Σενάρια για ποδοσφαιριστές αμφιβόλου ηθικής και για άσσους και διπλά που ανεβαίνουν και κατεβαίνουν.
Σενάρια για ξαδέρφια που τσακώνονται για το χατίρι μιας… ποδοσφαιρικής ομάδας στην άλλη άκρη του κόσμου, για καζίνο που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται σα δροσουλίτες του μαγιάτικου γιαλού, για πολιτικούς υποκινητές κι ενορχηστρωτές, για μεγάλες αποχωρήσεις και ακόμη μεγαλύτερες επιστροφές.
Σενάρια για αργόμισθους αντιπροέδρους, που διορίζουν - τάχα - φίλους και γνωστούς στις πλάτες αφελών ομογενών λεφτάδων, διατεθειμένων να πληρώσουν τα «καπρίτσια» των κουτοπόνηρων υφισταμένων τους που τους «τα τρώνε».
Σενάρια για προπονητές υπνοβάτες, εμμονικούς κι αντιοπαδικούς.
Σενάρια για ερωτικά δίπολα, τρίγωνα και τετράγωνα (κάθε μεγάλη εμπορική επιτυχία έχει, άλλωστε, και μια μερίδα σεξ).
Σενάρια για αλαζόνες κι αυταρχικούς τμηματάρχες, που «αδειάζουν» - τάχα - το συναίσθημα και υποστέλλουν περήφανες οπαδικές σημαίες, συνηθισμένες να ανεμίζουν ανενόχλητες τον υπερτροφικό τους εγωισμό.
Σενάρια για δημοτικές εκτάσεις και τσιφλίκια, για ρήτρες και διαθήκες, για υποσχέσεις που ανακλήθηκαν και προικοσύμφωνα που δεν τηρήθηκαν.
Σενάρια για όλα τα γούστα και τα πνευματικά βαλάντια, που έχουν σπαρθεί από καιρό και περιμένουνε το λίπασμα της ήττας, της γκρίνιας και της μουρμούρας για ν’ ανθοφορήσουνε και να πολλαπλασιαστούνε.
Γόνιμο το έδαφος, καλά οργωμένο από χρόνια· κάτι η τοξικότητα του ελληνικού δημόσιου λόγου, κάτι ο καθολικός κοινωνικός ανορθολογισμός, κάτι η καθήλωση του δικού μας μικρόκοσμου σε μολυσμένα έλη και στάσιμα νερά για δεκαετίες, δε θέλει και πολύ το σενάριο κι η παραφιλολογία για να ευδοκιμήσει.
Η πραγματικότητα, άλλωστε, δεν είναι μονοδιάστατη· ο καθένας από εμάς επιλέγει ποια πτυχή και εκδοχή της θα υιοθετήσει, αναλόγως τον τρόπο που σκέφτεται, το κοινωνικό του κεφάλαιο και τον προσωπικό του ψυχισμό.
Σε ό,τι με αφορά, αρνούμαι πια να ζήσω άλλο στο διαβρωτικό σύμπαν της τοξικότητας, της φήμης και του σεναρίου· σαράντα χρόνια απ’ τη ζωή μου ήταν αρκετά, δεν έχω την πολυτέλεια να θυσιάσω άλλα στον αδηφάγο του βωμό.
Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω για άλλα παράλληλα σύμπαντα, πιο αμόλυντα και δονκιχωτικά, πιο αφελή ενδεχομένως, σίγουρα όχι τοξικά και κυνικά.
Να εξερευνήσω άλλες πτυχές της κυρτής μας πραγματικότητας, πιο ορθολογικές, λιγότερο ασυνάρτητες, με πιο καλά θεμελιωμένες συνεπαγωγές.
Το καρκινικό σύμπαν της φήμης, του σεναρίου και της τοξικότητας στραγγαλίζει τη ζωή, βιάζει το όνειρο και δηλητηριάζει τη φαντασία.
Ας ξοδιάσω σ’ άλλον παράλληλο κόσμο τα επόμενα σαράντα (;) χρόνια της ζωής μου.
Και δε θέλω ούτε μερτικό απ’ το κοπάδι.
