Δε βλέπω όνειρα. Ή μάλλον καλύτερα, ό,τι και να βλέπω το ξεχνάω. Και αν θυμάμαι κάτι, δε βγάζει κανένα απολύτως νόημα. Τέλος πάντων.

Ξύπνησα, λοιπόν, σήμερα με την ανάμνηση ότι πήγαινα προς το αεροδρόμιο, γιατί θα παίζαμε, λέει - φιλικό, από ό,τι καταλάβαινα - στο Καμπ Νου με αντίπαλο την Μπαρτσελόνα. Και ότι έπαιρνα μαζί μου όλες τις σημαίες ΟΦΗ που έχω.

Για να τραβήξω και εγώ την κλασσική φωτογραφία, όποιου τουρίστα πάει σε τέτοια γήπεδα, που ποζάρει με τη σημαία ή το κασκόλ της αγαπημένης του ομάδας. Και θυμάμαι, επίσης, ότι λέγαμε ότι ίσως τύχει σε λίγους μήνες να ξαναπάμε εκεί για επίσημο παιχνίδι. Άρα; Κάπου είχαμε προκριθεί; Έλα ντε...

Προφανώς, είναι ένα από τα πρώτα σημάδια στέρησης, αυτών των λίγων - ακόμα - εβδομάδων χωρίς ΟΦΗ. Και για να το καταπολεμήσει το υποσυνείδητό μου, με πήγε στη Βαρκελώνη, κατευθείαν στα λούσα. Αντί να με πάει σε κάτι πιο ταπεινό, κοντινό και εφικτό. Όχι, Μπαρτσελόνα - ΟΦΗ στο Καμπ Νου ήθελε και για φιλικό κιόλας. Που αμφιβάλλω αν οι Μπλαουγκράνα ανοίγουν κοτζάμ θηρίο 100.000 θέσεων, για να παίξουν ένα απλό φιλικό. Ας είναι…

Δυστυχώς, κάπου εκεί ξύπνησα, όταν απλά πήγαινα στο αεροδρόμιο και δεν είδα τη συνέχεια. Ελπίζω να μη φάγαμε πολλά γκολ. Αν και όνειρο ήταν, το πιθανότερο είναι ότι νικήσαμε στο 90’, με φανταστική προσπάθεια του Βαγγέλη Νοικοκυράκη, μετά από ηρωικό τάκλιν του Γιώργου Κουτρουμπή πάνω στον Λουίζ Σουάρεζ, που ξεκίνησε την αντεπίθεση.

Δεν ξέρω αν θα παίξει ποτέ ο ΟΦΗ με την Μπαρτσελόνα. Ή αν θα πάω ποτέ στο Καμπ Νου - εγώ με την Μπιλμπάο είμαι, άλλωστε. Ή αν θα ονειρευτώ, έστω, τη συνέχεια, για να δω τι ποδώσαμε.

Το σίγουρο είναι ότι η στέρηση από ΟΦΗ, έχει αρχίσει και έχει συνέπειες και ακόμα δεν έχουμε κλείσει ούτε 20 ημέρες. Μέχρι τον Απρίλο (στην καλύτερη) ή τον ... Αύγουστο (στη χειρότερη), μας βλέπω να πετάμε ρολά χαρτιά υγείας από τα μπαλκόνια, όπως τα ρολά των ταμειακών μηχανών στη Θύρα 4, όταν ξεκινάνε τα ματς, φωνάζοντας:

"Γεντί Κουλέ

ΟΦΗ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ

ΟΦΗ ΟΛΕ ΟΛΕ ΟΛΕ

ΟΦΗ ΟΛΕ ΟΛΕ"