ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete

«ΣΤΑΥΡΟΣ - 4 - ΟΦΗ»

Μια ιστορία από το στρατό
Ετικέτες:

Είχα γράψει σε ένα παλιότερο άρθρο ότι η μοίρα το έφερε να πάω φαντάρος στη Ρόδο το 2001, μόλις 3 μήνες μετά τα διπλά μπαράζ στο νησί, όπου βρέθηκα και στα δύο ματς.

Με αφορμή τα άρθρα για τους Ομιλίτες από όλη την Ελλάδα και τον Κόσμο, θέλω να γράψω μια ιστορία, αφού ο πρωταγωνιστής της ίσως και να μην εμφανιστεί ποτέ (μακάρι να κάνω λάθος και να είναι αυτή η αφορμή), καλά να είναι όπου βρίσκεται.

Στη Ρόδο παρέμεινα 7 μήνες, είχα “λιώσει” πραγματικά, το Αρχηγείο μάλλον με είχε ξεχάσει, μετά το προβλεπόμενο 6μηνο και η μετάθεση δεν ερχόταν ποτέ, είχαν βαρεθεί όλοι εκεί να με βλέπουν, “άντε να πα’ να φύγεις”, μου έλεγαν. Πρέπει να είχα συμπληρώσει και 2000 ώρες σκοπιά, γιατί το Σεπτέμβρη έπεσαν δύο αεροπλάνα στους Δίδυμους Πύργους, οπότε ήταν όλες οι μονάδες σε επιφυλακή, με ασκήσεις ετοιμότητας, εξωτερικές εφόδους και τα σχετικά.

Ένα κλασικό βαρετό απόγευμα στο ΚΨΜ, ένας οδηγός, σειρά μου, μου πρότεινε να πάω μαζί του στην πόλη για “ώνια”, όπως λένε στο Στρατό τα ψώνια της μονάδας - γιατί το “ψ” μεγαλώνει πολύ τη λέξη και πρέπει να το κόβουν; - για παρέα του, ως συνοδός. Δεν το είχα ξανακάνει, αλλά λέω “δε βαριέσαι, να σπάσει λίγο η μονοτονία”, ανάμεσα στα διπλά και τριπλά νούμερα.

Πάω, λοιπόν, μαζί του και παίρνουμε σβάρνα τα μαγαζιά, για τις ανάγκες της μονάδας. Κρεοπωλεία, σούπερ μάρκετ, κτλ. Έμπαινε αυτός μέσα με τα χαρτιά και μετά πήγαινα και τον βοηθούσα στο κουβάλημα. Σε μια φάση, φθάνουμε και σε ένα μεγάλο μαγαζί με κατεψυγμένα θαλασσινά. Πάει και πάλι ο οδηγός μέσα και περιμένω εγώ απ’έξω.

Κοιτάω στα δεξιά μου και βλέπω στο διπλανό πάρκινγκ μια μεγάλη άσπρη νταλίκα. Η οποία στο εξωτερικό της γράφει, με μεγάλα μαύρα γράμματα το εξής:

ΣΤΑΥΡΟΣ - 4 - ΟΦΗ

Μου πέφτει το σαγόνι και προσπαθώ να συνειδητοποιήσω τι αντικρίζουν τα ματάκια μου, λίγο έξω από την πόλη της Ρόδου. Μήπως έχω παραισθήσεις από το πολύ "πήξιμο" και με πείραξε ο αέρας της πόλης;

Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω από το όχημα και αρχίζω, δειλά, να πλησιάζω την νταλίκα. Φθάνω κοντά και βλέπω ότι πουλάνε κάρβουνα. Η πίσω πόρτα είναι ανοικτή και είναι γεμάτη με τσουβάλια με κάρβουνα. Κοιτάζω λίγο πιο προσεκτικά και παρατηρώ ότι τα εσωτερικά τοιχώματα της νταλίκας είναι γεμάτα με κασκόλ και σημαίες του ΟΦΗ, οι οποίες από ασπρόμαυρες, έχουν γίνει σχεδόν κατάμαυρες, από την καρβουνόσκονη, με το ζόρι ξεχωρίζανε. 

Οι άνθρωποι που είναι μέσα με αντιλαμβάνονται, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι. Ένας κοντούλης κύριος με πολύ μακριά γενειάδα, θαρρώ φορούσε και στιβάνια, αλλά δεν είμαι 100% σίγουρος, έχουν περάσει σχεδόν 20 χρόνια, μαζί με τη γυναίκα του και με ρωτάνε πώς μπορούν να με εξυπηρετήσουν, λίγο παραξενεμένοι (φορούσα στρατιωτικά, προφανώς).

“ - Γεια σας, συγγνώμη για την ενόχληση. Είμαι από την Κρήτη και είμαι ΟΦΗ και είδα τι γράφει απ’ έξω, οπότε ... ήρθα!

- Ο Σταύρος είναι ο γιος μας, θα έρθει σε λίγο, περίμενε”.

Πράγματι, λίγα λεπτά αργότερα, ήρθε ο γιος τους ο Σταύρος, έμοιαζε να είναι γύρω στα 20 και αυτός και έβγαλε το κινητό του και άρχισε να μου δείχνει τα εικονομηνύματα / MMS για τον ΟΦΗ, που είχε στη συσκευή του (όσοι είστε κάτω από 20, ρωτήστε τους γονείς σας τι ήταν τα ΜΜS).

Μετά από λίγο, βγήκε ο οδηγός από το μαγαζί και ήρθε η ώρα να αποχωρήσουμε. Με φωνάζει ο πατέρας και μου δίνει ένα μεγάλο πλαστικό μπουκάλι του νερού, γεμάτο με ρακή, το οποίο ήταν επίσης γεμάτο καρβουνόσκονη απ’ έξω. Αρνήθηκα, επιμένανε, ευχαρίστησα και φύγαμε (η ρακή τελικά κατέληξε σε συφάνταρους, οι οποίοι - όπως μου είπαν - έγιναν ... λιώμα!) 

- Μα τι είχε μέσα και μας βάρεσε έτσι;

- Εε ξέρω 'γω, καρβουνόσκονη;

Επιστρέψαμε στο στρατόπεδο, με πλήρη αδυναμία να μπορέσω να συνειδητοποιήσω τι είδα και τι έζησα. Ακόμα δηλαδή και σήμερα, μου μοιάζει πολύ σουρεάλ όλο αυτό. Το Ericsson που είχα τότε δεν είχε και φωτογραφική, να απαθανατίσω αυτό το απίθανο στιγμιότυπο.

Αλλά η εικόνα της άσπρης νταλίκας με τα μεγάλα γράμματα «ΣΤΑΥΡΟΣ - 4 - ΟΦΗ», έχει τυπωθεί για πάντα στο μυαλό μου.

Σταύρο, αν διαβάζεις εμφανίσου!



- Θυμηθείτε την ιστορία του φίλου του ΟΦΗ, ouga, από το Στρατό: “Μέρες αργίας

- Γράψτε τη δική σας ιστορία και στείλτε τη στο Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.


Bonus: Την ίδια εποχή υπηρετούσε στη Ρόδο, σε άλλη μονάδα, ένα γνωστό αλάνι από τη Θύρα 4. Στο δικό μου στρατόπεδο ήμασταν 12 Ηρακλειώτες, οι 8 θαρρώ ήταν ΟΦΗ. Αρκετοί πάνε ακόμα γήπεδο. Οι σκοπιές, από ένα σημείο και μετά, έγραφαν παντού όλες “ΟΦΗ” και κοντέψαμε να φάμε όλοι φυλακή για αυτό. Είχα κάνει και κάτι Πατρινούς να φωνάζουν “ΟΦΗ ΟΛΕ” όταν με έβλεπαν. Τέλος πάντων. 

Στη μονάδα μου είχαμε και ένα παλικάρι από τους Αμπελόκηπους, Παναθηναϊκό, οργανωμένο στη Θύρα 13 που κυκλοφορούσε παντού και πάντα με συνδεσμιακά μπλουζάκια, “Γκύζη 13“ και τέτοια. Γυρνάει λοιπόν μια μέρα από έξοδο, αναστατωμένος, με βλέπει και αρχίζει να φωνάζει έξαλλος:

- Ξέρεις τον ΤΑΔΕ; (το αλάνι από τη Θύρα 4, που λέγαμε)

- Φυσικά και τον ξέρω.

- Ο μλκς μου την έπεσε στο λεωφορείο! (λεκτικά)

- Καλά σου έκανε! (ξεσπώντας σε γέλια)”

(#Καταδικάζουμε)

Oficrete