Τι κρίμα όταν αναγκάζεσαι να αντιληφθείς και να υποταχτείς στην πραγματικότητα, όταν πια έχεις συγκρουστεί μ’ αυτήν.
Τι κρίμα το όνειρό σου να μην μπορεί ν’ αποδειχθεί πιο ισχυρό απ’ την πραγματικότητα.
Τι κρίμα που ακόμα κι ένα λεπτομερέστατο και ακριβέστατο πρότζεκτ νικήθηκε από την πιο φτηνή πραγματικότητα.
Τι κρίμα που ένα καλογραμμένο σενάριο έγινε μια κακή ταινία.
Νομίζω πως ήταν ο Γουίλιαμ Γουάιλερ, σπουδαίος και επιτυχημένος σκηνοθέτης, που είχε πει ότι "ξυπνάς κάθε μέρα στις 5 το πρωί, πας για γύρισμα στις 9, δουλεύεις σκληρά για ώρες και στο τέλος δεν ξέρεις αν έχεις κάνει μια καλή ή κακή ταινία".
Δυστυχώς, στον ΟΦΗ πίστεψαν ότι αρκεί να έχουν ένα καλό σχέδιο, αρκεί να χτίσουν ανθρώπινες σχέσεις (όπως είπε και ο Σίμος στην τελευταία συνέντευξή του), αρκεί να δουλεύουν ώρες πολλές, αρκεί να είναι καλοί και ηθικοί και η επιτυχία θα έρθει κι όλα θα πάνε καλά...
Τι κρίμα, η πραγματικότητα (και δη η ελληνική, που είναι η πιο άτιμη) δεν πείστηκε, δεν υποτάχτηκε. Το χαρακτηριστικό της πραγματικότητας, όπως έλεγε ο Τσαρούχης, είναι ότι είναι δυσάρεστη. Αυτό αναφέρω και προειδοποιώ από πέρυσι, στα κείμενά μου, επισημαίνοντας εμμονές, υπερβολές, κινδύνους και ζητώντας τις καβαφικές στοχαστικές προσαρμογές. Φευ!
Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που το υπέροχο σενάριο των ονείρων μας έγινε μια, πρώτη, τόσο κακότεχνη ταινία, που το πρότζεκτ έδωσε μια τόσο κακή ομάδα, ένα τόσο αποκρουστικό θέαμα, μια ομάδα κι ένα όνειρο που γκρεμοτσακίστηκε. (Προσοχή, αναφέρομαι στο κομμάτι αυτό του πρότζεκτ που είναι η επαγγελματική μας ομάδα, αυτή που μας έλκει, μας πορώνει, μας πληγώνει, μας έκανε ΟΦΗ). Τους έχω περιγράψει κατά καιρούς, να τους ξαναπώ σύντομα.
- Οι ιδεοληψίες και η άρνηση της ελληνικής πραγματικότητας.
Ότι εμείς θα βαδίσουμε τον δρόμο του Γκάντι και κάποτε θα νικήσουμε. Π.χ. δεν θα διαμαρτυρόμαστε ακόμα κι αν βιαστούμε και οι παίκτες μας δεν θα πρέπει να αντιδρούν. Δεν θα πολεμούμε τα κακώς κείμενα του ελληνικού ποδοσφαίρου, απλά κάποια στιγμή ο Μαρινάκης θα πέσει στα γόνατα, θα ζητήσει συγνώμη απ’ όλες τις ομάδες, θα μοιράσει τους τίτλους και τα χρήματά του και με ό,τι θα του ‘χει απομείνει θα κεράσει όλους τους θαμώνες του Τσιντάρη από μια παπαδιά και ξυπόλητος μ’ έναν ποδήρη χιτώνα θα καταφύγει στο Αγιοφάραγγο να μονάσει, δια βίου.
Προφανώς, δεν θα ήθελα να γίνω σαν τα μούτρα τους, αλλά θα μπορούσα να μιλώ χωρίς να γίνομαι Κούγιας, να απορρίπτω το κονκλάβιο των 4 για τη Διαιτησία και το μοίρασμα χωρίς να γίνομαι επαναστάτης χωρίς αιτία, να μην υποδέχομαι τους Κλέφτες και ΑΜΑρτωλούς στο γήπεδό μου σαν να ’ταν αθώοι του αίματος του ελλ. Ποδοσφαίρου ελπίζοντας ότι θα γίνουν ΕΤΣΙ άνθρωποι, να προτείνω χωρίς να κρύβομαι.
Προφανώς, δεν θα ήθελα να γίνω σαν τα μούτρα τους, αλλά θα μπορούσα να μιλώ χωρίς να γίνομαι Κούγιας, να απορρίπτω το κονκλάβιο των 4 για τη Διαιτησία και το μοίρασμα χωρίς να γίνομαι επαναστάτης χωρίς αιτία, να μην υποδέχομαι τους Κλέφτες και ΑΜΑρτωλούς στο γήπεδό μου σαν να ’ταν αθώοι του αίματος του ελλ. Ποδοσφαίρου ελπίζοντας ότι θα γίνουν ΕΤΣΙ άνθρωποι, να προτείνω χωρίς να κρύβομαι.
- Το υπέρμετρο φούσκωμα του οργανισμού και του εαυτού μας.
Το υπέρμετρο φούσκωμα άλλων τομέων, πλην του αγωνιστικού. Πολλά χρήματα σε υποδομές, ακαδημίες, στελέχη και ανθρώπους ενώ θα έπρεπε αρχικά να προσεχθεί περισσότερο η καθιέρωση, η ποιότητα και η εξασφάλιση της πρώτης ομάδας. Μια καλή πορεία, το είδαμε πέρυσι, φέρνει περηφάνια, κόσμο, χρήμα. Δείτε φέτος την απογοήτευση, τον πόνο, την οργή, την αμηχανία και την ντροπή των μικρών παιδιών που ψάχνουν την ομάδα τους.
Η καλή πορεία είναι το άλογο που θα τραβούσε το κάρο του υπόλοιπου οργανισμού της ομάδας. Εμείς φτιάξαμε έναν υπερτροφικό οργανισμό, ένα κάρο που το βάλαμε μπροστά από το άλογο και που δεν γίνεται να το τραβήξει.
Ασχοληθήκαμε υπερβολικά με το promotion, τα βιντεάκια, τις εκδηλώσεις πολιτιστικού συλλόγου, αυτοϊκανοποιηθήκαμε που τα αθηναϊκά μήντια ασχολήθηκαν με μας πέρυσι (είδατε φέτος να σχολιάζει κανείς π.χ. τις διαιτησίες μας) και δεν αντιληφθήκαμε ότι αντί να συγκεντρωθούμε υπερβολικά στη σωτηρία μας, συνεχίσαμε με μηντιακές πομφόλυγες που κατάντησαν να είναι ένα αδειανό πουκάμισο που δεν μπορούσε να κρύψει το σκιάχτρο εντός.
Πιστέψαμε ότι αφού είμαστε οι ειδικοί και οι καλοί άνθρωποι ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ να κάνουμε λάθη σε τίποτα. Λες και οι ομάδες που αποτυγχάνουν ανά τον κόσμο κάθε χρόνο, δεν έχουν ειδικούς.
Πιστέψαμε ότι ο κόσμος, το πάθος δεν χρειάζεται. Αρκεί το σχέδιο, το πλάνο και η συναισθηματική σταθερότητα (του νεκρού) και η ομάδα θα προχωράει. Εμείς θα σχεδιάζουμε, πάνσοφοι και με μυαλά εξ Εσπερίας, εμείς θα δρούμε και το πόπολο απλώς θα επιτρέπεται, ταπεινά να μας χειροκροτεί. Πόσο λάθος (και πόσο αντιεμπορικό τελικά)! Ούτε οι ανατροπές οι περυσινές θα γίνονταν χωρίς τον κόσμο, ΟΥΤΕ ΦΕΤΟΣ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ η ομάδα να πέσει σ’ αυτό το χάλι, αν υπήρχε ο κόσμος. Κι αν υπάρχει κάτι θετικό από την φετινή χρονιά τραγέλαφο, είναι η πεποίθηση ότι ΟΦΗ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ. Ξάνθη, Εργοτέλης, Πανθρακικός, Ατρόμητος, Αστέρας κ.ά. μπορούν να υπάρξουν ως αυτό που είναι, ο ΟΦΗ ως αυτό που είναι δεν μπορεί._
- Κανένα σχέδιο δεν δουλεύει από μόνο του, χωρίς τους κατάλληλους ανθρώπους.
Μπορεί το καλό σενάριο να είναι το 70-80% της επιτυχίας μιας ταινίας, αλλά χωρίς τους κατάλληλους ηθοποιούς και το γύρισμα δεν πρόκειται να έχεις μια καλή ταινία (άσε που και στο ποδόσφαιρο και στο σινεμά μπορεί να σωθείς από έναν παικταρά ή από έναν εξαιρετικό ηθοποιό).
Εμείς θεωρήσαμε, ότι αρκεί το σχέδιο και όχι οι άνθρωποι.
Εμείς αποφασίσαμε ότι για την επιτυχία του πρότζεκτ και της ομάδας αρκούν οι καλοί άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι κρίμα που χρειάζονται και οι ικανοί, οι κατάλληλοι.
Κατάντησε η ομάδα, ένα θλιβερό τσούρμο σωμάτων που δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κινηθούν, χωρίς ηθικό, με επαναλαμβανόμενα λάθη, με ατελείωτους τραυματισμούς, με αργόσυρτες αποκαταστάσεις, με μετριότατους παίκτες, χωρίς φυσική κατάσταση. Αναρωτιέμαι- προπονητές, γυμναστές, γιατροί, φυσικοθεραπευτές, τεχνικοί διευθυντές και διοικούντες δεν έχουν καμία ευθύνη; Και στις πόσες ήττες, στις πόσες αποτυχίες αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη και την αλλαγή πλεύσης. Εκτός αν, σώνει και καλά, πρέπει να υπηρετήσουμε τας Γραφάς που ανέφεραν πως...την πέμπτη χρονιά θα διεκδικήσουμε την Ευρώπη...
Εμείς θεωρήσαμε, ότι αρκεί το σχέδιο και όχι οι άνθρωποι.
Εμείς αποφασίσαμε ότι για την επιτυχία του πρότζεκτ και της ομάδας αρκούν οι καλοί άνθρωποι και οι ανθρώπινες σχέσεις. Τι κρίμα που χρειάζονται και οι ικανοί, οι κατάλληλοι.
Κατάντησε η ομάδα, ένα θλιβερό τσούρμο σωμάτων που δεν ξέρουν και δεν μπορούν να κινηθούν, χωρίς ηθικό, με επαναλαμβανόμενα λάθη, με ατελείωτους τραυματισμούς, με αργόσυρτες αποκαταστάσεις, με μετριότατους παίκτες, χωρίς φυσική κατάσταση. Αναρωτιέμαι- προπονητές, γυμναστές, γιατροί, φυσικοθεραπευτές, τεχνικοί διευθυντές και διοικούντες δεν έχουν καμία ευθύνη; Και στις πόσες ήττες, στις πόσες αποτυχίες αναλαμβάνει κάποιος την ευθύνη και την αλλαγή πλεύσης. Εκτός αν, σώνει και καλά, πρέπει να υπηρετήσουμε τας Γραφάς που ανέφεραν πως...την πέμπτη χρονιά θα διεκδικήσουμε την Ευρώπη...
Θαυμάζω τους ανθρώπους με όνειρα και όλοι οι επιτυχημένοι είναι και εμμονικοί. Θέλω το όνειρο - γιατί με έναν μόνο ξερό μισθό, που λέει η Δημουλά, πως θα ζήσεις;- θέλω το όνειρο που θα γίνει πραγματικότητα, τ’ όνειρο που θα γκρεμίσει ή θα τρυπήσει τον τοίχο, όμως πρέπει να σέβεσαι την πραγματικότητα. Να την αναγνωρίζεις πρώτα και μετά να επιχειρείς να την αλλάξεις.
Συγνώμη, μα μου φάνηκε, πως δεν τη σεβαστήκαμε, την προσβάλλαμε, είπαμε πως ο γιαλός είναι στραβός και μεις αρμενίζουμε ντρέτα. Μέχρι που πέσαμε στα βράχια. Αποφασίσαμε ότι ο Αγαμέμνων κι ο Αβραάμ είναι απάνθρωποι και μεις δεν είμαστε τέτοιοι.
Θεωρήσαμε ως αυταξία την διαφορετικότητα, φαντασιωνόμασταν το παιχνίδι κατοχής και εν τέλει μπερδέψαμε το όνειρο με την ονείρωξη και τον αυνανισμό με την σεξουαλική πράξη.
Όχι, δεν θα πω ότι τ’ όνειρο δεν άξιζε, δεν θα πω ότι το πρότζεκτ ήταν σκουπίδια.
Υποτιμήσαμε όμως τον παράγοντα άνθρωπο, είτε ήταν ο κατάλληλος παίκτης, ο κατάλληλος συνεργάτης, είτε ήταν ο κόσμος της ομάδας. Διαφορετικά μια ομάδα μοναχών, ας είναι και σαολίν ή μια ομάδα ηθικών φιλοσόφων θα έπαιζαν καταπληκτική μπάλα. Ελπίζω ότι το φετινό πάθημα να γίνει μάθημα. Έτσι μόνο θ΄αξίζει.
Ο Ελ. Βενιζέλος έλεγε πως η λευτεριά δεν είναι στάρι να την σοδειάσεις στ’ αμπάρι νάχεις να πορεύεσαι. Έτσι και η επιτυχία. Η περυσινή δεν φτάνει, πρέπει να την κυνηγάς λυσσασμένα κάθε λεπτό.
Και τώρα τι; θα ρωτήσει κάποιος. Το ίδιο αναρωτιέμαι και γω. Σώζεται κάτι;
Θα σας πω τη γνώμη μου, χωρίς να ξέρω αν και τι διασώζεται. Αν ήμουν διοίκηση, θα επιχειρούσα:
1) Μια δημόσια ή ζωντανή (χωρίς δημοσιογράφους) παρουσίαση, όπου θα παραδεχόμουν λάθη και αστοχίες, αντρίκεια και χωρίς αυτομαστίγωμα. Και θα ζητούσα τον κόσμο να στηρίξει όπως μπορεί.
Αυτό θα αποκαθιστούσε μια ψυχική επαφή με τον οργισμένο, πονεμένο, καθημαγμένο κόσμο και πιστεύω, μεταφυσικά, ότι ο κόσμος θα μετέδιδε ψυχική, θετική ενέργεια στους καταβαραθρωμένους παίκτες και ομάδα. Ζωντάνια και πάθος για να παλέψουμε ΟΛΟΙ για τη ζωή μας. Ο κόσμος ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, μπορεί ν’ αλλάξει το παιχνίδι.
Αυτό θα αποκαθιστούσε μια ψυχική επαφή με τον οργισμένο, πονεμένο, καθημαγμένο κόσμο και πιστεύω, μεταφυσικά, ότι ο κόσμος θα μετέδιδε ψυχική, θετική ενέργεια στους καταβαραθρωμένους παίκτες και ομάδα. Ζωντάνια και πάθος για να παλέψουμε ΟΛΟΙ για τη ζωή μας. Ο κόσμος ακόμα και τώρα, ακόμα κι έτσι, μπορεί ν’ αλλάξει το παιχνίδι.
2) Δεν έχει απολύτως κανένα νόημα να ψάξω τώρα για άλλον προπονητή, έξω από την ομάδα. Αυτό θα γίνει για τη νέα σεζόν, αναλόγως που θα βρισκόμαστε, με ηρεμία. Τώρα, αναγνωρίζοντας και την ευθύνη της, πρέπει η διοίκηση να επιλέξει κάποιον από τους πολλούς προπονητές που έχει στη δούλεψή της. Αυτοί γνωρίζουν πλήρως την ομάδα, ας αναλάβει κάποιος την ψυχική και αγωνιστική ανάταξη. Μαζί και με τους παίκτες που θα επιστρέψουν ίσως προλάβουμε να σώσουμε την ομάδα. Αρκεί να φέρει την πρώτη νίκη.
3) Ο Μπούσης να επαναβεβαιώσει το διοικητικό καθεστώς και την μελλοντική πορεία.
Νομίζω αυτά είναι αρκετά για να παίξουμε συσπειρωμένοι το τελευταίο μας χαρτί. ΟΦΗ!
Υγ: Το trash the project προήλθε από σχόλιο πονεμένου πρώην μαθητή μου, που βλέπαμε μαζί το ματς.
Υγ: Το trash the project προήλθε από σχόλιο πονεμένου πρώην μαθητή μου, που βλέπαμε μαζί το ματς.
