Γιατί γίναμε ποδοσφαιρόφιλοι, το έχετε σκεφτεί; Προφανώς, αγαπήσαμε το άθλημα από μικρά παιδιά, που παίζαμε στις αλάνες με τους φίλους μας. Όλοι, πιθανότατα, μπορούμε να θυμηθούμε ένα ντέρμπι στο σχολείο, που μακάρι να μας έβλεπε σήμερα ο Γιάννης Σαμαράς, να μας κάνει scouting. Προσωπικά - στο κατώφλι των 40, από το Δημοτικό δε θυμάμαι σχεδόν τίποτα, με χαιρετάνε παλιοί συμμαθητές (από το Γυμνάσιο ακόμα) και δεν τους θυμάμαι και νιώθω και άσχημα. Αλλά δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά που τα μεγαλύτερα παιδιά μας άφησαν ελεύθερη την αυλή και παίξαμε η 1η Δημοτικού “ντέρμπι” με τη 2α Δημοτικού και έβαλα το νικητήριο γκολ. Ή ένα εναέριο κοντρόλ - τάξε πως ήμουν νίντζα - στο Μαρτινέγκο με τη σχολική ομάδα, που δεν άφησα την μπάλα να βγει άουτ, στο ίδιο γήπεδο που άφησα το χιαστό μου, σχεδόν 25 χρόνια αργότερα.

Και στη συνέχεια, όταν ο πατέρας μας πήγε για πρώτη φορά στο γήπεδο του ΟΦΗ και μας άρεσε, έστω με 2-3 προσπάθειες και έκτοτε, ευτυχώς ή δυστυχώς, κολλήσαμε και θέλαμε να είναι αυτό κάτι που το κάνουμε συχνά στην πορεία της ζωής μας. Επειδή μας άρεσε το άθλημα. Να το παίζουμε, αλλά και να το παρακολουθούμε.

Όποτε βλέπω ένα ματς το κρίνω ποδοσφαιρικά και μόνο. Πολλοί με θεωρούν αφελή για αυτό. Θυμάμαι για παράδειγμα πριν αρκετά χρόνια, σε ένα παλιό σάιτ να έχω γράψει ένα κατεβατό για ένα ματς - ούτε που θυμάμαι ποιο - με ανάλυση και απ’ολα και κάποιος που ήξερε κάτι παραπάνω από όσα συνέβαιναν τότε παρασκηνιακά μου είπε ξεκάθαρα “γράφεις βλακείες, το ματσάκι είχε κανονιστεί να γινει έτσι και έτσι”. Και ενώ τον άκουσα και βαθιά μέσα μου ίσως και να τον πίστεψα, συνέχισα τις σκέψεις μου σαν να μη μου το είχε πει ποτέ. Γιατί εγώ δεν μπορώ να λειτουργήσω έτσι. Αφελής, ξεαφελής.

Αυτός ήταν και ένας από τους κύριους λόγους που ήμουν αντίθετος στην πολυιδιοκτησία ΟΦΗ και Παναθηναϊκού και προσπάθησα και εγώ ώστε να ανατραπεί, με τα ελάχιστα μέσα που διέθετα, δηλαδή την έρευνα και τη γραφή μου, όχι κάτι extreme. Επειδή, δηλαδή, δε με άφηνε εκείνη η κατάσταση να ασχοληθώ με έναν αγώνα ΜΟΝΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΚΆ. Αυτό που λέγαμε τόσα χρόνια, να ξεβρωμίσουμε να ασχολούμαστε επιτέλους ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ, σαν κανονικοί φίλαθλοι και εμείς και όχι με άσχετα πράγματα και καταστάσεις που μας μαύριζαν την ψυχή.

Μετά από αναμονή δεκαετιών, αυτή η γαμημένη ευλογημένη στιγμή έφθασε. Μπορώ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να αποδώσω ένα “χαζό” πέναλτι ενός παίκτη, στη χαμηλή ποδοσφαιρική του ευφυΐα και όχι να υπάρχει ένα διαβολάκι στο ένα αυτί μου και να μου βάζει την υποψία “μήπως υπήρχε δόλος”, όπως τότε. Θυμάμαι πχ - μεταξύ άλλων - ένα ΠΑΟ - ΟΦΗ 2-2 στο ΟΑΚΑ, με τους παίκτες του ΟΦΗ να κάνουν 3 χαζά πέναλτι (έδωσε τα 2) και θέλαμε να τους κρεμάσουμε - και ας πήραμε αποτέλεσμα, που ήταν πολύ σπάνιο τότε.

Αλλά πραγματικά απορώ. Αν θεωρείς ρε φίλε ότι όλα είναι σάπια και βρώμικα, γιατί ασχολείσαι με κάτι τόσο σάπιο και βρώμικο; Γιατί δεν τα αφήνεις για εμάς τους αφελείς; Στην τελική, εμείς είμαστε χαζοί και ίσως μας αξίζει να μας κοροϊδεύουν μέσα στα μούτρα μας.

Το ίδιο ισχύει γενικά και για όσους μπινελικώνουν τους πάντες, δικούς μας και αντιπάλους, παίκτες, προπονητές, φιλάθλους, δημοσιογράφους, μετά από ένα ματς. Φίλε, σου αρέσει σίγουρα η μπάλα; Μήπως να ασχοληθείς με κάτι άλλο, που δε σου χαλάει την ψυχολογία; Μήπως να βρεις ένα άλλο χόμπι που δε σου δημιουργεί τέτοια αρνητικά συναισθήματα;

Μπαλίτσα είναι μόνο, όχι κάτι τόσο πολύ σπουδαίο. Βλέπεις ένα παιδάκι που χαίρεται όταν του δίνεις μια μπάλα και παίζει. Το ανηψάκι σου, το γιο σου, το αδερφάκι σου. Θυμάσαι όταν ήσουν κι εσύ στη θέση του; Γιατί έχεις τόσα νεύρα σήμερα;

ΥΓ: Όλο το κείμενο γράφτηκε με πολλά νεύρα, τόσο υποκριτής.

ΥΓ1: Αν είναι να χαλιέστε τόσο, μήπως είναι καλύτερα να μην πάμε πλέι οφ;