Προτιμώ να βλέπω τις συνεντεύξεις που με ενδιαφέρουν, παρά να διαβάζω τις αποσπασματικές απομαγνητοφωνήσεις των δημοσιογραφούντων. Όχι μόνο γιατί συχνά μεταφέρουν παραποιημένες και ελλιπείς (των ξένων δε και κακομεταφρασμένες ) τις δηλώσεις των προσώπων, αλλά γιατί κυρίως με ενδιαφέρει να ‘διαβάσω’ τα ίδια τα πρόσωπα, να δω το ΠΩΣ παρά το ΤΙ λένε. Αυτό μου δίνει τις πληροφορίες που θέλω, την αίσθηση και εν τέλει την αλήθεια των λόγων.
Έτσι, όταν ακούω τον πρόεδρο να λέει πάντα, από την πρώτη του συνέντευξη μέχρι και την χτεσινή, ο ΟΦΗΣ αντί για ΟΦΗ (12:31 - 12:35), όταν ακούω τον Βέρα να αναφέρεται στον ομοεθνή του Χιλιανό, ως Αλέκο αντί για Αλεχάντρο και όταν λέει στα συγκινητικά του Ελληνικά «…γι αυτό ήρθαμε εδώ με τον Αλέκο, να δουλεύουμε καλά, για τον κόσμο. Γιατί έχουμε καρδιά εδώ, εμείς» (03:00 - 03:10), συνδέομαι με ταχύτητα φωτός με το κόκκινο νήμα του παρελθόντος, με αιφνιδιάζει συναισθηματικά και με στέλνει στη χώρα της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας, εκεί που πρωτοσχηματίτηκαν οι μορφές (δηλ. που μορφώθηκα)που αποίκησαν για πάντα το ποδοσφαιρικό υποσυνείδητό μου.
Η συνέντευξη παρουσίασης των 2 Χιλιανών –μα και Κρητικών, δεν είχε μόνον ευαισθησία, είχε και λογική, δεν είχε μόνο παρελθόν, είχε και μέλλον.
Στο κείμενό μου, που δημοσιεύτηκε στις 14/1 (Αφού η πραγματικότητα δε συμφωνεί μαζί μας, τόσο το χειρότερο γι αυτήν! Ή μήπως για μας;), έγραφα, μεταξύ άλλων:
Τι άραγε πρέπει να γίνει τώρα;
…Η διοίκηση πρέπει να προστατεύσει την ομάδα!
Και εννοώ, προπονητή, παίκτες, κόσμο, προοπτική. Δεν αξίζει στον σημερινό ΟΦΗ η ενδοσκόπηση, το αλληλοφάγωμα, οι προσβολές, η εβδομαδιαία θλίψη.
Είναι καιρός, αν δεν έχει αργήσει, να υπάρξει δημόσια τοποθέτηση (όχι ανακοίνωση) ή έκθεση ιδεών μέσω μιας συνέντευξης κάποιου μέλους της διοίκησης. Ποιες είναι οι ιδέες της για το σήμερα, το αύριο και το μεθαύριο. Για τα μικρά και τα μεγάλα. Δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν μόνο tweets του προέδρου.
Είναι προτεραιότητά τους η παραμονή στην Α’ ή το πλάνο τους είναι ανεξάρτητο προς αυτήν;
Αν θέλουν την παραμονή, τι προτίθενται να κάνουν με παίκτες και προπονητή; Με τον να μην τον αλλάξουν προ καιρού, φάνηκε να τον στηρίζουν. Ωστόσο μου φαίνεται δύσκολο αν η ομάδα δεν νικήσει την ερχόμενη Κυριακή. Παρόλα αυτά, αν σκοπεύουν να πορευτούν μαζί θα πρέπει να μιλήσουν στον κόσμο, να του δώσουν σαφή ψήφο εμπιστοσύνης και να ζητήσουν από τον κόσμο να στηρίξει απόλυτα την ομάδα, προπονητή και παίκτες.
…Οι κρίσιμες μεταγραφές άργησαν. Η προτεραιότητα ήταν μέσοι και επιθετικοί, αλλά ήρθαν πρώτα οι αμυντικοί (επιτυχία φαίνεται ο Brown, σίγουρη λύση ο Γιαννούλης), ακολούθησε ο Parsson (υποσχόμενος, αλλά άψητος για την αποστολή αυτοκτονίας της σωτηρίας), Nabi (φαντάζει το 8άρι που χρειαζόμασταν), αλλά που είναι τα απαραίτητα χαφ και επιθετικός που θα έπρεπε ήδη να παίζουν;
Αυτή τη στιγμή πρέπει να επικοινωνήσει κάποιος, με αμεσότητα και σαφήνεια, με τον κόσμο. Ο κόσμος ζώντας κάθε εβδομάδα ένα αγωνιστικό δράμα έχει πια ζαλιστεί. Βλέπει τα όνειρά του να συγκρούονται με την αγωνιστική πραγματικότητα, έχει απογοητευτεί, θορυβηθεί, αγχωθεί. Η εικόνα της μεγάλης προοπτικής που τον ζει όλη την εβδομάδα ξεφτίζει λίγο λίγο κάθε σαββατοκύριακο. Δεν ξέρει πώς να τα συμβιβάσει, πώς να διαχειριστεί την μακρινή χαρά με την καθημερινή λύπη. Ζούμε το συναμφότερον της χαρμολύπης (που λέει ο Ζουράρις)…κάθε μέρα.
Πρέπει η διοίκηση να δει αποστασιοποιημένα και αντικειμενικά τα γεγονότα, να αποφασίσει και να ξεκαθαρίσει εντός της και ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ με επάρκεια να μιλήσει, να απαντήσει, να ενημερώσει, να κατευθύνει, να κατευνάσει, να συνενώσει τον κόσμο. Είναι απαραίτητο.
Από τότε έγιναν πολλά και συμπυκνωμένα. Ο Νίκος Παπαδόπουλος έφυγε (στο καλό κόουτς, θα είσαι πάντα ΟΦΗ και πάντα επιτυχημένος). Φάνηκε μέσα από τις γραμμές των δηλώσεων των διοικούντων, ότι μάλλον δεν υπήρχε η κατάλληλη χημεία μεταξύ τους, αλλά παρόλες τις αγωνιστικές και τακτικές αστοχίες που θα μπορούσε κάποιος να του καταλογίσει, είχαν σκοπό να τον κρατήσουν μέχρι το τέλος της σεζόν.
Συνέβη όμως το ατύχημα στο ματς με τον Παναιτωλικό, που έδρασε σαν καταλύτης.
Από κει και πέρα, ήρθαν οι Βέρα και Ίσις, σαρξ εκ σαρκός του ιστορικού και ένδόξου σώματος της ομάδας. Και ήρθαν όχι μόνο λόγω ψυχικής επαφής, αλλά και ενδελεχούς- κατά το δυνατόν, έρευνας του προπονητικού προφίλ τους. Υπήρξαν σημαντικότατες συνεντεύξεις των Σαμαρά, Μπούση και συνεργατών και δύο πολλά υποσχόμενες χορηγίες-συνεργασίες, της Stoiximan και της Πειραιώς.
Επιτέλους, ειπώθηκαν πολλά και κρίσιμα. Καταλάβαμε, για άλλη μια φορά, πόσο σοβαρά δουλεύουν όλοι και όλα και πόσο οργανωμένη και σχετικά ασφαλής φαίνεται η διαδικασία και ο σχεδιασμός. Θα μου πείτε, είχες αμφιβολία με τα πρόσωπα αυτά; Όχι δεν είχα, μια και τα πρόσωπα είναι σπαθί και οι περισσότεροι σπουδαίοι επαγγελματίες και υψηλού ήθους. Όμως η αγωνιστική θλίψη σε συνδυασμό με την σιγή ασυρμάτου της διοίκησης, άφηναν τον κόσμο σε ένα ψυχικό μετεωρισμό. Όταν το αγωνιστικό παρόν δεν σου δίνει ανάσες, από κάπου πρέπει να κρατηθείς σαν φίλαθλος. Κι όταν δεν μπορεί να σε κρατήσει το παρόν (το παρελθόν το εξαντλήσαμε εδώ και χρόνια), το μόνο που μένει είναι το μέλλον. Και ψήγματα αυτού του μέλλοντος, μας πρόσφεραν με την παρουσία και τις δηλώσεις τους, ο πρόεδρος Μπούσης, ο Γιάννης Σαμαράς, ο Γιώργος Σαμαράς, ο Ηλίας Πουρσανίδης και ο Άντζελο Παλυβός. Άνθρωποι σαν αυτούς, αλλά και επαγγελματίες σαν τον Λεωνίδα Παπαδοβασιλάκη και τον εκπρόσωπο τύπου Βογιατζάκη με κάνουν να αναρωτιέμαι πως είναι δυνατή σε τόσο μικρό χρόνο η μετάβαση από την, κυριολεκτικά, λίθινη εποχή του ΟΦΗ, στη σύγχρονη ‘ψηφιακή’ εποχή. Πως το μέλλον καλπάζει μπρος στα μάτια μας;
Είναι πραγματικά κρίμα, που το αγωνιστικό άγχος και η βαθμολογική μιζέρια δεν μας αφήνουν να δούμε καθαρά τα ιστορικά βήματα που τελούνται, με ταχύτητα φωτός, μπροστά μας. Είναι κρίμα που δεν μπορούμε να χαλαρώσουμε και να απολαύσουμε αυτό που τελείται εντός, εκτός και επί ταυτά της ομάδας μας. Μια πραγματική ποδοσφαιρική και πολιτισμική επανάσταση. Όμως έτσι είναι το ποδόσφαιρο… Δυστυχώς σ’ αυτήν τη φάση η μεγάλη επένδυση δεν αποτυπώνεται ακόμα στο φτωχό βδομαδιάτικο του σαββατοκύριακου. Νομίζω όμως ότι οι εξελίξεις της τελευταίας εβδομάδας και οι δηλώσεις, μας καθησύχασαν όλους λίγο παραπάνω, μας άνοιξαν καθαρότερα την προοπτική, μας έδωσαν το απαραίτητο καύσιμο για την ανηφόρα που έχουμε μπροστά μας.
Οι μεταγραφικές κινήσεις , μέσα στο ασφυκτικό πλαίσιο της μεταγραφικής περιόδου του Ιανουαρίου, ήταν ψαγμένες και προσπαθούσαν να ισορροπήσουν μεταξύ άμεσης προσφοράς και μέλλοντος. Όλοι δε, προερχόμενοι από ανεπτυγμένες ποδοσφαιρικά παιδείες. Η θέση της ομάδας όμως και η θέση και το στάτους του ελληνικού ποδοσφαίρου περιόριζαν αισθητά το εύρος των κινήσεων. Αν ο Μεγιάδο είναι κάτι σαν Ίσις, ο Ναμπί είναι κάτι σαν Βέρα. Ο Σακόρ με εντυπωσικά προσόντα και βιογραφικό φαντάζει το άλλο χαφ που ψάχναμε για τώρα και το μέλλον, ο Βαζ (ελπίζουμε)το απαραίτητο εξτρέμ, ο Γιακουμάκης κανονικό σέντερ φορ, ένα ενθουσιώδες και ‘τρελό’ άλογο που θέλει λίγη τύχη… Η ομάδα στα 3 τελευταία ματς είναι καλύτερη από τον αντίπαλο και στα δύο τελευταία κατάφερε να δημιουργήσει φάσεις σε ροή παιχνιδιού. Λίγο η ατυχία, λίγο ότι οι διαιτητές δεν μας βλέπουν σαν Λαμία, αλλά σαν αντιπάλους της και λίγο η ανικανότητά μας, φταίνε για την πενιχρή συγκομιδή και την διαρκώς κρατημένη ανάσα μας. Πάμε για την έκπληξη εκτός…
Και κει που τα πράγματα κυλούσαν όπως κυλούσαν σε μια εύθραυστη ισορροπία, μεταξύ ευφρόσυνης προοπτικής , μεγαλοϊδεατισμού , αγωνιστικού άγχους και βαθμολογικού ζόφου, σκάει και το ζήτημα …του Αιγινιακού. Άκουσον, άκουσον!
Να θες να αγιάσεις και να μην σε αφήνουν! Και για να παραφράσω τον Σαββόπουλο… και ο βάλτος, σε τραβάει απ’ το μανίκι… Πως γίνεται; Η πιο μοντέρνα, η πιο ηθική, η πιο ενδιαφέρουσα προσπάθεια, αυτή τη στιγμή, του ελληνικού ποδοσφαίρου, να κινδυνεύει να συρθεί στη λάσπη, να τη θάψουν πριν ακόμα γεννηθεί;
Επιτρέψτε μου να πω 2 λόγια μόνο. Πραγματικά δεν θέλω να μαγαρίσω το υπόλοιπο κείμενο με αυτό το πυώδες , μολυσματικό, σύμπηγμα που αποτελεί η Β’ Εθνική ( Football league, τρομάρα της), πανάξια και ενδεικτική αποθήκη του ποδοσφαιρικού μαγαζιού που έχει βιτρίνα του, την Α’ Εθνική (Super league, τρομάρα της). Περάσαμε από κει, τη ζήσαμε, λερωθήκαμε, ελπίζουμε να μην ξαναβουλιάξουμε. Πολλές φορές μας στήσανε, θυμόμαστε Σέρρες, Λαμίες, Απόλλωνες. Πέρυσι, δεν είχαμε καμία εύνοια, απλά δεν είχαμε κυνηγητό. Έγινε από τους μετόχους ένα πολιτισμικό ολίσθημα, πιότερο και από οικονομικό. Παράτησαν την ομάδα και την παράτησαν όχι στα καταλληλότερα χέρια, με ευθύνη τους. Δεν ξέρω αν έγινε κάτι ευθύνη του τότε προέδρου, στο ματς με τον Αιγινιακό. Γνωρίζω όμως ότι:
- δεν υπήρξε βαθμολογικό όφελος για τον ΟΦΗ. Η ήττα του Αιγινιακού ήταν δεδομένη, όταν τριάρες μάζεψαν και οι κοντινοί ανταγωνιστές, πολύ καλύτερες ομάδες. Εδώ παιζόταν να μην έρθει καν, όχι να διεκδικήσει και βαθμούς.
- δεν υπήρξε οικονομικό όφελος για τον ΟΦΗ. Κι αυτό είναι προφανές μια και ένα μήνα μετά η ομάδα ουσιαστικά διέλυσε οικονομικά και έχασε τους μισούς παίκτες. Υπήρξε άμεσος κίνδυνος να αποχωρήσει.
- Ο ΟΦΗ υπήρξε η πιο καθαρή ομάδα στο πρωτάθλημα, μακριά από υποκαταστήματα, στημένα και βαθμούς χαριστικούς, σε αντίθεση με την μεγάλη πλειοψηφία των υπολοίπων. Κι αυτά είναι γνωστά στους παροικούντες και μη την ποδοσφαιρική Ιερουσαλήμ.
- Πάρα πολλά παιχνίδια άλλων ομάδων εντοπίστηκαν από το σύστημα παρακολούθησης στοιχήματος, όχι του ΟΦΗ.
Ακόμα κι αν έχει γίνει κάτι, η ομάδα δεν προσπόρισε κανένα όφελος, ούτε ενεπλάκη κάποιος παίκτης της, ενεργητικά ή παθητικά . Οπότε η ευθύνη θα ανήκει προσωπικά και αποκλειστικά σ’ αυτόν που τυχόν ενεπλάκη και προσπόρισε όφελος.
Οποιαδήποτε τιμωρία της ομάδας δεν μπορεί να είναι δίκαιη, ηθική, ιστορικά αποδεκτή στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από κανέναν υγιή φίλαθλο, θεωρώ.
Και μετά από αυτήν την οδυνηρή βουτιά στα λασπόνερα, ας γυρίσω εκεί που άρχισα. Στη συγκίνηση που μου γέννησαν τα σκληρά σαν πέτρα πρόσωπα της Χιλιανής γης, με τα ακατέργαστα μα συγκινητικά ελληνικά τους.
Ο Πιραντέλλο έλεγε πως, υπάρχει ένα ύφος πραγμάτων κι ένα ύφος λέξεων, κι αυτό ήταν το κριτήριό του για να κρίνει έναν ποιητή. Τον ενοχλούσαν οι πομπώδεις λέξεις και επιζητούσε το ύφος των πραγμάτων, το ύφος της ανάγκης, το ύφος το αποτελεσματικό ( σχολιάζει ο Σεφέρης). Αυτό μου ήρθε στο νου όταν άκουσα και είδα τους δυο Χιλιανούς να μιλούν. Δείτε τους κι ακούστε τους. Ό,τι κι αν κάνω δεν μπορώ να μεταφέρω την συγκινητική αδρότητα του ‘Γιατί έχουμε καρδιά εδώ, εμείς’ και το πως με δονεί εσωτερικά, η ακατέργαστη, βαθιά απλότητά του.
Το πρότζεκτ του ΟΦΗ είναι γεμάτο λογική και ευαισθησία, γεμάτο από ανθρώπους ικανούς και ψυχικά τεταμένους. Είναι εντός όμως ενός βάλτου, εντός ενός ναρκοπεδίου. Κι αυτό το κάνει στοίχημα ζωής, παίγνιον ποιητικόν. Θα πετύχει; Κανείς δεν ξέρει; Αξίζει όμως να παιχτεί!
Τελειώνοντας, θάθελα να σχολιάσω την περίεργη ψυχική εγγύτητα που νιώθουμε πολλοί Έλληνες με τους λαούς της νότιας Αμερικής. Ίσως είναι τα ίδια πολιτικά δεινά που έχουμε μοιραστεί, αποικιοκρατία, επεμβάσεις, δικτατορίες, ίσως είναι τα υπόγεια νήματα μεγάλων πολιτισμών, ίσως είναι η αγάπη και ο θαυμασμός των νοτιοαμερικάνων για καθετί αρχαίο ελληνικό, ίσως είναι το αδρό, βραχώδες τοπίο, η θάλασσα και η γλυκύτητα των ανέμων που μας γεννούν ίδια θλίψη, παρόμοια χαρά, ίδια βλέμματα, παρόμοιες συγκινήσεις. Ειδικά τους Χιλιάνους τους συμπαθώ για έναν λόγο παραπάνω. Τον ποιητή τους, Πάμπλο Νερούδα (το γνωστότερο έργο του οποίου, Κάντο Χενεράλ, μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης). Ας μου επιτρέψετε λοιπόν να καλωσορίσω τον Χάιμε από το Σαντιάγκο και τον Αλεχάντρο, συγνώμη τον Αλέκο, από το Βαλπαραΐσο, με στίχους του Πάμπλο Νερούδα (αυθαίρετα παρμένους από το Κάντο Χενεράλ).
Από το Βαλπαραΐσο, το παραδεισένιο και ιδιαίτερο λιμάνι της Χιλής, στο μυθικό λιμάνι της Μεσογείου, το Ηράκλειο, φίλε Αλεχάντρο. Ελπίζω η Κρήτη να σου θυμίζει κάτι απ’ τον τόπο σου.
Παραθύρι των λόφων! Βαλπαραΐσο, καλάι ψυχρό,
Που σκίστηκες με δυο κραυγές από πέτρες λαϊκές!
Ventana de los cerros! Valparaíso, estaño frío,
roto en un grito y otro de piedras populares!
…Σου δηλώνω τον έρωτά μου, Βαλπαραΐσο,
Και ξανά θα γυρίσω να ζήσω το σταυροδρόμι σου,
Όταν εσύ κι εγώ θα ‘μαστε λεύτεροι
Και πάλι, εσύ στο θρόνο σου
Από θάλασσες κι ανέμους, εγώ στα υγρά
φιλόσοφα χώματά μου. θα βλέπουμε πως ξεπηδάει
η λευτεριά μεσ’ από θάλασσα και χιόνι!
Te declaro mi amor, Valparaíso,
y volveré a vivir tu encrucijada,
cuando tú y yo seamos libres
de nuevo, tú en tu trono
de mar y viento, yo en mis húmedas
tierras filosofales. Veremos cómo surge
la libertad entre el mar y la nieve.
(Βαλπαραΐσο Χιλής)
(Σαντιάγκο Χιλής)
Όταν ρωτήθηκε ο Βέρα, αν φανταζόταν ποτέ στη Χιλή, ότι θα ερχόταν πίσω σαν προπονητής στην Κρήτη και τον ΟΦΗ, έδειξε στο κεφάλι του και είπε πως πάντα το σκεφτόταν. Θαρρώ λοιπόν, πως ήθελε να πει:
… «Αδερφέ, με ξέρεις
Ποιος είμαι, θαρρώ πως με περίμενες».
«Hermano, ya sabes quién soy,
me parece que me esperabas.»
…Δεν έρχομαι ‘γω να δώσω καμμιά λύση.
Ήρθα για να τραγουδήσω
Και για να τραγουδήσεις μαζί μου.
Yo no vengo a resolver nada.
Yo vine aquí para cantar
y para que cantes conmigo.
Κάνε μας λοιπόν, Χάιμε, να τραγουδήσουμε όπως τότε…
Καλώς ορίσατε ξανά εδώ, στον τόπο της καρδιάς σας!
Bienvenido de nuevo aquí, al lugar de tu corazón!
*Οι στίχοι των ποιημάτων είναι από το Κάντο Χενεράλ του Πάμπλο Νερούδα, σε μετάφραση Δανάης Στρατηγοπούλου
