Πρώτη φορά πηγα στο Γεντί Κουλέ σε έναν αγώνα πρωταθλήματος με τον Διαγόρα κάπου στα μισά της δεκαετίας του '80. Ήμουν Ο.Φ.Η. όμως και πριν από την επίσκεψη στα Καμίνια – οικογενειακή παράδοση! Ο Ο.Φ.Η. για μένα δεν ήταν επιλογή, ήταν κάτι σαν τους συγγενείς που δεν διαλέγουμε.
Στην πορεία, προς το τέλος της δεκαετίας του '90 όταν είχα την πρώτη μου επαφή με την δημοσιογραφία, είχα την τύχη να ξεκινήσω στο πλευρό του Μανώλη Δανδουλάκη και μοιραία να ασχοληθώ με το ρεπορτάζ του Ο.Φ.Η. Κάλυψα δημοσιογραφικά το περίφημο μπαράζ της Ρόδου, το 2006 έζησα την προετοιμασία της Γερμανίας από κοντά. Είχα την τύχη να περιγράψω (έστω και σε φιλικό) τη νίκη μας στο Καϊζερσλάουτερν. Γρήγορα όμως κατάλαβα πως Ο.Φ.Η. και αντικειμενικότητα δεν πήγαιναν μαζί και έτσι μεταπήδησα στο πολιτικό ρεπορτάζ. Μάλλον φοβήθηκα πως η καθημερινή επαφή με το εσωτερικό της ομάδας θα οδηγούσε στην απομυθοποίηση της στα μάτια μου. Κάτι τέτοιο δεν πρόλαβε να γίνει. Ο Ο.Φ.Η. παραμένει ένας μύθος που μπορώ να απολαμβάνω μόνο από τις κερκίδες του Γεντί Κουλέ και των γηπέδων και όχι από τα δημοσιογραφικά θεωρία.