Τον προηγούμενο Μάρτη, όταν το oficrete ήταν ακόμα στα μπετά, είχα γράψει στο prismasport.gr ένα κάπως αιρετικό άρθρο για τον Τάκη Γκώνια, με το οποίο διαφοροποιήθηκα από το γενικότερο κλίμα λοιδορίας που επικρατούσε τότε στο Ηράκλειο προς τον τεχνικό του Εργοτέλη. Και είχα γράψει ότι το να πετύχαινε ένα τέτοιο εγχείρημα θα ήταν καλό για το ποδόσφαιρο.
Τώρα που ο ΟΦΗ πάει να εισάγει τη νοοτροπία του επιθετικού ποδοσφαίρου, ό,τι και να γίνει, θα ήταν υποκριτικό από εμένα να έλεγα το αντίθετο. Βέβαια, όπως είχα σημειώσει και μετά το ματς στην Τούμπα, πρέπει με τέτοιους αντιπάλους να είσαι πιο ευέλικτος και να παίζεις έξυπνα. Στην τελική εμείς οι ιταλόφιλοι (φτιάχτε το σκέπαστρο ρεεε!) κλέφτες θα γενούμε;
Στο άρθρο για τον Γκώνια, είχα σημειώσει ότι ένα τέτοιο εγχείρημα θα ήταν καταδικασμένο σε μια ομάδα σαν τον ΟΦΗ, με την πίεση που έχει. Στο τρίτο γύρισμα στο τερματοφύλακα και τους συνδυασμούς του με τα στόπερ, για χτίσιμο του παιχνιδιού από πίσω, θέλουμε να σπάσουμε την τηλεόραση και να τους καρυδώσουμε που δε διώχνουν την μπάλα να πάει στο καλό. Και ότι ο Γκώνιας ήταν τυχερός που ο ιδιοκτήτης ήταν μόνιμα μακριά και δεν άκουγε την καθημερινή γκρίνια.
Από τότε βέβαια, στον ΟΦΗ άλλαξαν τα πάντα. Το μόνο που δεν άλλαξε είναι η ίδια πίεση από τον κόσμο. Ένα κοινό βέβαια είναι ότι και ο δικός μας μεγαλομέτοχος είναι μακριά. Εκτιμώ το γεγονός ότι στον ΟΦΗ θέλουν να περάσουν και μια νέα αγωνιστική νοοτροπία, με κάθε κόστος, ακόμα και αν αυτό ονομάζεται μια (;) χρονιά στη Super League 2. Όμορφη η ολλανδική σχολή, δε λέω και εξαιρετική η κληρονομιά του Μαρσέλο Μπιέλσα στο ποδόσφαιρο της Χιλής. Τρελό ποδόσφαιρο, όπως ο δημιουργός του, αλλά πανέμορφο. Ως φίλος της Αθλέτικ Μπιλμπάο δεν μπορώ να πω ότι δε με εξιτάρει αυτή τη προοπτική. Αν είναι να δούμε κι εμείς κάποτε τέτοια μπαλάρα, χαλάλι όλα.
Όμως, μέχρι να έχει ο ΟΦΗ τα απαραίτητα εργαλεία - παίκτες, σε όλες τις θέσεις, για να μπορεί να υπηρετήσει αυτό το μοντέλο ποδοσφαίρου και για να αποφύγει έναν οδυνηρό υποβιβασμό (όσο και αν τον απομυθοποιήσουμε), ίσως χρειάζεται μια ένεση “ιταλικής” εξυπνάδας και κυνικότητας. Όχι κατενάτσιο, ρεαλισμός.
Βασικά, μακάρι να είχαμε μια μηχανή του χρόνου και να ταξιδεύαμε στο μέλλον, σε 5 χρόνια από τώρα, όταν όλα ελπίζουμε ότι θα είναι ονειρικά. Ή έστω να πηγαίναμε στον επόμενο Αύγουστο, όταν το καθημερινό άγχος που ζούμε σήμερα θα έχει λήξει, είτε θετικά είτε αρνητικά και θα κοιτάμε απλά μπροστά. Το κακό είναι ότι χρονομηχανή δεν υπάρχει, οπότε μέχρι να πατήσει η ομάδα και αγωνιστικά γερά στα πόδια της, θα χρειαστούμε άντερα, γερό στομάχι, comfort food, καμιά ρακή, Ομιλίτικα group therapy, κουράγιο, υπομονή, συμπαράσταση στο διπλανό μας και ελπίδα.
(Τώρα που το σκέφτομαι, αν είχαμε μια μηχανή του χρόνου θα κάναμε ένα ταξίδι πρώτα στο παρελθόν, στους τελικούς του Κυπέλλου, στο ματς με την Ατλέτικο και σε καμιά 50αριά ακόμα παιχνίδια. Και μετά στο μέλλον)
