Για το λόγο ότι δεν είναι όλα ποδόσφαιρο στη ζωή μας, αλλά και ποδόσφαιρο, παραθέτω αυτούσιο ένα μικρό απόσπασμα από ένα πατριώτη Κρητικό και σύγχρονο φιλόσοφο, που μας εξηγεί τόσο απλά ένα φαινόμενο που συναντάμε σε όλες τις πτυχές της ζωή μας, αλλά δυστυχώς μας βασανίζει διαρκώς.

Ο μεγάλος λογοτέχνης μας, Νίκος Καζαντζάκης γράφει στο μνημειώδες έργο του «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται»:

«…Ο Αλλάχ λέει έπλασε τον Ρωμιό, αλλά μόλις τον είδε το μετάνιωσε. Είχε ένα μάτι ο αφιλότιμος, που τρυπούσε ατσάλι…. Να κάμω τον Τούρκο, σκέφτηκε ο Αλλάχ για να σφάξει τον Έλληνα, να βρει ο κόσμος την ησυχία του». Έπιασε το λοιπόν μέλι και μπαρούτι, το μάλαξε καλά, καλά κι έφτιαξε τον Τούρκο. Κι αμέσως χωρίς να χασομερήσει, βάνει σ’ ένα ταψί τον Τούρκο και τον Ρωμιό, να παλέψουν. Πάλευαν, πάλευαν από το πρωί ως το βράδυ. Κανένας δεν έριχνε τον άλλον, μα μόλις σκοτείνιασε, βάνει ο άτιμος ο Ρωμιός, τρικλοποδιά, κάτω ο Τούρκος! Ο διάβολος να με πάρει, την έπαθα πάλι μουρμούρισε ο Αλλάχ. Τούτοι οι Ρωμιοί, θα φάνε τον κόσμο. Τι να κάνω; Όλη νύχτα ο Αλλάχ, δεν έκλεισε μάτι ο κακομοίρης, μα το πρωί πετάχτηκε πάνω και κτύπησε τις χερούκλες του. Βρήκα! Βρήκα! Φώναξε. Έπιασε πάλι φωτιά και κοπριά κι έφτιαξε έναν άλλον Ρωμιό και τους έβαλε και τους δύο στο ταψί να παλέψουν. Άρχισαν το πάλεμα οι Ρωμιοί, τρικλοποδιά ο ένας, τρικλοποδιά κι ο άλλος, μπηχτές ο ένας, μπηχτές κι ο άλλος. Πάλευαν, πάλευαν, έπεφταν σηκώνονταν, ξαναέπεφταν, ξανασηκώνονταν, πάλευαν… Κι ακόμα παλεύουν. Κι έτσι ο κόσμος, Μπραημάκι μου, βρήκε την ησυχία του…»

Εγώ προσωπικά ,θέλω να πιστεύω και οι περισσότεροι, δεν θέλω να είμαι σε αυτό το ταψί και να μαλώνω με "Ρωμιό". Θέλω να πολεμάω μαζί του τον κάθε είδους "Τούρκο", σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τα κοινά πιστεύω…

Δεν θέλω να είναι ήσυχος ο κόσμος και εμείς απασχολημένοι με τρικλοποδιές, μπηχτές και παλέματα. Θέλω να είναι όλος ο ντουνιάς στην πρίζα και να έχουν το νου τους σε μας.

Γνωρίζουν πολύ καλά, ότι ενωμένοι όλοι μαζί μπορούμε να φάμε τον κόσμο τους και να φτιάξουμε το δικό μας.

Τα παραδείγματα και οι στιγμές εκτός ταψιού πολλά και αξιοθαύμαστα, αλλά μετά πάλι το ίδιο λάθος ....  (άθελά μας) ξαναμπαίνουμε στο ταψί!