Γιατί σχεδόν τέτοιο είναι το εγχείρημα ενασχόλησης ανθρώπων ευγενών και καθαρών με το ελληνικό ποδόσφαιρο, την πιο οδυνηρή επιτομή του νεοελληνικού μας βίου, τον πιο κρυστάλλινο καθρέπτη του, το πιο ναρκοθετημένο πεδίο του.
Δεν είχαν καμιά υποχρέωση, είχαν όμως ένα ΧΡΕΟΣ. Έτσι ένιωθαν. Ένα χρέος απολύτως εσωτερικό.
Είδαμε τη συγκίνησή τους στον αγώνα για τον ποδοσφαιρικό τους πατέρα Ευγένιο Γκέραρντ. Μια συγκίνηση που αποδείχτηκε πολύ ακριβή, διαρκής και γόνιμη. Δεν είναι παράδοξο να πούμε ότι ο θάνατος του Γκέραρντ έδωσε ζωή στον ΟΦΗ που ψυχορραγούσε το Δεκέμβρη (σίγουρα ο Νίκος Παπαδόπουλος θα του το υποσχέθηκε, ότι τουλάχιστον θα πάλευε με νύχια και δόντια να μην πεθάνει η ομάδα του μέντορά του στα χέρια του). Και έγινε το πρώτο βήμα, η μη διάλυση της ομάδας και η άνοδος στην Α Εθνική με έναν δοξαστικό, οργιώδη, σχεδόν βακχικό τρόπο.
Δεν περιμέναμε, δεν ελπίζαμε πια ότι θα βλέπαμε κάτι μεγαλύτερο. Αλλά… μες στην καθημερινή συνάφεια των πραγμάτων, τη μιζέρια και τις δυσκολίες, σχίστηκε αίφνης το καταπέτασμα του ουρανού και φάνηκε φως στους ελεύθερους πολιορκημένους, στους για χρόνια εγκλωβισμένους του Γεντί Κουλέ.
Σίγουρα στις δύσκολες ώρες του φιλικού για τον Ευγένιο, στη μετέπειτα αποδημία του, αλλά και στο δύσκολο Γενάρη του ’18, ειπώθηκαν πράγματα μεταξύ Ηλία, Γιάννη και πιθανότατα Νίκου και άλλων ίσως ‘παιδιών’ του Γκέραρντ. Δεν έχει νόημα να προβούμε τώρα σε πρόδηλες ψυχαναλυτικές θεωρίες που θα φώτιζαν στάσεις, συμπεριφορές, αποφάσεις και συγκινήσεις. Είναι όμως ένα μικρό θαύμα ότι η συγκίνηση έγινε απόφαση, κρατήθηκε μυστική σε βαθμό σοκαριστικό, ως σε άλλη Φιλική Εταιρεία και τελικά με Λογισμό και μ’ Όνειρο έρχεται να οργανώσει την νέα πορεία του ΟΦΗ (ουσιαστικά τη δεύτερη ζωή που δίνει ο Γκέραρντ στην ομάδα). Το πώς θα πάει η επανάσταση θα δούμε, γιατί περί επανάστασης πρόκειται.
Οι 3 Φιλικοί
- Ο οργανωτικός και σοβαρός Γιάννης Σαμαράς, με πολυετή προσφορά στον ΟΦΗ και στο ποδόσφαιρο γενικά, από διάφορα πόστα. Πάντα, μακριά από δηλώσεις και παινέματα για το έργο του ή τον εαυτό του, αποτελεσματικός, αμίλητος και συγκινητικός.
- Ο Γιώργος Σαμαράς, με τη φλόγα και τη ζωντάνια του, κράτησε στην ψυχή και στην καρδιά του τον ΟΦΗ των παιδικών του χρόνων, έναν ΟΦΗ που ποτέ δεν έπαιξε στην ανδρική ομάδα, παρά μόνο στο μυαλό του. Κατάφερε να κρατηθεί μακριά από το βούρκο του ελληνικού ποδοσφαίρου και έρχεται επιτέλους να "παίξει" στην ομάδα, στη μόνη ομάδα που θα ‘θελε στην Ελλάδα.
- Ο Ηλίας Πουρσανίδης, ένα απίστευτα καθαρό πρόσωπο ευγένειας και ήθους με μια αίσθηση cool ντροπαλότητας (μου θυμίζει περισσότερο ποιητή του μεσοπολέμου ή τύπους σαν τον John Lurie να παίζει σε κλαμπ του - που αλλού - Chicago). Νομίζω, το μεγαλύτερο επίτευγμα, πέρα από τα αμιγώς ποδοσφαιρικά, στάθηκε το γεγονός ότι είναι από τους ελαχιστότατους, που αν και κέρδισε 6 πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό (στις αρχές του σιδηρού παραπετάσματος, έμεινε ανέγγιχτος, θά'λεγα άσπιλος, από το τοξικό ήθος που παρήχθη τότε και μετέπειτα και διέβρωσε όχι μόνο το ποδόσφαιρο αλλά και την κοινωνία.
Σε αντίθεση με πολλούς συμπαίχτες του, που τα αποδέχτηκαν όλα, σαν παράσημα μάλιστα και αποτελούν , επ’ αμοιβή ή χωρίς, μόνιμους θιασώτες, ενός κακοφορμισμένου θιάσου.
Και ο Γιάννης και ο Ηλίας, μεγάλωσαν στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ανδρώθηκαν και έλαμψαν στον ΟΦΗ του Γκέραρντ, κατέκτησαν τίτλους σε "μεγάλες" ομάδες, βίωσαν και συμβίωσαν μέσα στο ζεστό βούρκο του ποδοσφαίρου μας, αλλά κατάφεραν να παραμείνουν διακριτοί, αυτόφωτοι, ντροπαλοί, μοναχικοί, ευγενείς. Κατάφεραν να παραμείνουν διαμάντια.
Ο Γιώργος, δεν χρειάστηκε να αποδείξει την καθαρότητά του, είχε την τύχη να μην έρθει καν σε επαφή με τη λάσπη.
Η επανάσταση και η προετοιμασία της από τη Φιλική εταιρεία του ΟΦΗ είχε τα πάντα. Μυστικές διεργασίες, συσκότιση και συνωμοτική πειθαρχία, οργάνωση σοβαρού πλάνου, φήμες για Υπέρτατη αρχή και αιφνιδιασμούς. Και εχθροί υπήρξαν (και θα υπάρξουν, εντός και εκτός των τειχών) και κοτζαμπάσηδες και μικροφέουδα με μικροσυμφέροντα. Τελικά όμως η επανάσταση ξεκίνησε, οι περισσότεροι αιφνιδιάστηκαν, άλλοι δεν πρόλαβαν να αντιδράσουν και άλλοι αποφάσισαν συνειδητά να βοηθήσουν. Σ΄αυτούς τους τελευταίους και όσους βοήθησαν ανιδιοτελώς να κρατηθεί ζωντανή η ομάδα, οφείλεται ένα ευχαριστώ. Η νεότερη ιστορία του ΟΦΗ τώρα αρχίζει.
Σίγουρα έχει υπάρξει πλάνο από τους 3 για τον ΟΦΗ. Πλάνο που ήταν απαραίτητο για να υπάρξει επόμενη μέρα, είτε με επενδυτή, είτε χωρίς. Ο επενδυτής – η Υπερτάτη αρχή, ο ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας Μιχάλης Μπούσης έχει κάτι εξαρχής θετικό. Δεν ανήκει στο γνώριμο κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου, τους μεγαλοσχήμονες "νονούς" που κινούνται οριζόντια σε όλο το εύρος των επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και κάθετα από τον υπόκοσμο ως τον ανώκοσμο. Δεν χρησιμοποιεί το γήπεδο για να παράγει άλλου είδους σκοτεινές υπεραξίες, επιρροή ή προστασία. Ούτε ανήκει στο ενδιάμεσο στάδιο των περίεργων μεσαζόντων που επιβιώνουν σαν σαπρόφυτα, εξυπηρετούν όσο μπορούν, στήνουν ό,τι μπορούν και πορεύονται όπως μπορούν, είτε σαν μεγαλοαεριτζήδες είτε σαν φτωχοδιάβολοι. Υπάρχουν βέβαια και ελάχιστες (1-2) εξαιρέσεις.
Ο Μιχάλης Μπούσης, εκ πρώτης όψεως, φαίνεται άνθρωπος αρχών, καθαρός και ηθικός. Θεωρώ δε την αμερικανική επιχειρηματική του κουλτούρα, όχι ως μειονέκτημα αλλά ως δυνητικό πλεονέκτημα εν προκειμένω. Σε ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που παράγει μόνο μαύρο οικονομικό αποτέλεσμα, κάποιος που θα θέλει να βοηθήσει και να δημιουργήσει καθαρό οικονομικό αποτέλεσμα, μπορεί να γίνει η απαρχή για πολύ σοβαρή οργάνωση, κάτι που λείπει χρόνια από τον ΟΦΗ. Είδωμεν λοιπόν και welcome to OFI, Michael Bousis!
Να πω την αλήθεια, δεν περιμένω, ούτε επιθυμώ την σαουδαραβικού ή μαύρου τύπου ροή χρήματος στον ΟΦΗ. Μου αρκεί μια ενισχυμένου τύπου ταμειακή διευκόλυνση που θα επιτρέπει τη λειτουργία του πλάνου των 3 φιλικών. Και μια βήμα με βήμα πορεία προς την αυτοχρηματοδότηση της ομάδας.
Να επανέλθω όμως στην ΟΦΗλική Εταιρεία, που αποτελούν ουσιαστικά τους εγγυητές όλης αυτής της προσπάθειας. Πρώτα όμως θα παραθέσω δύο αποσπάσματα από μια παλαιότερη συνέντευξη του ανθρώπου του τελικού, του Μύρωνα Σηφάκη.
«Γνώριζαν το κλίμα που επικρατούσε και τολμώ να πω ότι από τότε μέχρι τώρα δεν έχει υπάρξει ομάδα στο ελληνικό ποδόσφαιρο που να είχε όλα αυτά τα σπουδαία χαρακτηριστικά, τα οποία συντελούσαν στο να είμαστε μια οικογένεια, μια παρέα... Να λάμπει το Βαρδινογιάννειο από την παρουσία όλων μας, να λάμπει το «Γεντί Κουλέ», να είμαστε όλοι χαρούμενοι, την Κυριακή να απολαμβάνουμε ποδόσφαιρο και να είμαστε ανυπόμονοι μέχρι την επόμενη εβδομάδα που θα παίζαμε το επόμενο παιχνίδι. Αυτά είναι πράγματα που δεν μπορούν να ξεχαστούν όσο και να θέλουν κάποιοι «σωτήρες» γιατί αυτή είναι η ίδια μας η ζωή. Και όσο και να πληγώνουν αυτήν την ομάδα, εμείς θα εξακολουθούμε να την αγαπάμε ως ιδέα».
«Ο Γκέραρντ ήταν ένας άνθρωπος, ο οποίος δεν ξεχώριζε κανέναν. Όλοι γι’ αυτόν ήταν σημαντικοί. Μου έδωσε στοιχεία που στιγμάτισαν την ποδοσφαιρική και μετέπειτα την προπονητική μου ζωή. Αυτά που έκανε ο Ολλανδός ήταν μαθήματα ζωής για όλους μας».
Με αυτά τα εφόδια, αυτά τα βιώματα και τις αναμνήσεις ξανάρχονται στον ΟΦΗ, αυτά τα παιδιά. Είναι παιδιά του Γκέραρντ. Μπορεί ο Γκέραρντ να μην υπήρχε χωρίς το Θόδωρα Βαρδινογιάννη και το χρήμα που έρεε στην ομάδα, αλλά αυτός είχε όλο το σχεδιασμό, την οργάνωση και την εκτέλεση. Δύσκολο πολύ να ξαναμπούμε στο ίδιο σημείο του ποταμού (πράγμα αδύνατο κατά τον μεγάλο σκοτεινό), πιστεύω όμως πως οι 3 έχουν κάνει τις απαραίτητες αναγωγές και προσαρμογές.
Δεν ξέρω τελικά ΤΙ θα φέρει στο τέλος ή στο μέλλον αυτή η προσπάθεια. Ο κόσμος του ποδοσφαίρου συναρτάται από πάρα πολλές παραμέτρους, το μοντέλο επιτυχίας μπορεί να έχει αναγκαίες συνθήκες, αλλά δεν γνωρίζεις αν αποδειχτούν και ικανές, στη δε ελληνική του εκδοχή –το ποδόσφαιρο, είναι … πολυπαραγοντικό, με το είδος των παραγόντων που εμβιούν ή παρασιτούν να παίζουν συχνά τον πιο αστάθμητο μα και κρίσιμο ρόλο, ένα παιχνίδι που οι κανόνες του είναι θολοί και πολλές φορές παραχαραγμένοι.
Για μια κατηγορία ανθρώπων όμως, που μας αφορά περισσότερο από το ΤΙ, το ΠΩΣ των πραγμάτων, η προσπάθεια αυτή φαντάζει από την σωστή όχθη του ποταμού, από τον σωστό τρόπο που αξίζει να ζεις, να επιχειρείς, το στοίχημα που αξίζει να παίξεις, το φύλλο που αξίζεις να βάλεις τα λεφτά σου, ακόμα κι αν χάσεις.
Κλείνοντας, να πω πως δε θεωρώ τυχαίο, ότι τελικά αυτή η προσπάθεια που αφορά τον ΟΦΗ, αλλά και την Κρήτη, εκπονήθηκε, διακονήθηκε και πραγματώθηκε από μη Κρήτες. Η Κρήτη αποτελεί ένα πεδίο πολύ υψηλής ενέργειας και γονιμοποιό παράγοντα, αλλά, για λόγους που δεν είναι του παρόντος κειμένου να αναλυθούν, δυσκολεύεται τις τελευταίες δεκαετίες να παραγάγει υψηλό αυτόχθον δυναμικό που θα δράσει εντός του νησιού.
Τελικά την Κρητική Ματιά την είχαν μη Κρήτες, όσο κι αν τα λέγαμε και τα ξαναλέγαμε κάποιοι…
Για όλους εμάς τους φίλους του ΟΦΗ, για άλλη μια φορά απομένει η ρήση του μεγάλου Κρητικού, που υπάρχει στη θύρα 8, «Θα νικήσουμε, θα νικηθούμε; Μη ρωτάς, πολέμα!»
Ας στηρίξουμε λοιπόν, όπως μπορούμε, αυτόν που φαίνεται σαν ο ορθός και δύσκολος δρόμος.
ΥΓ: Για καλωσόρισμα στον Μιχάλη Μπούση, ένα αγαπημένο κομμάτι στην εκδοχή που προτιμώ
και σε μια πιο γνωστή
