“Τραγωδία…
Έπεσε ο ΟΦΗ.
… δυστυχώς το έμφραγμα ήρθε για τον ΟΦΗ στις καθυστερήσεις, σφραγίζοντας μια από τις χειρότερες ημέρες της Ομιλίτικής μας ζωής…”
Αυτά πρόλαβα να γράψω, με τα χίλια ζόρια, μόλις ισοφάρισε ο Πλατανιάς στις καθυστερήσεις. Μετά θα έκλεινα το λάπτοπ και δεν ξέρω πότε θα το ξαναάνοιγα. Δε θα υπήρχε κουράγιο ούτε για συνεντεύξεις και δηλώσεις, ούτε για τίποτα. Κανά δυο μέρες μετά θα έμπαινε μπρος η προσπάθεια να ανεβάσουμε το ηθικό του κόσμου, να θυμίσουμε την ελπίδα για τη νέα εποχή, για ένα καλύτερο μέλλον, έστω μέσα στη μαυρίλα που βιώναμε.
Μέχρι που ξαφνικά έγινε μια σέντρα σε ένα χέρι, δόθηκε ένα φάουλ και ο Ναμπί έβαλε το γκολ της ζωής του. Το μόνο που θυμάμαι να νιώθω μετά, ήταν ένα τσούξιμο στα μάτια, κραυγές και δάκρυα, όλα τα άλλα είναι θολά.
Μια στιγμή, ένα γκολ που άλλαξε τα πάντα. Λίγα εκατοστά δεξιά ή αριστερά και σήμερα θα ήμασταν ακόμα πεσμένοι στα πατώματα.
Τέτοιο άγχος σαν το φετινό δε θυμάμαι να έχω ζήσει ποτέ. Δεν ξέρω αν είναι λόγω του σάιτ ή αν ήταν γενικά το κρίμα που ένιωθες ότι θα πέσει η ομάδα τώρα που διοικητικά όλα πάνε καλά. Σκεφτόσουν όλη τη χρονιά ότι δεν είναι δυνατόν, ρε φίλε. Νίκησες Ολυμπιακό και δύο φορές τον Παναθηναϊκό και θα πέσεις; Κάποτε σωζόσουν με Γουναρίδη, Κουρδάκη και Μπανούση, τώρα θα πέσεις; Έκανες τέτοια αντεπίθεση και θα πέσεις;
Δεν το περίμενα από τον εαυτό μου να νιώσω τόσο άγχος, είχα γίνει πολύ ζεν με τον ΟΦΗ τα τελευταία χρόνια. Κλάιν για την κατηγορία και τον αντίπαλο, αρκεί να παίζει ο ΟΦΗ, έλεγα. Και φέτος μου έφυγε η ... μαγκιά με όσα ζήσαμε.
Πραγματικά, είναι δύσκολο να διανοηθείς όλα όσα έγιναν φέτος. Από την αρχή έως το τέλος. Και το τέλος ταίριαζε να είναι μόνο κινηματογραφικό, σαν ταινία. Θυμάμαι σκεφτόμουν σε άλλα ματς, ότι φέτος δεν έχουμε δει τον ΟΦΗ να βάζει ένα buzzer beater, να λυτρώνεται στις καθυστερήσεις ή κοντά στο 90’. Ιδίως σε εκείνα τα παιχνίδια που έληξαν με οδυνηρή ισοπαλία. Άλλες χρονιές είχαμε δει, σε όποια κατάσταση και αν ήταν ο ΟΦΗ (πρόχειρα θυμάμαι τον Πετρόπουλο επί Γκατούζο), φέτος μόνο εις βάρος μας συνέβη και αρκετές φορές μάλιστα, με αποκορύφωμα τον Άρη.
Και μας το φυλούσε για την έσχατη στιγμή. Με το κρύο αίμα του Αντίλ Ναμπί, ο οποίος καμιά φορά μας νευριάζει γιατί μοιάζει να είναι μια ολιά παρτάκιας και στον κόσμο του, αλλά μόνο ένας τέτοιος θα τολμούσε έστω να σκεφτεί αυτό που έκανε, κανένας άλλος!
Έχουν περάσει τόσες ημέρες, έχω δει το γκολ 500 φορές, από κάθε γωνία, ακόμα δεν μπορώ να διανοηθώ αυτό που συνέβη. Βλέπω και ξαναβλέπω πώς βάζει το πόδι του όταν σουτάρει, την μπάλα να πηγαίνει ανάμεσα στους παίκτες του τείχους και να μην ακουμπάει κανέναν, να κατεβαίνει και να σκάει δίπλα στο δοκάρι, κάτω από το χέρι του τερματοφύλακα που δεν προλαβαίνει να πέσει. Ξανά και ξανά και ξανά και ξανά.
Συγκλονίστηκα στο υπέροχο βίντεο της ΠΑΕ με την εικόνα του Ανέστη Νάστου να κλαίει σαν μωρό και τον Γιάννη Σαμαρά να διπλοαγκαλιάζει ανακουφισμένος τον Ναμπί. Κρίμα που δεν υπάρχει στο βίντεο η σκηνή ότι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες, ο Ηλίας Πουρσανίδης και ο Παύλος Αδάμος (ενδεχομένως και άλλοι) πήγαιναν και σήκωναν τους παίκτες του ΟΦΗ, που είχαν πέσει στο χόρτο στην ισοφάριση του Πλατανιά. Θα ήταν μια εικόνα με τεράστιο συμβολισμό.
Εννέα ημέρες έχουν περάσει και ακόμα να βρω τις κατάλληλες λέξεις να περιγράψω αυτό που ζήσαμε, ακόμα μοιάζει σαν να μην μπορώ να το συνειδητοποιήσω, ακόμα όλα στροβιλίζονται στο μυαλό μου. Πρώτη φορά στη ζωή μου άρχισα να σκέφτομαι για γιατρούς και τσεκ απ και εξετάσεις.
Θέλω να πιστεύω ότι τέτοιο άγχος δε θα το ξαναζήσουμε ποτέ. Όπως είπε και ο Χρίστος, ας έρθει επιτέλους και μια βαρετή, ήρεμη χρονιά. Αν και ξέρουμε πολύ καλά ότι αν είσαι ΟΦΗ δε βαριέσαι ποτέ και με τα πλέι οφ - πλέι άουτ χλωμό να συμβεί αυτό, αλλά κάθε χρόνο τόσες συγκινήσεις, χρειαζόμαστε ένα βαρετό, χαλαρό, διάλειμμα. Μας αξίζει.
Αυτό το βίντεο του Μανώλη Λιναρδάκη από τη Θύρα 6 παίζει ασταμάτητα εδώ και μια βδομάδα. Ο Ναμπί εκτελεί και ο κόσμος τρελαίνεται, ξανά, ξανά και ξανά και ξανά...
