Η πρόταση ήταν συγκεκριμένη, τιμητικότατη και άκρως ικανοποιητική σε όλους τους τομείς. Εδώ να αναφέρω πως τα Χανιά είναι ομάδα με μεγάλο μπάτζετ και στόχο την άνοδο στην SL1 (δεν το βλέπω, διότι και εδώ έγιναν «εγκλήματα» στη «χημεία» του ρόστερ και οι… λαγοί από τα καπέλα τελείωσαν). Είναι οργανωμένο μαγαζί, με οικονομική συνέπεια και άριστες συνθήκες εργασίας. Είναι στο «ερυθρόλευκο» άρμα, αλλά δεν μας απασχολεί. Αυτό που κρατάμε, ήταν η πολύ καλή πρόταση που δέχτηκε ο Νίκος Παπαδόπουλος.
Η απάντησή του ήταν «δέχομαι, αλλά θα μου επιτρέψετε πρώτα να κάνω μια προσπάθεια επιστροφής στον Ο.Φ.Η.», κάτι που έγινε αποδεκτό. Πράγματι, ο Νίκος Παπαδόπουλος γνωρίζοντας την κατάσταση της ομάδας, προσέγγισε κάποιους ανθρώπους λέγοντας «δεν με ενδιαφέρουν συμβόλαια και χρήματα, θέλω να έρθω και να σώσω την ομάδα». Έγινε μια προσπάθεια για να επιτευχθεί η επιστροφή, όμως ο Γιάννης Σαμαράς ήταν αρνητικός. Μέχρι πρώην διεθνής ποδοσφαιριστής της «χρυσής» φουρνιάς του 2004 προσπάθησε να τον μεταπείσει, αλλά δεν τα κατάφερε.
Ο Νίκος Παπαδόπουλος αντιλαμβανόμενος πως είναι μάταιη κάθε προσπάθεια, συμφώνησε οριστικά με τα Χανιά και ήδη έκανε ντεμπούτο (με ήττα). Σίγουρα κάποιες λεπτομέρειες που αναφέρω είναι ανακριβείς, δεδομένα υπήρξαν άλλες που δεν γνωρίζω – άλλωστε ούτε «δαιμόνιος αλάνθαστος ρεπόρτερ σούπερ γουάου» είμαι, ούτε δημοσιογράφος είμαι, ούτε και θα ήθελα να είμαι. Μιλάω με κάποιους ανθρώπους, μου μεταφέρουν κάποια πράγματα, άλλα μπορώ να τα γράψω, άλλα όχι. Επομένως κρατήστε πως ίσως το story να μην είναι ακριβώς έτσι και δεδομένα ποτέ κανείς δεν θα το επιβεβαιώσει.
Και, αλήθεια, ποιος θα ήταν καλύτερος για τα 10 παιχνίδια (μαζί με το μπαράζ που θεωρώ περίπου απίθανο να αποφύγουμε) που μένουν μέχρι τον αργό και βασανιστικό επερχόμενο υποβιβασμό του Ο.Φ.Η.; Είναι ο μόνος που γνωρίζει την ομάδα, τις ιδιαιτερότητες, τους παίκτες, τα αποδυτήρια. Θα ανέβαζε άμεσα την ψυχολογία, θα έκανε τα αυτονόητα σε επίπεδο προπόνησης/προετοιμασίας και σίγουρα δεν θα βλέπαμε αυτή την αποκρουστική εικόνα.
Δυστυχώς θα μείνουμε με Σίμο, την επιλογή του project. Για αυτόν, ό,τι και να γράψει κανείς, λίγο είναι. Τον λυπάμαι, όπως λυπάμαι κάθε άνθρωπο που έχει χάσει την αξιοπρέπειά του (προσοχή, δεν λέω πως δεν είναι αξιοπρεπής - αυτό δεν θα το κρίνω εγώ, λέω πως έχει χάσει την αξιοπρέπειά του απέναντι στον κόσμο του Ο.Φ.Η.). Δεν στέκομαι καθόλου στο αν είναι καλός προπονητής ή αν είναι έστω προπονητής. Για αυτό μιλούν η εικόνα μια ομάδας με μηδέν ψυχολογία, με μηδέν φυσική κατάσταση, με δεκάδες μυικούς τραυματισμούς. Για αυτό μιλούν το αποκρουστικό ποδόσφαιρο, οι μηδενικοί αυτοματισμοί, η εντελώς αδούλευτη στις στημένες μπάλες ομάδα. Για αυτό μιλούν οι αμέτρητες ανατροπές και τα γκολ μετά το 85΄. Και πολλά, πολλά άλλα. Λυπάμαι, διότι πλέον ούτε την οργή του κόσμου δεν έχει. Το μαρτυρούν τα emoticon "χαχαχα" κάτω από κάθε δήλωσή/ανάρτηση/φωτογραφία στην οποία περιλαμβάνεται στα social, το μαρτυρά ο τρόπος που τον αντιμετωπίζουν και μιλούν για αυτόν οι ίδιοι οι παίκτες του. Μακάρι να μπορούσα να γράψω παραπάνω, αλλά δε μπορώ.
ΥΓ. Προφανώς όταν κάποιος λέει στον κόσμο "έχω παραιτηθεί και δεν την έκαναν δεκτή" και λίγες ώρες μετά σε ερώτηση δημοσιογράφου απαντά "άλλα λόγια να αγαπιόμαστε", δεν έχει ούτε καν το ανάστημα της παραδοχής μιας πραγματικότητας. Γενικά μιλάω. Δεν θέλω να χαρακτηρίσω, καθένας ας το κρίνει και ας επιλέξει τον χαρακτηρισμό που του ταιριάζει.
ΥΓ2. Όταν κάποιος νιώθει πως διασύρεται και έχει αξιοπρέπεια δεν υπάρχει κανένα "δεν την δέχτηκαν". Υπάρχει "επέμενα διότι δεν υπήρχε γυρισμός".
