Σε όλους αρέσει αυτός ο πολιτισμός που παράγει η ομάδα μας, αυτή η ανωτερότητα και διαφορετικότητα. Αν όχι σε όλους, στην πλειοψηφία.

Αναρωτιέμαι όμως, μήπως επιδιώκουμε την διαφορετικότητα, απλά για να έχουμε να λέμε πως είμαστε διαφορετικοί, χάνοντας την ουσία. Φοβάμαι πως κάνουμε κινήσεις για να ακούσουμε πόσο διαφορετικοί είμαστε, ξεχνώντας την ομάδα. Προβληματίζομαι αν όλη η ενέργεια διοχετεύεται στο «τι θα κάνουμε αύριο, να μας παίξουν τα κανάλια ως κάτι διαφορετικό», θυσιάζοντας τον ίδιο τον Ο.Φ.Η. στο βωμό της επικοινωνίας και της εικόνας.

Ο Ο.Φ.Η. μια ζωή ήταν μια ομάδα ΠΑΘΟΥΣ. Ακόμα και επί Γκέραρντ, η ομάδα είχε απίστευτο πάθος στο γήπεδο. Θυμηθείτε σε κάθε «τελικό» που έπαιξε αυτή η ομάδα, με Ελευσίνα, Ηρακλή, ΠΑΣ, Λεβαδειακό, Πανσερραϊκό, Φωστήρα, Πλατανιά, Ατλέτικο, Σλάβια, Ραντνίσκι Νις και η λίστα ατελείωτη. Νικητές πάντα, με φλόγα, με πείσμα, με μανία στα όρια της τρέλας.

Ο δε κόσμος του Ο.Φ.Η. ήταν και πιστεύω παραμένει ΦΩΤΙΑ, ίσως οι πλέον φανατισμένοι οπαδοί στην Ελλάδα και ας είναι μια ζωή ριγμένοι επικοινωνιακά. Μια ζωή μόνοι μας, κόντρα σε όλους ήμασταν, κρατήσαμε την ομάδα ζωντανή στην εντατική χρόνια ολόκληρα, δε σκύψαμε κεφάλι ποτέ και σε κανένα και γενικά δεν υπάρχει λόγος ανάλυσης: ΕΜΕΙΣ ξέρουμε, όσοι δεν ξέρουν δεν είναι ΕΜΕΙΣ. Ομάδα ψυχής, αυτό είναι ο Ο.Φ.Η., ένα πάθος, μια φλόγα, μια τρέλα, μια ιδέα, πολλές καρδιές.

ΑΥΤΟ μάγκες είναι χρέος μας να μην το ξεχάσουμε. Να μη μας κάνει κανείς να το ξεχάσουμε. Να το δώσουμε στα νέα παιδιά να το νιώσουν. Να καταλάβουν την ουσία του Ο.Φ.Η., να νιώσουν τι είναι ο Ο.Φ.Η. πραγματικά, πίσω από βιτρίνες, εικόνες, επικοινωνία και Instagram…

Δεν ασκώ κριτική στη νέα μας διοίκηση. Είναι ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να ονειρευτούμε όλοι τους και ευχαριστώ τον Θεό που το ζούμε και είμαστε ακόμα στο ξεκίνημα. Επειδή νιώθω πως υπάρχει μια κακή ενέργεια πως «ο Μακρατζάκης κάνει πόλεμο», δεν ισχύει στο ελάχιστο. Προτιμώ όμως να γράφω τους προβληματισμούς μου και όχι να αποθεώνω μοντέλα και να κάνω δημόσιες σχέσεις. Και δε ζηλεύω και εκείνους που είχαν άριστες σχέσεις κάποτε με τον Μάνθο, μετά με τον Πολεμαρχάκη και σήμερα αγκαλίτσες και φιλάκια με στελέχη της νέας διοίκησης. Μια χαρά, να είναι καλά οι άνθρωποι, να είμαστε καλά κι εμείς.

Θέλω όμως να βαρέσω ένα καμπανάκι, διότι με τα πασίγιο και τα «να γίνουμε υπόδειγμα προσέλευσης κόσμου στα γήπεδα ξανά» έχουμε λίγο αφήσει στην άκρη την οικτρή εικόνα της ομάδας στα play off. Ντροπιαστική εικόνα. Και δε μιλάω για τα αποτελέσματα, που και εκεί διασυρμός είναι οι 0 νίκες και οι 7 ήττες σε 9 ματς, αλλά κυρίως στην αψυχιά της ομάδας. Στο πόσο soft και αδιάφορη ομάδα είδαμε. Μηδέν πάθος, μηδέν θέληση, μηδέν εγωισμός, τα ίδια λάθη που κάνουμε από 1η αγωνιστική 1ου γύρου κανονικής διάρκειας και οι ίδιες δηλώσεις από τον Σίμο στο τέλος κάθε αγώνα.

Ξενερώνει ο κόσμος. Και δεν μιλάει από φόβο μην κάνουμε κακό στο project, όμως ΠΡΕΠΕΙ να μιλάμε ρε μάγκες. Δεν είναι ντροπή να λέμε τις σκέψεις μας και ας ενοχλούν ορισμένους. ΓΙΑ ΚΑΛΟ το κάνουμε, όλοι Ο.Φ.Η. είμαστε, όλοι το καλό της ομάδας θέλουμε.

Αυτά και συγνώμη αν σας στενοχώρησα. Πάμε να κάνουμε ένα διπλό σήμερα, να χαλαρώσουμε όλοι.

ΥΓ. Για Βούρο έχω θετικότατη άποψη, όμως τι να γράψω για παίκτη που μάλλον έχει συμφωνήσει με τον Παναθηναϊκό; Ας έρθει με το καλό και γράφω!