Στο προηγούμενο κείμενό μου έθετα τα, κατά την προσωπική μου άποψη, ρεαλιστικά όρια της φετινής ομάδας, τα σχεδιαστικά προβλήματά της και κατέθετα την αγωνία μου για το αν η μικρή εικόνα (αγωνιστική πορεία) υπονομεύσει τη μεγάλη (Νέα Εποχή για τον ΟΦΗ) και αν καταφέρει να της δώσει την απαραίτητη χρονική και οικονομική άνεση να ξεδιπλώσει το σχεδιασμό της. Προσπαθούσα δε να προσεγγίσω ένα πλαίσιο, που θα έδινε μια προοπτική αντιστροφής της δυσάρεστης πορείας. Τελειώνοντας, κατέληγα ότι έφτανε η κριτική και είναι πια η ώρα της υποστήριξης μόνον.
Επιστρέφοντας από το γήπεδο, το Σάββατο το βράδυ, ξανά με τη γεύση της στάχτης στο στόμα, άφησα να καθιζάνει εντός μου η πίκρα, η απελπισία, η οργή, ο ζόφος του αναπόδραστου… Δυστυχώς όμως, δε λέει να φύγει με τίποτα. Και δεν μου αρκούν ούτε οι μικρές δικαιώσεις (βλ. προηγούμενο κείμενο για χρησιμοποίηση Μπολάκη ή Βουό), ούτε η επισήμανση των ίδιων λαθών (επιλογές ενδεκάδας, συστήματος κ.ά.)…
Παρακολουθώ τον ΟΦΗ από παιδί (από το 1975). Στην αρχή με πήγε ο πατέρας μου, μετά πήγαινα μόνος, αργότερα η γενέθλια συγκυρία έγινε συνειδητή επιλογή, αλλά και κριτική στάση.
Θυμάμαι τον Λεμονή, τον Παμπουλή, τον Γραβιά, τον Κορωνάκη, τον Τσαγκαράκη, πλήθος από ελάσσονες και μείζονες παίκτες, τον αρτίστα Καραΐσκο, τον Παπαθεοφάνους με τη φαλάκρα και το κάμπριο αυτοκίνητο, το γκολ του Παπαδόπουλου με την κεφαλιά όνειρο, ένα οριζοντιωμένο ποίημα, στο 3-3 με τον Ολυμπιακό, τον Αλέφαντο, τον Ουίλλιαμς, τον Μπέιλι, τον Πετρόπουλο, τον Γκέραρντ από την αρχή ως το τέλος…
Το ηλεκτρισμένο βροχερό απόγευμα και την απόλυτη σιγή πριν την ‘καταιγίδα’ με το διαιτητή Χρυσάνη στο ΟΦΗ-Λάρισα, τον τελικό στην Καλογρέζα και το πανηγύρι της Ομόνοιας με τις λύρες… Το νήμα με τους αρτίστες Μπούγιο-Ιορντανέσκου/ Γιάνγιανιν/ Ρίζνιτς/ Βέρα/ Ντελγκάδο, τον οδοστρωτήρα Γκόμεζ, τον εγκέφαλο Νιόπλια, τον ψυχωμένο αγωνιστή Παπαδόπουλο (με το πέναλτι δυναμίτη στο κέντρο), το κοπέλι το Μαχλά (ως και τον κρεμανταλά πατέρα του), το στραβοκάνη Σαμαρά που έπαιρνε φόρα περνώντας σαν σταματημένους τους αντιπάλους, τον ήπιο μα εγκεφαλικό Πουρσανίδη που γεωμετρούσε τον χώρο (γνήσιος διάδοχος ενός πολύ μεγάλου παίχτη, του Τσινού, κι ας έπαιζαν σε άλλη θέση)…
Το ματς με το Λεβαδειακό στο Παγκρήτιο ( το μόνο ματς της περιόδου Βατσινά που παρακολούθησα, μια και συνειδητά απείχα εκείνη την περίοδο), την περυσινή πορεία προς το Παρίσι… θυμάμαι πολλά και τα θυμάμαι από μέσα. Θυμάμαι την υδροφόρα του Δήμου να κάνει ελλειπτικές τροχιές, βρέχοντας το ξερό. Ακόμα υπάρχει η υγρασία εντός μου…
Έτσι, ο ΟΦΗ αποίκισε για πάντα το υποσυνείδητό μου.
Αυτό το βιογραφικό προφανώς, δεν με κάνει γνώστη, αποτιμητή ή τιμητή, έγκυρο κριτή. Όσο κι αν κάμποση πέτρα έχει περάσει από τα χέρια μου, εν προκειμένω από τα μάτια μου, όπως λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Δείχνει όμως τη συναισθηματική μου εμπλοκή, το σημείο εκκίνησης τούτου του κειμένου.
Θυμάμαι κι άσχημες, άδειες χρονιές, θυμάμαι αγώνες ανεξαρτησίας, συλλαλητήρια στους δρόμους, αδικίες, ειρωνείες για το ανούσιο ή το α-νόητο της ενασχόλησης με το ελληνικό ποδόσφαιρο… Θυμάμαι κι άμπαλους παίχτες (ας μην αναφέρω ονόματα), θυμάμαι και λάθος τακτικές επιλογές του Γκέραρντ ακόμα…
Δυσκολεύομαι όμως να θυμηθώ χρονιά και παιχνίδια με ενδεκάδα τόσο άχρωμη και άγευστη, μια ομάδα ανήμπορη αγωνιστικά, τρεμάμενη ψυχικά, πελαγωμένη τεχνικά. Πώς γίνεται η 11άδα να έχει γεμίσει με παίχτες εργάτες, χωρίς ούτε έναν καλλιτέχνη (ακόμα και πέρυσι είχαμε έναν, τον Λεάλ), να μην μπορούν να βάλουν γκολ ούτε από οφσάιντ( βλ. με Ξάνθη και ΑΕΚ), να πελαγοδρομούν αμυντικά, να μην υφίστανται δημιουργικά, να απουσιάζουν επιθετικά. Μια ομάδα που δεν σου κάνει όρεξη να τη δεις… Ακόμα και σε δύσκολα χρόνια, οι "μεγάλοι" δεν περνούσαν σαν σε παρέλαση από το Γεντί Κουλέ. Κάτι υπήρχε σαν δημιουργία, σαν απειλή, σαν φανέλα, σαν αντίπαλο δέος.
Αν είναι να πέσω, να πέσω. Αλλά διάολε, αρνούμαι να πέσω σαν Πανθρακικός, σαν Πλατανιάς, σαν Κέρκυρα. Σαν ομάδες που αλλάζουν χρώματα, σήματα, φανέλες, ιδιοκτήτες και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Σαν τον κακομοίρη που ήξερα πως και πολύ μου πήγαινε που έπαιζα στην Α’. Σαν άκλαφτος νεκρός. Σαν ομάδα ξυλοκόπων που δεν την βλέπουν ούτε φυλακισμένοι.
Εδώ είναι ΟΦΗ ρε!!! Εδώ έχουν περάσει καλλιτέχνες, αρτίστες της μπάλας, εδώ έχουν ηλεκτριστεί πλήθη, έχουν κλάψει άνθρωποι, έχεις συνεγείρει ένα Ρασούλη κι έναν Ξυλούρη, ‘βρωμάει’ η ανάσα κι η φανέλα Κρήτη, έχουν φάει παίκτες σου 16 αγωνιστικές (ναι, ο Νίκος Παπαδόπουλος), έχεις σταθεί στη Ευρώπη όσο ελάχιστοι, έχεις παλέψει κι έχεις αγωνιστεί για τ’ όνειρο πολλές φορές κι ας ήταν μετά αδειανό πουκάμισο, έχεις γνωρίσει το δόλο και την απάτη πλείστες όσες κι όμως έμεινες ζωντανός, ζωντανός.
Και τώρα, τώρα που η αυγή χαράζει… εσύ πέφτεις για ύπνο;;;;
Ε, όχι! Εδώ δεν είναι κάποια επαρχιακή ομάδα - σφραγίδα που δε νοιάζονται ούτε οι εχθροί (αν έχει) ούτε οι φίλοι-φίλαθλοι (όσους έχει) αν σε 5 αγώνες έχει 1 βαθμό ή αν κινδυνεύει και αφήνουν τον πρόεδρο που αυτός ξέρει καλύτερα… να κανονίζει. Εδώ πονάει η ομάδα, πονάει κι ο κόσμος. Και δε γίνεται να σφυρίζει αδιάφορος.
Επειδή λοιπόν μίλησα για υποστήριξη και επειδή σπάω το κεφάλι μου για το τί μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση, ας καταθέσω ταπεινά τα παρακάτω.
- Να δεχτώ ότι υπάρχει ένα κενό εξουσίας, καθώς το παλιό, διοίκηση και διοικούντες γύρω από την ομάδα, νιώθουν άλλοι με ανακούφιση, άλλοι με δυσθυμία και ανασφάλεια να μην υπάρχουν στην επόμενη μέρα.
Συγχρόνως, το νέο δραστηριοποιείται, αλλά κυρίως σχεδιάζει ακόμα επί χάρτου. Έτσι, όλοι θεωρούσαν ότι μέχρι να αναλάβουν οι νέοι, η ομάδα θα πήγαινε με τον αυτόματο πιλότο, δηλαδή τον Παπαδόπουλο, υπεύθυνο για όλα.
Καθώς όμως το παλιό φεύγει και το νέο δεν έχει έρθει ακόμα καθ’ ολοκληρίαν, το κενό εξουσίας και δυσλειτουργίας( που ούτως άλλως υπήρχε), συν επικουρία της αγωνιστικής κατάπτωσης τείνει να γίνει μια πραγματική μαύρη τρύπα στο σώμα της ομάδας.
Τώρα, όχι μετά τη γενική συνέλευση. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τώρα, πρέπει να μιλήσει κάποιος από την τριανδρία στους παίκτες και στον προπονητή. Επισήμως, παρουσία όλων και ατομικά και με κλειστές τις πόρτες. Να καθησυχάσει τους παίχτες για το μέλλον τους (π.χ. ότι θα γίνουν ελάχιστες προσθήκες τον Γενάρη και ότι πιστεύει και περιμένει από ΑΥΤΟΥΣ και όχι απ’ όσους θα'ρθουν, να σώσουν την ομάδα) ,αλλά και να τους κάνει πιο υπεύθυνους. Και κάποιος να μιλήσει στον κόσμο. Ψύχραιμα.
- Να υπάρξει άμεσα γενικός αρχηγός στην ομάδα, που θα λειάνει οξύτητες, θα συνενώσει παίκτες και τεχνικό τιμ, θα ηρεμήσει και θα φτιάξει το κλίμα στα αποδυτήρια… αν υπάρχει πρόβλημα.
- Να υπάρξει κατάλληλο σκάουτινγκ από κατάλληλο άτομο, που προφανώς υπάρχει, και όχι αποκλειστικά από τον Παπαδόπουλο, από τον οποίο πρέπει να αφαιρεθεί βάρος τώρα. Ένας τεχνικός διευθυντής φαντάζει απαραίτητος, ώστε να αποφορτισθεί ο προπονητής και θα λειτουργήσει σίγουρα καλύτερα.
- Όσον αφορά την 11άδα, γνώμη μου είναι ότι έχουμε λίγα ποιοτικά στοιχεία. Αλλά αν είναι να σωθούμε, θα σωθούμε με αυτά και όχι ερήμην τους. Το πλάνο με τους εργάτες το είδαμε και το Σάββατο. Δεν έπιασε.
Να το επαναλάβω. Δε γίνεται να μην παίζουν, στην παρούσα φάση, Στρέζος, Νέιρα( αργός, αλλά ο μόνος που μπορεί να δημιουργήσει ή να σκοράρει), Σάσι (στη φυσική του θέση), Κούτσια ή Ντίνας. Επίσης, ας δούμε και μια φορά δύο κανονικά μπακ (δεξιά, σίγουρα, Μπολάκης, αριστερά Κοιλιάρας). Μακάρι να είχαμε πάρει ΕΝΑ κανονικό φορ, μέχρι τότε ο Βουό θα πρέπει να παίζει μια που είναι ο μόνος που μπορεί να ανταποκριθεί σωματικά (και ας υπολείπεται τεχνικά) στην κατηγορία, μεσοεπιθετικά. Ευχάριστη έκπληξη ο Μιχόγεβιτς προχθές. Και ο Μεγιάδο… πώς χάθηκε, τι συμβαίνει;
Αναρωτιέμαι αν οι 2 Ισπανόφωνοι έχουν κάποιον στην ομάδα να μιλάει στη γλώσσα τους.
Ας δούμε μιαν ομάδα με κάποια ελκυστικότητα, ας δούμε και τα Κρητικόπουλα της ομάδας και αν είναι να πέσουμε να πέσουμε σαν ΟΦΗ, γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι ΟΦΗ.
Με την ΑΕΚ, οι παίκτες έπαιξαν με πάθος, έτρεξαν, πάλεψαν, αλλά αυτό δεν φτάνει. Εγώ δεν είδα αδιαφορία. Είδα έλλειψη φορ, είδα έλλειψη δημιουργίας και έμπνευσης, έλλειψη κάθετης κίνησης, έλλειψη ποιότητας και προσόντων στις περισσότερες θέσεις. Μια καινούρια 11άδα, ένα καινούριο σύστημα, ένα ίδιο αποτέλεσμα. Μέχρι πότε;
Οι αλχημείες των συστημάτων δεν παράγουν αποτέλεσμα από μόνες τους. Ας ψάξει λοιπόν τους πιο ποιοτικούς παίκτες που έχει και να βρει ένα απλό σύστημα που μπορούν να υπηρετήσουν. Οι παίχτες θα κάνουν τις φάσεις, όχι το σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι με 10 παίξαμε καλύτερα.
Μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι σωθήκαμε σε χρονιές με Βιτώρο, Κουρδάκη, Νύκταρη, Φαζό, Δαμιανάκη, Μπανούση κ.ά. και τώρα κινδυνεύουμε, χάνοντας σβηστά.
Εν κατακλείδει, ο Παπαδόπουλος μπορεί να λειτουργήσει πιο ορθολογικά και αποτελεσματικά, αρκεί να βελτιωθεί το κλίμα στα αποδυτήρια και να αφαιρέσει κάποιος επειγόντως βάρος από πάνω του, η νέα διοίκηση πρέπει να παρέμβει τώρα και οι παίκτες να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Αυτή είναι η φανέλα του ΟΦΗ. Ή θα τη σηκώσουν ή θα τους πλακώσει.
ΟΦΗ, καλή τύχη στη Λαμία.
Επιστρέφοντας από το γήπεδο, το Σάββατο το βράδυ, ξανά με τη γεύση της στάχτης στο στόμα, άφησα να καθιζάνει εντός μου η πίκρα, η απελπισία, η οργή, ο ζόφος του αναπόδραστου… Δυστυχώς όμως, δε λέει να φύγει με τίποτα. Και δεν μου αρκούν ούτε οι μικρές δικαιώσεις (βλ. προηγούμενο κείμενο για χρησιμοποίηση Μπολάκη ή Βουό), ούτε η επισήμανση των ίδιων λαθών (επιλογές ενδεκάδας, συστήματος κ.ά.)…
Παρακολουθώ τον ΟΦΗ από παιδί (από το 1975). Στην αρχή με πήγε ο πατέρας μου, μετά πήγαινα μόνος, αργότερα η γενέθλια συγκυρία έγινε συνειδητή επιλογή, αλλά και κριτική στάση.
Θυμάμαι τον Λεμονή, τον Παμπουλή, τον Γραβιά, τον Κορωνάκη, τον Τσαγκαράκη, πλήθος από ελάσσονες και μείζονες παίκτες, τον αρτίστα Καραΐσκο, τον Παπαθεοφάνους με τη φαλάκρα και το κάμπριο αυτοκίνητο, το γκολ του Παπαδόπουλου με την κεφαλιά όνειρο, ένα οριζοντιωμένο ποίημα, στο 3-3 με τον Ολυμπιακό, τον Αλέφαντο, τον Ουίλλιαμς, τον Μπέιλι, τον Πετρόπουλο, τον Γκέραρντ από την αρχή ως το τέλος…
Το ηλεκτρισμένο βροχερό απόγευμα και την απόλυτη σιγή πριν την ‘καταιγίδα’ με το διαιτητή Χρυσάνη στο ΟΦΗ-Λάρισα, τον τελικό στην Καλογρέζα και το πανηγύρι της Ομόνοιας με τις λύρες… Το νήμα με τους αρτίστες Μπούγιο-Ιορντανέσκου/ Γιάνγιανιν/ Ρίζνιτς/ Βέρα/ Ντελγκάδο, τον οδοστρωτήρα Γκόμεζ, τον εγκέφαλο Νιόπλια, τον ψυχωμένο αγωνιστή Παπαδόπουλο (με το πέναλτι δυναμίτη στο κέντρο), το κοπέλι το Μαχλά (ως και τον κρεμανταλά πατέρα του), το στραβοκάνη Σαμαρά που έπαιρνε φόρα περνώντας σαν σταματημένους τους αντιπάλους, τον ήπιο μα εγκεφαλικό Πουρσανίδη που γεωμετρούσε τον χώρο (γνήσιος διάδοχος ενός πολύ μεγάλου παίχτη, του Τσινού, κι ας έπαιζαν σε άλλη θέση)…
Το ματς με το Λεβαδειακό στο Παγκρήτιο ( το μόνο ματς της περιόδου Βατσινά που παρακολούθησα, μια και συνειδητά απείχα εκείνη την περίοδο), την περυσινή πορεία προς το Παρίσι… θυμάμαι πολλά και τα θυμάμαι από μέσα. Θυμάμαι την υδροφόρα του Δήμου να κάνει ελλειπτικές τροχιές, βρέχοντας το ξερό. Ακόμα υπάρχει η υγρασία εντός μου…
Έτσι, ο ΟΦΗ αποίκισε για πάντα το υποσυνείδητό μου.
Αυτό το βιογραφικό προφανώς, δεν με κάνει γνώστη, αποτιμητή ή τιμητή, έγκυρο κριτή. Όσο κι αν κάμποση πέτρα έχει περάσει από τα χέρια μου, εν προκειμένω από τα μάτια μου, όπως λέει ο Αλεξανδρινός ποιητής. Δείχνει όμως τη συναισθηματική μου εμπλοκή, το σημείο εκκίνησης τούτου του κειμένου.
Θυμάμαι κι άσχημες, άδειες χρονιές, θυμάμαι αγώνες ανεξαρτησίας, συλλαλητήρια στους δρόμους, αδικίες, ειρωνείες για το ανούσιο ή το α-νόητο της ενασχόλησης με το ελληνικό ποδόσφαιρο… Θυμάμαι κι άμπαλους παίχτες (ας μην αναφέρω ονόματα), θυμάμαι και λάθος τακτικές επιλογές του Γκέραρντ ακόμα…
Δυσκολεύομαι όμως να θυμηθώ χρονιά και παιχνίδια με ενδεκάδα τόσο άχρωμη και άγευστη, μια ομάδα ανήμπορη αγωνιστικά, τρεμάμενη ψυχικά, πελαγωμένη τεχνικά. Πώς γίνεται η 11άδα να έχει γεμίσει με παίχτες εργάτες, χωρίς ούτε έναν καλλιτέχνη (ακόμα και πέρυσι είχαμε έναν, τον Λεάλ), να μην μπορούν να βάλουν γκολ ούτε από οφσάιντ( βλ. με Ξάνθη και ΑΕΚ), να πελαγοδρομούν αμυντικά, να μην υφίστανται δημιουργικά, να απουσιάζουν επιθετικά. Μια ομάδα που δεν σου κάνει όρεξη να τη δεις… Ακόμα και σε δύσκολα χρόνια, οι "μεγάλοι" δεν περνούσαν σαν σε παρέλαση από το Γεντί Κουλέ. Κάτι υπήρχε σαν δημιουργία, σαν απειλή, σαν φανέλα, σαν αντίπαλο δέος.
Αν είναι να πέσω, να πέσω. Αλλά διάολε, αρνούμαι να πέσω σαν Πανθρακικός, σαν Πλατανιάς, σαν Κέρκυρα. Σαν ομάδες που αλλάζουν χρώματα, σήματα, φανέλες, ιδιοκτήτες και κανείς δεν διαμαρτύρεται. Σαν τον κακομοίρη που ήξερα πως και πολύ μου πήγαινε που έπαιζα στην Α’. Σαν άκλαφτος νεκρός. Σαν ομάδα ξυλοκόπων που δεν την βλέπουν ούτε φυλακισμένοι.
Εδώ είναι ΟΦΗ ρε!!! Εδώ έχουν περάσει καλλιτέχνες, αρτίστες της μπάλας, εδώ έχουν ηλεκτριστεί πλήθη, έχουν κλάψει άνθρωποι, έχεις συνεγείρει ένα Ρασούλη κι έναν Ξυλούρη, ‘βρωμάει’ η ανάσα κι η φανέλα Κρήτη, έχουν φάει παίκτες σου 16 αγωνιστικές (ναι, ο Νίκος Παπαδόπουλος), έχεις σταθεί στη Ευρώπη όσο ελάχιστοι, έχεις παλέψει κι έχεις αγωνιστεί για τ’ όνειρο πολλές φορές κι ας ήταν μετά αδειανό πουκάμισο, έχεις γνωρίσει το δόλο και την απάτη πλείστες όσες κι όμως έμεινες ζωντανός, ζωντανός.
Και τώρα, τώρα που η αυγή χαράζει… εσύ πέφτεις για ύπνο;;;;
Ε, όχι! Εδώ δεν είναι κάποια επαρχιακή ομάδα - σφραγίδα που δε νοιάζονται ούτε οι εχθροί (αν έχει) ούτε οι φίλοι-φίλαθλοι (όσους έχει) αν σε 5 αγώνες έχει 1 βαθμό ή αν κινδυνεύει και αφήνουν τον πρόεδρο που αυτός ξέρει καλύτερα… να κανονίζει. Εδώ πονάει η ομάδα, πονάει κι ο κόσμος. Και δε γίνεται να σφυρίζει αδιάφορος.
Επειδή λοιπόν μίλησα για υποστήριξη και επειδή σπάω το κεφάλι μου για το τί μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση, ας καταθέσω ταπεινά τα παρακάτω.
- Να δεχτώ ότι υπάρχει ένα κενό εξουσίας, καθώς το παλιό, διοίκηση και διοικούντες γύρω από την ομάδα, νιώθουν άλλοι με ανακούφιση, άλλοι με δυσθυμία και ανασφάλεια να μην υπάρχουν στην επόμενη μέρα.
Συγχρόνως, το νέο δραστηριοποιείται, αλλά κυρίως σχεδιάζει ακόμα επί χάρτου. Έτσι, όλοι θεωρούσαν ότι μέχρι να αναλάβουν οι νέοι, η ομάδα θα πήγαινε με τον αυτόματο πιλότο, δηλαδή τον Παπαδόπουλο, υπεύθυνο για όλα.
Καθώς όμως το παλιό φεύγει και το νέο δεν έχει έρθει ακόμα καθ’ ολοκληρίαν, το κενό εξουσίας και δυσλειτουργίας( που ούτως άλλως υπήρχε), συν επικουρία της αγωνιστικής κατάπτωσης τείνει να γίνει μια πραγματική μαύρη τρύπα στο σώμα της ομάδας.
Τώρα, όχι μετά τη γενική συνέλευση. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Τώρα, πρέπει να μιλήσει κάποιος από την τριανδρία στους παίκτες και στον προπονητή. Επισήμως, παρουσία όλων και ατομικά και με κλειστές τις πόρτες. Να καθησυχάσει τους παίχτες για το μέλλον τους (π.χ. ότι θα γίνουν ελάχιστες προσθήκες τον Γενάρη και ότι πιστεύει και περιμένει από ΑΥΤΟΥΣ και όχι απ’ όσους θα'ρθουν, να σώσουν την ομάδα) ,αλλά και να τους κάνει πιο υπεύθυνους. Και κάποιος να μιλήσει στον κόσμο. Ψύχραιμα.
- Να υπάρξει άμεσα γενικός αρχηγός στην ομάδα, που θα λειάνει οξύτητες, θα συνενώσει παίκτες και τεχνικό τιμ, θα ηρεμήσει και θα φτιάξει το κλίμα στα αποδυτήρια… αν υπάρχει πρόβλημα.
- Να υπάρξει κατάλληλο σκάουτινγκ από κατάλληλο άτομο, που προφανώς υπάρχει, και όχι αποκλειστικά από τον Παπαδόπουλο, από τον οποίο πρέπει να αφαιρεθεί βάρος τώρα. Ένας τεχνικός διευθυντής φαντάζει απαραίτητος, ώστε να αποφορτισθεί ο προπονητής και θα λειτουργήσει σίγουρα καλύτερα.
- Όσον αφορά την 11άδα, γνώμη μου είναι ότι έχουμε λίγα ποιοτικά στοιχεία. Αλλά αν είναι να σωθούμε, θα σωθούμε με αυτά και όχι ερήμην τους. Το πλάνο με τους εργάτες το είδαμε και το Σάββατο. Δεν έπιασε.
Να το επαναλάβω. Δε γίνεται να μην παίζουν, στην παρούσα φάση, Στρέζος, Νέιρα( αργός, αλλά ο μόνος που μπορεί να δημιουργήσει ή να σκοράρει), Σάσι (στη φυσική του θέση), Κούτσια ή Ντίνας. Επίσης, ας δούμε και μια φορά δύο κανονικά μπακ (δεξιά, σίγουρα, Μπολάκης, αριστερά Κοιλιάρας). Μακάρι να είχαμε πάρει ΕΝΑ κανονικό φορ, μέχρι τότε ο Βουό θα πρέπει να παίζει μια που είναι ο μόνος που μπορεί να ανταποκριθεί σωματικά (και ας υπολείπεται τεχνικά) στην κατηγορία, μεσοεπιθετικά. Ευχάριστη έκπληξη ο Μιχόγεβιτς προχθές. Και ο Μεγιάδο… πώς χάθηκε, τι συμβαίνει;
Αναρωτιέμαι αν οι 2 Ισπανόφωνοι έχουν κάποιον στην ομάδα να μιλάει στη γλώσσα τους.
Ας δούμε μιαν ομάδα με κάποια ελκυστικότητα, ας δούμε και τα Κρητικόπουλα της ομάδας και αν είναι να πέσουμε να πέσουμε σαν ΟΦΗ, γιατί αυτό που βλέπουμε δεν είναι ΟΦΗ.
Με την ΑΕΚ, οι παίκτες έπαιξαν με πάθος, έτρεξαν, πάλεψαν, αλλά αυτό δεν φτάνει. Εγώ δεν είδα αδιαφορία. Είδα έλλειψη φορ, είδα έλλειψη δημιουργίας και έμπνευσης, έλλειψη κάθετης κίνησης, έλλειψη ποιότητας και προσόντων στις περισσότερες θέσεις. Μια καινούρια 11άδα, ένα καινούριο σύστημα, ένα ίδιο αποτέλεσμα. Μέχρι πότε;
Οι αλχημείες των συστημάτων δεν παράγουν αποτέλεσμα από μόνες τους. Ας ψάξει λοιπόν τους πιο ποιοτικούς παίκτες που έχει και να βρει ένα απλό σύστημα που μπορούν να υπηρετήσουν. Οι παίχτες θα κάνουν τις φάσεις, όχι το σύστημα. Δεν είναι τυχαίο ότι με 10 παίξαμε καλύτερα.
Μου είναι δύσκολο να δεχτώ ότι σωθήκαμε σε χρονιές με Βιτώρο, Κουρδάκη, Νύκταρη, Φαζό, Δαμιανάκη, Μπανούση κ.ά. και τώρα κινδυνεύουμε, χάνοντας σβηστά.
Εν κατακλείδει, ο Παπαδόπουλος μπορεί να λειτουργήσει πιο ορθολογικά και αποτελεσματικά, αρκεί να βελτιωθεί το κλίμα στα αποδυτήρια και να αφαιρέσει κάποιος επειγόντως βάρος από πάνω του, η νέα διοίκηση πρέπει να παρέμβει τώρα και οι παίκτες να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Αυτή είναι η φανέλα του ΟΦΗ. Ή θα τη σηκώσουν ή θα τους πλακώσει.
ΟΦΗ, καλή τύχη στη Λαμία.
