Αν προσπαθούσα να περιγράψω τα τρέχοντα προβλήματα της ομάδας, θα στεκόμουν στις εξής σημειώσεις:
- Η ομάδα διανύει παρατεταμένη περίοδο αγωνιστικής κρίσης.
- Ο τρόπος που χάνει τους αγώνες, είναι αποκαρδιωτικός και εξοργιστικός.
- Το χειρότερο όλων, είναι πως δε διαφαίνεται κάποια λύση στο τέλμα - τουλάχιστον ως το τέλος της τρέχουσας περιόδου.
- Η επικοινωνιακή διαχείριση, σε σχέση με τον κόσμο του Ο.Φ.Η, παραμένει (επιεικώς) υποτονική.
Απλώς για τους τύπους, πριν συνεχίσω θα επικαλεστώ παλιότερα σχετικά άρθρα μου, εδώ, εδώ και εδώ (αναλαμβάνω την ευθύνη, έστω και εκ των υστέρων, για τα συγκεκριμένα δύο αργοσχολικά πονήματα).
Έχοντας κάνει λοιπόν κριτική - όπως και πολλοί άλλοι, περισσότερο εύστοχοι και σχετικοί με το θέμα από εμένα - θα αποτολμήσω να σταθώ σε όσα διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από καιρό, αλλά που έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, από χτες το βράδυ.
Μεταξύ όλων όσων είμαστε από προβληματισμένοι ως εκτός εαυτού, με όσα βλέπουμε στο γήπεδο, υπάρχουν και οι εξής κατηγορίες σχολίων:
• Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Μπούσης έχει πιαστεί κορόιδο (το περίφημο «Μπούση, στα τρώνε»). Το στόρι του καλοκάγαθου ελληνοαμερικανού μεγιστάνα, που τον παραμυθιάσανε οι κουτοπόνηροι στην Ψωροκώσταινα για να του τα μασήσουν, ακούγεται καλό μόνο για ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, με τη Γεωργία Βασιλειάδου.
• Υπάρχουν κι οι άλλοι, που ξέρουν απέξω κι ανακατωτά τα ενδοοικογενειακά των Μπούσηδων και των Παλυβών και παίζουν «Τόλμη και Γοητεία». Ούτε αυτό το σενάριο - των πλούσιων πρωτοξάδερφων, που συνεταιρίζονται σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις, αλλά σφάχτηκαν επάνω στο χρυσόμαλλο δέρας του ταπεινού Ο.Φ.Η. - προσωπικά με καλύπτει.
• Υπάρχει μια τρίτη κατηγορία, όσων πιστεύουν ότι ο Μπούσης μάς κοροϊδεύει, για να κάνει άλλου είδους δουλειές (παλιότερα επέμεναν ότι ήρθε για το… καζίνο). Σχετικά με αυτό, έχω επιχειρηματολογήσει εδώ, και δεν έχω αλλάξει γνώμη έκτοτε.
• Υπάρχουν και κάποιοι, που μιλούν για στησίματα αγώνων κ.τ.λ. Είναι η μόνη κατηγορία σχολίων, που πραγματικά με εκπλήσσει: πώς εγκαλείς δημόσια (ναι, ό,τι γράφεται στο facebook είναι δημόσιο) κάποιον για κακουργηματικές πράξεις, δίχως την παραμικρή υποψία πραγματικού στοιχείου και δίχως να έχει δώσει ποτέ τέτοια δείγματα; Αν δε μπορείς να στοιχειοθετήσεις την κατηγορία σου, είσαι κοινός συκοφάντης και εκτεθειμένος στις νομικές συνέπειες των πράξεών σου.
Θα μου πείτε, έτσι είναι το ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως έτσι είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης· λειτουργούν ως χώροι εκτόνωσης, γράφει ο καθένας μας το μακρύ του και το κοντό του, ειδικά με το ποδόσφαιρο αυτό συνέβαινε ανέκαθεν, οπότε - ως ένα βαθμό - είναι και αναμενόμενο.
Επιπλέον, είναι που είναι η εποχή δύσκολη για όλους, έχουμε κι εμείς σαν λαός τα δικά μας, ιδιαίτερα ψυχολογικά θέματα: τόσα χρόνια ετεροκαθοριζόμασταν από έναν κοινό «εχθρό», αυτός μάς ένωνε και μας προσδιόριζε, ήταν ένα κοινό σημείο αναφοράς, για να συνταχθούμε εναντίον του. Ξάφνου, απομείναμε δίχως αληθινό «εχθρό», αλλά μας έμεινε το μένος· έκτοτε αντιμετωπίζουμε όλες τις καταστάσεις με περισσότερο πάθος και εκρήξεις οργής, απ’ ό,τι θα δικαιολογούσαν οι συνθήκες. Το διαπιστώνω καταρχάς στον εαυτό μου· στην πρώτη στραβή της ομάδας, τρώγομαι με τα ρούχα μου και ψάχνομαι να βρω ποιος μου φταίει.
Παρόλα αυτά, όσο πλατειάζουμε σε αχρείαστα και περιττά πεδία την κριτική μας, τόσο την αποδυναμώνουμε κιόλας: η ομάδα έχει εμφανές αγωνιστικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή - ενδεχομένως με διοικητικές προεκτάσεις - κι όχι οικονομικό, ηθικό ή ιδιοκτησιακό. Αν επικεντρωθούμε εκεί, ίσως να φανούμε πιο χρήσιμοι· τα υπόλοιπα είναι καφενειακή παραφιλολογία.
Τη λύση του προβλήματος δε θα την προτείνω εγώ, δεν έχω άλλωστε ούτε την κατάρτιση ούτε την πρόθεση. Θα ήθελα να σταθώ μονάχα στο εξής: διαβάζω σε σχόλια και σε αρθρογραφία διαρκώς το ερώτημα «ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;»
Ποτέ στη νεώτερη ιστορία της ομάδας, δεν ήταν πιο ξεκάθαρη η απάντηση: την ευθύνη αναλαμβάνουν με ονοματεπώνυμο οι προπονητές, οι διοικούντες και ο ιδιοκτήτης της ομάδας.
Αυτός ο τελευταίος, κάνει και κάτι επίσης πρωτοφανές, στα χρονικά της νεώτερης ιστορίας μας: τα λάθη του τα πληρώνει, και μάλιστα σε συνάλλαγμα - που λέγαμε και παλιά. Δεν τα φορτώνει σε κανενός την καμπούρα.
Κι όσο συνεχίζει να το κάνει, θα έχει τη δική μου προσωπική στήριξη, ειδικά σε αυτά.
Και δυο υστερόγραφα:
Υ.Γ 1: Όποιος θέλει να κινηθεί πονηρά και να εκμεταλλευτεί καταστάσεις, προς προσωπικό όφελος, είτε διοικούντας είτε ιδιοκτήτης, το πρώτο που κάνει είναι να πλευρίσει τον κόσμο και να τον καλοπιάσει με διάφορους τρόπους. Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο· μάλλον το αντίθετο, σε βαθμό μάλιστα να δημιουργείται ένα χάσμα, που ενίοτε δημιουργεί προβλήματα.
Υ.Γ. 2: Κάποιες επώνυμες πένες στο Ηράκλειο, έχουν δείξει αξιοσημείωτα επίπεδα εγρήγορσης τον τελευταίο καιρό. Δε μας είχαν συνηθίσει σε τέτοια μαχητικότητα και δυναμική κριτική, όσο την ομάδα διοικούσαν ντόπιοι παράγοντες. Καλά κάνουν προφανώς και μακάρι να συνεχίσουν, το καταγράφω ως νίκη της μαχητικής δημοσιογραφίας, μέσα σε χαλεπούς καιρούς για τον κλάδο και μου δίνουν έναν ακόμη λόγο, να αισιοδοξώ για το μέλλον.
- Η ομάδα διανύει παρατεταμένη περίοδο αγωνιστικής κρίσης.
- Ο τρόπος που χάνει τους αγώνες, είναι αποκαρδιωτικός και εξοργιστικός.
- Το χειρότερο όλων, είναι πως δε διαφαίνεται κάποια λύση στο τέλμα - τουλάχιστον ως το τέλος της τρέχουσας περιόδου.
- Η επικοινωνιακή διαχείριση, σε σχέση με τον κόσμο του Ο.Φ.Η, παραμένει (επιεικώς) υποτονική.
Απλώς για τους τύπους, πριν συνεχίσω θα επικαλεστώ παλιότερα σχετικά άρθρα μου, εδώ, εδώ και εδώ (αναλαμβάνω την ευθύνη, έστω και εκ των υστέρων, για τα συγκεκριμένα δύο αργοσχολικά πονήματα).
Έχοντας κάνει λοιπόν κριτική - όπως και πολλοί άλλοι, περισσότερο εύστοχοι και σχετικοί με το θέμα από εμένα - θα αποτολμήσω να σταθώ σε όσα διαβάζω στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από καιρό, αλλά που έχουν πάρει μορφή χιονοστιβάδας, από χτες το βράδυ.
Μεταξύ όλων όσων είμαστε από προβληματισμένοι ως εκτός εαυτού, με όσα βλέπουμε στο γήπεδο, υπάρχουν και οι εξής κατηγορίες σχολίων:
• Υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Μπούσης έχει πιαστεί κορόιδο (το περίφημο «Μπούση, στα τρώνε»). Το στόρι του καλοκάγαθου ελληνοαμερικανού μεγιστάνα, που τον παραμυθιάσανε οι κουτοπόνηροι στην Ψωροκώσταινα για να του τα μασήσουν, ακούγεται καλό μόνο για ασπρόμαυρη ελληνική ταινία, με τη Γεωργία Βασιλειάδου.
• Υπάρχουν κι οι άλλοι, που ξέρουν απέξω κι ανακατωτά τα ενδοοικογενειακά των Μπούσηδων και των Παλυβών και παίζουν «Τόλμη και Γοητεία». Ούτε αυτό το σενάριο - των πλούσιων πρωτοξάδερφων, που συνεταιρίζονται σε γιγαντιαίες επιχειρήσεις, αλλά σφάχτηκαν επάνω στο χρυσόμαλλο δέρας του ταπεινού Ο.Φ.Η. - προσωπικά με καλύπτει.
• Υπάρχει μια τρίτη κατηγορία, όσων πιστεύουν ότι ο Μπούσης μάς κοροϊδεύει, για να κάνει άλλου είδους δουλειές (παλιότερα επέμεναν ότι ήρθε για το… καζίνο). Σχετικά με αυτό, έχω επιχειρηματολογήσει εδώ, και δεν έχω αλλάξει γνώμη έκτοτε.
• Υπάρχουν και κάποιοι, που μιλούν για στησίματα αγώνων κ.τ.λ. Είναι η μόνη κατηγορία σχολίων, που πραγματικά με εκπλήσσει: πώς εγκαλείς δημόσια (ναι, ό,τι γράφεται στο facebook είναι δημόσιο) κάποιον για κακουργηματικές πράξεις, δίχως την παραμικρή υποψία πραγματικού στοιχείου και δίχως να έχει δώσει ποτέ τέτοια δείγματα; Αν δε μπορείς να στοιχειοθετήσεις την κατηγορία σου, είσαι κοινός συκοφάντης και εκτεθειμένος στις νομικές συνέπειες των πράξεών σου.
Θα μου πείτε, έτσι είναι το ποδόσφαιρο, αλλά κυρίως έτσι είναι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης· λειτουργούν ως χώροι εκτόνωσης, γράφει ο καθένας μας το μακρύ του και το κοντό του, ειδικά με το ποδόσφαιρο αυτό συνέβαινε ανέκαθεν, οπότε - ως ένα βαθμό - είναι και αναμενόμενο.
Επιπλέον, είναι που είναι η εποχή δύσκολη για όλους, έχουμε κι εμείς σαν λαός τα δικά μας, ιδιαίτερα ψυχολογικά θέματα: τόσα χρόνια ετεροκαθοριζόμασταν από έναν κοινό «εχθρό», αυτός μάς ένωνε και μας προσδιόριζε, ήταν ένα κοινό σημείο αναφοράς, για να συνταχθούμε εναντίον του. Ξάφνου, απομείναμε δίχως αληθινό «εχθρό», αλλά μας έμεινε το μένος· έκτοτε αντιμετωπίζουμε όλες τις καταστάσεις με περισσότερο πάθος και εκρήξεις οργής, απ’ ό,τι θα δικαιολογούσαν οι συνθήκες. Το διαπιστώνω καταρχάς στον εαυτό μου· στην πρώτη στραβή της ομάδας, τρώγομαι με τα ρούχα μου και ψάχνομαι να βρω ποιος μου φταίει.
Παρόλα αυτά, όσο πλατειάζουμε σε αχρείαστα και περιττά πεδία την κριτική μας, τόσο την αποδυναμώνουμε κιόλας: η ομάδα έχει εμφανές αγωνιστικό πρόβλημα αυτή τη στιγμή - ενδεχομένως με διοικητικές προεκτάσεις - κι όχι οικονομικό, ηθικό ή ιδιοκτησιακό. Αν επικεντρωθούμε εκεί, ίσως να φανούμε πιο χρήσιμοι· τα υπόλοιπα είναι καφενειακή παραφιλολογία.
Τη λύση του προβλήματος δε θα την προτείνω εγώ, δεν έχω άλλωστε ούτε την κατάρτιση ούτε την πρόθεση. Θα ήθελα να σταθώ μονάχα στο εξής: διαβάζω σε σχόλια και σε αρθρογραφία διαρκώς το ερώτημα «ποιος θα αναλάβει την ευθύνη;»
Ποτέ στη νεώτερη ιστορία της ομάδας, δεν ήταν πιο ξεκάθαρη η απάντηση: την ευθύνη αναλαμβάνουν με ονοματεπώνυμο οι προπονητές, οι διοικούντες και ο ιδιοκτήτης της ομάδας.
Αυτός ο τελευταίος, κάνει και κάτι επίσης πρωτοφανές, στα χρονικά της νεώτερης ιστορίας μας: τα λάθη του τα πληρώνει, και μάλιστα σε συνάλλαγμα - που λέγαμε και παλιά. Δεν τα φορτώνει σε κανενός την καμπούρα.
Κι όσο συνεχίζει να το κάνει, θα έχει τη δική μου προσωπική στήριξη, ειδικά σε αυτά.
Και δυο υστερόγραφα:
Υ.Γ 1: Όποιος θέλει να κινηθεί πονηρά και να εκμεταλλευτεί καταστάσεις, προς προσωπικό όφελος, είτε διοικούντας είτε ιδιοκτήτης, το πρώτο που κάνει είναι να πλευρίσει τον κόσμο και να τον καλοπιάσει με διάφορους τρόπους. Δεν έχω διαπιστώσει κάτι τέτοιο· μάλλον το αντίθετο, σε βαθμό μάλιστα να δημιουργείται ένα χάσμα, που ενίοτε δημιουργεί προβλήματα.
Υ.Γ. 2: Κάποιες επώνυμες πένες στο Ηράκλειο, έχουν δείξει αξιοσημείωτα επίπεδα εγρήγορσης τον τελευταίο καιρό. Δε μας είχαν συνηθίσει σε τέτοια μαχητικότητα και δυναμική κριτική, όσο την ομάδα διοικούσαν ντόπιοι παράγοντες. Καλά κάνουν προφανώς και μακάρι να συνεχίσουν, το καταγράφω ως νίκη της μαχητικής δημοσιογραφίας, μέσα σε χαλεπούς καιρούς για τον κλάδο και μου δίνουν έναν ακόμη λόγο, να αισιοδοξώ για το μέλλον.
