Φύγε Σίμο!
Φύγε Σαμαρά Γιάννη!
Φύγε Σαμαρά Γιώργο!
Φύγε Selimovic!
Φέρε Επιθετικό!
Διώξε Επιθετικό!
Κάνε Νίκες!
Βγάλε Παίχτες!
Φύγε, Σκάσε, Νίκησε, Φέρε, Διώξε, Κάνε κτλ κτλ κτλ!
Ατάκες και κουβέντες, καθημερινές πλέον στο Ομιλίτικο ρεπερτόριο. Ευτυχώς, πάντως, που ακόμα ο Big Mike, είναι ασφαλής…
Μια απάντηση για όλα αυτά, δεν υπάρχει. Όχι, δεν υπάρχει ούτε trust the process, ούτε f**k the process. Όσο και να θέλουμε να τα βλέπουμε όλα ασπρόμαυρα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι. Δεν υπάρχει μια λύση, η οποία μόλις γίνει, όλα μαγικά και αστραφτερά θα αλλάξουν.
Πριν εξηγήσω το συλλογισμό μου, να πω πως φυσικά σε κανέναν, όπως ούτε και σε εμένα, δεν αρέσει αυτή η αγωνιστική εικόνα της ομάδας.
Ρε φίλε όμως, υπάρχει ένα πολύ μεγάλο ΑΛΛΑ εδώ… Ξεχνάμε όλοι πολύ εύκολα που είμασταν και που είμαστε. Κάνουμε πως δεν βλέπουμε τι γίνεται γύρω μας σε άλλες ομάδες. Αρχίζουμε και βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος. Τι θέλουμε; Καραβιές παικτών και να πληρώνουμε συμβόλαια για παίκτες, που δεν ξέρουν που πέφτει το ΒΑΚ; Αλλαγές προπονητικού team, ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος; Νόμιζα ότι μετά από όλα αυτά που έχουμε περάσει, τουλάχιστον εμείς, είμαστε σοφότεροι φίλαθλοι…
Κοιτώντας τα πραγματικά δεδομένα και την υπάρχουσα κατάσταση, με ένα ψυχρό μάτι, είμαστε πολύ καλυτέρα από ΠΟΤΕ! (δυστυχώς για πολλούς)
Δε θα μπω στη λογική σύγκρισης με εποχή Ευγένιου, γιατί τότε μπορεί να παίζαμε μπαλάρα, αλλά κάτω από την ασπρόμαυρη, φορούσαμε άλλη φανέλα (για τη μεγαλύτερη περίοδο τουλάχιστον). ΠΟΤΕ ο Ομιλίτης όμως, δεν είχε αυτοσκοπό των πρωταθλητισμό!
Να οριοθετήσουμε εδώ (σαν καλό casestudy, γαρ) ότι ο απώτερος στόχος ΟΛΩΝ των Ομιλιτών, είναι να έχουμε μια αυτοδύναμη ομάδα, καταρχήν, Να παίζουμε όμορφο ποδόσφαιρο και να παράγουμε ταλέντα από την ακαδημία μας. Αν έρθουν και διακρίσεις, θα έρθουν μέσα από το στόχο. Εδώ δε νομίζω να διαφωνεί ΚΑΝΕΝΑΣ. Ε, και αν διαφωνεί, υπάρχει και ο γαύρος, ο βάζελος κτλ.
Όσο και αν αγαπάμε και νιώθουμε ευγνώμονες στον Big Mike, δε θέλουμε να διαλύσουμε όταν φύγει και έρθει ή δεν έρθει κάποιος άλλος! Θέλουμε μια σταθερότητα, θέλουμε έστω υποτυπώδεις υποδομές, θέλουμε να υπάρχει μια συνέχεια και να έχουμε ένα καλό «όνομα» στη ποδοσφαιρική και εμπορική αγορά. Έτσι λοιπόν, ο ΟΦΗ δεν είναι, ούτε και πρέπει να είναι ο Σαμαράς, ο Παπαβασιλάκης, ο Σίμος και o Selimivoc. Όπως επίσης, δεν είναι και ούτε πρέπει να είναι ο Ευγένιος, ο Βέρα, ο Θοδώρας, ο Βατσινάς, αλλά και ο Γιάννης, ο Μανώλης, ο Κώστας, η Μαρία κτλ, κτλ… (Ο Μπαντελής δεν αναφέρεται γιατί ανήκει στο Πάνθεων και στο απυρόβλητο, για άλλους λόγους…)
Ο ΟΦΗ πρέπει να ξεφύγει από την ιδέα και να γίνει πράξη. Να γίνει μια οντότητα, που θα ζει και θα αναπνέει, χωρίς «μηχανική» υποστήριξη και θα στέκεται στα δικά του πόδια και όχι σε δεκανίκια!
Αυτό δε θα γίνει ούτε σε μια σεζόν, ούτε σε δυο, αλλά ούτε και σε τρείς. Ναι, ήρθαν όλα τόσο βολικά πέρυσι, που μπήκαμε από το πουθενά 6άδα, αν και από τον Δεκέμβρη και μετά δεν αξίζαμε ούτε 12αδα. Δε γίναμε σε μια νύχτα ομάδα, που από την σωτηρία κυνηγούσαμε το πρωτάθλημα! Ούτε καν! Μπήκαμε 6αδα με μισό στόπερ, με κεντρο-επιθετικούς παίκτες καλούς, αλλά καθόλου σταθερούς και με ένα προπονητή άπειρο μεν, αλλά πολύ αξιόλογο δε.
Αλλά ειλικρινά, κατά βάθος, ποιος λογικά σκεπτόμενος φίλαθλος πίστεψε, ότι από τελευταίοι γίναμε ξαφνικά ομάδα εξάδας; Μας έκατσε, απλά.
Για τη φετινή σεζόν; Εγώ προσωπικά δεν είχα και ούτε έχω μεγάλες προσδοκίες. Εννοείται ότι θα χαρώ με τις νίκες και «θα τα πάρω» με τις ήττες, αλλά κατά βάθος ξέρω πού ανήκουμε και τι περιμένω να δω από αυτή την ομάδα, τα επόμενα χρόνια και όχι χθες ούτε αύριο, αλλά ούτε και σήμερα. Ναι, θέλω να μη χάνουμε με τα κεφάλια κάτω, ναι θέλω να δαγκάνουμε από το λαιμό, όποια ομάδα έχουμε απέναντί μας, αλλά… έχω υπομονή και έχω και εμπιστοσύνη, γιατί βλέπω ότι, αργά μεν, αλλά σταθερά γίνεται δουλειά στα ζωτικά κομμάτια του οργανισμού που λέγεται ΟΦΗ. Το αγωνιστικό, ας περιμένει κάνα δυο σεζόν… Δε χάθηκε ο κόσμος.
Χρόνια και χρόνια, ζήσαμε να βλέπουμε την ομάδα μας κυλιέται στο βούρκο, να έρχεται το κάθε λογής αρπακτικό και να κόβει κομμάτι, κομμάτι τη σάρκα μας! (κάποιοι, btw, ακόμα πετάνε γύρω-γύρω, περιμένοντας να τους πετάξουν κάποιο κόκκαλο). Νομίζετε ότι θα κωλώσουμε; Νομίζετε ότι δώσαμε όλες τις μάχες, διώχνοντας τα αρπακτικά και τους βολεμένους; Εγώ δεν το νομίζω… Αυτή είναι η μεγαλύτερη μάχη, που έχουμε να δώσουμε και είναι και η πιο σκληρή. Τώρα χρειάζεται μυαλό και όχι μυς.
Ειδικά φέτος, ακούστηκε πολλές φορές η λέξη «ασπίδα». Η ασπίδα η παλιά, η ασπίδα η καινούρια… κτλ
Ε, εγώ λοιπόν μάγκες, θα πάρω την ασπίδα τη σκέτη και θα την υψώσω με υπερηφάνεια, για να προασπίσω αυτή την ιδέα που προσδοκώ να γίνει πράξη, σε ολόκληρη την ενήλικη ζωή μου.
Δε θα σταθώ στον Σίμο, θα υψώσω την ασπίδα σε αυτόν που είναι προπονητής στον ΟΦΗ.
Δε θα βρίσω τον Selimovic, Θα υψώσω την ασπίδα σε αυτόν που παίζει μπάλα με τη φανέλα του ΟΦΗ.
Δε θα τα βάλω με τον Σαμαρά, θα υψώσω την ασπίδα σε αυτόν που διοικεί τον ΟΦΗ.
Δε θα τα βάλω με συν-Ομιλίτες, θα υψώσω την ασπίδα σε αυτούς που κάνουν τον ΟΦΗ, ΟΦΗ.
Γιατί θα το κάνω αυτό; Θα το κάνω, γιατί είμαι ΟΦΗ.
Υ.Γ. Κάποιοι θα μιλήσουν για παλαμάκια και τα σχετικά, αλλά να το κάνουν μόνο αν δεν έχουν πανηγυρίσει καμία Ευρώπη με την οικογένεια, καμία νίκη με τον Βατσινά, καμία νίκη με 2 φανέλες ή κανένα άσσο ημίχρονο - 2 τελικό.
Κωνσταντίνος Χατζηαγαπητός
