(Συνέχεια από το προηγούμενο...) Ας επιστρέψουμε όμως εκεί στα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Είναι η εποχή που ο αρχιτέκτονας της παράγκας Σωκράτης Κόκκαλης, θα παραδώσει την σκυτάλη σε ένα γνωστό, ζάμπλουτο και γαλαντόμο φίλο του ΟΣΦΠ.
Ίσως δημιούργησε απορίες σε κάποιους η απόφαση του Κόκκαλη να αποχωρήσει από τον ΟΣΦΠ. Είχε την οικονομική δύναμη να συνεχίσει την πορεία του, ήταν ίσως ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος της ερυθρόλευκης ΠΑΕ. Δημιουργεί απορίες επίσης γιατί δεν παρέδωσε τη σκυτάλη σε κάποιον από τους γιους του που ήδη είχαν εμπλακεί παραγοντικά με την ομάδα. Κάποιος κακεντρεχής, ή και ρεαλιστής, θα σκεφθεί ότι αφού πέτυχε αυτά που ήθελε επιχειρηματικά, συχνά χρησιμοποιώντας τον κόσμο της ομάδας σαν ασπίδα απέναντι στην δικαιοσύνη, ή και για τη χειραγώγηση της εκτελεστικής εξουσίας, δεν είχε πλέον λόγους να συνεχίζει σε μια ψυχοφθόρα διαδικασία.
Το λογικό πάντως θα ήταν, αν χωράει η λογική στο ελληνικό ποδόσφαιρο δηλαδή, να συνεχίσει κάποιος από τους διαδόχους του και στην ΠΑΕ του λιμανιού. Έτσι συμβαίνει συνήθως με τους οικονομικούς κολοσσούς.
Ήγγικεν μετά την εποχή Κόκκαλη, η εποχή Μαρινάκη. Ο καταγόμενος από το Ηράκλειο, υιός του καμπανά από το Ατσαλένιο, έχοντας αναλάβει μια δεκαετία πριν τα ηνία της ναυτιλιακής εταιρίας από τον πατέρα του, ο οποίος ξεκίνησε με ένα καράβι το 1970, αλλά πολύ σύντομα είχε αποκτήσει τη δύναμη να στέκεται δίπλα σε παραδοσιακές δυνάμεις του εφοπλιστικού χώρου της εποχής, ώστε να αποτελεί στυλοβάτη του ΟΣΦΠ, διατελώντας μεταξύ άλλων γενικός αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος. Εξαιτίας της θέσης που κατείχε ο πατέρας του, ο Βαγγέλης Μαρινάκης θα μεγαλώσει κυριολεκτικά μέσα στα αποδυτήρια της ομάδας. Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες ποδοσφαιριστών της εποχής που αναφέρουν ότι τον θυμούνται με κοντά παντελονάκια στα ξενοδοχεία των αποστολών.
Όπως είναι κατανοητό, ο μικρός έγινε ένθερμος οπαδός της ομάδας. Όταν μερικές δεκαετίες αργότερα θα αγόραζε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών της ΠΑΕ, θα έβρισκε έτοιμο το "σύστημα Κόκκαλη", έχοντας ουσιαστικά το «τραπέζι στρωμένο».
Κάποιος εξωτερικός παρατηρητής των πεπραγμένων στο ελληνικό ποδόσφαιρο θα σημείωνε ότι η εποχή Βαρδινογιάννη έφερε κάποια εύνοια του παρασκηνίου για την ομάδα του κυρίαρχου τότε προέδρου της ΠΑΕ ΠΑΟ, η εποχή Κόκκαλη χαρακτηρίζεται από τον ολοκληρωτικό έλεγχο του παρασκηνίου, ενώ σε σχέση με την εποχή Μαρινάκη (2010-2017), όσα έκαναν οι προηγούμενοι δεν είναι παρά πταίσματα με όσα συνέβησαν την επταετία την 2ης δεκαετίας του 21ου αιώνα. Πέρα από τον έλεγχο της ομοσπονδίας, της διαιτησίας και κάθε άλλης αρχής, βλέπαμε δεκάδες ποδοσφαιριστές να καταλήγουν «τρανζίτ» μέσω του ΟΣΦΠ σε άλλες ομάδες, το πρωτάθλημα να τελειώνει από το Νοέμβριο, νόμοι να αλλάζουν εν μια νυκτί, τα φαινόμενα βίας να γιγαντώνονται.
Υπήρξε επίσης το εξής τραγελαφικό, νεοελληνικό φαινόμενο. Ενώ η Δικαιοσύνη έχει απαγορέψει στον πρόεδρο του ΟΣΦΠ κάθε ενασχόληση του με το ποδόσφαιρο εξαιτίας της εμπλοκής του σε διάφορα σκάνδαλα χειραγωγημένων αγώνων, σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, ο ίδιος όχι μόνο να συνεχίζει να ηγείται της ομάδας του και του ελληνικού ποδοσφαίρου γενικότερα, αλλά και να αποτελεί συχνά τον πρωταγωνιστή της αγωνιστικής μέσω των δηλώσεων ή των πεπραγμένων του. Οποία κοροϊδία δηλαδή προς τη Δικαιοσύνη, το φίλαθλο κόσμο, τον Έλληνα πολίτη.
Ο "ορυμαγδός Μαρινάκη" οδήγησε τους υπόλοιπους «μεγάλους» του ελληνικού ποδοσφαίρου να συνασπιστούν. Οι ηγέτες του ΠΑΟ, της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ έκατσαν σε ένα τραπέζι ώστε να επιτύχουν καταρχήν την άλωση της ΕΠΟ. Να κερδίσει ο δικός τους υποψήφιος την προεδρία της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας, ώστε να υπάρξει περισσότερο αμερόληπτη διαιτησία. Πολύ σύντομα βέβαια και αυτή η λυκοφιλία είχε άδοξο τέλος. Λες και ο θεός του ποδοσφαίρου να αποφάσισε να δημιουργήσει μια φάση που 3 ώρες να έβλεπε στο VAR o κορυφαίος των διαιτητών δε θα μπορούσε να βγάλει απόφαση, χωρίς ίχνος αμφιβολιών.
Και το γαϊτανάκι συνεχίζεται...
