Σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που αποτελεί τις τελευταίες δεκαετίες την πιο οδυνηρή επιτομή, τον πιο κρυστάλλινο καθρέπτη του νεοελληνικού μας βίου,
σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο που διαχρονικά εξευτελίζει και αλλοιώνει το απαραίτητο συστατικό του - τους κανόνες του παιχνιδιού,
σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που οι δυνατοί πιστεύουν ότι: Στη ζωή, πρέπει να ξέρει κανείς να υπομένει τις αδικίες, μέχρι να είναι σε θέση να τις διαπράττει ο ίδιος και οι αδύνατοι μαθαίνουν γρήγορα ότι για να επιβιώσεις πρέπει κάπου να προσκολληθείς,
σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που σε ωθούν να είσαι ή με τους αδικούντες ή με τους αδικημένους,
σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που παράγει μόνο αρνητικό ή μαύρο οικονομικό αποτέλεσμα, αλλά παρέχει ασύμμετρη δυνατότητα προστασίας και πολιτικής επιρροής,
σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που είναι μαζί με την τηλεόραση ο πιο αρνητικός κοινωνικοποιητής,
σ’ ένα ελληνικό ποδόσφαιρο, που οι ίδιοι οι θεσμικοί του εκπρόσωποι και η διοίκησή του αποδέχονται ότι δεν μπορούν με τίποτα να τηρήσουν τους κανόνες του παιχνιδιού και αποδέχονται ότι η διαιτησία (ο υπέρτατος κανονιστικός παράγων) είναι διαβλητή και διεφθαρμένη και προσκαλούν ξένους διαιτητές,
ποια μπορεί να είναι η θέση μιας δίκαιης και ηθικής διοίκησης που θέλει να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού, που διακονείται από ηθικούς, που θέλει να πιστέψει στο ίδιο το ποδόσφαιρο και στο ηθικό εμπόριο;
Αν δεν απελπιστεί και δε θεωρήσει μάταιο το έργο, ώστε να εγκαταλείψει την προσπάθεια, 3 τινά της απομένουν:
- να γίνει σαν τα μούτρα τους
- να συνεχίσει να είναι δίκαιη, προσπαθώντας να μην αδικήσει άλλους
- να συνεχίσει να είναι ηθική, μην κατηγορώντας κανέναν, ακόμα κι αν αδικείται και να αντιμετωπίζει καλοπροαίρετα όλους και όλα.
Ελπίζοντας (με κάποια δόση αφέλειας), με τα δύο τελευταία, ότι κάποτε το ποδόσφαιρο θα αντιμετωπιστεί από την ελληνική πολιτεία και τους φορείς του ως κοινωνικό φαινόμενο και ως ένα εμπορικό αντικείμενο που πρέπει να υπόκειται σε κανόνες και να παράγει καθαρό οικονομικό αποτέλεσμα.
Θα πρέπει κάποιος να είναι δίκαιος,
Θα πρέπει κάποιος να είναι ηθικός,
Δε θα πρέπει όμως κάποιος να είναι ηλίθιος!
Αφού οι ίδιοι οι φορείς δεν πιστεύουν στους διαιτητές, γιατί θα πρέπει να πιστεύουμε εμείς;
Ιδίως, όταν βλέπουμε τι γίνεται στα τελευταία παιχνίδια, τα δικά μας και των ανταγωνιστών μας.
Ήρθε η ώρα να ζητήσουμε στα παιχνίδια μας, την παρουσία ξένων διαιτητών, ώστε να διεκδικήσουμε τις όποιες πιθανότητες σωτηρίας μας. Εκτός αν το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μόνον οι αγώνες και τα διακυβεύματα των ‘μεγάλων’ και οι υπόλοιποι είμαστε οι αναλώσιμοι τζουτζέδες τους. Οι κομπάρσοι ενός κακοστημένου θιάσου.
Η διοίκησή μας μπορεί να μην θέλει να μιλάει για διαιτησία και διαιτητές, ωστόσο μέχρι να γίνουμε υπερομάδα, αυτό που θα πρέπει να μας ενδιαφέρει εξίσου θα πρέπει να είναι η ισονομία και η τήρηση των κανόνων του παιχνιδιού. Ας ζητήσουμε λοιπόν ξένους διαιτητές και στα δικά μας παιχνίδια και σ’ αυτά των ανταγωνιστών μας. Όσο είναι σίγουρο ότι οι διαιτητές μας αποκλείεται να μεταστραφούν, προς το σωστό δρόμο, από τύψεις ή από αναγνώριση της ευγένειας και της εμπιστοσύνης μας σ’ αυτούς, άλλο τόσο σίγουρο είναι ότι αποκλείεται να προσβληθούν από το αίτημά μας για ξένους. Όχι ότι οι ξένοι δεν μπορούν να κάνουν λάθη, αλλά αυτά θα είναι θέμα τύχης, και η τύχη είναι συχνά η ύψιστη δικαιοσύνη.
ΥΓ1: 3 πέναλτι στα 3 τελευταία ματς κι αυτό είναι το λιγότερο. Η σημερινή στάση του διαιτητή ενδεικτική.
ΥΓ2: Το να περιμένεις να σου φερθεί ο κόσμος δίκαια επειδή είσαι καλός άνθρωπος, είναι σαν να περιμένεις να μη σου επιτεθεί ο ταύρος επειδή είσαι χορτοφάγος. (Dennis Wholey, 1939 -, Αμερικανός συγγραφέας)
