Για τους νεότερους, ο Βιάλι έφτιαξε το όνομα του στη μεγάλη Σαμπντόρια των αρχών της δεκαετίας του '90, όταν μαζί με τον διόσκουρό του στην επίθεση, Ρομπέρτο Μαντσίνι, αλλά και τους Παλιούκα, Λομπάρντο, Βιερκοβοντ, Σερέζο, Μιχαϊλιτσένκο, Κάτανετς, κατάφερε όχι μόνο να υποσκελίσει τα μεγαθήρια της εποχής Μίλαν (με Βαν Μπάστεν - Γκούλιτ - Ράικαρντ) την Ίντερ (με Ματέους - Φελερ - Μπρέμε), τη Γιούβε και να κατακτήσει το πρωτάθλημα Ιταλίας, μακράν το δυσκολότερο τον καιρό εκείνο.
Με ένα απλό γκουγκλάρισμα, διαπίστωσα μετά λύπης, ότι ο Βιάλι δεν είναι ο μοναδικός αστέρας του ποδοσφαίρου, που έχει αντιμετωπίσει την επάρατη νόσο. Είναι σύγχρονη η μάχη του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς (προπονητή του υιού Κουτσουπιά) στην Μπολόνια, ενώ η λίστα περιλαμβάνει ακόμη τους: Αμπιντάλ, Γκουτιέρεζ, Αλβάρες, Αρτσέμπι, Πετρόφ, Αλβάρες, Τομπίδη (Ελληνοαυστραλός), Μουρ, Αραγονέσες, Μπούργκος, Πένεφ, Μπουλιούμπασιχ, Ρόα, Άριεν Ρόμπεν (στην ηλικία των 20 έτων), τους γνωστούς από την θητεία τους στα ελληνικά γήπεδα Μάρκος Αντονιο (ΠΑΟΚ), Ρενέ Χένρικσεν, αλλά και το δικό μας Παναγιώτη Κουρδάκη.
Πηγή: www.in.gr
Πηγή: www.in.gr
Δεν είναι συγκλονιστικό; Γίνεται συγκλονιστικότερο, όταν σύμφωνα με το παραπάνω δημοσίευμα, 10 από τους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν τον πραγματικό αγώνα της ζωής τους, έπρεπε να αντιμετωπίσουν καρκίνο στους όρχεις.
Ειδικός σίγουρα δεν είμαι. Γνωρίζω ό,τι γνωρίζει ο μέσος άνθρωπος, για την επάρατη νόσο.
Προκύπτει, λένε, από παράγοντες όπως η κληρονομικότητα, η κακή διατροφή, η έλλειψη άσκησης, η αλόγιστη κατανάλωση αλκοόλ ή άλλων ουσιών, με το κάπνισα να κυριαρχεί.
Δε δημιουργείται, όμως, μια τεράστια απορία; Πώς είναι δυνατόν, ακόμη και εν ενεργεία ποδοσφαιριστές, οι οποίοι έχουν ένα ολόκληρο επιστημονικό τημ να τους υποστηρίζει, σε τομείς όπως η διατροφή. Όταν η άσκηση είναι η ρουτίνα τους, η δουλειά τους. Όταν ο τρόπος ζωής τους είναι τόσο προσεγμένος, ώστε να προκύπτουν τα ιδανικότερα αποτελέσματα εντός των αγωνιστικών χώρων, να βρίσκονται ξαφνικά μπροστά στον Αχέροντα;
Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί "παίζει" η είδηση για μια μέρα και μετά ξεχνιέται. Οκ, είχε καρκίνο ο Βιάλι. Πώς προέκυψε και γιατί;
Δεν νομίζω ο κάθε Βιάλι, μετά το πέρας της καριέρας του, ξαφνικά να ξεχνάει τι πάει να πει αθλητισμός, να σταματάει "μαχαίρι" την άθληση και να αρχίζει τις κραιπάλες. Ο αθλητής παραμένει πάντα αθλητής. Δεν γίνεται και δεν μπορεί να αφήσει το σώμα του, δεν τον αφήνει το ίδιο το σώμα του. Συνεχίζει, τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, να αθλείται, συχνά συνεχίζει το άθλημα από χόμπι.
Πολλοί θα έχουν σχηματίσει ήδη μια απάντηση, όλοι το λέμε μεταξύ μας. Προφανώς, αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν ουσίες, που θα τους προσφέρουν το κάτι παραπάνω.
Δεν μπορείς να το αποκαλέσεις «ντόπα», εφόσον η ντόπα είναι παράνομη και θα ανιχνευόταν μέσω των αντιντόπινγκ κοντρόλ. Αυτό όμως τι σημαίνει; Μπορεί κάποιος επαγγελματίας αθλητής να παίρνει νόμιμα σκευάσματα, «βοηθήματα» αν θέλετε, αλλά όχι παράνομα;
Κι αν η Χ εταιρία έχει τον τρόπο (συνήθως είναι οικονομικός) να «περάσει» από τις αρχές το δικό της «βοήθημα» σαν νόμιμο, είναι και ηθικό; Όχι απλά για το πλεονέκτημα που μπορεί να προσφέρει στον χρήστη, αλλά κυρίως για τους κινδύνους που μπορεί να επιφέρει. Είτε άμεσα, είτε στο απώτερο μέλλον. Οι χρήστες αυτών των ουσιών, γνωρίζουν ότι μπορούν να βρεθούν, ίσως μάλιστα συντομότερα από ό,τι φαντάζονται, μπροστά σε οδυνηρές, ακόμη και θανάσιμες εκπλήξεις;
Ρητορικά τα ερωτήματα φυσικά, δεν νομίζω να μπορεί κάποιος να απαντήσει.
Προφανώς, συνέπειες της εποχής μας.
Το ποδόσφαιρο, ήδη από τα τέλη του προηγούμενου αιώνα, είχε αρχίσει να αλλάζει μορφή. Η δύναμη της τηλεόρασης, η αύξηση των αγώνων στο βωμό της τηλεθέασης, άρα και των εσόδων, το οδήγησε σε κάτι τελείως διαφορετικό. Στη συνέχεια, καθώς διανύαμε την πρώτη δεκαετία του 2000, η όλο και μεγαλύτερη είσοδος του στοιχήματος, επέφερε ακόμη μεγαλύτερη αύξηση των αγώνων, αλλά και των απαιτήσεων.
Οι ποδοσφαιριστές, πριν ακόμη και από άλλους αθλητές, διαμορφώθηκαν σε «εργαλεία μάρκετινγκ». Όπως και οι ομάδες. Ιδιαίτερα τα πολύ μεγάλα κλαμπ, που πρωταγωνιστούν συνεχώς στις μεγάλες διοργανώσεις, αλλά ακόμη και τα «μικρότερα» που συμμετέχουν στα εμπορικά πρωταθλήματα.
Τα έσοδα των ομάδων, των ποδοσφαιριστών εκτοξεύθηκαν, έτσι ώστε μια πλειάδα παικτών, ίσως και μερικές δεκάδες, να ξεπερνούν την τιμή που πωλείται μια αεροπορική εταιρία, όπως η Ολυμπιακή.
Κάπου δηλαδή, επιτρέψτε μου, σα να χάθηκε η μπάλα.
Όλα όμως στη ζωή, κάνουν τον κύκλο τους. Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει. Ήδη, έχει αρχίσει να επέρχεται ένας κορεσμός. Πόσα Μπάρτσα - Ρεάλ ή Γιουνάιτεντ - Σίτυ, να παρακολουθήσει κάποιος σε μια χρονιά; Τρία - τέσσερα - πέντε; Αργά ή γρήγορα, θα κουραστεί.
Η δυστοπία που ζούμε τις τελευταίες εβδομάδες, δεν ξέρουμε τι θα επιφέρει, όταν με το καλό τελειώσει. Πολλοί μιλούν για ένα διαφορετικό κόσμο, για κάτι καινούριο που θα σχηματιστεί.
Εκείνο που θα ευχηθώ, είναι ο αθλητισμός, οι αθλητές, να πάψουν να αποτελούν έρμαια στις ορέξεις, στο βωμό του κέρδους των μεγάλων.
Να υπάρξει ένας φυσιολογικός αριθμός αγώνων, που δε θα αναγκάζει τον αθλητή να ρισκάρει ακόμη και τη ζωή του. Να ξαναγίνει ο αθλητισμός, αυτό το ωραίο που αλίευσα από τη σειρά του Netflix, «The English Game». Τροφή της ψυχής. Για τους ίδιους τους αθλητές και για τους φιλάθλους.
Γιατί, όπως διαμορφώθηκε στον αιώνα μας, είναι πρώτα πεδίο σύγκρουσης κερδών των μεγάλων… Των πολύ μεγάλων, αν με αντιλαμβάνεσθε…
