«Έλα μωρέ τώρα, γράψε κει για καμιά μεταγραφή, πήραμε νέους παίκτες, θα πάρουμε άλλους, ποιος Κομεσίδης τώρα» θα λέτε πολλοί, άλλοι δεν θα κάνουν καν τον κόπο να πατήσουν να διαβάσουν.

Μάγκες, ότι και αν κάνουμε, όπου κι αν φτάσουμε ΠΟΤΕ δεν πρέπει να ξεχάσουμε από πού ξεκινήσαμε. Βρεθήκαμε στον πάτο της θάλασσας με δυο τσουβάλια δεμένα στα πόδια μας… Κάποιοι παλίκαροι σαν τον Κομεσίδη έκαναν κατάθεση ψυχούλας και κατάφεραν να ελευθερώσουν τα πόδια, να ξεκινήσουμε την ανοδική πορεία και ίσως σύντομα να βγούμε και στον αφρό της θάλασσας (ακόμα ΔΕΝ έχουμε βγει, έχουμε μεγάλο δρόμο – θυμηθείτε πως είμαστε ο Ο.Φ.Η. της Κρήτης και όχι ο Λεβαδειακός του Κομπότη).

Ο Κομεσίδης ήταν μαζί μας στα δύο «μαύρα» χρόνια της Β’ Εθνικής, έζησε απίστευτες ταλαιπωρίες, έπαιξε για μεγάλο διάστημα απλήρωτος και όμως αν και δεν ήταν Κρητικός, αν και δεν είχε «δέσιμο» με την ομάδα, έμεινε ΕΔΩ, έμεινε στα δύσκολα και δεν δραπέτευσε σαν «ποντίκι» (μπορώ να θυμηθώ διάφορα τέτοια ποντικάκια και να γελάσω με την «κατηφόρα» της καριέρας τους).

Και ήταν ΗΓΕΤΗΣ στην άμυνα. Το γράφω γιατί εύκολα ξεχνάμε. Ναι, φέτος αντιμετώπισε προβλήματα και στάθηκε άτυχος σε κάποια παιχνίδια που αγωνίστηκε ή αν θέλετε το επίπεδο της κατηγορίας ήταν υψηλότερο από την απόδοσή του (δεν το εξετάζω, δεν είναι το θέμα μας). Όμως ΚΑΝΕΙΣ δε μπορεί να τον κατηγορήσει για αδιαφορία, πάντα το 100% έδινε στο γήπεδο.

Να είσαι καλά παλικάρι μου και καλή συνέχεια στην καριέρα σου. Όσα χρόνια κι αν περάσουν δεν θα ξεχάσω ποτέ πως ήσουν ένας από τους 13 μάγκες που κράτησαν τον Ο.Φ.Η. μου στα δύσκολα. Θα στο χρωστάμε.

ΥΓ. Τα ίδια ισχύουν και για Κοιλιάρα / Μπολάκη, με την διαφορά πως αυτοί ήταν Κρήτες και ήταν πολύ ευκολότερο να παραμείνουν στην ομάδα τα «πέτρινα» χρόνια. Να πούμε αλήθειες, ο Κόμε είχε και προτάσεις, τις οποίες αρνήθηκε! Σε κάθε περίπτωση Κοιλιάρας και Μπολάκης επίσης έγραψαν το όνομά τους στην ιστορία μας και τους ευχαριστούμε για όλα.