Η ήττα με 1-0 είναι εξάλλου η χειρότερη που μπορεί να σου συμβεί. Μένεις πάντα με αυτό το αχ... Με το αν έμπαινε εκείνη η φάση, με το αν είχες αντιδράσει καλύτερα στο ξεκίνημα ως το τελείωμα της φάσης του γκολ, στα διαιτητικά σφάλματα που έπαιξαν τον δικό τους ρόλο.

Η ουσία πάντως είναι ότι χάσαμε από μια ομάδα αν όχι καλύτερη, σίγουρα εμπειρότερη, σφυρηλατημένη τα τελευταία χρόνια στους ομίλους του Europa League. Μια ομάδα που ακόμη και την προηγούμενη χρονιά, ήταν στους διεκδικητές του τίτλου στην Κύπρο. Η οποία Κύπρος, βέβαια, έχει τα τελευταία χρόνια ανώτερο πρωτάθλημα από το ελληνικό.

Η συνεχής παρουσία ομάδων στους ομίλους, τόσο του Europa League όσο και του Champions League, όχι απλά σαν κομπάρσοι, αλλά πετυχαίνοντας μεγάλες προκρίσεις, αυτό λέει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περσινή χρονιά, όταν είχαν 2 ομάδες στους ομίλους του Europa League, μια σε αυτούς του Champions League, όταν εμείς δεν είχαμε καμία στο Europa League, και μια που κατάφερε με νύχια και με δόντια να κρατήσει την 3η θέση για να συνεχίσει, για λίγο στο Europa League.

Πριν όμως σταθώ αναλυτικότερα στο ευρωπαϊκό ματς, θα ήθελα να μείνω σε όσα γράφτηκαν, κυρίως μετά το τέλος του ματς, αλλά και ύστερα από κάθε κακό αποτέλεσμα για τον Γιώργο Σίμο. Βλέπετε η νίκη έχει πολλούς πατεράδες, η ήττα μόνο έναν, οπότε η μουρμούρες είναι στην ημερήσια διάταξη.

Νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε καταλαβαίνει πέντε πράγματα από ποδόσφαιρο, οποιοσδήποτε παρακολουθεί πως δουλεύουν οι πραγματικά μεγάλες ομάδες, θα συμφωνεί ότι η πρακτική να αλλάξεις προπονητή μετά από 3-5-10 κακά αποτελέσματα, είναι εντελώς λάθος που ποτέ δεν έχει φέρει ωφέλιμα αποτελέσματα. Τα παραδείγματα πολλά. Πρόχειρα θα θυμηθώ αυτό του Βαλβέρδε στην Μπαρτσελόνα, όπου μετά την αποχώρησή του, χάσαν πρωτάθλημα, κύπελο, Champions League, τα αυγά και τα πασχάλια.

Το άλλο παράδειγμα είναι αυτό του Γκασπερίνι, προπονητή της Αταλάντα. Μετά από μια επιτυχημένη χρονιά πριν λίγα χρόνια - για τα δικά της δεδομένα - στην Τζένοα, άνοιξε η πόρτα της Ίντερ. Στο ξεκίνημα του πρωταθλήματος η Ίντερ έκανε 5 ήττες σε 5 ματς με αποτέλεσμα να απολυθεί ο Ιταλός τεχνικός. Η επόμενη χρονιά τον βρίσκει στην Αταλάντα, όπου το ξεκίνημα είναι ανάλογο με 4 ήττες και μια ισοπαλία σε 5 ματς. Ήταν τότε που έσκασε ο πρόεδρος στα αποδυτήρια, λέγοντας στους ποδοσφαιριστές «όλοι εσείς μπορεί να φύγετε, ο κόουτς θα μείνει».

Αποτέλεσμα; Ένα σερί 2,5 μηνών αήττητο για την Αταλάντα που την έφερε στην Ευρώπη ύστερα από τη χρονιά της δική μας συνάντησης για τους μπεργκαμάσκι. Η εξέλιξη συνεχίστηκε, η Αταλάντα πλέον παίζει τα τελευταία 2 χρόνια Champions League, φτάνοντας στα νοκ άουτ, ενώ το πρωτάθλημα πέρσι, χάθηκε μετά την καραντίνα σε ένα ματς στο Τορίνο, όπου η Γιουβέντους χρειάστηκε δυο πέναλτυ «γιουβεντίστικα» (κι εγώ Γιουβέντους είμαι, αλλά είναι καθολική αναγνώριση της διαιτητικής εύνοιας που έχει η Γιούβε στη γείτονα. Παρόλα αυτά, πλήρωσε με υποβιβασμό τα περίεργα που έγιναν στο Καλτσιόπολις, ενώ το αντίπαλον δέος, η Ιντερ, που έπρεπε να είχε ίδια τύχη, τη γλύτωσε), το ένα μάλιστα στις καθυστερήσεις. Με τρίποντο η Αταλάντα περνούσε ένα πόντο μπροστά, λίγες αγωνιστικές πριν το φινάλε. Εννοείται ότι η Αταλάντα πια παίζει με διαφορά το πιο ελκυστικό ποδόσφαιρο στην Ιταλία, έχοντας μοιράσει 5-6 εφτάρες στην περσινή χρονιά.

Όλα αυτά αναφέρονται για έναν απλό λόγο, κατανοητό ήδη. Δεν αλλάζεις για πλάκα προπονητή, όταν στραβώνει το κλίμα. Ένα παραπάνω, όταν οι τύχες της ομάδας στο αγωνιστικό κομμάτι, είναι στα χέρια του Γιάννη Σαμαρά. Ο οποίος, αναμφισβήτητά είναι ο καλύτερος στο είδος του στην Ελλάδα, χωρίς αντίπαλο, τολμώ να πω. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι υπάρχει αλάθητο. Ιδιαίτερα όταν βιώνουμε τις πρωτόγνωρες συνθήκες του κορωνοϊού. Πολύ περισσότερο όμως, δε σημαίνει ότι για μερικά στραβά αποτελέσματα θα αλλάζουμε προπονητή. Ιδιαίτερα, όταν αυτός διαθέτει τα εφόδια για να χτίσει το πρότζεκτ.

Μιλάνε πολλοί για τους μήνες χωρίς νίκη που διανύει η ομάδα. Ξεχνάνε προφανώς ότι η ομάδα λόγω της κατανοητής επιλογής για μικρό ρόστερ, επιλογή που έγινε όταν οι συνθήκες ήταν κανονικές, στο β’ γύρο αποφάσισε να χτυπήσει τα ματς που πρέπει να πάρει, ώστε να μείνει στην 6άδα. Τα οποία κέρδισε. Ξεχνάνε ότι τα playoffs, παίχτηκαν με 3 μήνες καθυστέρηση, ουσιαστικά με προετοιμασία μερικών ημερών και με αγώνες κάθε τρεις μέρες. Με μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών, τη διαχείριση του μικρού ρόστερ, ύστερα και από τους τραυματισμούς. Νομίζω ότι είναι αποδεκτό, ότι κανείς δε θα προτιμούσε 1-2 νίκες στo post season, με επακόλουθό κάποιους τραυματισμούς. Που ακόμη και μια θλάση δίμηνης απουσίας, θα άλλαζε άρδην τον προγραμματισμό, έτσι που διαμορφώθηκε η φετινή σεζόν. Με προετοιμασία 4 εβδομάδων, χωρίς χρόνο για φιλικά, για δέσιμο της ομάδας. Κάποιοι μάλιστα λένε, ότι αρχίσαμε (μαζί με τον Άρη) τελευταίοι προετοιμασία.

Η ομάδα έκανε 3 εβδομάδες διακοπές για να γεμίσουν μπαταρίες οι παίκτες. Τι να έκανε δηλαδή; Να έκαναν διακοπές δυο εβδομάδες; Μα αυτό δεν θα επέφερε άλλα προβλήματα και τραυματισμούς;

Θα πει κάποιος, μα και οι άλλες ομάδες είχαν ανάλογα προβλήματα. Με συνεχή ματς, με λίγες διακοπές. Μα η διαφορά του Ατρόμητου ή του Άρη, πχ, με τον ΟΦΗ, είναι ότι εμείς χτίζουμε μακροπρόθεσμα. Χτίζουμε από την αρχή, από τα θεμέλια. Θέλουμε να παίξουμε ένα συγκεκριμένο ποδόσφαιρο, ανεξαρτήτως αντιπάλου. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, αυτό που είδαμε στο Καραϊσκάκη πέρσι. Δεν κλειστήκαμε, παίξαμε το ποδόσφαιρο μας, τους κοιτάξαμε στα μάτια. Μια ομάδα με δεκαπλάσια μπατζετ, ποιοτικότερη, εμπειρότερη. Το τεχνικό πλάνο ήταν αυτό που ανταποκρίθηκε στα παραπάνω μειονεκτήματα.

Θα πει κάποιος, μα γιατί μικρό ρόστερ; Για οικονομία; Κι όμως η απάντηση είναι τόσο απλή. Όταν οι ιθύνοντες δημιουργούσαν επί χάρτου (λάπτοπ καλύτερα) το πλάνο, οι συνθήκες ήταν κανονικές. Χώρια που για να χωρέσει ένας παίκτης στο πλάνο, έπρεπε να διαθέτει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Ποδοσφαιρικά, αλλά και προσωπικότητας, εξυπνάδας, χαρακτήρα. Οι ειδικές συνθήκες που βιώνουμε, έχουν φέρει αλλαγές, ώστε το πλάνο να ξαναδημιουργείται για αυτές τις ειδικές συνθήκες. Κάτι που λογικά, είναι πολύ πιο δύσκολο, από το αν ακολουθείς τα μπακαλίστικα συστήματα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ταμπούρι με τις μεγάλες και τις καλύτερες ομάδες, γιούργια τα ματς που πρέπει να χτυπήσουμε.

Δυστυχώς, οι ιδιαίτερες συνθήκες μας έχουν αναγκάσει να προσαρμόσουμε πλάνα, να τα δουλέψουμε ίσως από νέες βάσεις, να αλλάξουμε ακόμη και στρατηγική. Το ρόστερ αυτό δείχνει τουλάχιστον φέτος, όπου δεν θα είναι μικρό, αφού πέρα από τα υπόλοιπα δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει στο μέτωπο της πανδημίας.

Καλό είναι να δείξουμε λοιπόν, κάτι που ξέρουμε σαν Ομιλίτες πολύ καλά να κάνουμε. Υπομονή. Να το μάθουμε και στους νεότερους, που δεν ξέρουν, δεν έχουν ζήσει όλα όσα εμείς των -άντα πλας, έχουμε περάσει. Νομίζω δε, ότι αν χρειαζόταν να το κάνουμε αυτό πέρσι, είμαστε 100% διατεθειμένοι να το κάνουμε. Μας καλόμαθε όμως, η ομάδα με την μπαλάρα που έπαιξε στον α’ γύρο και ανεβάσαμε βιαστικά πολύ ψηλά τον πήχη. Δεν ήταν όμως οι ίδιοι που δήλωναν ότι πάμε για ένα τριετές πλάνο; Δηλαδή αντί να χαιρόμαστε που πάει καλύτερα από το αναμενόμενο, έχουμε βγάλει το μαχαίρι από το θηκάρι, γιατί δεν μπήκαμε στους ομίλους, ή γιατί γκελάραμε - όπως όλες οι ομάδες που παίζουν μεγάλο ευρωπαϊκό ματς μετά - με το Αγρίνιο, ή γιατί χάσαμε στις λεπτομέρειες 3-4 ματς στα ιουλιανά playoffs;

Τέλος, προς όλους αυτούς που αγαπάνε την μιντιακή καραμέλα - αφού πρόκειται πάντα για εμπορικό θέμα - αλλαγής προπονητή, όταν ο Νέιρα ή ο Φίγκε βάζουν γκολ, που η φάση έχει ξαναβγεί και έχει ξαναβγεί, με πολλά γκολ είναι παιχταράδες, αλλά όταν δε βγει η φάση, χαθεί το σουτ, ο Σίμος δεν είναι καλός προπονητής;

Αν αγαπάτε τον προπονητή να πουλάει οπαδιλίκι, να μιλάει για Δερβενάκια και για Γρανικούς, θα περιμένετε πολύ ακόμη. Ή αν προτιμάτε να σας κάνει ο Σίμος ενδελεχή ανάλυση του συστήματος - γιατί ξέρετε μπάλα να 'ούμε - πάλι το ίδιο θα σας κάνει. Αφενός γιατί δε θα καταλάβατε γρι από την επιστήμη του ποδοσφαίρου που πρεσβεύει ο κόουτς, αφετέρου γιατί δε θέλει ο ίδιος να αναφέρεται διεξοδικά στις σκέψεις και στη δουλειά του. Και καλά - καλά το κάνει δηλαδή.

Οπότε καλή η μουρμούρα για να φύγει η πίκρα, να ξεσκάσεις ρε παιδί μου, να το βγάλεις από μέσα σου να μη σε τρώει, αλλά ευτυχώς αυτοί που πρέπει δεν ασχολούνται καθόλου!

To be continued...