκείνη η ομάδα, με τόσους παικταράδες, που στο τελευταίο κρίσιμο ματς είχε 20 καθαρές τελικές για γκολ. Αρκούσε το ότι είχε γίνει άστοχη επιλογή προπονητή στο ξεκίνημα της σεζόν.

Ή η ομάδα που πήγε στα μπαράζ της Ρόδου, η οποία ουσιαστικά ήταν η ίδια που ένα χρόνο νωρίτερα βγήκε ΓΙΑ ΠΛΑΚΑ στην Ευρώπη, από τον Γενάρη κιόλας, στην τελευταία χρονιά του Γκέραρντ και την πρώτη σεζόν του Ρόναλντ Γκόμεζ, που "πυροβολούσε" ασταμάτητα. Ένα από τα καλύτερα ρόστερ στην Ιστορία του ΟΦΗ, κόντεψε να πέσει, επειδή η ομάδα δεν άντεξε το σοκ της αποχώρησης του Ολλανδού.

Στην πορεία σου στο χρόνο θα ξανάρθουν καλές χρονιές, όπως και θα ξανάρθουν κακές χρονιές, έτσι είναι το ποδόσφαιρο, έτσι είναι και η ζωή. Αν υπάρχει κάτι που θα πρέπει να μας έμαθε η σεζόν που μόλις τελείωσε, είναι ότι στο ποδόσφαιρο τα πάντα είναι εντελώς ρευστά. Τον Δεκέμβρη νομίζεις ότι χτυπάς εξάδα ή ότι έστω είσαι χαλαρός και ένα μήνα αργότερα είσαι τέζα στα πατώματα από το “ξύλο”. Ομάδα λοιπόν, ξαναφτιάχνεις, αρκεί να κάνεις σωστές επιλογές και να πάρεις σωστές αποφάσεις, μαθαίνοντας από τα λάθη σου.

Αυτό όμως που για μένα θα πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα του οργανισμού, είναι η αποκατάσταση της σχέσης του ΟΦΗ με τον κόσμο του. Στην παρουσίαση του Λυσάνδρου ήξερα ότι είναι “αγενές” (προς τον νέο CEO) να θέσω το θέμα, έχω και μια φυσική αλλεργία (και αμπαλοσύνη) με τα μικρόφωνα, όμως ήθελα οπωσδήποτε να προκαλέσω την κουβέντα, να ακούσει ο κόσμος αυτά τα λόγια που καλώς ειπώθηκαν, παρόλο που την περίμενα την αρχική αντίδραση του πάνελ.



Σύμφωνοι, αυτό που είναι το πιο σημαντικό πράγμα για τον κόσμο του ΟΦΗ, είναι να πηγαίνει καλά η ομάδα. Αν νικάει ο ΟΦΗ όλα είναι ρόδινα, όπως υπάρχει και η σιωπηλή πλειοψηφία/μειοψηφία (ανάλογα των περιστάσεων) που δε θα μπει ποτέ σε αντιπαραθέσεις στα social media. Όμως αυτό για μένα είναι και προβληματικό, να εξαρτάται η σχέση ομάδας και κόσμου από το αν η μπάλα πήγε δοκάρι και μέσα ή δοκάρι και έξω ή αν πήδηξε ο Ουές για κεφαλιά ή όχι. Δυστυχώς ή ευτυχώς, όταν αγωνίζεσαι στην Α' Εθνική, χρειάζεσαι περίπου 10 νίκες για να σωθείς, οπότε οι περισσότερες Κυριακές δεν είναι ευχάριστες για μια ομάδα που δεν κάνει πρωταθλητισμό. Οι νίκες φέρνουν ευφορία, οι ήττες γκρίνια, κατά περίσταση και οι ισοπαλίες.

Η φετινή χρονιά ξεκίνησε από την αρχή ανάποδα. H ιστορία με το σήμα έκαψε σχεδόν όλο το λίπος στην “ανοχή” ή καλύτερα στην εμπιστοσύνη που είχε σημαντική μερίδα του κόσμου προς τη διοίκηση και πλέον το ζωνάρι ήταν λυμένο για κάθε στραβή. Δυστυχώς, ακολούθησε η αγωνιστική σεζόν που ακολούθησε και ζήσαμε αυτό που ζήσαμε.

Η ομάδα θα πρέπει να βάλει στόχο να αποκατασταθούν οι σχέσεις. Αυτή έχει τους επικοινωνιολόγους, τους πτυχιούχους και τους βραβευμένους, αυτή πρέπει να βρει και τον τρόπο. Δεν έχει σημασία αν τα σχόλια θα είναι 3, 10, 100 ή 1000. Δεν περισσεύει κανένας για τον ΟΦΗ. Δε γίνεται άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν για τον ΟΦΗ, που πάνε στο γήπεδο 30 και 40 χρόνια, να νιώθουν τόσο εχθρικά προς την ΠΑΕ, να νιώθουν τόσο ξένοι με την ομάδα τους. Να είναι καχύποπτοι με το παραμικρό. Εννοείται πώς δεν έχουν σε όλα δίκιο, όμως το πρόβλημα είναι πια της ομάδας, να βρει τον τρόπο να το λύσει. Αλλιώς στην πρώτη ήττα θα έχουμε τα ίδια. Γιατί δεν υπάρχει αυτό το “λίπος” πια. Υπάρχει φθορά. Και είναι κρίμα, η ζωή είναι μικρή για να μη χαίρεσαι τον ΟΦΗ. 

Δε γίνεται να βλέπουμε σήμερα βιντεάκια παλαιότερων ετών, όταν ο ΟΦΗ είχε ιδιοκτησία από θολή έως βρώμικη, με το Γεντί Κουλέ να είναι φίσκα σε κρίσιμους αγώνες και τον κόσμο του απόλυτα συσπειρωμένο. Και σήμερα το club, που ίσως ζει ιδιοκτησιακά τις καλύτερες μέρες της ιστορίας του, να μην έχει το λαό του ως ασπίδα του (έστω κι αν του στέρησε τη δική του - ή μάλλον δεν του τη στέρησε, πάντα εκεί θα είναι). Είναι πάρα πολύ σημαντικό να ξανακερδίσεις την εμπιστοσύνη του Ομιλίτη, ο οποίος λόγω της σιωπής σου στις πιο δύσκολες ημέρες της σεζόν, έγινε έρμαιο κάθε συνομωσίας και κάθε fake news από φίλους και εχθρούς. Η ομάδα έχανε συνεχώς και η τρίχα γινόταν τριχιά, για την παραμικρή μαλακία που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς.

Ο ΟΦΗ στην Ιστορία του είναι μια πολύ αγαπησιάρικη ομάδα, όμως επειδή ο ΟΦΗτζής έχει περάσει πραγματικά πάρα πολλά, έχει ως φυσικό αντανακλαστικό να ανησυχεί για το παραμικρό και να περιμένει τα χειρότερα, οπότε κάθε καταστροφικό σενάριο βρίσκει εύφορο έδαφος, διασπείρεται σαν πυρκαγιά στο ξερό χορτάρι. Πρέπει ως club να δώσεις εφόδια στον καθένα που θέλει πραγματικά να πιστέψει σε σένα και να σε υποστηρίξει, να ξέρει ότι θα βρει επιχειρήματα να αντικρούσει την κάθε κατηγορία και συνωμοσία. Αν δεν το κάνεις, αφήνεις ανοιχτό το πεδίο, στην πρώτη ήττα θα έχουμε τα ίδια. Πρέπει πάντως να ειπωθεί, οι σύνδεσμοί φέτος έδειξαν απίστευτη ωριμότητα, μέσα στις πιο δύσκολες συνθήκες.

Η πρόσφατη συνέντευξη Τύπου έκανε πάρα πολύ καλό στην ψυχολογία του κόσμου, το έβλεπες παντού στο διαδίκτυο. Αντέστρεψε πολύ το κλίμα. Πρέπει ο ΟΦΗ να βρει τον τρόπο να ακούγεται η επίσημη φωνή του πιο συχνά. Θα μου πεις, γίνεται να κάνουν τέτοιες συνεντεύξεις συνέχεια; Όχι, αλλά για παράδειγμα, θυμάμαι κάτι που είχα γράψει στο παρελθόν, μετά από μια 2ωρη συνέντευξη του Ηλία Πουρσανίδη στον Athletic Radio, ότι ίσως θα ήταν καλό να καθιερωθεί το "10λεπτό του Ηλία", κάθε 2-3 βδομάδες ξέρω 'γώ, με το επικοινωνιακό χάρισμα που έχει. Ο ΟΦΗ χρειάζεται έναν spokeperson, που λέμε και στα Σίσαρχα.

Ενόψει και της επιστροφής των θεατών στα γήπεδα, η ΠΑΕ θα πρέπει να κάνει τα ΠΑΝΤΑ, ώστε να μην υπάρχει ούτε ένα άδειο κάθισμα (όταν θα επιτρέπεται το 100% της προσέλευσης). Πέρα από αριθμούς και οικονομικούς προϋπολογισμούς, η φετινή σεζόν απέδειξε ότι ο ΟΦΗ χωρίς τον κόσμο του είναι μια πολύ ευάλωτη ομάδα, ότι ο κόσμος για τον ΟΦΗ είναι το Α και το Ω. Είναι ο Όμιλος ΦΙΛΑΘΛΩΝ Ηρακλείου. Να γεμίζει το γήπεδο, με προσιτό τρόπο, χωρίς εισοδηματικούς αποκλεισμούς. Δεν μπορείς να είσαι ελιτιστής ή σνομπ όταν διοικείς μια ποδοσφαιρική ομάδα, δεν είναι το Μέγαρο Μουσικής. Η βοήθεια που παίρνει ο ΟΦΗ από τον κόσμο του στο Γεντί Κουλέ, είναι πολύ πιο πολύτιμη από ένα "συν" στον ετήσιο ισολογισμό.

Όπως ξαναέγραψα, για μένα αυτή τη στιγμή η αποκατάσταση της σχέσης του ΟΦΗ με τον κόσμο του, θα πρέπει να είναι η νούμερο ένα προτεραιότητα του οργανισμού. Με κάθε τρόπο. Πχ, μπορεί εγώ να προτιμούσα για προπονητή τον Λόπεθ (που ήταν στον Βόλο) ή τον Γιαννίκη. Όμως, από τη στιγμή που η πλειοψηφία του κόσμου επιθυμούσε την παραμονή του (αγαπημένου μας) Νίκου Νιόπλια, για μένα ήταν πια μονόδρομος. Για το κλίμα στην Ομιλίτικη οικογένεια, πάνω απ’όλα.

Για εμάς που βλέπουμε τον ΟΦΗ ως την οικογένειά μας, ξέρουμε ότι μέσα σε μια οικογένεια μπορεί να υπάρξουν και καυγάδες και μεγάλες εντάσεις, επειδή πχ ένα μέλος της πήρε μια απόφαση που επηρεάζει όλους, χωρίς να ρωτήσει τα υπόλοιπα μέλη. Όμως σε μια πραγματική οικογένεια, στην οποία υπάρχει πραγματικός δεσμός και αγάπη, στη συνέχεια πάντα έρχεται η συμφιλίωση, ακόμα και η συγχώρεση. Και ο ΟΦΗ πρέπει να ξαναγίνει μια πραγματική οικογένεια. Δεν είμαστε αμέτρητοι και χρειαζόμαστε όλοι.