Ξεκινάω με αυτήν την παραδοχή. Ήταν ο αγαπημένος μου παίκτης. Βασικά, είχα πάντα αδυναμία στους αριστεροπόδαρους παίκτες του ΟΦΗ και ήθελα να τους μοιάσω (ως αριστεροπόδαρος). Νιόπλιας, Φραντζέσκος, Παπαδόπουλος. Και ήταν από τις πιο δύσκολες στιγμές της εφηβείας μου όταν έφυγαν από τον ΟΦΗ, για να πάνε σε άλλες ομάδες. Και οι τρεις! Κανένα έλεος για τον μικρό Γιάννη.

Θα θυμάμαι για πάντα τα ρεπορτάζ εκείνης της εποχής, που έλεγαν ότι ο Παπ έκλαιγε στο αεροδρόμιο, γιατί τον έστελναν στη Θεσσαλονίκη με το ζόρι, ενώ αυτός ήθελε να μείνει στον αγαπημένο του ΟΦΗ. Κάτι που επιβεβαίωσε και ο Νικόλας σε συνέντευξή του όταν ήρθε ως προπονητής, ότι δηλαδή δεν ήθελε να φύγει.

Γι’αυτό και πάντα τον ήθελα προπονητή στον ΟΦΗ και ήμουν περήφανος για αυτόν, όταν έκανε το αήττητο σερί στην Ξάνθη, ή όταν έβγαζε τον Ηρακλή κατηγορία και τον έσωζε, κόντρα σε θεούς και δαίμονες και έκανε και τους Ηρακλειδείς να τον αγαπήσουν. Και όταν - επιτέλους - γύρισε στον αγαπημένο του ΟΦΗ, ένιωσα εξαρχής τη σιγουριά ότι μαζί του ο δρόμος προς τη Σούπερ Λιγκ ήταν δεδομένος, παρά τις διοικητικές - οικονομικές τρικλοποδιές που δεδομένα θα συναντούσε.

Δεν υπάρχει άνθρωπος που θα ανεχόταν όσα ο Νικόλας ανέχτηκε για τον καλό του ΟΦΗ. Οι μέτοχοι που του είχαν τάξει λαγούς με πετραχήλια για να έρθει καταρχάς και στη συνέχεια να παραμείνει, παραπέταξαν την ομάδα όχι απλά στον πρώτο τυχόντα, αλλά στη χειρότερη δυνατή επιλογή.

Όταν χάσαμε τον αγαπημένο μας Ολλανδό, τον Ευγένιο Γκέραρντ, αν θυμάστε, την ίδια ημέρα μαθαίναμε για διάλυση του ΟΦΗ, τελεσίγραφο για παραίτηση του Παπ, προσφυγές και παίκτες που έφευγαν, την ίδια μέρα της κηδείας! Οι άθλιοι (όχι οι παίκτες, αυτοί που διέλυαν τον ΟΦΗ), δεν περίμεναν, δε σεβάστηκαν έστω εκείνη την ημέρα, να κλάψουμε πρώτα τον άνθρωπό μας.

Τότε, έξω από την εκκλησία της Ελιάς και στην πορεία προς το νεκροταφείο, η τύχη το έφερε να περπατούν δίπλα μου οι Νίκος Παπαδόπουλος και Γιάννης Σαμαράς. Τότε άκουσα τον Παπ να του λέει: “Πλέον, το μόνο πράγμα που θέλω είναι να έχω 14 παίκτες να κατεβαίνει η ομάδα στους αγώνες, τίποτα άλλο”. Ήταν για μένα η πρώτη φωτεινή χαραμάδα, μέσα στη μαυρίλα των ημερών. Τότε κατάλαβα ότι ο Παπ δε φεύγει και ό,τι και να κάνουν, όσο και να προσπαθούν να τον διώξουν, παρά τις προτάσεις που είχε από ομάδες της Σούπερ Λιγκ, αυτός θα έμενε τελευταίος, μέχρι η ομάδα να έχει ενδεκάδα να κατεβαίνει. Και δικαιώθηκε και τα κατάφερε.

Τώρα, 10 μήνες αργότερα, ο Νίκος βρίσκεται σε δύσκολη θέση και είναι η πρώτη φορά που ο κόσμος που τον αποθέωνε, τον αμφισβητεί. Και όμως, παρά τις δυσκολίες που ζει, παραμένει πιστός στρατιώτης του ΟΦΗ. Η νέα διοίκηση έδωσε τη γραμμή “μιλάμε μόνο για ποδόσφαιρο, δε μας ενδιαφέρει τίποτα άλλο” και ο Παπ το τήρησε ευλαβικά. Ο ίδιος διαιτητής, που στο Αγρίνιο ο Παπ τον είχε περάσει γενιές 14, για πταίσματα μπροστά σε αυτά που έκανε στη Λιβαδειά, όπου ουσιαστικά αλλοίωσε το αποτέλεσμα, εκεί δεν άκουσε τίποτα! Γιατί η νέα γραμμή είναι σαφής και αδιαπραγμάτευτη, "κανένα σχόλιο για τη διαιτησία - μας ενδιαφέρει μόνο η μπάλα".

Και στήριξη στους παίκτες. Γιατί ο Γιάννης Σαμαράς το είχε προαναγγείλει στη συνέντευξη Τύπου: “θα αφαιρέσουμε την ένταση από τους παίκτες, θα ρίξουμε την πίεση. Δεν τα κατάφερες την Κυριακή; Πάμε στην επόμενη. Νέα νοοτροπία και για τους φιλάθλους και για όλους”. Και ο Παπ το τήρησε και αυτό ευλαβικά, με τις δηλώσεις του, που στον πολλή κόσμο και στα ΜΜΕ ξίνισαν: “Άκου παίξαμε καλά, τι πίνει;”! Και ας μην το είπε ακριβώς έτσι - και ας το μάζεψε, αυτό έμεινε.

Ο κόουτς, προκειμένου να εφαρμόσει τη φιλοσοφία της νέας διοίκησης και να κρατήσει το ποδοσφαιρικό τμήμα ενωμένο, προτιμάει ο κόσμος να βρίζει αυτόν, γιατί βάζει τον ΟΦΗ πάνω απ’όλα, πάνω και από τον εαυτό του. Θα μπορούσε να αρχίσει να τα χώνει στους παίκτες, ενώ και ο Γρατσάνης του είχε προσφέρει στο πιάτο ένα τεράστιο άλλοθι.

Όσοι δεν πείθεστε και έχετε αμφιβολίες, ξαναδείτε προσεκτικά του βίντεο του Γιάννη Σαμαρά τι λέει για τους παίκτες, τον κόσμο τη νοοτροπία. Και θυμηθείτε τη θέση της ΠΑΕ ΟΦΗ για τη διαιτησία “ουδέν σχόλιο”. Ο Παπ ξεκάθαρα ακολουθεί τη γραμμή της νέας διοίκησης και του Διευθυντή Ποδοσφαίρου.



Ο Παπαδόπουλος νιώθει σιγουριά στον πάγκο για να τα κάνει όλα αυτά; Πιθανότατα, όσο σίγουρος μπορεί να είναι ένας προπονητής, σε ένα τόσο ρευστό επάγγελμα. Σίγουρα έχουν κάνει πολλές συζητήσεις, ώστε να τον κάνουν και αυτόν κοινωνό της νέας φιλοσοφίας και νοοτροπίας. Βασικά, κακώς αναρωτιόμαστε, εννοείται πως τον στηρίζουν. Το αντίθετο θα ήταν ενάντια σε αυτή τη νέα φιλοσοφία που θέλουν να μεταδώσουν σε όλους εμάς.

Εγώ θα τους έλεγα - και στον Παπ και στους παίκτες - να κλείσουν τα αυτιά τους, μέχρι τουλάχιστον το Γενάρη. Τη δουλειά τους μόνο και ό,τι πουν οι άνθρωποι της ομάδας. Γιατί τα Social Media είναι μεγάλο σφαγείο. Και ειδικά αμέσως μετά τα ματς που το αίμα βράζει. Ούτε καν εμάς εδώ. Αν και νομίζω ξέρουν ότι η κριτική που θα διαβάσουν εδώ είναι μόνο καλοπροαίρετη. Ας μελετάνε ξέρω γω μόνο τον Σμπώκο, που δίνει αγωνιστικές συμβουλές, μπας και τους μείνει κάτι χρήσιμο.

Επειδή έχω αδυναμία στον Παπαδόπουλο, από όταν ήμουν 14 ετών, δε σημαίνει ότι συμφωνώ με τις επιλογές του ή ότι δε θεωρώ ότι κάνει λάθη. Ίσα - ίσα. Και ποιος δεν κάνει λάθη, δηλαδή;

Και μακάρι να έβρισκα κάποιο αγωνιστικό επιχείρημα να αντιτάξω στο άρθρο του Γιάννη Μακρατζάκη. Δε βρίσκω, τα προβλήματα τα βλέπουμε όλοι, ο αντίλογός μας είναι μόνο 100% συναίσθημα και ελπίδα. Και σε τούτο εδώ το άρθρο και στα υπόλοιπα παρόμοια. Το αντεπιχείρημα είναι μόνο καθαρό συναίσθημα και η ελπίδα να επαναλάβει ο Παπ τα κατορθώματά του με τον Ηρακλή και τα περσινά με τον ΟΦΗ. Αλλά ποδόσφαιρο χωρίς συναίσθημα δε γίνεται να υπάρξει.

Και δε θεωρώ ότι δε βελτιώνονται οι άνθρωποι και δε μαθαίνουν από τα λάθη τους. Ιδίως οι επαγγελματίες όπως ο Παπ, που ξοδεύει τόσες ώρες και ζει και αναπνέει για αυτό.

Παράδειγμα ένας άλλος προπονητής που συμπαθώ, ο Γιάννης ο Πετράκης. Στον ΟΦΗ, στον ελάχιστο χρόνο που του δόθηκε, είχε παρουσιαστεί πολύ επιθετικογενής και σχεδόν αφελής, αλλά έμαθε από τα λάθη του - το παραδέχθηκε και ο ίδιος αργότερα και σε μεγάλη σχετικά ηλικία διορθώθηκε, δεν ήταν εμμονικός και βελτιώθηκε στη συνέχεια της καριέρας του.

Ο Παπ μας στήριξε στις μεγάλες κακοτοπιές, είναι δικός μας άνθρωπος, είναι μέλος της οικογένειάς μας. Αν δεν τον πιστέψουμε τώρα εμείς στα δύσκολα, τότε ποιος; Δεν μπορεί πριν 6 μήνες να τον θεωρούμε μέσα στο τοπ 3 των Ελλήνων προπονητών και σήμερα να τον βγάζουμε άχρηστο! Ο Νικόλας μπορεί να το γυρίσει και θα το κάνει και το ίδιο πιστεύει και η νέα διοίκηση που θα τον στηρίξει μέχρι τέλους, γιατί αυτή είναι η φιλοσοφία της.

ΥΓ: Φυσικά, δε συμφωνώ με την άποψη ότι δεν πρέπει να μιλάμε. Ίσα - ίσα. Και τα τελευταία άρθρα που έχουν ανέβει στο oficrete.gr αποδεικνύουν ότι δεν υπάρχει κάποια γραμμή και ο καθένας έχει τη δική του γνώμη, την οποία έχει δικαίωμα να την εκφράζει. Και ότι και μεταξύ μας μπορούμε να έχουμε διαφορετικές απόψεις και να τις συζητάμε φιλικά, ήρεμα και τεκμηριωμένα, χωρίς τις εντάσεις και τους αφορισμούς που ζουμε στα Social Media. Και η κριτική προς στην εκάστοτε ΠΑΕ θα υπάρχει για πάντα, με μοναδικό γνώμονα το καλό του ΟΦΗ.

Απλά, ρεαλιστικά, πλέον στον ΟΦΗ υπάρχει κανονικός ιδιοκτήτης και ισχυρή διοίκηση και έχουν και αυτοί το δικαίωμα να μη διαβάσουν ποτέ αυτό εδώ το άρθρο. Η εποχή των διαχειριστών που θα έπρεπε να λογοδοτούν (όχι πως το έκαναν δηλαδή) για κάθε πράξη τους, πέρασε και ελπίζουμε ανεπιστρεπτί.

Κάποτε λέγαμε πότε θα λυθούν τα διοικητικά, ώστε να “σκοτωνόμαστε” μόνο για το ποιος πρέπει να παίζει δεξί μπακ ή για το ποιο σύστημα ταιριάζει καλύτερα στην ομάδα.

Ε, ήρθε λοιπόν, επιτέλους, αυτή η μέρα! Θα περάσουμε και τη φετινή σκόπελο και σε κάνα χρόνο θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε.