Ο ΟΦΗ μπήκε στα περσινά πλέι οφ με την πιο λανθασμένη νοοτροπία. Με το mentality ότι δίνει φιλικά αξιολόγησης ρόστερ, απέναντι σε αντιπάλους που έπαιζαν επίσημα ματς με βαθμολογική σημασία. Και αυτή τη νοοτροπία την πλήρωσε στο μοναδικό ματς που έβαλε στόχο τη νίκη, κόντρα στον Άρη στο Γεντί Κουλέ, όταν παρουσιάστηκε ανέτοιμος πνευματικά και έχασε την 5η θέση και το χρηματικό μπόνους που υπήρχε με αυτήν.

Είχε την ευκαιρία να κοντράρει τις 5 καλύτερες ομάδες στην Ελλάδα, να μετρήσει τις δυνάμεις του, να δει τι του λείπει για να τις ανταγωνιστεί περισσότερο στο μέλλον, όμως ο ΟΦΗ την πέταξε στα σκουπίδια εντελώς αυτήν την προοπτική.

Του έγινε μάλιστα τέτοιο "κτήμα" ότι δεν μπορεί να τις νικήσει τις συγκεκριμένες ομάδες, που φέτος ούτε το Χ δεν "τολμούσε" να διεκδικήσει απέναντί τους, σε αντίθεση με τον Ατρόμητο, τον Αστέρα Τρίπολης, τον ΠΑΣ Γιάννενα, που πήραν αρκετά θετικά αποτελέσματα κόντρα στο υποτιθέμενο "Big-5", τη σεζόν που διανύουμε.

Ακόμα και ο ΟΦΗ του 2018 - 2019, με τα γνωστά προβλήματά του, που σώθηκε στα μπαράζ με τον Πλατανιά, κατάφερε να νικήσει δύο φορές τον ΠΑΟ και μία φορά τον Ολυμπιακό, αλλά ο φετινός, υποτιθέμενος Ευρωπαίος ΟΦΗ δεν έχει το θάρρος ούτε να το σκεφτεί.

Τη νοοτροπία αυτή, λοιπόν, την κουβάλησε φέτος. Και την πληρώνει τώρα. Συνήθισε την ήττα σε τέτοιο βαθμό, που ξέχασε να νικάει. Έμπαινε στο γήπεδο όλη τη σεζόν, σαν να είναι άλλη μια μέρα στην προπόνηση ή σαν ένα απλό φιλικό που δοκίμαζε παίκτες και τρόπο παιχνιδιού. Και δημιούργησε αρνητικά στατιστικά και σερί ηττών που έβλαψαν όλο τον οργανισμό, έφθειραν την ψυχολογία παικτών και φιλάθλων και έκαναν ζημιά στη σχέση ομάδας και κόσμου.

Ούτε ο στόχος "να μην τραυματιστούν οι παίκτες στα πλέι οφ" αποδείχθηκε ότι είχε αποτελέσματα για τον ΟΦΗ, το αντίθετο.

Ενόψει των πλέι άουτ, πρέπει τώρα να μάθει από την αρχή να νικάει. Να κάνει το ακριβώς αντίθετο δηλαδή, από αυτό που έκανε στα πλέι οφ. Από μια ομάδα soft και loser, να γίνει μια winning team, να σώσει τη χρονιά και αυτήν τη νοοτροπία να την αποκτήσει και για του χρόνου και όλες τις επόμενες χρονιές. Το "δεν πειράζει αν χάσουμε", που "πότισε" τον ΟΦΗ εδώ και μήνες να αποβληθεί για πάντα από το DNA του συλλόγου. Το ποδόσφαιρο έχει 3 αποτελέσματα και το σεβόμαστε, αλλά ο στόχος πρέπει να είναι μόνο η νίκη.

Και αφού το καταφέρει (να σώσει τη χρονιά), οι άνθρωποι που διοικούν την ομάδα και ιδίως όσοι διαχειρίζονται το ποδοσφαιρικό team, να κάνουν μια σοβαρή αξιολόγηση των πεπραγμένων τους και κυρίως την αυτοκριτική τους, για τη λανθασμένη ρότα που πήρε η ομάδα από τις επιλογές τους και να αποδοθούν οι ευθύνες. Βασικά, αυτό πρέπει να συμβεί, ανεξάρτητα κατάληξης, ακόμα και 7/7 νίκες να κάνει!

Ουσιαστικά, ο ΟΦΗ θα πρέπει στα πλέι άουτ να μάθει από το παράδειγμα του Αστέρα Τρίπολης. Η ομάδα της Αρκαδίας πέρσι είχε ένα κάκιστο ξεκίνημα, στη συνέχεια προχώρησε σε αλλαγές και βελτιώθηκε και απείλησε μάλιστα τον ΟΦΗ να του "κλέψει" τα πλέι οφ και έπειτα, στα πλέι άουτ δεν αδιαφόρησε, αντίθετα ολοκλήρωσε το μίνι πρωτάθλημα αήττητος και έβαλε τις βάσεις για τη φετινή, πολύ επιτυχημένη σεζόν, έχοντας πια πνεύμα νικητή, και σε καλές και κακές εμφανίσεις.

Ο Γιώργος Σίμος έλεγε πέρσι (όταν δεν ήθελε να πει για εξάδα) ότι "στόχος μας είναι να αποκτήσουμε μια βάση παιχνιδιού για το μέλλον". Η βάση αυτή αποδείχθηκε αφρολέξ και τώρα πρέπει να στηθεί από την αρχή, πιο γερή και βασικό συστατικό θα πρέπει να είναι το μέταλλο της νίκης.

ΥΓ: Δε θέλω να είμαι σαν αυτούς στις τηλεοράσεις, που το παίζουν ειδικοί των πάντων κάθε μέρα, οικονομολόγοι, σεισμολόγοι, εσχάτως λοιμωξιολόγοι, κτλ. Οπότε, εγώ δεν είμαι ούτε γυμναστής, ούτε φυσιοθεραπευτής, ούτε γιατρός, ούτε τίποτα άλλο, πέρα από παθόντας (άουτς). Όμως είναι ολοφάνερο ότι υπάρχει τεράστιο θέμα με τις αποκαταστάσεις και τις επιστροφές των τραυματιών. Και αργούν να επιστρέψουν και ξανατραυματίζονται. Προσωπικά, αν φοβάμαι κάτι ενόψει των πλέι άουτ, είναι να πάμε στα πιο κρίσιμα ματς χωρίς τα πιο σημαντικά μας όπλα και να πέσει όλο το βάρος σε παίκτες που μέχρι τώρα αδυνατούν να το σηκώσουν (και μακάρι, εννοείται, να αποδείξουν το αντίθετο).