Στο ΟΦΗ - ΠΑΟ, πάντα πήγαινα στο γήπεδο με έναν κόμπο στο λαιμό. Αλλά και με μία ελπίδα, βαθιά μέσα μου - κάθε χρόνο, ότι “φέτος θα είναι διαφορετικά”. (Σχεδόν) ποτέ δεν ήταν.

Ήταν το καταραμένο ματς της κάθε χρονιάς, το οποίο ποτέ δεν ήθελες να έρθει. Η προϊστορία τα λέει όλα.

Αλλά και ποτέ δεν μπορούσα να λείψω. Ήταν μια ευκαιρία για να εκφράσεις την αντίθεσή σου προς το καθεστώς και τη διαμαρτυρία σου. Να βγάλεις τα απωθημένα σου στο δυνάστη. Social Media δεν υπήρχαν, ούτε καν forum.

Συλλαλητήρια είχαν γίνει, αλλά δεν ήταν τόσο συχνά όσο τα επόμενα χρόνια που θα ακολουθούσαν. Βασικά, το μεγαλύτερο συλλαλητήριο ήταν το ξέσπασμα χαράς μετά το 1-1 του ΟΑΚΑ με την κεφαλιά του Κουτσουπιά, που βούλιαξε το Ηράκλειο από τους πανηγυρισμούς.

Φυσικά υπήρχαν και οι ΟΦΗτζήδες που δεν πήγαιναν στο γήπεδο με τον ΠΑΟ, γιατί “τι να πάμε να δούμε”. Απόλυτα κατανοητό.

Όταν μέναμε Αθήνα είχαμε ένα στέκι στην Οδό Τζωρτζ, δίπλα στην Κάνιγγος.
Εκεί είδαμε το ΟΦΗ - Ολυμπιακός 2-1 του 1999 με τον Γκόμεζ και τον Νιόπλια (και παραλίγο να είχαμε σύρραξη με το πίσω τραπέζι).
Εκεί είδαμε το ΑΕΚ - ΟΦΗ 1-2 της Ρόδου, πάλι με τον Γκόμεζ.
Εκεί με άφησαν όλοι μόνο μου στο ΟΦΗ - ΠΑΟ 3-4 της ίδιας χρονιάς (που παραλίγο να γίνει το θαύμα), γιατί “τι να πάμε να δούμε” - αλλά είχε και άλλους ΟΦΗτζήδες στο μαγαζί, το κατάλαβα στα γκολ που βάζαμε.

Το 2006 οι Snakes είχαν κηρύξει μια ιδιότυπη, εθελοντική αποχή, αποτέλεσμα την καλή χρονιά του Ντρούλιτς και του Μάουρερ να μην τη ζήσω όσο θα ήθελα. Και επειδή το να μην πάω στο γήπεδο όταν παίζει ο ΟΦΗ ήταν/είναι και θα είναι αδύνατο, είχα κανονίσει στη δουλειά που ήμουνα να έχω βάρδια την ώρα των αγώνων. Έτσι, δεν ήμουν στο ΟΦΗ - ΠΑΟ 3-3. Φανταστείτε έκπληξη να ακούς (σποραδικά) στο ράδιο ότι ο ΟΦΗ έχει βάλει 3 γκολ και μετά από μερικά λεπτά ότι πάει να γυρίσει το ματς.

To 2008 κανονίζουμε με τους κολλητούς να πάμε για ρακές στον Πόντιο πριν το ματς, ώστε να πάμε στο γήπεδο όσο το δυνατό … αναισθητοποιημένοι, να μην πολυνιώσουμε αυτό που θα μας συμβεί, ίσως να το ευχαριστιόμασταν κιόλας (not!). Και όντως, 5 μεγάλα καραφάκια για 3 άτομα ήταν αρκετά για να μουδιάσουν οι αισθήσεις. Φεύγουμε από τον Πόντιο και μέσα στην παραζάλη μου σκέφτομαι ότι άμα βρωμάω (ευωδιάζω) ρακή στην είσοδο, δε θα με βάλουν μέσα. Και πάω σε ένα μίνι μάρκετ και αγοράζω αυτά τα listerine, που πουλούσαν τότε σε λωρίδες, που τα είχες μαζί σου άμα πήγαινες να ... φασώσεις και ήθελες καθαρή αναπνοή. Και πριν μπω, έβαλα στο στόμα 2-3 και καλά το έκανα, γιατί το “όργανο” στην είσοδο ήθελε κουβέντα. Σε άλλο ματς τελικά προέκυψε το πρόβλημα στην πόρτα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.



Και αρχίζει το ματς. Και ο ΠΑΟ χάνει τη μία ευκαιρία πίσω από την άλλη. Και η άμυνα του ΟΦΗ κάνει το ένα λάθος πίσω από το άλλο. Όλα μοιάζουν ότι είμαστε στο ίδιο έργο θεατές. Μέχρι που οι μεσοεπιθετικοί της ομάδας αντιδρούν. Ρουμπάκης πέναλτι - Ντρούλιτς γκολ.

Αλλά η άμυνα εξακολουθεί να παραπαίει, 1-1 ο Σαλπιγγίδης. “Not today”, φώναξαν αμέσως Σταυρακάκης - Σίμιτς. Η τέλεια ασίστ, το τέλειο πλασέ, που ο Πανούτσος ανέλυε το βράδυ στον ALPHA τον τρόπο με τον οποίο πέρασε η μπάλα από το μάτι της βελόνας (2-1).

Δεύτερο ημίχρονο, Στέλιος Σφακιανάκης, σε μία από τις καλύτερες ομαδικές προσπάθειες που έχω δει ποτέ. Μαγικός συνδυασμός, ντρίπλα που έσπασε τα … άλατα στον Μάτος, ακόμα πρέπει να ψάχνουν οι παίκτες του ΠΑΟ την μπάλα. Τόσο γρήγορα που έγινε η φάση ήταν λες και συνδυάστηκε ο Μέσι με τον Τσάβι και τον Ινιέστα (3-1).

Και εμείς στην εξέδρα ζαλισμένοι, σαστισμένοι, να αναρωτιόμαστε, οι κερατάδες τι σενάριο σκεφτήκανε άραγε φέτος. Πως θα την κάνουν την ανατροπή; Και με το 3-3 πρόσφατο. Αφού σε μια φάση είχαμε μείνει βουβοί και άναυδοι και γυρνάει ο Σφακιανάκης και μας κάνει νόημα “εε, τι κάνετε;; Γιατί δε φωνάζετε;; Ξεσηκωθείτε”!

Στο 4-1 του Πόποβιτς έφυγαν όλα. Φωνή, ψυχή, δάκρυα. Παίζει να ήταν το πιο δυνατό “ΓΚΟΛ” που έχει ακουστεί ποτέ, μετά από αυτό του Νουαφόρ με το Λεβαδειακό.

“Κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο”, σε ντελίριο, με την επίδραση της ρακής αντί να ξεθυμαίνει, να ενισχύεται από το μεθύσι της 4άρας. Και πολύ κλάμα. Άναρθρες κραυγές με πολύ, πολύ κλάμα. Βγήκαν όλα τα απωθημένα.

Και ένα hangover που κράτησε καμία εβδομάδα, όσο και η βραχνάδα στη φωνή.





- Ρακή με Listerine. Να σηκώσει το χέρι όποιος νόμιζε ότι το άρθρο αφορούσε βλάσφημα κοκτέιλ.