Ilsa: But what about us?

Rick: We'll always have Paris. We didn't have, we, we lost it until you came to Casablanca. We got it back last night.

Ilsa: When I said I would never leave you.

Rick: And you never will.

Η διάσημη φράση προέρχεται από την ταινία Καζαμπλάνκα (1942), ένα ρομαντικό δράμα κατά τη διάρκεια του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Κορυφώνεται, τελικά, στο δίλημμα ενός Αμερικανού,( του Ρικ - Χάμφρεϋ Μπόγκαρτ, που διευθύνει ένα μπαρ στην Καζαμπλάνκα του γαλλοκρατούμενου Μαρόκου), που έχει να επιλέξει μεταξύ της γυναίκας που αγαπά (της Ίλζα – Ίνγκριντ Μπέργκμαν, συζύγου ενός Τσεχοσλοβάκου αντιστασιακού) και της βοήθειας που μπορεί να δώσει στον σύζυγό της, με κίνδυνο της ζωής του, για να τον φυγαδεύσει από τους Γερμανούς.

Στο τέλος της ταινίας, σε μια σκηνή που ανήκει στην ανθολογία του παγκόσμιου σινεμά, ο Μπόγκαρτ με ένα μίγμα κυνισμού και συναισθηματισμού, ‘σπρώχνει’ την αγαπημένη του προς το αεροπλάνο και μακριά του. Αυτή αντιδρά στον αποχωρισμό, ρωτώντας τον ‘ τι θα γίνει με μας;’. Κι αυτός εκστομίζει τη φράση "Εμείς θα έχουμε πάντα το Παρίσι." Το Παρίσι είναι το μέρος που είχαν γνωριστεί πριν χρόνια και που είχαν ζήσει τον ανέμελο, εντατικό και φλογερό έρωτα. Το Παρίσι είναι η καταφυγή της μνήμης, το ταξίδι στα Κύθηρα, το ανέγγιχτο τερριτόριο, αυτό που, ό,τι κι αν συμβεί στο μέλλον, κανείς δεν μπορεί να σου το πάρει, η διεσταλμένη στιγμή της καθαρής αστραπής, η παραδείσια ανάμνηση ενός υπαρκτού γεγονότος, που ξέρεις ότι το έζησες.

Σε όσους λοιπόν αναρωτιούνται για την επόμενη μέρα της ομάδας, και σε μένα τον ίδιο, απαντώ: Μην πολυσκάτε, ό,τι κι αν γίνει θα έχουμε για πάντα το Παρίσι. Φυλάξτε το καλά εντός σας, κανείς δεν μπορεί να σας το πάρει. Μην το υποτιμάτε, λίγο δεν είναι. Άλλοι δεν το ζουν, ούτε σε δέκα ζωές. Να το θυμάστε.

Κι αυτή η συμβουλή, πάει προς τους φιλάθλους, τους παίκτες, τους προπονητές, όλους τους ανθρώπους που βρέθηκαν κοντά στην ομάδα και βοήθησαν από το Γενάρη και μετά.



Το Παρίσι μας, ήταν η πορεία μας από την κόλαση του Δεκεμβρίου, πριν το ματς με τον Κισσαμικό όπου όλα κρέμονταν από μια κλωστή, μέχρι τον παράδεισο, ουσιαστικά στη Πάτρα ( … πάλι τρία, πάλι τρία, πάλι τρία, καταντήσατ’ αηδία… ). Το Παρίσι μας ήταν το βλέμμα του απελπισμένου που μετατρέπεται σ’ αυτό του επικίνδυνου, η έκκριση της αδρεναλίνης την ώρα που έρχεται ν’ αποφασίσεις μπροστά στην άβυσσο, fight or flight?, στον τρομακτικό γαλβανισμό κόσμου-παικτών-προπονητών που έγιναν ΕΝΑ. Η μεταμόρφωση ή μετάλλαξη παικτών και το πάθος τους. Το Παρίσι μας ήταν η υπέρτατη στιγμή συμπύκνωσης, ιστορικού αθλητικού κοινωνικού χρόνου και ποδοσφαιρικής αισθητικής αποτύπωσης, στο γκολ του Μάνου, από τα 40 μέτρα, στο οριακό ματς με τη Δόξα, η ‘ιερή’ έκρηξη στο ‘άντε γα#%^&υ Κ……., βάλε στον κ%$% τα λεφτά!’ (εν μέρει άδικο για τον παίκτη, αλλά η ιστορία δεν διαλέγει που θα εκτονωθεί).



Αυτό το Bing Bang, που ζήσαμε σε συνέχειες, είναι το φετινό μας Παρίσι. Ας φυλάξουμε όλοι –παίκτες, προπονητές, κάποιοι παράγοντες, κόσμος, μέσα μας σαν κάτι ακριβό, τις στιγμές που ζήσαμε. Είναι κάτι ακριβό, όταν ορθώνεσαι πέρα από το χρήμα, όταν συμπορεύεσαι, όταν ενώνεσαι με κάτι ευρύτερο και βαθύτερο, όταν γίνεσαι ένα με πολλούς, όταν κάνεις το απρόσμενο και όταν αυτό ΤΕΛΙΚΑ πετυχαίνει!



Ας το κρατήσουν όλοι, γιατί δεν είναι εύκολο να το ξαναζήσουν. Κάποιοι παίκτες θα μείνουν, κάποιοι θα φύγουν, όλοι θα προσπαθούν να πληρωθούν, θα γκρινιάζουν, θα παρεξηγούνται, θα θυμώνουν. Ο προπονητής κι αυτός τα ίδια, θα ψάχνει να σιγουρέψει τα αβέβαια, να πείσει, να εμπνεύσει, καλώς ή κακώς να παίξει και το μάνατζερ και την ελλείπουσα διοίκηση. Οι μέτοχοι και οι παράγοντες, άλλοι αμέτοχοι, άλλοι με την κεφαλή τους στο ντορβά, να προσφέρουν ανιδιοτελώς, να πολεμούν για μικροβολέματα και μικροσυμφέροντα, να βουτούν στην άγρια πραγματικότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο κόσμος να ενθουσιάζεται, να απογοητεύεται, πότε στην γκρίνια και την ανέξοδη κριτική, πότε στην προσφορά. Όλοι θα γίνουμε καθημερινοί. Όλοι μπορούμε να παρεξηγηθούμε. Όλοι μπορούμε να βγάλουμε τον μέτριο ή κακό μας εαυτό. Κατανοητά όμως όλα και ανθρώπινα.

Ας κρατήσουμε όμως αυτό που ζήσαμε, σαν ακριβό διαμάντι. Αυτό θα μας ενώνει ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ακόμα κι αν χωρίσουμε. Αυτήν την πρωτοφανή καταιγιστική πορεία από τα τέλη Δεκεμβρίου, μέχρι σήμερα, με τόσο πειστικό ποδοσφαιρικό τρόπο, χωρίς την εύνοια διαιτησίας, δεν την έχουμε ίσως ξαναδεί στην Ελλάδα. (Όπως λέει ένας φίλος μου, ο Αντώνης, ήταν σαν να ήμασταν πεθαμένοι, να μας έβαζαν το τελευταίο καρφί στο φέρετρο, εμείς αχνά κι αδύναμα να φωνάζουμε, να βγάζουμε το χέρι απέξω, να σηκωνόμαστε κι όχι απλά να ψάχνουμε καρέκλα να κάτσουμε, αλλά να τους παίρνουμε στο κυνήγι και να γ@μ@μ& όποιον βρίσκουμε μπροστά μας…).



Δόξα τω θεώ, στον ΟΦΗ, έχουμε την … τύχη, να έχουμε ζήσει μεγάλες στιγμές. Μόνο για τους νεότερους, να θυμίσω: το ΟΦΗ - Λεβαδειακός, τα μπαράζ από την παραλία στην Αθήνα για την άνοδο, την πορεία και το ματς με Φωστήρα και άλλα πολλά του πιο μακρινού παρελθόντος που δεν είχαν να κάνουν με επιβίωση, αλλά με επιτυχίες. Εγώ όμως, ως σχετικά παλαιός των ημερών, ομολογώ ότι τέτοιο οργασμό που να κορυφώνεται διαρκώς, δεν θυμάμαι να έχω νιώσει.



Η επόμενη μέρα θα έχει προβλήματα. Πολλά. Αλλά το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Και η φετινή ‘στιγμή’ θα εγχαραχτεί στη συλλογική μνήμη και στο συλλογικό ασυνείδητο της ομάδας, ανεξίτηλα.



Σας ευχαριστώ όλους!