Πολύ αγχωμένοι οι γονείς, μιας κι ο πιτσιρικάς είχε ήδη χάσει μια χρονιά στο Γυμνάσιο και επαναλάμβανε την τάξη. «Είναι πανέξυπνο παιδί, αλλά δεν έχει το μυαλό του στο σχολείο», μου είπαν στο τηλέφωνο.
Τη στιγμή που μπήκα στο δωμάτιό του, κατάλαβα πού είχε το μυαλό του.
Παντού αφίσες του Ο.Φ.Η, φωτογραφίες του Γεντί Κουλέ και η ασπρόμαυρη ασπίδα πάνω σε όλα τα μπιχλιμπίδια και στα στολίδια του γραφείου του. Γραφείο, δηλαδή, τρόπος του λέγειν, μιας και το είχε γεμίσει με συνθήματα και με χαραγμένα σήματα του Ο.Φ.Η. Το κινητό του τηλέφωνο χτύπαγε, φυσικά, με τον ύμνο της ομάδας και η μνήμη της συσκευής ήταν γεμάτη με βίντεο τραβηγμένα μέσα στη θύρα 4.
Δεν έβγαλα μιλιά για τον Ο.Φ.Η κι επικεντρώθηκα στα Μαθηματικά. Ο πιτσιρίκος χασμουριότανε κι όλο κοιτούσε το ρολόι, να δει σε πόση ώρα θα ελευθερωθεί απ’ το μαρτύριο των εξισώσεων και της Γεωμετρίας.
Περάσανε δυο τρία μαθήματα, καμιά προκοπή δεν είχαμε κάνει, μίλαγα εγώ, κούναγε το κεφάλι του αυτός, ούτε που κοιτούσε τις ασκήσεις και τη δουλειά που του έβαζα για το σπίτι, το μυαλό του ήτανε μονάχα στην πλατεία της Αγίας Βαρβάρας, όπου είχε ραντεβού με την παρέα μετά το μάθημα, πήγαινε ο μικρός ολοταχώς για να ξαναμείνει στην Πρώτη Γυμνασίου.
Συνηθισμένο το φαινόμενο να βαριέται ένα κοπελάκι στο μάθημα, ειδικά σ’ αυτές τις ηλικίες και μες στο κατακαλόκαιρο, αλλά συνήθως οι τεχνικές μου για να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον πιάνανε, τουλάχιστον ως τότε. Αλλά μ’ ετούτον εδώ τον Ομιλίτη ήμουνα έτοιμος να σηκώσω τα χέρια ψηλά, ώσπου έστειλε την επιφοίτησή της η Αγία Βαρβάρα η Ομιλίτισσα και μεταχειρίστηκα τα μεγάλα μέσα.
Κάποια στιγμή σ’ ένα μάθημα, μετά το δέκατο χασμουρητό του πιτσιρίκου, παράτησα το κήρυγμα κι έβγαλα το κινητό. Αρχίνισα να κατεβάζω τις επαφές και να του δείχνω τα ονόματα των συνδεσμιτών, του τότε οργανωτή της κερκίδας και των μεγάλων οπαδικών μορφών της εποχής, που είχα αποθηκευμένα στη μνήμη. Αυτός παράτησε τα χασμουρητά και για πρώτη φορά με κοίταζε με δέος.
«Τους ξέρεις αυτούς όλους;» τον ρώτησα. Απάντησε καταφατικά μ’ ένα κούνημα της κεφαλής.
«Κανόνισε να μην περάσεις την τάξη και θα φροντίσω να μη σε ξαναβάλουνε ποτέ στη θύρα 4», του είπα.
Πρέπει ν’ ακούστηκε πολύ πειστική η απειλή μου, μιας και στρώθηκε επιτόπου στη δουλειά και πέρασε αέρα σε όλα τα μαθήματα, όχι μονάχα στο δικό μου.
Κι απ’ ότι έμαθα αργότερα, δεν ξανάμεινε μετεξεταστέος σε καμία άλλη τάξη από τότε.
Τη στιγμή που μπήκα στο δωμάτιό του, κατάλαβα πού είχε το μυαλό του.
Παντού αφίσες του Ο.Φ.Η, φωτογραφίες του Γεντί Κουλέ και η ασπρόμαυρη ασπίδα πάνω σε όλα τα μπιχλιμπίδια και στα στολίδια του γραφείου του. Γραφείο, δηλαδή, τρόπος του λέγειν, μιας και το είχε γεμίσει με συνθήματα και με χαραγμένα σήματα του Ο.Φ.Η. Το κινητό του τηλέφωνο χτύπαγε, φυσικά, με τον ύμνο της ομάδας και η μνήμη της συσκευής ήταν γεμάτη με βίντεο τραβηγμένα μέσα στη θύρα 4.
Δεν έβγαλα μιλιά για τον Ο.Φ.Η κι επικεντρώθηκα στα Μαθηματικά. Ο πιτσιρίκος χασμουριότανε κι όλο κοιτούσε το ρολόι, να δει σε πόση ώρα θα ελευθερωθεί απ’ το μαρτύριο των εξισώσεων και της Γεωμετρίας.
Περάσανε δυο τρία μαθήματα, καμιά προκοπή δεν είχαμε κάνει, μίλαγα εγώ, κούναγε το κεφάλι του αυτός, ούτε που κοιτούσε τις ασκήσεις και τη δουλειά που του έβαζα για το σπίτι, το μυαλό του ήτανε μονάχα στην πλατεία της Αγίας Βαρβάρας, όπου είχε ραντεβού με την παρέα μετά το μάθημα, πήγαινε ο μικρός ολοταχώς για να ξαναμείνει στην Πρώτη Γυμνασίου.
Συνηθισμένο το φαινόμενο να βαριέται ένα κοπελάκι στο μάθημα, ειδικά σ’ αυτές τις ηλικίες και μες στο κατακαλόκαιρο, αλλά συνήθως οι τεχνικές μου για να τους κεντρίσω το ενδιαφέρον πιάνανε, τουλάχιστον ως τότε. Αλλά μ’ ετούτον εδώ τον Ομιλίτη ήμουνα έτοιμος να σηκώσω τα χέρια ψηλά, ώσπου έστειλε την επιφοίτησή της η Αγία Βαρβάρα η Ομιλίτισσα και μεταχειρίστηκα τα μεγάλα μέσα.
Κάποια στιγμή σ’ ένα μάθημα, μετά το δέκατο χασμουρητό του πιτσιρίκου, παράτησα το κήρυγμα κι έβγαλα το κινητό. Αρχίνισα να κατεβάζω τις επαφές και να του δείχνω τα ονόματα των συνδεσμιτών, του τότε οργανωτή της κερκίδας και των μεγάλων οπαδικών μορφών της εποχής, που είχα αποθηκευμένα στη μνήμη. Αυτός παράτησε τα χασμουρητά και για πρώτη φορά με κοίταζε με δέος.
«Τους ξέρεις αυτούς όλους;» τον ρώτησα. Απάντησε καταφατικά μ’ ένα κούνημα της κεφαλής.
«Κανόνισε να μην περάσεις την τάξη και θα φροντίσω να μη σε ξαναβάλουνε ποτέ στη θύρα 4», του είπα.
Πρέπει ν’ ακούστηκε πολύ πειστική η απειλή μου, μιας και στρώθηκε επιτόπου στη δουλειά και πέρασε αέρα σε όλα τα μαθήματα, όχι μονάχα στο δικό μου.
Κι απ’ ότι έμαθα αργότερα, δεν ξανάμεινε μετεξεταστέος σε καμία άλλη τάξη από τότε.
