ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete

Δεν έχουμε φόβο και άγχος. Εγωισμό;

Είναι πολύ κρίμα να χάνεις δικό σου ματς

Έχουμε ασχοληθεί στο παρελθόν, πάνω από μία φορές, με το ... φαρμάκι της “τσάμπα ήττας”. Εκείνης της παντέρμης που κατά τη διάρκεια του αγώνα λες “οκ, το έχουμε το ματσάκι, είναι δικό μας” και στο τέλος αναρωτιέσαι “τι σκατά έγινε πάλι σήμερα, πώς το χάσαμε;”. Ο μέσος ΟΦΗτζής, το έχει ζήσει αυτό το συναίσθημα εκατοντάδες φορές στη ζωή του και αφορά κυρίως εκτός έδρας αγώνες. Από την εποχή του Ευγένιου Γκέραρντ ακόμα, καθώς πάντα ο ΟΦΗ έπαιζε ανοιχτά σε όλες τις έδρες, ήταν επιθετικός, έχανε ευκαιρίες και σε 1-2 φάσεις “στράβωνε” το παιχνίδι και ερχόταν η ήττα.

Ο φετινός ΟΦΗ, έχει ειπωθεί πολλές φορές, είναι ομάδα που παίζει χωρίς άγχος και φόβο και αυτό φαίνεται στον τρόπο παιχνιδιού του. Είναι η φιλοσοφία του τέτοια. Θα προσπαθήσει να παίξει σωστά, ακόμα και αν του στοιχίσει. Και θα συνεχίσει να προσπαθεί να παίξει σωστά, μέχρι να το καταφέρει, όσες φορές και αν το πληρώσει προσπαθώντας.

Ιδίως σε αυτά τα πλέι οφ, με την έλλειψη βαθμολογικού ενδιαφέροντος που έχουν, ο ΟΦΗ δε θα φοβηθεί να δοκιμάσει όλους τους παίκτες του, είμαι σίγουρος. Δε θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση η παραμικρή επιλογή στη βασική ενδεκάδα και οποιαδήποτε από τις 5 αλλαγές που θα γίνονται σε κάθε ματς. Με τη μορφή που έχει πάρει αυτό το μίνι πρωτάθλημα, η τεχνική ηγεσία μπορεί πολύ άνετα να το δει ως ένα τουρνουά προετοιμασίας και αξιολόγησης για τη νέα χρονιά.

Για να είμαστε κυνικοί, από τη στιγμή που ο φετινός στόχος έχει επιτευχθεί, ας κάνει η ομάδα και 10 ήττες στα πλέι οφ, αρκεί να μπουν τα σωστά θεμέλια για τη νέα χρονιά και γενικότερα το μέλλον. Ας μην πάρει ούτε βαθμό, αν είναι να γίνει σωστή αξιολόγηση υλικού και αυτό οδηγήσει σε πιο σωστό χτίσιμο ομάδας.

Όμως, σε αγώνες σαν αυτόν του Κλεάνθης Βικελίδης έρχεται και ένα “γαμώτο” στη μέση και σου “γαργαλάει” το στομάχι. Ένα μεγάλο "γιατί;". Παίζεις με τον κυριότερο ανταγωνιστή σου βαθμολογικά και ως προς το γόητρο της 5ης θέσης. Μπαίνεις στο γήπεδο και είσαι ανέλπιστα καλύτερός του, ιδίως στο 1ο ημίχρονο στέλνεις ένα ηχηρό μήνυμα ανωτερότητας από τον Άρη. Κυρίως, είσαι πολύ καλύτερος από ό,τι περιμέναμε όλοι, μετά από 3 μήνες διακοπής, το οποίο ήταν ένα μεγάλο αίνιγμα.

Κάποια στιγμή, γύρω στο μισάωρο, οι παίκτες των γηπεδούχων … τσαντισμένοι που δεν μπορούν να ακολουθήσουν τους αντιπάλους τους, αρχίζουν το ξύλο! Και τους “βγήκε” σχεδόν αμέσως αυτή η τακτική. Οι παίκτες του ΟΦΗ “μάσησαν” στο δυναμικό παιχνίδι των παικτών του Άρη και δέχθηκαν την ισοφάριση, πάλι στο τέλος ενός ημιχρόνου που θα έπρεπε να έχουν “καθαρίσει” το ματς. Φυσικά θα ήταν άδικο να κρίνουμε τη δυνατότητα αντεπίθεσης και την ένταση της ομάδας, όταν το ματς “στράβωσε”, μετά από μια διακοπή 97 ημερών. Όμως το ίδιο ακριβώς συνεβη και άλλες φορές φέτος, όπως στη Λαμία, στη Λάρισα και αλλού.

Δεν ξέρω αν ταιριάζει να την πούμε “σοφτ” αυτή την αντίδραση, ο ΟΦΗ έχει και κάποια δυναμικά παιδιά στην ενδεκάδα. Αλλά κάπως πρέπει να μπει αυτό το “γαμώτο” που λέγαμε μέσα στην εξίσωση. Είσαι καλύτερος, σου αξίζει η νίκη, μη χάσεις, είναι κρίμα και άδικο για σένα και την προσπάθειά σου. Θα τον αφήσεις να νικήσει επειδή σε κλωτσάει; Τιμώρησέ τον με τα γκολ σου.

Και ούτε ξέρω αν αυτό που λείπει είναι εγωισμός, τσαγανό, μέταλλο, πάθος, κυνικότητα, αποτελεσματικότητα, αντίδραση, νοοτροπία νικητή ή κάτι άλλο. Ξέρω όμως ότι αν κάποτε βρεθεί αυτό το κομμάτι του παζλ του ΟΦΗ, που λείπει σήμερα, θα μπορέσει η ομάδα να ανέβει και άλλο επίπεδο. Είναι αυτό το κομμάτι που ξεχωρίζει τις απλά καλές ομάδες, από τους νικητές και τους πρωταθλητές.

Η ήττα δεν είναι κακό πράγμα, ούτε καταστροφή. Το ποδόσφαιρο που αγαπήσαμε έχει τρία αποτελέσματα, τη νίκη, την ισοπαλία και την ήττα και αυτό κάποτε θα πρέπει να το αποδεχθούμε όλοι, αν αγαπάμε την μπάλα. Η ήττα μπορεί να είναι και "λίπασμα", όπως έχει ειπωθεί πολλές φορές. Αλλά αυτό το "γαργαλητό" στο στομάχι δε θα φύγει ποτέ, όταν η ήττα σε αδικεί και θα μπορούσες να την αποφύγεις και ο ύπνος θα έρχεται δύσκολα το βράδυ.

Oficrete