(Συνέχεια από το προηγούμενο...) Πολύ σύντομα, μάλιστα, η οικογένεια που για δεκαετίες κρατούσε τα ηνία του ελληνικού ποδοσφαίρου θα αποχωρήσει και από τις 2 ομάδες που ήλεγχε τότε (ΟΦΗ και ΠΑΟ), αφήνοντας τα ηνία τουλάχιστον για το «κεντρικό μαγαζί» σε ένα άλλο πολυμετοχικό σχήμα με την συμμετοχή του προέδρου του μπασκετικού ΠΑΟ, ενός άλλου γόνου εφοπλιστικής οικογένειας που στο παρελθόν είχε ηγηθεί μιας ιστορικής ομάδας του Πειραιά, του Εθνικού, αλλά ξαφνικά προέκυψε φανατικός των πρασίνων και ενός - όπως αποδείχτηκε - διάττοντα αστέρα της οικονομικής ζωής, όχι μόνο της Ελλάδος αλλά και της Κύπρου, εκπρόσωπο αραβικών κεφαλαίων που εκείνη την εποχή αγόραζε ότι κινούνταν στην χώρα. Από τράπεζες και κατασκευαστικές μέχρι αλυσίδες ταχυεστιατορίων και βιομηχανίες με παράδοση στον κλάδο τους.

Για τον πρόσφατα αποδημήσαντα τότε πρόεδρο της ΚΑΕ ΠΑΟ, δε θα σταθούμε ιδιαίτερα, ήταν ανέκαθεν γνωστά τα οπαδικά αισθήματά του. Θα σταθούμε στον εκπρόσωπο του αραβικού fund που αποχαιρέτησε ξαφνικά τα εγκόσμια. Τι και αν στο χαρτοφυλάκιο του υπήρχε το κορυφαίο διαγνωστικό κέντρο και νοσοκομείο στη χώρα, δεν μπόρεσε να προλάβει το δικό του τέλος, φεύγοντας για το μεγάλο ταξίδι ξαφνικά αλλά και πολύ γρήγορα, ένα απόγευμα Παρασκευής.

Όλως τυχαίως βέβαια, εκκρεμούσαν και αναμενόταν να καταθέσει σε εξεταστικές επιτροπές της Βουλής τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Κύπρο. Δημοσιεύματα της εποχής μάλιστα ανέφεραν τον εκλιπόντα σαν τον κύριο υπεύθυνο για την ένταξη της Κύπρου σε καθεστώς μνημονίων. Οι καχύποπτοι θα κάνουν ίσως ένα συνειρμό με μια αξέχαστη ελληνική ταινία με τον Διονύση Παπαγιαννόπουλο με τίτλο «Για ποιόν χτυπάει η κουδούνα», άλλα όπως συμβαίνει πάντα οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις είναι εντελώς συμπτωματική.

Ο έτερος του πολυμετοχικού σχήματος, ο γόνος της εφοπλιστικής οικογενείας, πρώην πρόεδρος του Εθνικού, αν και κατάφερε στην πρώτη και μοναδική του χρονιά σαν πρόεδρος στους τριφυλλοφόρους να κατακτήσει το πρωτάθλημα, γεγονός σπανιότατο για την άλλοτε κραταιά ομάδα, αμέσως μετά αποχώρησε τόσο από τον προεδρικό θώκο, όσο και από το μετοχικό σχήμα. Εύλογα δημιουργούνται οι απορίες. Γιατί να αποχωρήσει ο ηγέτης μιας επιτυχημένης προσπάθειας που απέφερε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα;

Ποιος ο ρόλος του εν τέλει στα ποδοσφαιρικά πράγματα και γιατί διέγραψε με γομολάστιχα την όποια πορεία του; Τον ενόχλησε κάτι ώστε να οδηγηθεί σε αποχώρηση ή θεώρησε ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι για τα γούστα του; Αν συμβαίνει αυτό, δεν ήξερε τι επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο, προτίμησε πρώτα να επενδύσει ένα ικανό ποσό για να το διαπιστώσει ιδίοις όμμασι;

Θα αναρωτηθεί ο μέσος Ομιλίτης, καλά τι μας ενδιαφέρουν αυτά, τι σχέση έχουν με τον ΟΦΗ όσα κάνουν οι "μεγάλοι" του κέντρου;

Μας ενδιαφέρουν αγαπητοί, γιατί απλούστατα ο ΟΦΗ αναγκάζεται να αγωνίζεται σε ένα νοσηρό περιβάλλον που αποτρέπει την γιγάντωσή του. Είναι αυτό που λένε οι άνθρωποι της αγοράς. Όταν το επιχειρηματικό περιβάλλον είναι στρεβλό, όταν επικρατεί ανομία και το δίκαιο του ισχυρού, ακόμη και την μεγαλύτερη επένδυση να κάνεις, νομοτελειακά θα χάσεις αργά ή γρήγορα τα λεφτά σου. Για να φέρω ένα παράδειγμα, είναι σαν να πήγε κάποιος στο Χαλέπι της Συρίας να κάνει ένα φαντασμαγορικό ξενοδοχείο, λίγο πριν ο πόλεμος χτυπήσει την πόρτα στην πολύπαθη πια χώρα, πατρίδα μάλιστα πολλών Κρητικών αλλά και Μικρασιατών που αναγκάστηκαν να εγκατασταθούν σε αυτήν την γωνιά της Μεσογείου μερικές δεκάδες χρόνια πριν, εξαιτίας του οθωμανικού ζυγού. Όσο καλό κι αν είναι το ξενοδοχείο, όσο προσιτές και αν είναι οι τιμές του, δεν πρόκειται να ορθοποδήσει, αφού δεν υπάρχει καν επιχειρηματικό περιβάλλον. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε ανέκαθεν με το ποδόσφαιρο στη χώρα μας!

Μας ενδιαφέρει επίσης, αφού οι φήμες της εποχής ήθελαν τον τότε ισχυρό άνδρα του Παναθηναϊκού να έχει παίξει τον ρόλο του στην αποτυχία του ΟΦΗ να επανέλθει άμεσα στην μεγάλη κατηγορία, οδηγώντας το ήδη υπάρχον χρέος της ΠΑΕ σε δυσθεώρητα μεγέθη, αναγκάζοντας την ΠΑΕ ΟΦΗ λίγα χρόνια αργότερα να βαρέσει διάλυση, οδηγούμενη στην Γ’ Εθνική.

Ήταν τότε ο Ολυμπιακός Βόλου του Αχιλλέα Μπέου, στενού φίλου του τότε προέδρου του ΠΑΟ, Νίκου Πατέρα, η Κέρκυρα, Κασσιόπη όπως αποκαλείται σήμερα, υπό τον Καλογιάννη, συνδαιτυμόνα του Β.Μαρινάκη και ο Πανσερραϊκός του Θεοδωρίδη που άφησαν τον Όμιλο στην Β'Εθνική, οδηγώντας σε εκτόξευση τα χρέη του .

Φαντάζομαι ότι δεν μπορεί παρά να είναι τυχαίο ότι οι παράγοντες και των τριών ομάδων είχαν ασχοληθεί παραγοντικά με άλλες ομάδες στο παρελθόν. Με τον Πανιώνιο ο Μπέος, με τον Αθηναϊκό ο Καλογιάννης, με τον Ηρακλή ο Θεοδωρίδης.

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, στην Ελλάδα ίσως είναι σημαντικότερες οι μεταγραφές παραγόντων, παρά ποδοσφαιριστών και προπονητών. Συνηθίζεται δε το φαινόμενο, πρώην διαιτητές να αναλαμβάνουν ρόλους σε ομάδες. Κάποιος αδαής με τα ελληνικά ποδοσφαιρικά πράγματα θα αναρωτιόταν: ποιος ο ρόλος των πρώην διαιτητών ώστε να αναλαμβάνουν υψηλά αμειβόμενες μάλιστα θέσεις; Μην είναι η εκμάθηση των κανόνων ποδοσφαίρου στους ποδοσφαιριστές; Μην είναι οι δημόσιες σχέσεις ή μήπως έχουν άποψη στις μεταγραφές και στο σύστημα τακτικής που επιλέγει ο προπονητής;

Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται βέβαια, απλά θα προσθέσω ότι συνήθως διαιτητές αναλαμβάνουν ρόλο σε μικρομεσαίες ομάδες, σε μαγαζιά που πρέπει να χρησιμοποιήσουν κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο για να επιτύχουν τους στόχους τους.

Συνεχίζεται...