Δεν υπάρχει πιο ωραία αίσθηση, από το να είναι κανείς καλά με τον εαυτό του. Στη δική μου περίπτωση, σημαντικότερη προϋπόθεση για να ισχύει αυτό, είναι να λέω πάντα την αλήθεια μου, ανεξαρτήτως κόστους και να προσπαθώ να είμαι όσο μπορώ δίκαιος.

Ο πρόλογος απαραίτητος, διότι όπως θύμωσαν μαζί μου στελέχη της ΠΑΕ, με τη σκληρή κριτική που άσκησα, με αφορμή την αλλαγή του σήματος, έτσι θα θυμώσουν σήμερα φίλοι καλοί και παλιοί συναγωνιστές στη Θύρα 4.

Πριν λίγες μέρες, συναντήθηκα με συνεργάτες μου από την Κύπρο, τρομερά έμπειρους στο κομμάτι του Marketing και της επικοινωνίας και εξειδικευμένους στο digital marketing. Άνθρωποι της «πιάτσας», 40άρηδες και ποδοσφαιρόφιλοι.

Πάμπος: «Γιάννη, απίστευτη κίνηση αυτή με το νέο σήμα σας, γαμάτο είναι φίλε, ξετρελάθηκα»

Εγώ: «Ρε συ πλάκα μου κάνεις τώρα, τι ακριβώς σου άρεσε;»

Πάμπος: «Φίλε είναι ό,τι καλύτερο έχω δει. Αυτός ο Αμερικάνος θέλει πραγματικά να σας κάνει Ευρωπαϊκό club και αυτή ήταν επιβεβλημένη κίνηση. Το νέο σήμα σας είναι ιδανικό για εμπορική εκμετάλλευση, είναι σήμα για νέο γήπεδο και κράτα το αυτό».

Εγώ: «Ρε συ εδώ έχει γίνει χαμός, άλλαξε ξαφνικά ένα σήμα που αγαπήσαμε, για το οποίο ματώσαμε, κλάψαμε, βάλαμε στο κορμί μας».

Χρήστος: «Εγώ νομίζω σας πείραξε που δε σας προετοίμασαν. Να ξέρεις το νέο σας σήμα, από όποια πλευρά και να το δεις είναι η απόλυτη τελειότητα. Μιλάω για το εσωτερικό του δεύτερου κύκλου, που αυτό είναι το αποτύπωμα που μπορεί να κάνει την διαφορά εμπορικά και στο εξωτερικό και σε ένα νέο γήπεδο. Εγώ ας πούμε δεν θα έβαζα το ΟΦΗ από κάτω ή θα το έγραφα στα Αγγλικά, OFI CRETE ας πούμε, αλλά πιστεύω θα το αλλάξουν σε δεύτερη φάση. Ακόμα και η ιστορία με αυτό το Λιοντάρι (τον Γρύπα εννοούσε) είναι καταπληκτική σκέψη – μέσα στο σήμα δε μπορούσε για πολλούς λόγους να μπει, αλλά αξιοποιήθηκε άψογα.

Εγώ (φανερά αμήχανος): «Μα και το παλιό μας σήμα δε θα μπορούσε να…»

Πάμπος: «Όχι ρε μαλάκα, δε θα μπορούσε να, ξεκόλλα, το παλιό σας σήμα έχει συναισθηματική αξία, αλλά εμπορικά είναι στο μηδέν, αν θέλεις να κάνεις άνοιγμα στο εξωτερικό και συνεργασίες με μεγάλες εταιρίες. Να ξέρεις πως αυτός ο άνθρωπος, εγώ καταλαβαίνω πως έχει μεγάλο πλάνο και όραμα και τώρα του κάνετε ζημιά με αυτές τις αντιδράσεις».

Εγώ: «Εντάξει, εγώ επιμένω πως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο μπίζνες, ούτε θα το δω ποτέ έτσι. Για εμένα ο Ο.Φ.Η. είναι όλη η ζωή μου, ζω, αναπνέω και πεθαίνω για αυτόν, είναι η πρώτη και η τελευταία μου σκέψη, 35 χρόνια καθημερινά. Κάποια θέματα είναι ιερά, το σήμα είναι ένα από αυτά».

Χρήστος: «Εγώ μαζί σου φιλαράκι, αλλά αποφάσισε εσύ και οι άλλοι τι θέλετε. Μπορείτε να πείτε πως το ποδόσφαιρο είναι συναίσθημα, αγάπη, ιερά και όσια – αλλά μην έχετε καμία απαίτηση για νέα γήπεδα, μεταγραφές, πορείες στην Ευρώπη και στα ίσια ανταγωνισμό με ομάδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Μπορείτε απλά να συνειδητοποιήσετε πως το ποδόσφαιρο είναι ΚΑΙ μπίζνα – οπότε καλά κάνετε και έχετε απαιτήσεις, ο Ο.Φ.Η. να ανήκει στις top ομάδες της χώρες και να διεκδικεί τίτλους».

Πάμπος: «Και βέβαια στην περίπτωση που επιλέξετε το συναίσθημα, θα γνωρίζετε πως ο Ο.Φ.Η. θα χαθεί μαζί με τη γενιά σας, διότι οι εποχές εξελίσσονται, το ποδόσφαιρο αλλάζει και όσοι δεν ακολουθούν, σβήνουν από τον χάρτη. Κοίτα, Γιαννάρα, φιλικά στο λέω, εσείς μείνετε στο συναίσθημα και αφήστε τους ανθρώπους αυτούς να μείνουν στη ΜΠΙΖΝΑ, που αν πάει καλά θα απογειώσει και το δικό σας συναίσθημα και των επόμενων γενιών».

Ο παραπάνω διάλογος, δεν είναι πραγματικός. Ή τουλάχιστον, δεν εξελίχθηκε έτσι. Θα μπορούσε να είναι και ένας δικός μου εσωτερικός διάλογος, στην προσπάθεια να κατανοήσω αυτή την αλλαγή σήματος. Σε κάθε περίπτωση, εμένα ο Πάμπος και ο Χρήστος με έπεισαν…

Η ασπίδα θα μείνει για πάντα στην καρδιά μου. Για πάντα στο μυαλό μου. Στο κασκόλ μου. Στις παιδικές μου αναμνήσεις. Στα εκατοντάδες θρανία πάνω στα οποία άδειασα τόνους από μελάνι μαρκαδόρων και blanco, που σκόρπαγα όλο το χαρτζηλίκι μου. Στους τοίχους που έβαψα με σπρέι (πολύ ντρέπομαι, αλλά μια νυχτερινή καταδρομή με το σύντεκνό μου στην Εθνική Χανιά – Ηράκλειο, θα την έκανα ίδια αύριο) και στις πινακίδες που γέμισα με αυτοκόλλητα.

Το νέο σήμα; Το νέο σήμα θα το αποδεχτώ, διότι αυτοί οι άνθρωποι δεν κάνουν τίποτα στην τύχη και πρέπει να τους εμπιστευτώ. Για το καλό της ομάδας που αγαπώ. Και ας πονάω.

Θα επανέλθω, διότι έχω να γράψω πολλά ακόμα. Δυστυχώς, ο χρόνος είναι ελάχιστος, αλλά θα προσπαθήσω μην το αργήσω.