Περίπου 25 χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο.
- Κωστή πού είναι ο μικρός;
- Ετοιμάζεται!
- Που ετοιμάζεται να πάει;
- Θα τον πάρω μαζί μου στο γήπεδο!
- Με τέτοιο καιρό θα πάρεις το παιδί στο γήπεδο;;
- Ναι θα πάρω το παιδί στο γήπεδο, γιατί του το έχω υποσχεθεί.
Άκουγα το διάλογο, πίσω από την πόρτα του δωματίου μου και είχα ήδη ετοιμαστεί, προσπαθώντας να διαλέξω, ποιο από τα δύο ασπρόμαυρα κασκόλ θα έπαιρνα μαζί μου.
Ανοίγω την πόρτα και με βλέπει η μάνα μου... Προσπαθούσε με κάποια ακαταλαβίστικα νοήματα και νεύματα, να μου εξηγήσει ότι δεν είναι πολύ καλή επιλογή, να πάω στο γήπεδο σήμερα, με τόσο πολύ κρύο.
Μέσα στο σπίτι, εντωμεταξύ, έχω πεθάνει από τη ζέστη, διότι έχω βάλει σχεδόν όλα τα ρούχα της ντουλάπας και κάθομαι και περιμένω.
Ο μπάρμπας μου, που κάθεται στη γωνία και καπνίζει κατοστάρι τσιγάρο, με 5 εκατοστά στάχτη έτοιμη να πέσει στο πάτωμα, μου λέει:
- Θα έρθεις στο γήπεδο ρε μαλακιστήρι; ( Ευγενικός και διακριτικός, ήταν πάντα αυτός ο θείος)
- Ναι, έχω ξαναπάει πολλές φορές... (Απαντάω πολύ αντρικά και ας είμαι μόνο έξι χρονών. Ήθελα να του δείξω ότι δε φοβάμαι καθόλου)
Μετά από αρκετή ώρα και ενώ εγώ έχω πεθάνει από τη ζέστη, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε, μπαίνοντας στο τελευταίας τεχνολογίας αυτοκίνητο Renault 5 (να γκουγκλάρουν οι νεότεροι, παρακαλώ) που είχε ο μπάρμπας μου.
Πέντε άτομα μες στο αυτοκίνητο... Tρέλα!
Εγώ καθόμουν στη μέση του πίσω καθίσματος (δε νομίζω να υπήρχε τότε παιδικό κάθισμα).
Με έχουν κάνει σαρδέλα δύο γείτονες, που τελευταία στιγμή ήθελαν να έρθουν και αυτοί στο γήπεδο.
Μέσα στο αυτοκίνητο, βέβαια, κάπνιζαν όλοι.
Αν δεν κάπνιζες τότε, μέσα σε λεωφορείο, νοσοκομείο, αεροπλάνο ή σε αυτοκίνητο, με κλειστά τα παράθυρα, δε μετρούσες, δεν άξιζες μία, ήσουν ξεκάθαρα φλώρος.
10 χιλιόμετρα μακριά από το γήπεδο...
Νιώθω ότι πλησιάζουμε, αλλά ξέρω ότι δεν πρέπει να δείξω ότι έχω μαστουρώσει από τα τσιγάρα, ότι έχω ζαλιστεί από τις πολλές στροφές της διαδρομής και ότι βρωμάει μασχαλίλα ο ένας γείτονας, κάθε φορά που σήκωνε το χέρι του να κάνει τζούρα.
Δε διαμαρτύρομαι, γιατί θα έχω τον μπάρμπα μου πάλι να μου λέει ότι είμαι χέστης και ότι δεν είμαι άντρας ακόμα.
Επιτέλους, έχουμε φτάσει και ψάχνουμε να βρούμε ρεμίζα (πάρκινγκ).
Τον μπάρμπα μου, πού ήταν και ο οδηγός, τον φώναζαν Μανόλο.
Κάθε φορά που κάποιος μέσα από το αυτοκίνητο έβλεπε μία κενή θέση πάρκινγκ, φώναζε "Μanolo, remiza!".
Ευτυχώς, είχαμε εισιτήρια και δεν αναγκαστήκαμε να περιμένουμε στις ουρές, που είχαν δημιουργηθεί.
Μπήκαμε στη Θύρα 6.
Μπήκα ξανά στο γήπεδο.
Μπήκα στο πιο καλτ γήπεδο όλης της Ελλάδος, μη σου πω και του κόσμου.
Με ακαταλαβίστικη αρίθμηση θυρών.
Με ακαταλαβίστικη αρχιτεκτονική κερκίδων.
Τώρα βρήκε να έρθει και αυτή η πανδημία;
Τώρα που είναι πιο ωραία από ποτέ;
Τώρα που βγήκαμε Ευρώπη;
Τώρα που δε θα μπορεί να φύγει από το λεωφορείο ο Εντόι; (Πρώην ποδοσφαιριστης άγνωστης ομάδας. Γκουγκλάρετε ξανά οι νεότεροι)
Δεν μπορώ να το πιστέψω.
Θέλω να πάω ξανά. Να πάρω και ένα κασκόλ με το καινούργιο σήμα. Πιστεύω θα σου πηγαίνει και εσένα η νέα μας φανέλα.
Υ.Γ. Θα ήθελα μετά την πανδημία, να έχω έναν αντιδήμαρχο, ο οποίος θα βάζει λεωφορεία, για να φέρνει τον κόσμο στο γήπεδο του ΟΦΗ.
