Η λέξη «αλήθειες» σε εισαγωγικά, καθώς δεν πιστεύω σε «αλήθειες», αλλά σε προσωπικές αλήθειες, που στηρίζονται σε πεποιθήσεις/γνώσεις/εμπειρίες της στιγμής που αποτυπώνονται/εκφράζονται και οι οποίες είναι διαρκώς μεταβαλλόμενες. Και όμως οι συνάνθρωποί μου δεν αντέχουν να ακούσουν ούτε αυτές τις προσωπικές αλήθειες του συνΟμιλίτη τους, αν δεν συμβαδίζουν με τις… κοινές παραδοχές της εποχής. Δεν έχουν μάθει να ακούνε επιχειρήματα, δεν έχουν μάθει να κάνουν διάλογο, να επικοινωνούν, να σέβονται.
Αν κάποιος τολμήσει να πετάξει ένα βότσαλο στη λιμνούλα τους, ακόμα και αν το κάνει με πρόθεση να τους «ταρακουνήσει», γίνεται αμέσως «οχτρός», κομπλεξικός, ζηλόφθον, γραφικός και χοχλιός (απού νημένει ν’ αρχινίξει μπόρα για να πορίσει όξω). Σε χρόνο μέλλοντα, αν αυτός ο κάποιος δικαιωθεί για τα βότσαλα που κάποτε έριχνε σε λιμνούλες, θα έχει απλά μείνει στη συνείδηση του γκόζμου σαν «κομπλεξικός, ζηλόφθον, γραφικός» (βέβαια στην πορεία τα επίθετα πολλαπλασιάζονται και οι κατά φαντασίαν ιστορίες δίνουν και παίρνουν) και ο ίδιος γκόζμος θα προσθέτει «τα έλεγα ΕΓΩ, αλλά δε με ακούγατε».
Αναγκαίος πρόλογος, διότι μέσα από την αρθρογραφία μου θα υπάρξει και κριτική. Καλόπιστη κριτική! Διότι η κριτική όταν είναι με αγνή πρόθεση έχει περισσότερες πιθανότητες να εξελίξει ένα… project (να είμαι και στο κλίμα τσεποχής), παρά τις άναρθρες κραυγές αποθέωσης πνιγμένες στα σάλια που θα αρθρώσουν οι πολλοί.
Καλώς σας ξαναβρήκα, καλώς με ξαναβρήκατε και καλό χειμώνα να έχουμε!
