Ο ΟΦΗ νίκησε στο Αλκαζάρ την ΑΕΛ με 0-1, για τη 12η αγωνιστική της Super League 1, έφθασε τους 15 βαθμούς και σκαρφάλωσε (προσωρινά [;], μέχρι την ολοκλήρωση της αγωνιστικής) στην 6η θέση της βαθμολογίας.

Ας υποθέσουμε τώρα, ότι στο ΟΦΗ - Ατρόμητος η κεφαλιά του Γούτα πήγαινε στο δοκάρι και στο ΟΦΗ - ΠΑΟ η προσπάθεια του Μακέντα κατέληγε άουτ. Ο ΟΦΗ σήμερα, χωρίς να κάνει τίποτα διαφορετικό, θα είχε 4 βαθμούς περισσότερους και θα ήταν 4ος μαζί με την ΑΕΚ.

Ας υποθέσουμε και από την άλλη, ότι στο Λαμία - ΟΦΗ ο Βύντρα δεν έκανε την γκάφα και στο ΑΕΛ - ΟΦΗ ο Σβαρμπ έβαζε καλύτερα το πόδι του και ο Όμιλος δεν κατάφερνε να σκοράρει. Ο ΟΦΗ σήμερα, χωρίς να κάνει τίποτα διαφορετικό, θα είχε 4 βαθμούς λιγότερους και θα ήταν 10ος, πίσω από τον ΠΑΣ Γιάννινα.

Και στις δύο, δηλαδή, περιπτώσεις, οι ποδοσφαιριστές του ΟΦΗ δε θα έκαναν τίποτα το διαφορετικό, δε θα έκαναν καλύτερη άμυνα ή επίθεση, απλά η μπάλα θα πήγαινε λίγο πιο πάνω ή λίγο πιο πέρα.

Θα άλλαζε κάτι ως προς την παρουσία της ομάδας, πέρα από τη βαθμολογία; Ο ίδιος ΟΦΗ δε θα ήταν και στις δύο αυτές περιπτώσεις με τον σημερινό; Τα ίδια προβλήματα και τις ίδιες αδυναμίες δε θα είχε, που θα έπρεπε να διορθώσει; Τα ίδια θετικά και αρνητικά στοιχεία δε θα παρουσίαζε ως σύνολο; Ούτε καλύτερος θα ήταν αν είχε αυτούς τους 4 έξτρα πόντους, ούτε χειρότερος αν είχε 4 λιγότερους, θα ήταν η ίδια ακριβώς ομάδα!

Πρέπει γενικά όλοι να βρούμε μεγαλύτερη ισορροπία μέσα μας, μετά από κάθε αποτέλεσμα. Ούτε να ενθουσιαζόμαστε τρελά μετά από κάθε νίκη, ούτε να φέρνουμε την καταστροφή μετά από κάθε ήττα. Ούτε ότι πάμε για τον τίτλο μετά από δύο τρίποντα, ούτε ότι θα πέσουμε μετά από δύο κακά αποτελέσματα. Το πρωτάθλημα είναι μαραθώνιος, έστω κι αν οι λιγότεροι αγώνες στην κανονική διάρκεια κάνουν πιο σημαντικό τον κάθε βαθμό. Είναι χρήσιμο μετά από κάθε νίκη να εντοπίζουμε τα αρνητικά, για να γίνει ο ΟΦΗ ακόμα καλύτερος και μετά από κάθε ήττα να εντοπίζουμε τα θετικά, για να επενδύσει η ομάδα σε αυτά και να βελτιωθεί.

Η χαρά στις νίκες και η στεναχώρια στις ήττες, θα υπάρχουν πάντα, αλλά να κοιτάξουμε με ψυχραιμία και την πραγματικότητα:

Ο καλός ΟΦΗ θα κέρδιζε και τον Παναιτωλικό και τον Απόλλωνα Σμύρνης και σήμερα θα ήταν στις πρώτες θέσεις, μαζί με τον Άρη.

Ο κακός ΟΦΗ δε θα νικούσε ούτε εκτός έδρας, όπως δεν το συνήθιζε άλλωστε τόσα χρόνια, και θα πάλευε για τη σωτηρία του.

Αυτά που λένε οι προπονητές και βαριόμαστε, ότι "το ποδόσφαιρο είναι στιγμές" και ότι "πρέπει να έχουμε συναισθηματική σταθερότητα", περιγράφουν αρκετά την πορεία του φετινού ΟΦΗ.

Ο φετινός μεταβατικός ΟΦΗ, έχει τα θέματά του, έχει τις απουσίες του, έχει την απειρία του, θα μπορούσε να έχει περισσότερους βαθμούς, όπως θα μπορούσε να έχει και λιγότερους. Δε θα ήταν διαφορετικός ο ΟΦΗ, ούτε στη μία, ούτε στην άλλη περίπτωση. Θα ήταν η ίδια ακριβώς ομάδα, με τα καλά της και τα κακά της.

Όμως, έστω και έτσι, είναι ένα επίπεδο πάνω από τις ομάδες που κινδυνεύουν (εκεί που θα βρισκόταν ο κακός ΟΦΗ), όπως φάνηκε στο Αλκαζάρ και ελπίζει να βάλει τις βάσεις για τον καλό ΟΦΗ, όταν η ζωή γίνει πιο νορμάλ για όλους μας και για το ποδόσφαιρο. Ίσως προλάβει φέτος, ίσως και όχι, δε θα είναι πια το τέλος του κόσμου - αυτό θα το έχουμε ξεπεράσει, ελπίζουμε, οριστικά.