ΣΤΗΡΙΞΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΜΑΣ & ΓΙΝΕ ΜΕΛΟΣ ΤΟΥ OFICRETE

Oficrete

Στιγμές από τα Περβόλια

Πήγα και γω το Σάββατο στα Χανιά. Κι έφυγα κι εγώ με την πικρή γεύση στο στόμα.
Κακά τα ψέματα … χαλαστήκαμε. Για μας η ισοπαλία – και όπως ήρθε, ήταν σαν ήττα, γι αυτούς η ισοπαλία ήταν σαν νίκη (αυτό είναι κι ένα ελάχιστο δείγμα της διαφοράς μεγέθους).

Εμείς πήγαμε σαν ΟΦΗ για να νικήσουμε, θέλοντας απλά μια νίκη ακόμα, αυτοί ήρθαν σαν Ηνωμένα Φιλαθλητικά Εμιράτα με σκοπό να μη νικήσει ο ΟΦΗ και όχι να νικήσει ο ΑΟΧ-Κισσαμικός. Εμείς πήγαμε σαν Κρητικοί, αυτοί μας αντιμετώπισαν σαν Χανιώτες vs Ηρακλειώτες. Το μίγμα έγινε εκρηκτικό εύκολα. Παραδοσιακοί οπαδικοί εχθροί συν μια παραδοσιακή τοπικιστική έχθρα στα μυαλά κάποιων, έφτανε και περίσσευε*.

Και στη μέση ο έρμος ΑΟΧ-Κισσαμικός, ένα ποδοσφαιρικό υβρίδιο που έχει μιαν αδειανή φανέλα (Κισσαμικού) και μια χλωμότατη υποστήριξη (από το φίλαθλο σώμα του ΑΟΧ που δεν πείθεται). Ένα υβριδικό δοκιμαστήριο πλήθους νεαρών δανεικών, ένα πιθανότατα θνησιγενές πείραμα ή μήπως το μέλλον χρήσιμων παραφυάδων; Με συντονιστή έναν υποθέτω ικανό και έξυπνο πρόεδρο (δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο) που αίφνης είδε από τη μια τους ‘τοποτηρητές’ από τα κεντρικά του ποδοσφαίρου, που ήρθαν να δουν τους υποδιευθυντές και το φέρελπι εμπόρευμα (ευνόητο να τα δώσουν όλοι, όλα) και από την άλλη πλήθος αμέτρητο και ανέλπιστο στην κερκίδα του (συγκριτικά με προηγούμενα ματς). Ποιος στη θέση του θα έχανε τέτοια ευκαιρία υπερθεματισμού, κολακείας του ‘πλήθους’, συσπείρωσης, υπηρέτησης ταπεινών ελατηρίων, δημιουργίας επιτέλους κάποιου πυρήνα; Πρέπει να προσέχει όμως κάποιος πού θέλει να ριζώσει. Γιατί αν το έδαφος δεν είναι καλό, οι καρποί αργά ή γρήγορα θα μας ‘ψακώσουν’. Το ’χουμε ζήσει επανειλημμένως και στο χώρο του ποδοσφαίρου και της πολιτικής…

Σκοπίμως , σ’ όλο το παραπάνω κείμενο αναφέρομαι στο εμείς και στο αυτοί μιλώντας προφανώς από τη σκοπιά θέασης (point of view) των φιλάθλων του ΟΦΗ, μια και στο ποδόσφαιρο και δη στην ελληνική εκδοχή του, το ποδόσφαιρο και η κερκίδα είναι χώροι που κυριαρχεί ο μανιχαϊσμός, η ισοπέδωση, οι αντίπαλοι στρατοί, το άσπρο και το μαύρο (ΟΦΗ παντού λέμε! … αστειεύομαι).

Όμως το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ΄ όλα στιγμές. Ένα τακουνάκι, μια ντρίπλα του Χατζηπαναγή, ένα σλάλομ ή μια ‘αλητεία’ του Μαραντόνα, ένα ανάποδο ψαλίδι σαν του Ουκάρ (ναι, μην είμαστε ψοφοδεείς αρχοντοχωριάτες, ήταν καλύτερο από του Ρονάλντο), ένα φάουλ του Μέσι, ένα πέταγμα και μια προσποίηση του Ροναλντίνιο, ένα τέλειωμα του Ρονάλντο (του πραγματικού…), είναι αρκετό να αποτινάξει την τηλεοπτική σκόνη από εκατό σύγχρονα συστήματα, τις υπερωρίες στα γυμναστήρια, τα μούσκουλα και τα χάπια των σύγχρονων ποδοσφαιριστών, το αποστειρωμένο και υπερκορεσμένο ποδόσφαιρο της ΟΥΕΦΑ/ΦΙΦΑ. Μπορεί να μας κάνει να ξεχάσουμε πέτσινα πρωταθλήματα, στημένους αγώνες, χυδαία σφυρίγματα, έστω και για λίγο. Μπορεί να μας κάνει να ξαναενωθούμε με τη χαρά του παιχνιδιού, με την ιερά σκόνη της παιδικής μας ηλικίας και αλάνας.

Η απρόσμενη κίνηση του Ρέντναπ να βάλει το διαμαρτυρόμενο οπαδό της ομάδας του να παίξει στη θέση του "παλτού" βασικού φορ (σ.σ. η φωτογραφία του άρθρου) ή η συγκινητική αυταπάρνηση του Νίκου Παπαδόπουλου να διασώσει το ψυχορραγούν σώμα-τείο του ποδοσφαιρικού του πατέρα που έφευγε, σώζοντας τελικά εαυτόν και αλλήλους, σε κάνουν να ξεχνάς εκατό μανατζαραίους και διοικούντες. Για λίγο; Ναι για λίγο. Είπαμε, στιγμές. Στιγμές όμως που φτιάχνουν μορφές του ωραίου μέσα μας, δηλαδή, μας μορφώνουν.

Έτσι, μια στιγμή, ελάσσων, ήταν και το γκολ στο 93’. Το φάγαμε εδά κι ας μας επήρε λίγη ώρα να το χωνέψουμε. Συμβαίνουν αυτά. Κι όπως λέει κι ο Ρασούλης: …Πες η μαργιόλα η τύχη και πες ο διαιτητής (3 ανύπαρκτες κίτρινες στο πρώτο, κάποια θα δίπλωνε στο δεύτερο), μα να ’μαστε και δίκαιοι , εφταίγαμε κι εμείς (κάτι θα ’χα να πω για ευκαιρίες και συγκεκριμένες αλλαγές, αλλά είναι τέτοιο το φετινό θαύμα που καλλιά ‘χω φέτος να μη μιλήσω…). Μα πάλι ΟΦΗ είμαστε και πρώτοι και ωραίοι, πάντα πιστοί κι αρχαίοι και συμπαθητικοί. (Το τραγούδι της ήττας, Ποδοσφαιρικά, Μ. Ρασούλης)

Μα για δύο μικρές στιγμές του ματς, θα ‘θελα να μιλήσω, απλά ξεμάκρυνα πολύ και σας ζητώ συγνώμη.

Στιγμή 1η: Το παιχνίδι έχει λήξει. Πίκρα κι εκνευρισμός. Ένας μπουκάρει και πάει προς την κερκίδα απέναντι. Απορία. Ξαφνικά, τραβάει ένα πανό, το παίρνει και φεύγει τρέχοντας. Ενστικτωδώς, η πρώτη σκέψη των πιο πολλών «Καλά τους έκανε, των κερατάδων…». Είχαν προηγηθεί βλέπετε άσχημα συνθήματα και … υπερβολικοί πανηγυρισμοί. Πάει να μπει ένας ακόμα. Δεύτερη σκέψη « Ε, φτάνει δα…» Στην ένταση που προκύπτει από την επέμβαση διαφόρων στο χορτάρι, τα πράγματα κι οι άνθρωποι πολώνονται. Ένας οπαδός του ΟΦΗ, πετάγεται στα κάγκελα και στο γήπεδο και ουρλιάζει. Στην αρχή δεν καταλαβαίνω. Μετά ξεκαθαρίζω. Ουρλιάζει σ’ αυτούς που μπήκαν ή σε άλλους λίγους πιθανούς να μπουκάρουν, να σταματήσουν. Να προστατεύσουν την ομάδα, να μην κλιμακωθεί η ένταση. Είναι τόσο το μένος του να προστατεύσει την ομάδα, που επαναφέρει πολλούς. Κινδυνεύει από λίγους να δαρθεί. Ωστόσο επιμένει να ουρλιάζει στα κάγκελα "για να μην καταστραφεί η ομάδα μας, ο ΟΦΗ μας".

Τον έχω συναντήσει κάμποσες φορές. Πάντα με πάθος, πάντα με την αλήθεια, πάντα με την αγνότητα. Τον είδα στην Πάτρα, τον είδα και στα Χανιά. Εκεί στα Περβόλια, έβαλε το μπέτη του μπροστά για να υπηρετήσει κάτι πέρα από το εγώ του, ακόμα και εν εξάλλω εκείνη τη στιγμή ήταν πιότερο πολίτης από οπαδός. Δεν κατηγορώ τους άλλους, οι μεγάλες ομάδες έχουν ποικίλους φιλάθλους και δε θα πω εγώ ποιος είναι πιο ΟΦΗ από τον άλλον. Θα πω όμως πως ένιωσα άσχημα που ενώ με συγκίνησε και με έπεισε, δεν τον υπερασπίστηκα εκείνη την ώρα, όσο έπρεπε, αλλά έμεινα σχετικά αμέτοχος αν και συμφωνών, όπως οι περισσότεροι. Για μερικούς, ίσως ήταν ‘ο εχθρός του λαού’, για μένα δεν ήταν και έπρεπε να του το δείξω εκεί. Έμαθα το όνομά του. Είμαι σίγουρος πως δεν θέλει να το αναφέρω. Σ.Κ. συγνώμη!

Στιγμή 2η: Ένας από τους Χανιώτες φιλάθλους του ΟΦΗ, πολύ πιο ΟΦΗ ας μην πω από πολλούς, ας πω από μένα (σε κάθε αγώνα έρχεται στο Γεντί Κουλέ από Χανιά), κάθεται 5 θέσεις πιο πέρα με το μικρό γιο του – κι οι 2 με φανέλες του ΟΦΗ. Αγαπητοί συνομιλίτες, όσο κι αν προκληθούμε, ας σταματήσουμε το "Μια ζωή προδότες, ……. Χανιώτες" . Αναρωτιέμαι πώς θα μπορούσα να το δικαιολογήσω στη θέση του, τι θα έλεγα στο παιδί μου. Τι θα πίστευε ή τι θα ένιωθε αυτό ό,τι κι αν του έλεγα. Εκτός αν νομίζουμε ότι το παιδί του είναι καθηγητής Κοινωνιολογίας και υπαρξιστής φιλόσοφος στα πέντε του και τα αντιμετωπίζει με ένα γαλήνιο και ειρωνικό μειδίαμα. Αν τον ξαναδώ σίγουρα θα τον ρωτήσω τι του λέει… Όσο κι αν η κερκίδα σαρώνει ‘λεπτές’ ευαισθησίες και ισοπεδώνει, ξέρω όλα αυτά τα χρόνια πως είναι και ευφυής και χιούμορ διαθέτει. Αν σε αντίστοιχη περίπτωση δεν μπορούμε να βρούμε κάτι που θα εξειδικεύει( π.χ. γαύροι Χανιώτες, ας μείνει η κερκίδα στα γενικά περί γενιτσάρων και άλλων.

Αυτά τα ολίγα…

* Εξαιρετικά αφιερωμένο, με υγιή όμως ποδοσφαιρική σκωπτική διάθεση (αν δεν κάνουμε και λίγη καζούρα, χαθήκαμε), το ποίημα « Στα 200 π.Χ.» του Κ.Π.Καβάφη. Ας με συγχωρήσει ο Καβάφης, αμάρτησα!!!
Αλλά αντί "πλην Λακαιδεμονίων" έβαλα "πλην Χανιωτών" και όπου Σπάρτη, Χανιά. Για να μην πω ότι αντί «Aλέξανδρος Φιλίππου και οι Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων», διαβάστε «Παπαδόπουλος Γκεραρντάκη και οι Κρήτες πλην Χανιωτών» . Διασκευάστε τα υπόλοιπα κατά το δοκούν.
Θου Κ.Π. Καβάφη, φυλακήν τω στόματί μου… ένα αστείο κάναμε.

Oficrete