Με μια πρόχειρη θεώρηση λοιπόν και δεδομένης της περιορισμένης γνώσης και πληροφόρησης που έχουμε, θα εντόπιζα τα παρακάτω θετικά, αρνητικά και … μέσα.
Θετικά
- Τα βήματα προς την παγίωση της νέας εποχής της ομάδας και η υποχώρηση των ανησυχιών για το μέλλον του εγχειρήματος. Αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου, έναρξη έργων σε ΒΑΚ, οργάνωση ακαδημιών, προσλήψεις εξειδικευμένου προσωπικού, περισσότερη επεξήγηση σχεδίων, κ.ά.
- Η σοβαρή οργάνωση προετοιμασίας στο εξωτερικό. Μετά από πολλά χρόνια η ομάδα προετοιμάστηκε στο εξωτερικό και έδωσε φιλικά με σοβαρές ομάδες. Οι ίδιοι οι παίχτες αναγκάστηκαν να αντιμετωπίσουν την ομάδα και τους εαυτούς τους με περισσότερο επαγγελματισμό, υπευθυνότητα και εκτίμηση. Αλλάζει αργά και σταθερά η εικόνα και η αυτοεικόνα της ομάδας στα ίδια τα μέλη της , αλλά και στους άλλους έξω από αυτήν.
- η συνεχής παροχή ρευστού στην ομάδα από τον πρόεδρο. Με μια επισφαλή αποτίμηση, θα υπολόγιζα περί τις 200 χιλιάδες μηνιαίως σε μισθοδοσίες, εκτός ποδοσφαιριστών. Πότε άραγε υπήρχε ξανά, τα τελευταία πολλά χρόνια, μια τέτοια χρηματική ροή; Είναι άδικο να θεωρούμε ότι επειδή τα χρήματα δεν κατευθύνονται στην συντριπτική τους πλειοψηφία στις μεταγραφές, ότι δεν βγαίνουν από την τσέπη κάποιου ή ότι δεν πάνε στην ομάδα και στην προοπτική της.
- Η σωστή αποδέσμευση πολλών περυσινών παικτών (θα μπορούσε και περισσότερων, αλλά δεν είναι όλα εφικτά) και η θετική αίσθηση που αφήνουν οι νέοι.
- Η αργή, αλλά εμφανής πραγμάτωση ενός συγκεκριμένου τρόπου παιχνιδιού.
Αρνητικά
- Αναμφισβήτητα η απουσία των μεταγραφών μέχρι σήμερα (11/8!), στις μόνες θέσεις που ξέραμε ότι ήταν πρώτιστης προτεραιότητας, με τη λήξη του περυσινού πρωταθλήματος. Στις θέσεις των στόπερ και του τερματοφύλακα. Δεν έχουμε αυτή τη στιγμή κανένα πραγματικό στόπερ. Δημιουργήσαμε ένα κατά συνθήκη (Γιαννούλη), εκμεταλλευόμενοι κυρίως το ποδοσφαιρικό μυαλό και την εμπειρία του. Τον Περδίκη δεν μπορώ να τον σχολιάσω, τις άλλες ‘λύσεις’ αρνούμαι. Θα έπρεπε κατά την αμετροεπή γνώμη μου να πάρουμε 3, καταλήξαμε στους 2, δεν πήραμε προς το παρόν ούτε 1. Σέβομαι τις δυσκολίες, κατανοώ την επιδίωξη των βέλτιστων λύσεων, υποψιάζομαι το οικονομικό παιχνίδι των τελευταίων ημερών. Όμως, ακόμα κι αν πάρουμε τον μελλοντικό Μπαρέζι ή τον σημερινό ντε Λιχτ τσάμπα την τελευταία ημέρα ή δεν κινδυνεύσουμε ή βγούμε στην Ευρώπη τη φετινή χρονιά, παραμένει λάθος να μην έχουμε πάρει ούτε 1 (έναν) έστω, μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι η μεταγραφή του ενός στόπερ θα επηρεάσει άμεσα την επιλογή του άλλου, για τον τερματοφύλακα τι μας εμποδίζει; Ότι δεν πολυεπείγει, μια και ο Σωτηρίου τα κουτσοκαταφέρνει; Ας φανταστούμε λοιπόν (χτύπα ξύλο) ότι ο Σωτηρίου και ο Γιαννούλης τραυματίζονται αύριο ή αποβάλλεται κάποιος την πρώτη αγωνιστική… Κωμικοτραγικές προοπτικές.
Πίσω από τον Μεγιάδο αλήθεια, ποιος είναι; Ας δεχτούμε ή ας ξαναθυμηθούμε ότι το επιθυμητό δεν μπορεί να συμβαδίζει με το εφικτό…
- Η τιμή των διαρκείας. Θα έπρεπε να υπάρξει αύξηση, πιο λελογισμένη όμως ή έστω με κάποια έκπτωση στους προκατόχους διαρκείας.
- Η απουσία σοβαρών φιλικών τις τελευταίες 3 εβδομάδες πριν την έναρξη, σε συνδυασμό με την απουσία κρίσιμων παικτών, προβληματίζει.
Τα μέσα… θα πάνε προς το + ή προς το - ;
- Η δημιουργία και η πλήρωση πολλών θέσεων στο κομμάτι της οργάνωσης, της διεύθυνσης, των βοηθητικών προσώπων των και των ακαδημιών. Μπορεί να μην είναι όσες στις ομάδες της δυτικής Ευρώπης, αλλά είναι πολλά για τη μέση ελληνική ομάδα, σχεδόν αντίστοιχα των παραδοσιακά μεγάλων και σίγουρα αποτελούν μια βίαιη διόγκωση του προσωπικού και του κόστους της ομάδας. Οπωσδήποτε, σοκάρουν ευχάριστα τον οπαδό της ομάδας τα τελευταία χρόνια, που είχε συνηθίσει σε μια ένδεια ποσοτική και ποιοτική, από την άλλη τον φοβίζουν για το τι θα γίνει σε μια σοβαρή ‘στραβή’ που μπορεί να τύχει. Εγώ ελπίζω τουλάχιστον να υπάρχουν ξεκάθαροι ρόλοι και να μην εμφανιστούν δυσλειτουργικές επικαλύψεις, π.χ. μεταξύ Σαμαρά και Νιόπλια, Νιόπλια και Τσινού, Τσινού και Αδάμου…
Τελειώνοντας αυτό το σημείωμα, θα ήθελα για άλλη μια φορά να μεταφέρω την ανάγκη να ονειρευόμαστε και να σχεδιάζουμε το μέλλον, προσπαθώντας να μην ξεχνάμε και το παρόν. Ειδικά στην Ελλάδα, όπου δεν υπάρχουν σταθερές, κανόνες παιχνιδιού και στοιχειώδη πλαίσια λειτουργίας που λειτουργούν. Και εξηγούμαι: καλό είναι να λέμε ότι έχουμε πλάνο που το υπηρετούμε και δεν αλλάζει, ακόμα κι αν είμαστε στη β’ εθνική. Ας φανταστούμε τώρα την ομάδα εκεί που ήταν μέχρι το 95’ του αγώνα με τον Πλατανιά. Στη β’. Τα προϋπολογισμένα και υπεσχημένα έσοδα άνω του 1 εκατ. έχουν κάνει φτερά. Το πότε θα αρχίσει το πρωτάθλημα, το ίδιο. Το ποιοι θα παίζουν στο τέλος, παρομοίως (εδώ για την α΄ εθνική αμφιβάλλουμε). Τι σοβαρός σχεδιασμός θα μπορούσε να γίνει για τη χρονιά. Ο σοβαρός επενδυτής Μπούσης τι θα έλεγε μετά από μια χρονιά δύσκολη, αβέβαιη, κωμικοτραγική, σε ένα φόντο στημένων αγώνων και παλληκαρισμών . Πόσες τέτοιες νεοελληνικές χρονιές θα άντεχε προς χάριν του μελλοντικού σχεδιασμού, σε μια χώρα που μισεί το μέλλον; Θα έπρεπε να είναι τρελός, ήρως ή ύποπτος για να αντέξει 2-3 τέτοιες χρονιές.
Έγραφα πέρυσι στις 25/11/18 στο Από την Εποχή Παπαδόπουλου στην Εποχή της Διοίκησης
Βάση εκκίνησης του προβληματισμού μου, αποτελεί η πεποίθησή μου ότι είναι κρίσιμης σημασίας και αναγκαιότητα η παραμονή της ομάδας στην Σούπερ Λίγκα. Τυχόν υποβιβασμός θα υπονομεύσει την προσπάθεια της νέας Διοίκησης - Εποχής και δε θα της δώσει την απαραίτητη χρονική και οικονομική άνεση να ξεδιπλώσει το σχεδιασμό της. Και σε ένα πλαίσιο όπως είναι το νεοελληνικό ποδόσφαιρο, που δεν προσφέρει καμία σταθερά και καμία εγγύηση (μην εμπιστεύεστε οικονομικά δεδομένα και σχεδιασμούς που ακούτε από θεσμικούς φορείς), το τέλος της μέρας πρέπει να σε βρίσκει όσο πιο ψηλά γίνεται και μακριά από κακοτοπιές.
Από ένα τυχαίο γεγονός έφυγε ο Παπαδόπουλος, από ένα συμπαντικό γεγονός μπήκε το φάουλ του Ναμπί. Αβεβαιότητες, συμπτώσεις, το μόνο σίγουρο για μένα ήταν η αβεβαιότητα του πλαισίου. Να έχουμε αρχές και πλάνο λοιπόν, αλλά χρειάζονται και υποχωρήσεις και ευελιξία, όταν το διακύβευμα είναι σοβαρό. Αν δεν μπορούμε να βρούμε το στόπερ που θέλουμε, ας πάρουμε κάποιο άλλο. Δε λέω να επιστρέψουμε στις καραβιές παικτών κι ό,τι κάτσει, αλλά δε γίνεται να μην έχουμε ούτε ένα στόπερ μέχρι σήμερα.
Πίστη λοιπόν, αλλά και ευελιξία. Ειδικά στην Ελλάδα, που ακόμα και να θες να είσαι απολύτως μεθοδικός και νόμιμος, καθίσταται σχεδόν αδύνατο. Προσπαθήστε π.χ. να κτίσετε ένα σπίτι απολύτως νόμιμα κι αν τα καταφέρετε τελικά ή το κάνετε εντός πενταετίας, σφυρίξτε μου.
Στο σινεμά είμαστε ευτυχισμένοι αν το τελικό αποτέλεσμα πλησιάζει το 60%-70% των προθέσεών μας (ακόμα κι αν έχουμε τα λεφτά που θέλουμε) κι όπως τραγουδάει κι ο Βασίλης Σταυρακάκης στο ‘Ε, ταξιδιάρη λογισμέ’ (δίσκος Ονείρου Τόποι του Ρος Ντέιλι, στίχοι Μήτσος Σταυρακάκης νομίζω)
Άχι και να `ταν μπορετό πριν πέσω και ποθάνω,
τα όσα βάνει ο μαύρος νους σκιάς τα μισά να κάμω
Κι αυτός εύχεται σκιας τα μισά του μαύρου του νου, να κάμει, ας μην τα θέλουμε όλα εμείς του δικού μας ασπρόμαυρου. Είμαι σίγουρος ότι οι αποφασίζοντες κινούνται μεταξύ επιθυμητού και εφικτού, ωστόσο διακρίνω μια κάποια μονολιθικότητα ή δυσκινησία. Χρειάζεται κι αυτό, που ο Καβάφης αναφέρει στο ποίημά του ‘Στα 200 π.Χ.’ , η ποικίλη δράσις των στοχαστικών προσαρμογών.
