Ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος έχει διαχρονικά μια ροπή στο παραμύθιασμα. Πιστεύει στους από μηχανής θεούς που, με μαγικές συνταγές, θα λύσουν εδώ και τώρα τα προβλήματά του. Αρέσκεται στην ισοπεδωτική κριτική, την ανθρωποφαγία και τον μηδενισμό και συμπεριφέρεται σαν κακομαθημένο παλιόπαιδο που θαρρεί πως οι άλλοι του χρωστούν και είναι υποχρεωμένοι να ικανοποιήσουν τις πιο παράλογες απαιτήσεις του. Είναι αλλεργικός - ή αδιάφορος, στην καλύτερη περίπτωση - στον μεσομακροπρόθεσμο σχεδιασμό, στη θεμελίωση γερών βάσεων, στην πραγματική επένδυση που θα αποδώσει καρπούς σε μελλοντικό χρόνο. Δεν είναι διατεθειμένος να θυσιάσει ούτε ψήγμα του παρόντος του, προκειμένου να οικοδομήσει ένα στέρεο αύριο. Θαμπώνεται από το φαντεζί περιτύλιγμα και τους κάθε λογής αεριτζήδες και υποτιμά την ουσία των πραγμάτων.

Ο μέσος Έλληνας ποδοσφαιρόφιλος διέπεται από εντελώς παρόμοια χαρακτηριστικά. Δε θα μπορούσε να είναι αλλιώς· παιδί της ίδιας κοινωνίας είναι κι αυτός. Άλλωστε, τι οπαδός κόμματος, τι οπαδός ποδοσφαιρικής ομάδας· ελάχιστα πράγματα αλλάζουνε. Έτσι, ο μέσος φίλαθλος απαιτεί επιτυχίες εδώ και τώρα. Έχει αλλεργία στη λέξη «υπομονή» και στον μεσοπρόθεσμο σχεδιασμό. Θέλει την τσέπη του προέδρου να βροντά και το χέρι του να σκορπά, θαμπώνεται με πανάκριβα συμβόλαια και μεγάλα μπάτζετ, παραμυθιάζεται με μεταγραφές αεροδρομίου και φαντασιώνεται κούπες και ευρωπαϊκές πορείες επί τόπου. Όταν όλα αυτά δεν έρθουν, είναι έτοιμος να γιουχαΐσει και να προπηλακίσει - ως κακομαθημένο παλιόπαιδο, κι αυτός - οποιονδήποτε θεωρήσει υπεύθυνο για το ανολοκλήρωτο των ονειρώξεών του και καταλήγει συνήθως να θρηνεί και να βρίζει θεούς και δαίμονες για χρέη, προσφυγές και απάτες.

Σπανίζουν οι περιπτώσεις πολιτικών και αθλητικών παραγόντων στην Ελλάδα που δεν ενδιαφέρθηκαν για το εφήμερο και το περιστασιακό, δεν έχτισαν καριέρες ούτε έκαναν περιουσίες παραμυθιάζοντας τον όχλο, αλλά θεμελίωσαν οικοδομήματα με όραμα και σχέδιο, τα οποία αποφέρουν σταθερά και ανεκτίμητα οφέλη σε μελλοντικό χρόνο. Συνήθως μάλιστα όσοι το προσπάθησαν είδαν τη δημοφιλία τους καταβαραθρωμένη στα τάρταρα.

Δεν αισιοδοξώ πως με τις σημερινές εκλογές θ’ αλλάξει κάτι στη νοοτροπία και τη λογική που διέπει τον Έλληνα ψηφοφόρο και το πολιτικό σύστημα εν γένει.

Είμαι βέβαιος, παρόλα αυτά, ότι στον Ο.Φ.Η. των ημερών μας, συμβαίνουν πράγματα που γκρεμίζουν όλα τα εγχώρια ποδοσφαιρικά στερεότυπα και την αρρωστημένη, κατεστημένη οπαδική νοοτροπία της χώρας. Με χαμηλούς τόνους και συγκεκριμένο πλάνο, με σοβαρότητα και πίστη, δίχως φαντεζί περιτυλίγματα και παραμυθιάσματα, δίχως να χτίζονται καριέρες και περιουσίες πάνω στις ονειρώξεις της μάζας, οικοδομείται μια ποδοσφαιρική δομή η οποία φιλοδοξεί να μην εξαρτάται από τον εκάστοτε πρόεδρο και το πόσο βροντά η τσέπη του, αλλά να είναι αυτοτροφοδοτούμενη και να μπορεί να πορεύεται μονάχα με τις δικές της δυνάμεις.

Κόντρα στη νοοτροπία και του ψηφοφόρου και του οπαδού, που τα θέλουν όλα εδώ και τώρα. Μια νοοτροπία που - με μαθηματική ακρίβεια - οδηγεί σε καμένη γη.

Ασφαλώς, η ποδοσφαιρική πρόταση του Ο.Φ.Η. τίθεται καθημερινά στην κρίση του κοινού.