Προχθές ταξίδεψα με παρέα στη Λάρισα από Θεσσαλονίκη, με σκοπό να παρακολουθήσω το εκτός έδρας ματς του ΟΦΗ μας, με την τοπική ομάδα της ΑΕΛ. Πρώτη φορά ως θεατής σε αυτό το γήπεδο, ένα από τα πιο καινούρια στη χώρα, περίμενα πολλά, αλλά δυστυχώς ούτε το ματς ούτε η ατμόσφαιρα ικανοποίησαν τις προσδοκίες μου.

Συγκεκριμένα, το ματς θεωρώ πως ήταν βαρετό. Δεν είχε θέαμα, δεν είχε ροή. Κακά τα ψέματα, η γηπεδούχος προσπάθησε περισσότερο για να κερδίσει, ενώ ο ΟΦΗ μετά και τον τραυματισμό του Βουό, κλείστηκε πίσω για να μη δεχτεί γκολ και δε δέχτηκε, κατ’ εμέ χάρη και στον εξαιρετικό, για μια ακόμα φορά, Στρέζο.

Αναρωτιέμαι λοιπόν αν, μετά τον προηγούμενο αγώνα με τον Ολυμπιακό στο Γεντί Κουλέ, η ψυχολογία εκτοξεύτηκε τόσο στα ύψη, με αποτέλεσμα η ομάδα να μην προσγειωθεί στην πραγματικότητα. Ένα καλό αποτέλεσμα δε σημαίνει αυτομάτως ότι η προσπάθειά σου θα είναι εξίσου αποδοτική. Στην άμυνα ναι ήμασταν καλοί, αλλά χρειάζεται και η επίθεση.

Και εδώ είναι το θέμα. Χρειαζόμαστε ένα καλό επιθετικό «τρίο», ώστε να μη χρησιμοποιούμε μόνο τον Βουό. Τις 15 μέρες που θα είναι εκτός, τι θα κάνουμε; Θα παίζουμε μόνο άμυνα; Μας αρκεί απλώς ο βαθμός της ισοπαλίας; Πώς θα βλέπουμε οι φίλαθλοι καλό αγώνα, αν δεν έχουμε παίκτες να δημιουργούν φάσεις; Ξέρω ότι πρέπει να περιμένουμε ως τον Γενάρη για μεταγραφές, αλλά να μην “πονάνε” τα μάτια μας μέχρι τότε.

Πάμε και στο γήπεδο τώρα. Καταρχάς, περιμέναμε για εισιτήρια πολλή ώρα, αφού μόνο 3 γκισέ ήταν ανοιχτά και το σύστημα με το ΑΜΚΑ καθυστερούσε την έκδοση, και έτσι χάσαμε τα πρώτα 24 λεπτά του αγώνα.

Επίσης, ο αγωνιστικός χώρος ήταν επιεικώς άθλιος. Ξερό χορτάρι με λακκούβες, λες και έβλεπες αγώνα β’ τοπικού. Όπως έλεγαν και για εμάς όταν παίζαμε εντός με ΠΑΟΚ. Μεγάλο μίσος και για τον Πρόεδρο της γηπεδούχου, ο οποίος - κατά πως φαίνεται - επιλέγει να αφήσει την ομάδα στο έλεός της, αφού οι κερκίδες ήταν καλυμμένες με στρώμα σκόνης, δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό στις τουαλέτες και τα πέταλα για τους οργανωμένους ήταν κλειστά. Ενώ οι φίλαθλοι φώναζαν υβριστικά συνθήματα, δείχνοντας τη δυσαρέσκειά τους.



Ευτυχώς όμως, εμείς έχουμε αφήσει πίσω μας τα διοικητικά φαντάσματα του παρελθόντος, όπως επίσης το δικό μας γήπεδο είναι πολύ καλύτερης ποιότητας και γι’ αυτό σε κάθε αγώνα γεμίζει. Και ναι ο κόσμος είναι ο 12ος παίκτης. Δεν αρκεί όμως μόνο αυτό. Όπως βλέπουμε, δε μας δίνουν όλες οι ομάδες εισιτήρια για να πάμε οργανωμένα, άρα στα εκτός έδρας υπάρχει μόνο η προσπάθεια της εντεκάδας.

Γι’ αυτό παιδιά προσπαθήστε! Λίγο περισσότερο! Προπονητικά/παικτικά δε μπορώ να σχολιάσω, δεν είμαι ειδήμων, αλλά ως φίλαθλος μπορώ με σιγουριά να πω ότι χαίρομαι πολύ περισσότερο όταν χορταίνω θέαμα από την ομάδα, όταν υπάρχει πάθος και ζωντάνια και ας μένουμε στην ισοπαλία.