Η ομάδα έχει απογοητεύσει ακόμη και τους πιο αισιόδοξους.
Η ψυχολογία που υπάρχει από όλους δεν είναι και στα καλύτερα της και όποιος πει το αντίθετο απλά προσπαθεί να κοροϊδέψει τον ίδιο του τον εαυτό.
Όλη τη χρονιά κυριαρχεί η λέξη "στήριξη" και ορθώς, αλλά δε βοηθάει και η ομάδα πάνω σε αυτό, με αποτέλεσμα να έχει καταντήσει κουραστικό και ψυχοφθόρο για όλους.
Τελικός στον τελικό, πάμε για το επόμενο, πάμε για το μεθεπόμενο και από ουσία τίποτα.
Με αποτέλεσμα, η λέξη "τελικός" για τους περισσοτέρους έχει καταντήσει να ηχεί πολύ άσχημα στα αυτιά μας και κυρίως γιατί δεν αρμόζει στην ομάδα να δίνει τελικούς από τον πρώτο γύρο... Μας κούρασαν τέτοιου είδους τελικοί!
Τα χαστούκια έρχονται το ένα πίσω από το άλλο και μεγάλη μερίδα του κόσμου έχει απογοητευτεί πλήρως.
Ποιος ήταν αυτός ο ΟΜΙΛΙΤΗΣ που κατάφερε έστω να χαμογελάσει μετά το ματς της Κυριακής;
Όλοι καταλαβαίνουμε ότι τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα για την ομάδα, αλλά εδώ θα γίνω "αιρετικός" για πολλούς, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι διαβάζοντας τα παρακάτω πολλοί θα λένε: "ρε φίλε, να μας τρελάνεις θέλεις;"
Και όμως το προχθεσινό παιχνίδι υπό άλλες συνθήκες και χωρίς τη βαθμολογική πίεση που υπάρχει, όλοι θα το συζητούσαμε ως ένα πολύ καλό παιχνίδι από την ομάδα με 21 τελικές προσπάθειες σε εκτός έδρας ματς, με 3 δοκάρια, με τετ α τετ, με σουτ, με ολοκληρωτικό παιχνίδι κατοχής και άκρως επιθετικό ποδόσφαιρο.
Αν το δούμε θετικά, ήμασταν άτυχοι.
Αν το δούμε αρνητικά, ήμασταν ανίκανοι.
Ο καθένας όπως το βλέπει.
Απλά θέλω να καταλήξω ότι η ομάδα έχει βελτιωθεί αγωνιστικά - επιθετικά συγκριτικά με το πριν, και της λείπει μόνο το γκολ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει και τις αδυναμίες της, αλλά δεν είναι η ομάδα του πρώτου γύρου, που με δυσκολία πατούσε περιοχή.
Θα μου πείτε... "Με τον Απόλλωνα έπαιζες που είναι τελευταίος!"
Ο Απόλλων, για όσους έχουν δει παιχνίδια του, δεν είναι αυτό το αγωνιστικό του πρόσωπο και όσο τρελό και αν το διαβάζετε, το παιχνίδι μας τον έκανε να βγάλει αυτή την εικόνα, βάζοντας τον να κυνηγάει πίσω από την μπάλα για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Αλλά δε θα σταθώ μόνο σε αυτό, θα σταθώ στα εκπληκτικά 38 λεπτά με τη Λαμία, στα 15 με Ολυμπιακό και στα 70 με Απόλλων και στο σύνολο των τελικών προσπαθειών που η ομάδα - ενδεχομένως - δεν έχει κάνει σε όλο το πρωτάθλημα.
Αυτό κάτι δείχνει από μόνο του.
Και εδώ πάλι ο αντίλογος: "Τι βελτίωση ρε φίλε, όταν έχει 6 παιχνίδια ακόμη και σε 24 δεν έχεις κάνει τίποτα, όταν όλοι σου κάνουν δώρα και εσύ δεν έχεις καταφέρει να πάρεις κανένα, τώρα θα τα κάνεις;"
Ναι τώρα, πρέπει να τα κάνει!
Έχει δείξει τα στοιχεία - πλέον - ότι μπορεί να τα κάνει.
Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ, ως απλός οπαδός που εκφράζει δημόσια την άποψη του, χωρίς καμία δημοσιογραφική ιδιότητα και - κυρίως - χωρίς να θέλω να χαϊδέψω αυτιά.
Λάθη σαφώς και έχουν γίνει, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που ούτε θα τα κρίνει, αλλά ούτε και που θα τα βελτιώσει.
Το σίγουρο είναι ότι χρειάζεται μια σπίθα για τη συνέχεια, που θα κάνει όλους να πιστέψουμε ότι ακόμη και τώρα μπορούμε να αντιστρέψουμε την κατάσταση όλοι μαζί.
Αυτή η σπίθα βρίσκεται στο παιχνίδι με τον Λεβαδειακό και αν ανάψει εκεί το πάθος που όλοι θέλουμε από την ομάδα, θα βγει!
Και θα βγει διότι τώρα το δείχνει ότι μπορεί, ασχέτως ξαναλέω ότι τα αποτελέσματα δε μας αφήνουν να δούμε ότι έστω και στο παρά 5' κάτι πάει να γίνει και όσο υπάρχουν βάσιμες ελπίδες μαθηματικά, χρειάζεται μόνο θετική ενέργεια, γιατί μόνο έτσι θα μπορούμε να έχουμε κάποιο κέρδος.
ΟΦΗ είσαι και ΟΦΗ σημαίνει τρελά πράγματα, τρελές καταστάσεις και απίστευτη πλοκή των εξελίξεων, είτε θετικά είτε αρνητικά.
Το έχουμε ζήσει πολλάκις.
Πολλοί μας έχουν ξεγραμμένους και το έχουν κάνει και άλλες φορές στο παρελθόν, αλλά στο τέλος τους χαλάμε τα σχέδια, γιατί εμείς πάντα πιστεύαμε!
Όχι, δε ζητάω από κανέναν να στηρίξει την ομάδα, γιατί έχει γίνει κουραστικό, δε ζητάω από κανέναν να είναι εκεί, στον υποτιθέμενο τελικό.
Ο κάθε ένας να πράξει αυτό που πιστεύει, αυτό που νιώθει, αυτό που του λέει η καρδιά του και να κάνει αυτό που θεωρεί αυτός σωστό, με γνώμονα μόνο το καλό του ΟΦΗ, διότι τώρα παίζουμε τα ρέστα μας!
Πότε δεν τα παρατήσαμε και όπως λέει και το σύνθημα... Τι κι αν πέρασα μπόρες και καταιγίδες!
