ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete

Αν δεν είναι ευέλικτο, δεν είναι πλάνο

Η εξέλιξη είναι μέρος της ζωής

Ο αγώνας κόντρα στον Άρη, μου θύμισε πολύ τα καλοκαιρινά πλέι οφ. Ένα ματς αξιολόγησης ρόστερ, υλικού και συγκεκριμένων παικτών, στο οποίο απλά θες να δοκιμάσεις πράγματα. Ή ένα φιλικό προετοιμασίας, σαν εκείνα στην Ολλανδία, που δε σε νοιάζει τόσο το αποτέλεσμα, όσο το να δεις πόσο καλά λειτουργεί η ομάδα, στον τρόπο παιχνιδιού που θέλεις, απέναντι σε ένα δυνατό αντίπαλο.

Δυστυχώς όμως, ήταν επίσημο ματς, με βαθμολογικό ενδιαφέρον και αγωνιστικό σκοπό. Απέναντι στην πιο ψυχωμένη και κυνική ομάδα του πρωταθλήματος, ο ΟΦΗ φάνηκε να αδιαφορεί πλήρως για το ποιος ήταν ο αντίπαλός του και ποια τα δυνατά και τα αδύνατα στοιχεία του, πληρώνοντάς το με μια βαριά ήττα.

Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι στο Γεντί Κουλέ αναμετρήθηκαν δύο κόσμοι. Το crash test της θεωρίας αν οι ομάδες χτίζονται ή αν αγοράζονται. Από τη μία, μια ομάδα πανάκριβη, έμπειρη και με απόλυτο focus στη νίκη, για 90 λεπτά, με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Απέναντί της ο πιο νεανικός, άπειρος και αφελής ΟΦΗ, να προσπαθεί να πετάξει χωρίς φτερά, χωρίς αλεξίπτωτο και χωρίς μαξιλάρι ασφαλείας και φυσιολογικά να γκρεμοτσακίζεται.

Είναι ωραία η νοοτροπία να θέλεις να κάνεις τα στόπερ σου να οργανώνουν σαν δεκάρια, όμως αν δεν τους παρέχεις κάλυψη αν χαθεί η κατοχή, θα το πληρώσεις. Και αν μια ομάδα σου εγγυάται ότι θα το πληρώσεις, αυτή είναι ο φετινός Άρης. Το “εμείς ακολουθούμε το πλάνο μας και δε μας ενδιαφέρει ο αντίπαλος”, δεν υπάρχει στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Το πλάνο δεν μπορεί να είναι άκαμπτο και χωρίς ευελιξία. Αλλιώς δεν είναι πλάνο, είναι παρωπίδες.

Η εικόνα του ματς ήταν σαν να βλέπουμε μια ομάδα επίδειξης που κατέβηκε για joga bonito, κόντρα σε μια ομάδα που έπαιζε τελικό επιβίωσης. Όπως όταν εμείς πηγαίναμε για 8x8 και βλέπαμε έναν αντίπαλο να χτυπάει όποιον βρει, να κάνει θέατρο και να διαμαρτύρεται. “Ηρέμησε δικέ μου, να περάσουμε καλά θέλουμε, δουλεύουμε αύριο”. Μόνο που αυτό το ματς ήταν κανονικό και κρίσιμο βαθμολογικά.

Δεν ήταν απαραίτητο να παίξει ο ΟΦΗ με 5-4-1, για να είναι πιο προσεκτικός και ορθολογικός και με τετράδα μπορείς να είσαι σφιχτός και συμπαγής, το αποδεικνύει ο ίδιος ο Άρης, πρόσφατο παράδειγμα και ο Απόλλων, με τον Παράσχο να το γυρίζει σε 4-5-1 στο δεύτερο ημίχρονο του Γεντί Κουλέ. Άλλωστε και ο ΟΦΗ στο (πιο μακρινό) παρελθόν έχει παίξει πολύ αμυντικά, με τετράδα στην άμυνα. Δε θα γράψω ονόματα παλιών προπονητών, για να μη θεωρηθώ νοσταλγός - που δεν είμαι άλλωστε - τα ξέρετε καλά.

Λέγεται ότι δεν υπάρχει προπονητής παγκοσμίως, χωρίς εμμονές. Μία τέτοια ίσως είναι ο Γρίβας. Το παλικάρι φαίνεται ότι έχει στοιχεία και δεν ξέρω, μπορεί σε 3-4 χρόνια να είναι ο κορυφαίος Έλληνας winger - inside forward. Προς το παρόν, είναι απλά ένα παιδί που μέχρι πέρσι έπαιζε στην Κ19 του Πανιωνίου. Ως βιογραφικό είναι οπωσδήποτε πίσω από τον Γιάννου, σίγουρα κάτω από τον Σολίς και οριακά πίσω ακόμα και από τον Γκαργκαλατζίδη (για να φέρω παραδείγματα επιθετικογενών, με μικρότερο χρόνο συμμετοχής). Δε γίνεται ξαφνικά, να του φορτώνεις στις πλάτες κοτζάμ ΟΦΗ, όταν η μπάλα "καίει". Αν δεν μπει ομαλά στην ομάδα, μπορεί να του κάνει κακό.

Στις αρχές του Οκτώβρη έγραψα ότι η πρόβλεψή μου είναι ότι ο ΟΦΗ θα τερματίσει 8ος στην κανονική διάρκεια, τη φετινή σεζόν. Μπορεί να καταφέρει να βγει και 6ος, μπορεί να πάει και 9ος. Το πρόβλημά μου εμένα δεν είναι η θέση στην οποία θα τερματίσει, ούτε καν αν θα μπει πλέι οφ ή όχι. Από τη στιγμή που τη θεωρούσα ως μια μεταβατική χρονιά, χτισίματος και εξέλιξης, με ορίζοντα τα επόμενα χρόνια (οι ευρωπαϊκές θέσεις, έτσι κι αλλιώς, είναι πιασμένες, μόλις 4, εκτός κι αν τους κάνεις κανά χουνέρι στο Κύπελλο και τους αφήσεις μετά να σφάζονται στα πλέι οφ για τις άλλες 3). Μια σεζόν στη μέση της βαθμολογίας δεν είναι το τέλος του κόσμου, αρκεί να βοηθήσει να μπουν οι βάσεις για το μέλλον.

Όμως θα ήθελα να βλέπω την εξέλιξη από αγώνα σε αγώνα, να βλέπω με τα μάτια μου ότι η ομάδα είναι βελτιωμένη και προοδεύει. Ακόμα και αν χάνει. Αυτοματισμούς στην επίθεση, καλύτερη κυκλοφορία, σωστότερες αλληλοκαλύψεις. Κάτι να πιαστώ μετά από κάθε ματς. Σύμφωνοι, οι απουσίες είναι εμπόδιο, όμως θα έπρεπε να βλέπουμε και άλλα ενθαρρυντικά στοιχεία, όπως για παράδειγμα το υπαρκτό της εκτός έδρας συγκομιδής, κόντρα στο DNA του ΟΦΗ. Αλλά αυτό δε φθάνει.

Επίσης με απασχολεί ότι η ομάδα δε βγάζει μέταλλο. Ο Βόλος πχ έχανε 0-3 μέχρι το 60' και τελικά ισοφάρισε τον Απόλλωνα, ο οποίος ήρθε μετά ψυχωμένος στο Ηράκλειο και έπειτα έβγαλε το ... λάδι στην ΑΕΚ. Ο Άρης στο Περιστέρι έχανε 2-0 με 10 παίκτες και ισοφάρισε. Ο ΟΦΗ γιατί δε βγάζει αντίδραση όταν στραβώνει το ματς; Και αναρωτιέμαι, το μέταλλο μιας ομάδας άραγε χτίζεται; Αγοράζεται; Είναι θέμα παικτών ή προπονητή;

Με το φτωχό μου το μυαλό και όπως έχουν δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο, η αλλαγή ενός προπονητή είναι εκτός φιλοσοφίας των ανθρώπων της ΠΑΕ, πριν ολοκληρωθεί το συμβόλαιό του (σ.σ: το επόμενο καλοκαίρι), αν και στη ζωή ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος. Οπότε, όπως έχω ξαναγράψει, η κάθε κριτική γίνεται για να βελτιωθεί ο Γιώργος Σίμος, για το καλό του ΟΦΗ. Για να είμαστε ρεαλιστές και ωφέλιμοι και όχι εκτός πραγματικότητας.

Oficrete