Ύστερα από τις ώριμες συμβουλές του Νέστορα του oficrete.gr, του Ανωγειανού ντε, μετά όμως και την αφορμή του Μακρατζάκη, ας σταθούμε στο θεματάκι με πιο κρύο αίμα, περισσότερη όχι λογική, αλλά αντίληψη όλων αυτών που περιλαμβάνει το κοινωνικό φαινόμενο, που λέγεται ποδόσφαιρο. Αφήνοντας τους ρομαντισμούς κατά μέρους, ζυγίζοντας πιο σχολαστικά τα πράγματα …
Οφείλουμε να δεχτούμε καταρχήν, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που αλλάζει το σήμα. Οι παροικούντες των διαδικτυακών συζητήσεων εδώ και δεκαετίες, γνωρίζουν και θυμούνται την οργή που κατά καιρούς είχαν προκαλέσει τα σήματα των εποχών Καζανάκη, μΠαντελή, Βατσινά. Πλακουτσωτά, ασύμμετρα, ενίοτε σαν παραφαγωμένος υπέρβαρος.
Αν βουτάς βέβαια ολόκληρος στο βάζο με το μέλι, λογικό είναι να σου μοιάζουν όλα χοντρά και πλατιά. Μέχρι και σε κόκκινο το είχαμε δει, για λόγους – και καλά – χρωματικούς, να διακρίνεται πάνω στο μαύρο – αλλά πιο εμετικό δεν υπάρχει, νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε.
Δε θυμάμαι όμως να υπάρχουν ανάλογες αντιδράσεις, όπως αυτές που ζήσαμε την εβδομάδα μετά την 7η Αυγούστου. Αντιδράσεις που έχουν ατονήσει βέβαια, πλην όμως υπάρχει ένα σημαντικό κομμάτι που ακόμη ωρύεται, εντός ή εκτός εισαγωγικών. Και το ωρύεται και το σημαντικό.
Θα μου πεις, εδώ δεν υπήρχαν αντιδράσεις για χρόνια όταν βιάζονταν η ομάδα, κάποιοι θεωρούσαν φυσιολογικό να είσαι υποτακτικός, να κερδίζει η άλλη ομάδα του αφεντικού πάντα. Μέχρι γαύρους αποκαλούσαν όσους αντιδρούσαν, τα θυμούνται πολύ καλά, αρκετοί εκ των φανατικών υποστηρικτών του παλιού σήματος.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί ξεθάβω παλιές ιστορίες;
Είναι πολύ απλό αγαπητοί, φίλες, φίλοι και υπόλοιποι.
Για να καταδείξω ότι άλλα είναι σημαντικότερα και από το σήμα. Η ομάδα η ίδια, είναι σημαντικότερη από το σήμα.
Ο ΟΦΗ κάνει το σήμα και όχι το σήμα τον ΟΦΗ. Καθώς έχω κατεβάσει τετάρτη, γράφοντας 4 χιλιάδες λέξεις το λεπτό, το μυαλό πήγε αυθόρμητα στην … Ελλαδίτσα μας.
Άλλαξε σημαία και η Ψωροκώσταινα πριν κάποιες δεκαετίες. Από τον κλασσικό άσπρο σταυρό σε σκούρο μπλε φόντο, πήγε στο μικρό σταυρό με τις ρίγες σε πιο ανοιχτό φόντο.
Και; Άλλαξε κάτι; Ψωροκώσταινα ήταν, ψωροκώσταινα παρέμεινε. Έρμαιο των μεγάλων δυνάμεων, άγεται και φέρεται στις ορέξεις τους, αποκτώντας λυκοφιλίες βάση συμφερόντων, ή αλλιώς ξεπουλήματος. Πιο κομψά συμφερουσών οικονομικών συμφωνιών. Συμφέρουσες για την άλλη πλευρά, συνήθως αυτή είναι η Γερμανία, η Γαλλία εσχάτως, οι ΗΠΑ φυσικά, η Αγγλία ή η Ρωσία παλιότερα. Α, την Κίνα να μην ξεχάσω
Αέναα αλυσοδεμένη, σε μια παρασιτική κρατικοδίαιτη ολιγαρχία - πόσο μυθολογικό ακούγεται αυτό, και όμως πόσο πραγματικό - που την κρατά σε μια σταθερά, τεθλασμένη και στρεβλή. Σε ένα ατέρμονα στριφογυρίζοντα κλουβί χάμστερ, στερώντας την συμπόρευση με το παρόν (ο όρος εκσυγχρονισμός έχει αμαυρωθεί, από το χειρότερο πρωθυπουργό των τελευταίων 40 χρόνων, τον Σημίτη), υπό συνθήκες σύγχρονες και συμβαδίζουσες με άλλα ευρωπαϊκά κράτη.
Παράδειγμα: Φτάσαμε να πανηγυρίζουμε, γιατί μπορέσαμε να κάνουμε κάποια απλοϊκά πράγματα, σε συνδιαλλαγές με το δημόσιο - λόγω του ιού - διαδικτυακά, όταν αυτό συμβαίνει κοντά 20 χρόνια, στην υπόλοιπη Ε.Ε.
Ουτοπικό σενάριο
Ας εξετάσουμε ένα σενάριο, για να γίνουν οι ανάλογοι παραλληλισμοί.
Αν αύριο - μεθαύριο για Χ-Ψ λόγους, έρχονταν στην εξουσία μια κυβέρνηση ιδεατή. Στα όρια του ουτοπικού. Μια κυβέρνηση που θα έφερνε την Ελλάδα στο διεθνές στάτους κβο που της αρμόζει, σαν μια χώρα σταυροδρόμι ηπείρων και πολιτισμών. Με αγροτικό τομέα ανάλογου επιπέδου, αφού εξαιτίας των εδαφών και του κλίματος, η χώρα μπορεί να παράγει αξεπέραστης ποιότητας αγροτικά προϊόντα, μοναδικά στον κόσμο.
Με ελαφριά βιομηχανία σε ικανοποιητικά επίπεδα, κυρίως για να καλύψει την εσωτερική ζήτηση, αλλά και να πατάει στιβαρά στο διεθνές περιβάλλον, χάρη στην καινοτομία και την ευρηματικότητα των δαιμόνιων Ελλήνων.
Ένα τριτογενή τομέα υψηλότατου επίπεδου, με στρατηγική, σχέδιο και πλάνο, βραχυπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο, με αψεγάδιαστες υποδομές και σεβασμό στο περιβάλλον. Ένα υψηλοτάτου επιπέδου προορισμό, με πρωταγωνιστή τον πολιτισμό μας, σύγχρονο, αλλά και προγενέστερο, με απόλυτο σεβασμό και σε κυρίαρχη θέση το περιβάλλον, με υψηλά αμειβόμενη υπεραξία του ελληνικού πλούτου.
Μια χώρα πρωταγωνίστρια στην έρευνα, στις επιστήμες, τις τέχνες. Χωρίς να χάνει τους καλύτερους επιστήμονες στην αλλοδαπή, τουναντίον να προσελκύει ξένους. Με άψογα συστήματα παιδείας και κοινωνικής πρόνοιας. Μα κυρίως, με ακριβέστατη, αξιοκρατική, ιδεατή λειτουργία της δικαιοσύνης. Μια χώρα με τόσο νομοταγείς πολίτες, που οι φυλακές θα κλείνουν.
Αλλά αυτή η ιδεατή κατάσταση, θα είχε μια παράμετρο. Θα άλλαζε η σημαία της χώρας.
Θα άλλαζαν κάποιες λεπτομέρειες, θα άλλαζε ολοσχερώς, οτιδήποτε. Μπορεί να έφευγε ο σταυρός, να έμπαινε στην θέση του ένα περιστέρι με κλαδί ελιάς, το σήμα της ειρήνης. Έτσι για να το κάνουμε πιο ακραίο. Σενάριο είναι, ας αφήσουμε τη φαντασία να οργιάσει.
Νομίζετε ότι δε θα υπήρχαν αρνητές της νέας ιδεατής κατάστασης, διαμαρτυρόμενοι για την αλλαγή της σημαίας, για την κατάργηση του σταυρού; Λες και για να πιστέψεις, ή για να είσαι καλός χριστιανός, χρειάζεσαι να βλέπεις τον σταυρό στην σημαία.
Οι πιο φανατικοί των αντιδρούντων, είμαι σίγουρος ότι δεν ξέρουν ότι η ελληνική σημαία στην σημερινή της μορφή, καθιερώθηκε πριν 42 χρόνια, ενώ είναι η 4η διαφορετική, από σύστασης ελληνικού κράτους.
Σήμα ΟΦΗ
Έτσι ακριβώς και με το σήμα. Μπορεί το προηγούμενο να έμοιαζε με ένα σήμα που είχε χρησιμοποιηθεί τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του ΟΦΗ, όμως δεν ήταν ακριβώς το ίδιο. Το πρώτο ήταν ελαφρώς διαφορετικό, ενώ δεν έγραφε ΟΦΗ, αλλά Ο.Φ. - Όμιλος Φιλάθλων.
Ήταν δεδομένο, όταν τα πρωταθλήματα ήταν εντός Ηρακλείου, ότι πρόκειται για Όμιλο Φιλάθλων Ηρακλείου. Για αρκετά χρόνια δε, ακόμη και σε εκείνα της Α εθνικής, δεν υπήρχε καθόλου σήμα στην φανέλα. Αποκορύφωμα, το σήμα στην φανέλα του τελικού το 87 όπου ήταν, τουλάχιστον καρικατούρα.
Προς τι, λοιπόν, το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;
Ζούμε μια ιδεατή κατάσταση τους τελευταίους 22 μήνες, η ομάδα έχει κατορθώσει κάτι που ακόμη και οι πλέον αιθεροβάμονες (καλή ώρα η αφεντομουτσουνάρα μου) δεν πίστευαν ότι θα συμβεί, τόσο σύντομα τουλάχιστον.
Βρήκαμε θέμα να γκρινιάξουμε. Μας έλειψε η γκρίνια, ή είμαστε τίποτα προσκολλημένοι που αρνούμαστε την εξέλιξη; Ή μήπως το σήμα είναι σημαντικότερο από την ομάδα, από τον οργανισμό ΟΦΗ;
Αρκετοί, πάντως, δικαιολόγησαν την γκρίνια τους, στο γεγονός ότι η απόφαση για το νέο σήμα πάρθηκε, χωρίς να ερωτηθεί ο κόσμος.
Ρωτάω όμως εγώ, αναλαμβάνοντας το ρόλο του δικηγόρου του διαβόλου.
Έχουμε την ωριμότητα να κατανοήσουμε ότι α) το σήμα έχρηζε αλλαγής, β) να δεχτούμε αυτήν την αλλαγή, ακόμη και αν η πλειοψηφία την έχει προκρίνει;
Ή μήπως μια δημοσκόπηση θα δημιουργούσε ένα μίνι εμφύλιο, κάτι που κανείς δε θα ήθελε φυσικά;
Το σήμα ας δεχτούμε ότι έχρηζε βελτιώσεων. Οι όποιες δικές μου ενστάσεις είναι ότι αισθητικά, αλλά και εμπορικά δεν είναι καλύτερο. Όφειλαν να φτιάξουν κάτι καλύτερο, πιο ευδιάκριτο, που να προάγει το μότο «ΟΦΗ, η ομάδα όλης της Κρήτης».
Θεωρώ, πάντως, ότι στα επόμενα χρόνια, ίσως και πριν το ιωβηλαίο του 2025, να υπάρξουν τέτοιες. Σαν πρόταση, αυτό που θα ήθελα να δω, είναι να γίνει πιο ευδιάκριτο, ιδιαίτερα απάνω στην φανέλα. Επίσης, θα μου άρεσε να δω χαρακτηριστικά της μινωικής Κρήτης, ίσως και την ίδια την Κρήτη σε κάποιον από τους ομόκεντρους κύκλους. Ίσως τον Μινώταυρο, το διπλό πέλεκυ, το δίσκο της Φαιστού ή την Θεά των Όφεων, να κάνουμε και τον άμεσο συνειρμό. Για την κουλτούρα ρε παιδί ‘μ, που έλεγε και ο αξέχαστος Χάρρυ Κλυν!
Θα ήθελα όμως και κάτι ακόμη, έτσι σαν κερασάκι στην τούρτα. Διαφήμιση στη φανέλα, του κρητικού τουρισμού, αλλά και του κρητικού ελαιόλαδου. Δοκιμαζόμενοι τομείς της τοπικής οικονομίας αμφότεροι, μια τέτοια στήριξη θα έφερνε αμφίδρομα οφέλη, χρήζοντας μάλιστα τον Όμιλο, σε ακόμη μεγαλύτερο πρεσβευτή της Κρήτης, στα ποδοσφαιρικά δρώμενα!
