Η προσέγγιση του σαλιάρη: Ομαδάρα έχουμε, απλά είμαστε άτυχοι. Τον πατήσαμε τον Απόλλωνα, από καθαρή ατυχία δε νικήσαμε και ο αλήτης ο διαιτητής δε μας έδωσε μπέναλντι. Κάτω τα χέρια από τον Παπαδόπουλο. Σταματήστε την κλάψα, ακόμα είναι αρχή. Φταίει το κακό πρόγραμμα. Δηλαδή οι άλλοι καλύτεροι είναι από εμάς; Θα κάνουμε διπλό στη Λιβαδειά και θα τους πάρουμε όλους παραμάζωμα. Ο Αραβίδης είναι σεντερφοράρα. Εδά τον αγαπήσατε τον Βουό (Α, όχι, ναι, αυτό είναι από άλλο επεισόδιο, συγνώμη);
Η προσέγγιση του δημοσιοσχεσίτη: Η ομάδα δεν αποδίδει το ποδόσφαιρο που επιθυμούμε και ως εκ τούτου τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα. Υπάρχουν όμως και θετικά στοιχεία, όπως το πάθος των παικτών μας και το γεγονός πως δεν δεχόμαστε πλέον εύκολα γκολ. Άλλωστε αν δε μπορείς να νικήσεις, καλό είναι να μην χάνεις. Τα περιθώρια βελτίωσης είναι σημαντικά, καθώς αρκετοί παίκτες μας δεν βρίσκονται σε καλή αγωνιστική κατάσταση. Θα χρειαστεί υπομονή από όλους μας, στήριξη στην ομάδα και ασφαλώς μεταγραφική ενίσχυση τον Ιανουάριο.
Η δική μου προσέγγιση (παρακαλούνται οι γνωστοί σαλιάρηδες να αρκεστούν στην πρώτη παράγραφο ή να πάνε σε εξειδικευμένες στο σπορ ιστοσελίδες): Εξακολουθούμε να παίζουμε ΑΘΛΙΟ ποδόσφαιρο. Δεν είναι οι νίκες, δεν είναι βαθμοί. Αλλά αυτό το θέαμα στον αγωνιστικό χώρο ΔΕΝ αντέχω ρε μάγκες να το βλέπω, με πονάει. Δεν είναι Ο.Φ.Η. αυτό το πράγμα… Να παίζουμε ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΓΕΝΤΙ ΚΟΥΛΕ με την ομάδα 0-0-8 και να μη μπορούμε να αλλάξουμε δεύτερη πάσα; Να μη μπορούμε ΛΙΓΟ να πιέσουμε; Να βγάλουμε ένα αυτοματισμό στην επίθεση, κάτι… Ειλικρινά ήμουν οριακά να σπάσω ότι υπήρχε γύρω μου στο σφύριγμα της λήξης. Όχι για το αποτέλεσμα ξαναλέω… Για την απελπιστική εικόνα του Ο.Φ.Η.!
Την ίδια εικόνα είχαμε και στην Λάρισα. Μου έλεγε Λαρισαίος φίλος και προπονητής ποδοσφαίρου σε μικρές ηλικίες «ρε Γιάννη 15 χρόνια πάω γήπεδο, χειρότερη ομάδα από αυτό τον Ο.Φ.Η. δεν έχω ξαναδεί – ρε φίλε 90’ δεν πρέπει να αλλάξατε πάνω από τρεις πάσες ή να κρατήσατε κατοχή μπάλας πάνω από 30 δευτερόλεπτα»… Ίδια εικόνα και με τη Λαμία. Και στην Ξάνθη. Και με ΑΕΚ. Και με ΠΑΟΚ. Και παντού (με εξαίρεση τα πρώτα ημίχρονα σε Νέα Σμύρνη και με Ολυμπιακό εντός).
Ο Νίκος Παπαδόπουλος έχει ευθύνη, είναι δεδομένο. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν τον στηρίζουμε (το αντίθετο, τον αγαπάμε και τον πιστεύουμε – ΟΛΟΙ έχουμε δικαίωμα στο λάθος)… Και στο προχθεσινό παιχνίδι δεν έχω καταφέρει να χωνέψω αυτό το «Νάστος – Παπάζογλου» στον άξονα.
Από εκεί και πέρα είναι ξεκάθαρο πως η ομάδα θέλει ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ ενίσχυση. Δεν μου αρέσει να «φωτογραφίζω» παίκτες, είναι πάνω από τις δυνάμεις μου όμως να μην υπογραμμίσω την κάκιστη προχθεσινή εμφάνιση του Αργυρόπουλου αμυντικά (αδιανόητα λάθη και κακές τοποθετήσεις), την ανυπαρξία του Αραβίδη στην αντίπαλη περιοχή και τον Πλατέλλα, που σε όποια επιθετική προσπάθεια συμμετείχε, την κατέστρεφε. Ο Νάστος το παλικάρι κάνει ότι μπορεί, δίνει ψυχούλα, τόσο μπορεί. Ο Παπάζογλου εκτέθηκε στην θέση που χρησιμοποιήθηκε, ειδικά όταν φέτος έχει ταλαιπωρηθεί από τραυματισμούς και εμφανώς δεν είναι σε καλή κατάσταση. Ο Κοροβέσης δεν είναι μπακ για 4άδα στην άμυνα (προσωπική άποψη). Πολλά μπορώ να γράψω, αλλά μένω σε αυτά.
Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να δημιουργηθεί κλίμα πίεσης στους νέους διοικούντες για μεταγραφές. Όχι, το σωστό είναι να ακολουθήσουν το πλάνο που έχουν… Θα είναι όμως πολύ κρίμα να γίνει πισωγύρισμα υποβιβασμού σε μια σεζόν αναδιάρθρωσης πρωταθλημάτων, ειδικά όταν έχουν την τύχη να έχουμε αντιπάλους την ΑΕΛ του Αλέξη Κούγια, τον Απόλλωνα του Ματζουράκη και τον μπερδεμένο Λεβαδειακό. Θα προσθέσω τον ΠΑΣ της εσωστρέφειας και του κορεσμού, τον Παναιτωλικό της απειρίας και την Λαμία (αρκεί αυτό, Λαμία, δεν χρειάζεται να γράψω κάτι συνοδευτικό…).
