Ηδονίζομαι όταν χάνει η ομάδα.
Αντλώ μια κρυφή, ανομολόγητη (μέχρι πριν λίγο) απόλαυση. Ψάχνομαι να μανουριαστώ, να στραφώ κατά δικαίων και αδίκων, να ισοπεδώσω και να κατατροπώσω επινοημένους εχθρούς.
Είναι που μεγάλωσα μέσα σ’ αυτό· κάθε ήττα της ομάδας παλιότερα, ήταν μια ευκαιρία για αναμπουμπούλα. Κι ήτανε θεμιτή - στα μάτια μου - η αναμπουμπούλα, γιατί μπορούσε να οδηγήσει σε εξελίξεις θετικές· ήταν εκείνα τα χρόνια που την ομάδα καταδυνάστευαν αχυράνθρωποι και υποτελείς, κι ο μόνος τρόπος για να απαλλαγούμε απ’ την κηδεμονία τους ήταν η αναμπουμπούλα.
Κάθε ήττα λοιπόν, κάθε αγωνιστική κρίση, ήταν μια ευκαιρία για ξεκαθαρίσματα. Έψαχνα να χωθώ μέσα στον κόσμο, να σμίξω μ’ άλλους αγαναχτισμένους σαν κι εμένα, να ξεκινήσουμε ένα σύνθημα, να δημιουργήσουμε ένα κίνημα, να λαμπαδιάσουμε μια επανάσταση: ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ. Να φύγετε γιατί όσο είσαστε εδώ, δε θα αλλάξει τίποτα· όσο τελούμε υπό την ομηρία σας, δε θα αλλάξει τίποτα. Να φύγετε, κι ας κάψετε τη γη στο φευγιό σας· εμείς θα τη φροντίσουμε μετά τη γη, θα την οργώσουμε και θα τη σπείρουμε. Η γη, σαν την προσέξεις, καρπίζει πάλι· δε θ’ αφήσουμε τη γη μας έτσι!
Όχι, δε στεναχωρούμουνα όταν κέρδιζε η ομάδα· τι σόι οπαδός θα ήμουν; Χαιρόμουνα στη νίκη, αλλά περισσότερο στην ήττα - εκεί αντλούσα μια αρρωστημένη απόλαυση. Αρρωστημένη ήτανε κι η κατάσταση, από παιδί το εισέπραττα αυτό· ποιος μεγαλώνει σε διεστραμμένο περιβάλλον και βγαίνει απόλυτα υγιής; Παιδικό απωθημένο ήταν να αποχτήσουμε απλώς μια ομάδα που να αντιμετωπίζει τα ίδια ακριβώς μίζερα θέματα μ’ όλες τις άλλες στην Ελλάδα. Να πάψουμε να είμαστε οι δακτυλοδεικτούμενοι, το κραυγαλέο πρόβλημα και το αντιπαράδειγμα.
Μα να που αλλάξανε οι εποχές ξαφνικά, και δεν υπάρχει πια εχθρός.
Όμως μου έμεινε το μένος· δεκαετίες αρρώστιας ήταν αυτές, δεν καθαρίζει η ψυχή από τη μια στιγμή στην άλλη. Κι έτσι, στην πρώτη υποψία κρίσης, ψάχνομαι να μανουριαστώ, να βρω εχθρό για να κατασπαράξω, να σμίξω με άλλους ομοιοπαθείς και να ξεκινήσουμε και πάλι συνθήματα, να δημιουργήσουμε και πάλι ένα κίνημα, να λαμπαδιάσουμε και πάλι μια επανάσταση - ακόμη κι αν αυτή στραφεί μόνο κατά του εαυτού μας.
Τον χρειάζομαι τον εχθρό, έμαθα να ετεροκαθορίζομαι από αυτόν, έμαθα να λειτουργώ σε αναφορά με αυτόν, έμαθα να βρίσκω κοινό τόπο με άλλους οπαδούς επειδή υπήρχε αυτός. Ο εχθρός μού έδωσε υπόσταση, ακροατήριο, δύναμη κι αποδοχή. Χρειάζομαι εχθρό και λόγο να ξεσπάσω το υπερβάλλον μένος μου - ναι, έχω μπόλικο μένος μέσα μου, έτσι έμαθα να λειτουργώ. Κι ας μου υπαγορεύει η λογική μου ότι οι καταστάσεις σήμερα, οι κρίσεις που ξεσπούνε στην ομάδα, δε δικαιολογούνε τόσο μένος.
Ηδονίζομαι όταν χάνει η ομάδα, μα ελπίζω πως με τον καιρό θα μου περάσει.
