Ξεκίναγα νωρίς νωρίς από το κέντρο της πόλης και τράβαγα προς τα Καμίνια, μόνος ή με παρέα. Ήτανε ακόμα οι εποχές που αρχίζανε όλα τα παιχνίδια στις τρεις το μεσημέρι, εκτός από κανένα δυο που είχανε τηλεοπτική κάλυψη και γινότανε τ’ απόγεμα.

Μια Κυριακή είχα καθυστερήσει, δε θυμάμαι για ποιον λόγο, και πήρα ταξί. Μπήκα αγχωμένος στο πίσω κάθισμα και είπα με φούρια του οδηγού «στο γήπεδο του ΟΦΗ, γρήγορα σας παρακαλώ». Πρέπει να το εκστόμισα λες και ήτανε ζήτημα ζωής και θανάτου να φτάσουμε όσο πιο γρήγορα μπορούμε, σαν να γεννούσε η γυναίκα μου ένα πράγμα. Ξέρεις τι πάει να πει να ξεκινά το ματς και να μην είσαι μέσα;

Γύρισε ο οδηγός, με κοίταξε από πάνω ως κάτω και άρχισε το κήρυγμα: «μα καλά, δε λυπάσαι τα νιάτα σου τέτοιαν ωραία μέρα, να πας να κάτσεις στο παγωμένο μπεντένι και να ξανοίγεις εικοσιδυό μαντράχαλους να κυνηγούνε ένα πετσί σε μια χωράφα;» μού είπε.

Έβαλε μπρος και ρητόρευε για τη ζωή που είναι μικρή και «δεν αξίζει να την ξοδιάζει κανείς σε γήπεδα και καταγώγια», για την κοροϊδία της υπόθεσης μιας και «τα ποδόσφαιρα είναι όλα μιλημένα και συμφωνημένα και μονάχα τα κορόιδα πάνε και ξελαρυγγιάζονται», για την ανοησία των οπαδών και την αφέλεια των φιλάθλων. Έπιασε να απαριθμεί πόσα πιο χρήσιμα και δημιουργικά πράματα θα μπορούσα να κάνω αντί να «σπαταλήσω» το μεσημέρι μου στη «χωράφα», να κουβεντιάζει για κοπελιές και έρωτες, θάλασσες, βουνά και παρέες. Κι όσο μιλούσε, τόσο φούντωνε από την …αστοχία μου «να γλακώ στα γήπεδα, μια χαρά κοπέλι».

Μίλαγε, μίλαγε, μίλαγε… Ακόμα κι όταν έβγαλα να πληρώσω, μ’ αποχαιρέτησε με ένα ύφος σαν να μου ‘λεγε «και μη σε ξαναδώ σε τέτοια μέρη».

Φαίνεται πάντως πως έπιασε τόπο το κήρυγμα, γιατί μόλις βγήκα απ’ το ταξί είχα ήδη καταλάβει το λάθος μου και είχα πάρει τις ανάλογες αποφάσεις.

Κι έτσι, από εκείνη την ημέρα δεν ξαναπήγα με ταξί στο γήπεδο του Ο.Φ.Η.