ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete

Βλέπουμε τον ίδιο αγώνα σε επανάληψη

H Ομιλίτικη ημέρα της μαρμότας!

Στην ταινία του 1993 “Η μέρα της μαρμότας”, ο πρωταγωνιστής Μπιλ Μάρεϊ, ζούσε ξανά και ξανά την ίδια ημέρα, μέχρι να βρει τον τρόπο να τα κάνει όλα σωστά. Στη συνέχεια βγήκαν παρόμοιες ταινίες και σειρές, με την ίδια “time loop” θεματική, όπως τα πρόσφατα “Happy Death Day” και “Russian Doll”. Δηλαδή με πρωταγωνιστές που ζούσαν σε επανάληψη την ίδια ημέρα, μέσα σε μια χρονική λούπα.

Κάπως έτσι μοιάζει και μία ημέρα ενός Ομιλίτη, όταν ο ΟΦΗ αγωνίζεται εκτός έδρας.

Ξυπνάει με ένα ελαφρύ αίσθημα απαισιοδοξίας, αλλά και με μια ελπίδα ότι σήμερα κάτι μπορεί να αλλάξει.

Πλησιάζει η ώρα του αγώνα και η αισιοδοξία αυξάνεται. Πάει στο σπίτι του κολλητού που έχει Nova ή στη συνηθισμένη καφετέρια. Κάποτε πήγαινε και εκτός έδρας.

Βγαίνουν οι δύο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο - “Πάμε ΟΦΑΡΑ αυτό το παιχνίδι είναι δικό μας”.

Ξεκινάει το ματς, προσπαθείς να “ζυγίσεις” την ομάδα, αν έχει μπει καλά, αν έχει πάρει το κέντρο, αν έχουν όρεξη - “Δε χάνουμε απόψε”.

Κάνει κάποιες καλές συνεργασίες η ομάδα, χάνουμε ευκαιρίες, μερικές φορές μπαίνει και γκολ - “Ναι ρε Ομιλάρα!”

Φθάνουμε στα χασομέρια του ημιχρόνου, τελευταία φάση για να πάνε οι ομάδες στα αποδυτήρια. Πλάγιο από αριστερά / αχρείαστο κόρνερ / ένα τελευταίο γέμισμα / μια αναμπουμπούλα / ένα πέναλτι, γκολ ο αντίπαλος - “ΟΧΙ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ!”

Ξαναβγαίνουν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο. Επηρεασμένος ο ΟΦΗ από το ξαφνικό γκολ, μπαίνει μουδιασμένος - "Άντε σοβαρευτείτε!"

Μετά το 10λεπτο ισορροπεί, πάει να απειλήσει, πιέζει. - “Βάλτε το τώρα που είναι νωρίς και πάμε μετά για το επόμενο”.

Χάνεται η μπάλα στην επίθεση, βαθιά μπαλιά στην πλάτη της άμυνας, δεν μπορεί να απομακρύνει ο αμυντικός, σε θέση βολής ο επιθετικός, δεύτερο γκολ για τον αντίπαλο. - “Μία από τα ίδια, κάθε φορά το ίδιο πράγμα”.

Λήγει ο αγώνας, σερφάρισμα στα σχόλια στο facebook, αποχαιρετισμός με τους κολλητούς, σπίτι, νεύρα, δυσκολία στον ύπνο, στο μυαλό ξανά και ξανά ΕΚΕΙΝΗ Η ΦΑΣΗ που αν ήταν διαφορετική θα άλλαζε η εκβαση του αγώνα ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ.


Έρχεται η επόμενη ημέρα που ο ΟΦΗ αγωνίζεται εκτός έδρας.

Ξυπνάει ο Ομιλίτης με ένα ελαφρύ αίσθημα απαισιοδοξίας από όσα έχει ξαναζήσει, αλλά και με μια ελπίδα ότι σήμερα κάτι μπορεί να αλλάξει.

Πλησιάζει η ώρα του αγώνα και η αισιοδοξία αυξάνεται. Πάει στο σπίτι του κολλητού που έχει Nova ή στη συνηθισμένη καφετέρια. Κάποτε πήγαινε και εκτός έδρας, ωραίες εποχές!

Βγαίνουν οι δύο ομάδες στον αγωνιστικό χώρο - “Πάμε ΟΦΑΡΑ αυτό το παιχνίδι ΠΡΕΠΕΙ να είναι δικό μας”.

Ξεκινάει το ματς, προσπαθείς να “ζυγίσεις” την ομάδα, αν έχει μπει καλά, αν έχει πάρει το κέντρο, αν έχουν όρεξη - “Δεν ξαναχάνουμε απόψε”.

Κάνει κάποιες καλές συνεργασίες η ομάδα, χάνουμε ευκαιρίες, μερικές φορές μπαίνει και γκολ - “Ναι ρε Ομιλάρα, πάμε!”

Φθάνουμε στα χασομέρια του ημιχρόνου, τελευταία φάση για να πάνε οι ομάδες στα αποδυτήρια. Πλάγιο από αριστερά / αχρείαστο κόρνερ / ένα τελευταίο γέμισμα / μια αναμπουμπούλα / ένα πέναλτι, γκολ ο αντίπαλος - “ΟΧΙ Γ@@ ΠΑΛΙ ΤΑ ΙΔΙΑ, ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ Γ@@@!”

Ξαναβγαίνουν οι ομάδες στον αγωνιστικό χώρο. Επηρεασμένος ο ΟΦΗ από το ξαφνικό γκολ, μπαίνει μουδιασμένος - "Ξυπνήστε ΡΕΕ!"

Μετά το 10λεπτο ισορροπεί, πάει να απειλήσει, πιέζει. - “Βάλτε το τώρα που είναι νωρίς, ΑΝΤΕ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ”.

Χάνεται η μπάλα στην επίθεση, βαθιά μπαλιά στην πλάτη της άμυνας, δεν μπορεί να απομακρύνει ο αμυντικός, σε θέση βολής ο επιθετικός, δεύτερο γκολ για τον αντίπαλο. - “Μία από τα ίδια, κάθε φορά το ίδιο πράγμα, ΜΑ ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΤΟ ΙΔΙΟ;;”.

Λήγει ο αγώνας, σερφάρισμα στα σχόλια στο facebook, αποχαιρετισμός με τους κολλητούς, σπίτι, νεύρα, δυσκολία στον ύπνο, στο μυαλό ξανά και ξανά ΕΚΕΙΝΗ Η Γ@@ Η ΦΑΣΗ που αν ήταν διαφορετική θα άλλαζε η εκβαση του αγώνα ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ Η Κ@@ ΚΑΙ ΧΑΣΑΜΕ ΠΑΛΙ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ.



Έρχεται η ημέρα του επόμενου εκτός έδρας ματς, ξυπνάει ο Ομιλίτης, με μια νέα ελπίδα...



Τόσα χρόνια το ίδιο πράγμα, ακόμα και στις χρυσές εποχές του Ολλανδού, η ομάδα πάντα έχανε τη δύναμή της εκτός έδρας. Φυσικά υπήρξαν και χρονιές - εξαιρέσεις. Και αξέχαστες νίκες εκτός έδρας. Και έδρες με πολλές καλές αναμνήσεις, όπως ο επόμενος σταθμός για το πρωτάθλημα, η Νέα Σμύρνη. Αλλά, το συνηθισμένο ήταν ότι εάν ο ΟΦΗ είχε απλά μια συμπαθητική συγκομιδή μακριά από την Κρήτη, θα είχε και άλλους στόχους, κάποιες χρονιές.

Μια τέτοια χρονιά είναι και η φετινή, που αν έκανε απλά τα βασικά εκτός έδρας (πχ, να μη χάσει τα πολύ οριακά ματς και όσα προηγήθηκε), σήμερα θα κάναμε παρεούλα στην ΑΕΚ. Μπορεί να φαίνεται υπερβολικό, αλλά δεν είναι. Ο φετινός ΟΦΗ έχει εξαιρετική συγκομιδή στο Γεντί Κουλέ, από τις καλύτερες της Ιστορίας, ακόμα και μετά την ήττα από το Βόλο και αυτό που τον φρενάρει βαθμολογικά είναι η κακή εκτός έδρας επίδοση. Μοναδική, φυσικά, εξαίρεση το ματς στο ΟΑΚΑ με τον Παναθηναϊκό, στο οποίο ο ΟΦΗ σόκαρε όλη την Ελλάδα, αλλά και εμάς τους ίδιους και στο οποίο θα μπορούσε να είχε βάλει και 4 και 5 γκολ. Δυστυχώς, δεν είχε συνέχεια.

Τις πταίει; Φταίει που σχεδόν πάντα ο ΟΦΗ ήταν επιθετική ομάδα και έπαιζε ανοιχτά σε όλες τις έδρες, άρα πάντα αυτό βόλευε τους γηπεδούχους; Μπορεί, μοιάζει απλοϊκό, αλλά μπορεί να είναι και αυτό.

Άραγε, θα ξεπεράσουμε ποτέ την Ομιλίτικη μέρα της μαρμότας, θα έρθουν κάποτε οι μέρες που θα τα κάνουμε όλα σωστά και θα σταματήσουν αυτά τα "ντεζαβού" που βιώνουμε, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο;

Oficrete