Υπήρξαν παιχνίδια, που πραγματικά χάσαμε βαθμούς μόνοι μας. Που αδικήσαμε τους εαυτούς μας. Αναφέρομαι σε αυτά με τον ΠΑΟ, με τον Βόλο, την ΑΕΛ, την Ξάνθη.

Υπήρχαν παιχνίδια που ήμασταν μέτριοι ως κακοί, όπως με την Τρίπολη. Το ματς με τον ΠΑΟΚ, που καταρρεύσαμε μετά το 55' (αν θυμάμαι καλά), ύστερα από ένα χαζό πέναλτι. Υπήρξαν παιχνίδια που δεν αξίζαμε τίποτα, όπως με την ΑΕΚ. Υπήρξε ματς που ακόμη και αν αξίζαμε κατιτίς παραπάνω, δε θα μας άφηναν να το πάρουμε, όπως με τον ΟΣΦΠ εντός, που οκ, ας δεχτούμε πως ήταν καλύτεροι. Υπήρξε ματς τραγέλαφος, που δεν έπρεπε να γίνει, στο Αγρίνιο, αλλά και εκεί το λες και ότι αυτοκτονήσαμε, γιατί αν κάναμε γκολ τις ευκαιρίες, θα έληγε 0-3. Υπήρξαν και ματς που κρύψαμε την μπάλα, αλλά και πάλι αδικήσαμε τους εαυτούς μας, γιατί το σκορ θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερο, όπως με τον Άρη εντός, τον Ατρόμητο, τη Λαμία. Υπήρξε και ματς που κάναμε επαγγελματική νίκη, όπως στην Ν. Σμύρνη. Γενικώς, επαληθεύτηκε το γνωστό ρητό που αναφέρει ότι «με τον ΟΦΗ δε βαριέσαι ποτέ».

Προσπαθώντας, όμως, να τα δεις πιο ψυχρά και αντικειμενικά, υπήρξε πρόβλημα σταθερότητας. Τη μια μέρα έτσι, την άλλη γιουβέτσι. Γι’ αυτό έπαιξαν ρόλο οι απουσίες που υπήρξαν, η ανάγκη να προβεί σε αλχημείες αρκετές φορές ο προπονητής, αλλάζοντας τον κορμό. Αναγκαίο κακό, εφόσον η επιλογή διοίκησης και τεχνικού τημ είναι να πορευτούμε με μικρό ρόστερ. Βέβαια, όπως συχνά ανέφερε ο κ.Σίμος, η απουσία συναισθηματικής σταθερότητας, η απουσία καθαρού μυαλού, δε μας επέτρεψε να μαζέψουμε περισσότερους βαθμούς. Γιατί, πραγματικά, υπήρξαν διαστήματα σε πολλά παιχνίδια, που έβλεπες ότι «το τόπι κυλούσε», ότι κρύβαμε την μπάλα, αλλά στο τέλος τα θαλασσώναμε, φεύγοντας με άδεια χέρια.

Εκείνο όμως που μένει, είναι ότι αδικήσαμε τους εαυτούς μας. Το θετικό είναι ότι, παρόλα αυτά, μείναμε εντός στόχων και οι αποφασιστικές νίκες στο φινάλε μας έφεραν στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ας μην ξεχνάμε όμως επίσης, ότι βρισκόμαστε σε μια διαδικασία χτισίματος που θέλει τον χρόνο της, που τα λάθη βοηθούν να βελτιωθούμε και να τελειοποιήσουμε αυτό που θέλουμε να παρουσιάζουμε στο γήπεδο. Η ουσία είναι ότι στα καθοριστικά ματς, το DNA του ΟΦΗ ήταν εκεί, η ομάδα μας τα κέρδισε κατά κράτος.

Από την αρχή της χρονιάς, ήμουν πολύ αισιόδοξος. Αυτό γιατί ήξερα τι σημαίνει Γιάννης Σαμαράς και είχα, έχω και θα έχω, καθολική εμπιστοσύνη. Περίμενα ακόμη και διπλό στο Βικελίδης θυμάμαι, 11 μήνες πριν. Δε στεκόμουν στα φιλικά παιχνίδια ή στις ελλείψεις στο ρόστερ. Η ομάδα, άλλωστε, είχε δείξει ήδη δείγματα γραφής την προηγούμενη χρονιά, με το ποδόσφαιρο που παρουσίασε στο 2ο γύρο, υπό την καθοδήγηση του Χιλιανού διδύμου.

Είχα καταλάβει ποιο ποδόσφαιρό θα παρουσιάσουμε, όποιος και αν κάθεται στην άκρη του πάγκου. Πόσο μάλλον, ένα παιδί του κύριου Γιάννη.

Και αν στον Άρη, ο ρόλος της πρεμιέρας και τα περισσότερα παιχνίδια που είχε ο αντίπαλος, δε μας επέτρεψαν την νίκη, με ΠΑΟ, Παναιτωλικό, Τρίπολη, Πανιώνιο, κρύφτηκε η μπάλα. Να χα 1000 μάτια, τον ΟΦΗ μου να βλέπω. Ακόμη και στο πιο άτυχο, ίσως, παιχνίδι της χρονιάς, στο Βόλο, κοιμήθηκε ο θεός, για να μην κερδίσουμε.

Στον, δε, ΟΣΦΠ, εκεί που είχαμε συνηθίσει να εισπράττουμε ταρίφες, είπαν τον ... Δεσπότη Παναγιώτη, για να καταφέρουν να μας υποσκελίσουν. Με την Ξάνθη, θυμάμαι καταμεσήμερο με πολλή ζέστη, σπαταλήσαμε κάποιες ευκαιρίες, μια καλή Ξάνθη με ασφυκτικό πρέσινγκ μας δυσκόλεψε, αλλά πήραμε μια δίκαιη νίκη, ώσπου ήρθε το ματς με την Καβάλα στο κύπελλο, όπου ένα μικρό καμπανάκι ακούστηκε. Το rotation, ίσως ότι εμφανιστήκαμε κάπως αφελείς, αφού βρισκόμαστε στην 2η ή 3η θέση, η σπατάλη των ευκαιριών, έφερε μια ελαφριά, ανώδυνη, εκείνη την στιγμή, ψυχρολουσία. Ήρθε η αυτοκτονία στη Λάρισα, σε ένα ματς που έμοιαζε περίπατος, να γίνεται κατάβαση σε απόκρημνο γκρεμό χωρίς σχοινιά. Έπειτα, η άδικη κατ’ εμέ ήττα με τον ΠΑΟΚ, μια μέτρια έως κακή εμφάνιση, κατά διαστήματα, παρόλο που σε άλλα κυριαρχήσαμε, με τον Ατρόμητο.

Το ματς με την ΑΕΚ, όπου οφείλουμε να θυμηθούμε τον αδόκητο χαμό ενός καλού Ομιλίτη, του Γιώργου Δεικτάκη, αλλά και ότι οι 3οι της φετινής χρονιάς, υπό την καθοδήγηση ενός "μυρωδιά" προπονητή, ήταν η χειρότερη ομάδα που είχε περάσει από το Ηράκλειο, έως τότε. Το 3-0, ίσως και 4-0, θα ήταν το δίκαιο αποτέλεσμα, σε αυτό το ματς. Και ύστερα, πάλι ντόρτια. Μέτριοι ως κακοί στη Λαμία, τσάμπα και χαζή ήττα.

Θα θυμόμαστε, όμως, το φετινό πρώτο γύρο, κυρίως το πρώτο μισό αυτού, για να είμαστε πιο δίκαιοι, σαν ένα από τους καλύτερους για δεκαετίες, για την ομάδα μας. Το ποδόσφαιρο που παίξαμε, μπορεί να συγκριθεί με τις καλύτερες ομάδες που παρουσίασε ο αείμνηστος Γκέραλντ. Ήταν σαν ένα ορεκτικό, για το τι πρόκειται να ακολουθήσει, όχι τη χρονιά που πέρασε, αλλά καθώς το πρότζεκτ θα παίρνει σάρκα και οστά, θα φτάνει στο ζενίθ του, αν και θα εξελίσσεται πάντα, τα επόμενα χρόνια. Εννοείται φυσικά, ότι θα ξεχωρίζει πάντα το ματς με τον ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ, όπου το σκορ θα μπορούσε να φτάσει, αντικειμενικά μιλώντας, σε ένα 0-5. Αυτό θα ήταν το πιο δίκαιο αποτέλεσμα, για εκείνο το ματς, της τελευταίας μέρας του Αυγούστου!

Το ρεζουμέ όσων ζήσαμε φέτος, δε θα μπορούσε να είναι οτιδήποτε άλλο, από το εύκολο συμπέρασμα ότι κάτι πολύ όμορφο, κάτι πολύ μεγάλο, χτίζεται στον ΟΦΗ. Όχι μόνο εντός αγωνιστικών χώρων, αλλά και εκτός αυτών, όπου το ίδιο το ποδόσφαιρο, πρωτόγνωρο ίσως για τα ελληνικά, μίζερα, δεδομένα, είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής.

Αν σταθούμε αρχικά στα εκτός των αγωνιστικών χώρων, το γεγονός ότι ήδη ο ‘Ομιλος αποτελεί το πρότυπο για πολλές ομάδες που θέλουν να ακολουθήσουν το δικό μας δρόμο, αποτελεί ένα από τα πρώτα μεγάλα κέρδη. Η ομάδα μας έχει μεγαλώσει και θα συνεχίσει να μεγαλώνει, προάγοντας το άθλημα. Το γεγονός ότι όλα τα ΜΜΕ στάζουν μέλι για τον ΟΦΗ, τα λέει όλα. Θα είναι ευχής έργο, για το ίδιο το άθλημα, αλλά και για την ομάδα μας, αν περισσότερες ομάδες, ιδιαίτερα της μεγάλης κατηγορίας, ακολουθήσουν ανάλογες πρακτικές.

Εννοείται ότι ο κόσμος έχει κάθε δικαίωμα να ξεχειλίζει από περηφάνια. Σε αυτήν την πολύ δύσκολη εποχή που διανύουμε, η Ομιλάρα μας, είναι ένα δυνατό βάλσαμο, που κάνει την ζωή μας καλύτερη. Που μας δίνει δύναμη να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες της καθημερινότητας. Χωρίς πια το άγχος θα ζήσει ή θα πεθάνει, που είχαμε να αντιμετωπίσουμε τις προηγούμενες δεκαετίες. Όσον αφορά το αγωνιστικό κομμάτι, τα συναισθήματα είναι ανάλογα. Θα πρέπει όμως να καταλάβουμε άπαντες, ότι επειδή ακριβώς αυτό που χτίζεται είναι κάτι μεγάλο, δε θα περατωθεί σε μια μέρα. Θα γίνουν και λάθη θα έρθουν και δυσκολίες. Θα μας κάνουν καλύτερους και δυνατότερους όμως.

Ο ΟΦΗ παρουσίασε, και μάλιστα πολύ σύντομα, ένα ποδόσφαιρο, άγνωστο στο ευρύ κοινό. Οι βάσεις του μπορεί να έχουν μπει δεκαετίες πριν, από τον Μίχελς του ολοκληρωτικού ποδοσφαίρου, το μεγάλο Γιόχαν Κρόιφ, που το εξέλιξε και τους εξίσου τεράστιους Μπιέλσα, Γκουαρντιόλα, Κλοπ, Νάιγκελσμαν, που συνεχίζουν να το εξελίσσουν.

Είναι πολύ δύσκολο, όπως είναι ευνόητο, να παρουσιαστεί στο γήπεδο, ιδιαίτερα στην χώρα μας. Ένα παραπάνω, όταν καλούνται ποδοσφαιριστές να το αφομοιώσουν, που δεν έχουν μάθει να το δουλεύουν από τις ακαδημίες. Χρειάζεται αρκετό χρόνο. Κι όμως υπήρξαν πολλά διαστήματα παιχνιδιών, που ο ΟΦΗ κατάφερε να παρουσιάσει αυτήν την εικόνα. Θέλει δουλειά, δουλειά αέναη, πλημμυρισμένη με πολύ ιδρώτα και αυταπάρνηση.

Θα γίνει όμως. Μπορεί το φινάλε της σεζόν να μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, όμως θεωρώ ότι η όμορφη γεύση κυριαρχεί. Σίγουρα, θα μπορούσαμε να είχαμε ακόμη μεγαλύτερη συγκομιδή φέτος. Το ζητούμενο, όμως, είναι αυτή να έρθει μέσα από το ποδόσφαιρο. Θα έρθει.

Εκεί που θα σταθώ, όπως και άλλοι, είναι στη συναισθηματική σταθερότητα, καταρχήν. Θα έρθει με το χρόνο κι αυτή, θα βελτιώνεται συνεχώς.

Γιατί αν το δούμε αμιγώς ποδοσφαιρικά, είχαμε ένα ποσοστό περίπου στο 12%, στη σχέση τελικών προσπαθειών, με τα γκολ που πετύχαμε. Σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, αυτό το ποσοστό ίσως δεν αρκούσε ούτε για την παραμονή. Όχι στην Ελλάδα, των 4-5 τελικών προσπαθειών, ανά ματς. Φανταστείτε πού θα φτάναμε αν είχαμε το διπλάσιο, που είναι ένα λογικό ποσοστό. Αν είχαμε πετύχει, δηλαδή, τα διπλάσια γκολ.

Κι αφού πιάσαμε τη στατιστική, ήμασταν η ομάδα με τα περισσότερα κερδισμένα φάουλ. Αυτό σημαίνει ότι ο αντίπαλος δε μας πιάνει. Ακόμη και σε ματς, όπως αυτά με τον ΠΑΟΚ και τον ΟΣΦΠ, σε κάποια από αυτά τουλάχιστον, αυτοί είχαν περισσότερα φάουλ από μας. Έτσι, για να καταλάβουμε τι είναι αυτό που προσπαθούμε να φτιάξουμε.

Περάσαμε μια όμορφη χρονιά, ανέμελη, χωρίς τα άγχη του υποβιβασμού, που είχαμε συνηθίσει. Και ήταν μόνο η αρχή. Την υγειά μας να έχουμε, να την έχουν και όλοι μέσα στην ομάδα, από τον τεράστιο Big Mike, τον κύριο Γιάννη, τον Γιώργο, τον Ηλία, μέχρι το τεχνικό τημ και τους παίκτες και να δείτε τι όμορφο που θα είναι το ταξίδι τα επόμενα χρόνια.

ΟΦΗ να 'σαι και να μη φοβάσαι. Είμαστε τελικά τυχεροί που το ζούμε. Το αξίζουμε ρε γαμώτο, το αξίζουμε!