Κυρίως για να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ και ένα μεγάλο συγνώμη στον Νίκο Παπαδόπουλο.
Όπως σωστά ανέφεραν οι προλαλήσαντες, τόσο οι αρθρογράφοι μας όσο και ο Πουρσανίδης, ο Νίκος ο Παπαδόπουλος δεν ήταν άλλος ένας προπονητής που πέρασε από τον ΟΦΗ.
Σαρξ εκ σαρκός της ομάδας, οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε που (δε) θα ήταν η ομάδα χωρίς αυτόν. Ας μη μείνουμε στα χιλιοειπωμένα όμως.
Γνωρίζοντας ότι ο Παπ διαβάζει τακτικά την αρθρογραφία του σάιτ, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε με τη συγνώμη.
Όσοι θέλουν την ενστερνίζονται, όσοι θέλουν την προσπερνούν. Ποσώς με ενδιαφέρει.
Ελπίζω τουλάχιστον να έχουν καταλάβει το λάθος τους, αφού το δις εξαμαρτείν καλό είναι να αποφεύγεται. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που αποδοκίμασαν με πολύ άσχημο τρόπο τον Παπ, ξεχνώντας ή προσπερνώντας (ακόμη χειρότερα) όλα όσα έκανε για την ομάδα, όχι μόνο της δικής τους καρδιάς, αλλά και του ίδιου του Παπ.
Επιτρέψτε μου να θεωρώ, ότι μεταξύ των αιτιών για το στιγμιαίο λάθος του Νικόλα να επιτεθεί στον «κύριο» αυτόν, οφείλεται και στις αποδοκιμασίες που ακούστηκαν μετά το τέλος του ματς με τον Πανιώνιο. Όσα λάθη κι αν έκανε, ότι και αν μπορείς να του προσάψεις για τις πολλές ισοφαρίσεις που έχουμε δεχτεί, αν θέλετε για τα κακά αποδυτήρια που φέρνουν τα κακά αποτελέσματα, για ό,τι άλλο, εξ αρχής καυτηριάσαμε όλοι οι αρθρογράφοι του oficrete.gr αυτήν την στάση μερίδας του κόσμου.
Ήταν κάτι ανάρμοστο, γιατί πέρα από την αχαριστία και την κοντή μνήμη, που καλό δεν έκανε ποτέ σε κανένα, ο Παπαδόπουλος ήταν, είναι και θα είναι κάποιος από εμάς.
Δεν είναι ένας προπονητής που πέρασε ένα φεγγάρι από την ομάδα, με τα καλά και τα κακά του.
Είναι ένας προπονητής που συνάδει με την οπαδική κουλτούρα, γιατί πάνω από όλα, αγαπάει την ομάδα σαν οπαδός.
Ανήκει σε εκείνη την «κάστα» που έκαναν σπουδαία πράγματα, είτε φορώντας την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας, είτε όταν βρέθηκαν στην άκρη του πάγκου.
Μια κάστα που αν ανατρέξουμε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, περιλαμβάνει τον Γκουαρντίολα στην Μπάρτσα, τον Ζιντάν, αλλά και τον Ντελ Μπόσκε στην Ρεάλ, τον Σιμεόνε στην Ατλέτικο Μαδρίτης, τον Νταγκλίς στη Λίβερπουλ, τον Μπεκενμπάουερ στην Μπάγερν, τον Κρόιφ παλιότερα πάλι στην Μπάρτσα, τον Κόντε στην Γιούβε, τον Αντσελότι στη Μίλαν, κτλ.
Οκ, ρίξαμε τεράστια ονόματα στο τραπέζι, όμως το σίγουρο είναι ότι παγκοσμίως ουκ ων έστι αριθμός ανάλογων πρακτικών, αφού είναι κάτι που συνηθίζεται, τις περισσότερες φορές επιτυχημένα, σε ομάδες σε ολόκληρο τον πλανήτη, από τα τοπικά πρωταθλήματα έως τις πολύ μεγάλες, τις φανταχτερές ομάδες που προαναφέραμε.
Αναφέρω τα παραπάνω, αφού από την Δευτέρα το βράδυ όταν άρχισε να μαθαίνεται η είδηση του διαζυγίου σκεφτόμουν αφενός πως θα νιώθει ο Παπ, φεύγοντας από την ομάδα, μετά από όλα όσα έκανε και έζησε με αυτήν, αφετέρου τι καρικατούρες έχουν περάσει από τον πάγκο μας τα τελευταία χρόνια, που όχι μόνο δεν συνάντησαν ποτέ όσα άκουσε ο Παπαδόπουλος πριν λίγες μέρες , ούτε καν αποδοκιμασίες δεν άκουσαν καλά – καλά, συνδέοντας το όνομα τους με τα πέτρινα χρόνια που ζήσαμε, για τα οποία μάλιστα φέρουν ευθύνη, μικρότερη βέβαια από τις προηγούμενες διοικήσεις, αλλά φέρουν.
Να σταθώ σε ονόματα; Να γίνω ακόμη πιο κακός; Από Μαντζουράκηδες και Στράκα, μέχρι Σκάζνι που ήρθε στον ΟΦΗ, μέχρι να αδειάσει η θέση του προπονητή στον ΠΑΟ, για να μη μιλήσω για τον Αναστόπουλο, που κάποιοι πίστεψαν την ομιλοφροσύνη που πουλούσε, για να αποτάξει το ολυμπιακό παρελθόν του και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα.
Θα σταθώ λίγο παραπάνω, επιτρέψτε μου. Πολλοί γνωρίζουν ότι δεν τον συμπάθησα ποτέ στον πάγκο του ΟΦΗ. Αυτό γιατί τον θυμάμαι σαν ποδοσφαιριστή να προκαλεί την κερκίδα με άσεμνες χειρονομίες, κυριολεκτικά σε κάθε ματς που αγωνίστηκε στο Γεντι Κουλέ με τα ερυθρόλευκα. Ουσιαστικά, μέσω εκείνου η ομάδα ανέβηκε στο άρμα του ΟΣΦΠ του κολλητού του κυρ - Σάββα, όταν ο κόσμος είχε δώσει μακροχρόνιους αγώνες για να την δει χωρίς πατρόνες, ανεξάρτητη. Γιατί ακόμη και αν ανέβηκε κατηγορία, ενώ είχε την καλύτερη ομάδα με το ακριβότερο ρόστερ, έπρεπε να πάμε σε κάτι τραγελαφικά μπαράζ με την ομάδα τραγέλαφο, τον Λεβαδειακό για να ανέβουμε κατηγορία.Έτσι όμως, η ομάδα αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την κατηγορία, αφού το χρέος εξαιτίας των μεταγραφών, θυμίζω τις ντουζίνες ποδοσφαιριστών που ερχόταν κάθε μεταγραφική περίοδο, εκτινάχτηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα, φτάνοντας στην τραγωδία της απόσυρσης από το πρωτάθλημα.
Συγχωρέστε μου την παρόρμηση, δικαιολογήστε την όμως εξαιτίας του γεγονότος ότι ακούστηκαν και αυτές οι φωνές που ήθελαν τον «αλενατόρε» (τον παντέρμο) για αντικαταστάτη του Παπαδόπουλου, που, αν μη τι άλλο, έπρεπε να απαντηθούν, ακόμη και αν είμαστε σίγουροι ότι το πλάνο της νέας εποχής δεν χωράει Αναστόπουλους στην ομάδα.
Νομίζω πως πια, όλοι εκείνοι που αποδοκίμασαν τον Παπαδόπουλο να έχουν καταλάβει το λάθος τους. Ίσως ο ίδιος να μην συνέχιζε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος ή το πιθανότερο να αποχωρούσε το καλοκαίρι.Ήταν όμως παραπάνω από άδικες, θα επιμείνω στη γνώμη μου. Ας γίνει τουλάχιστον το πάθημα – μάθημα. Γιατί νομίζω ότι οι περισσότεροι που αποδοκίμασαν, οι περισσότεροι φαντάζομαι ακολουθώντας την νοοτροπία της μάζας, εκνευρισμένοι ίσως από το κακό αποτέλεσμα, να έχουν μετανιώσει.
Γεγονός όμως είναι, το έχουμε ξαναθίξει μέσω της στήλης ότι η οπαδική κουλτούρα των Ομιλιτών χρήζει βελτίωσης. Σίγουρα, δε θυμίζει σε πολλά την νοοτροπία που είχε μεταδώσει ο μεγάλος Δάσκαλος Ευγένιος. Δικαιολογημένα ίσως, αφού πάνε κοντά 20 χρόνια από την αποχώρησή του. Χρόνια που η ομάδα πέρασε δύσκολα, με πολλά προβλήματα, από το κεφάλι ως την ουρά, ενώ το ελληνικό ποδόσφαιρο βάδισε σε ακόμη πιο δύσβατα μονοπάτια από εκείνα των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Αλλά ακόμη και έτσι, δε δικαιολογείται η συμπεριφορά, έστω κάποιας μερίδας, απέναντι στον Νικόλα. Γιατί η πλειοψηφία ευτυχώς, ήταν πάντα στο πλευρό του!
Προσωπικά, θα θεωρώ πάντα τον Νίκο Παπαδόπουλο έναν μεγάλο Ομιλίτη, οφείλουμε νομίζω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε κάποιον που δεν πρόδωσε την ομάδα ποτέ, είτε σαν προπονητής, είτε σαν ποδοσφαιριστής, ενώ αν μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, έχει ο ίδιος βάλει όχι ένα λιθαράκι, έσκαψε τα θεμέλια για τη σημερινή διοικητική κανονικότητα που απολαμβάνουμε μετά από τόσα χρόνια.
Γι' αυτό το λόγο δεν θα του πω αντίο, θα πω στο επανιδείν. Εύχομαι στον ίδιο να συνεχίσει να δουλεύει, να φύγει αν είναι εφικτό στο εξωτερικό, είτε για περαιτέρω εκπαίδευση, είτε ακόμη για να δουλέψει. Αυτό γιατί την επόμενη φορά δε θα παλεύει με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, θα βρει έναν άλλο ΟΦΗ, που αυτή την φορά θα κοουτσάρει σε ευρωπαϊκά παιχνίδια !!!!
ΥΓ4: Εννοείται ότι οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Αρχικά σε λίγες ώρες αντιμετωπίζουμε τον συμπολίτη στο Γεντί Κουλέ, στα πλαίσια του κυπέλλου Ελλάδος. Δεν περιμένω μεγάλες διακρίσεις στο κύπελλο τη φετινή χρονιά, προέχει η άνετη παραμονή και το χτίσιμο της ομάδας, όμως ένα ματς απέναντι στους άσπονδους φίλους μας είναι πάντα, ίσως και κυριότερα, θέμα γοήτρου.
ΥΓ44: Καλά θα κάνουν κάποιοι να γνωρίζουν ότι μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, πολλοί τους έχουν μάθει.Έχουν καταλάβει τον ρόλο τους, τον τάχα φιλο - ομιλίτικο, ενώ ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών τους. Εκείνων που έχουν χάσει εσχάτως τα αβγά και τα πασχάλια σε πολυποίκιλο επίπεδο. Ποδοσφαιρικό και πολιτικό.Ας περιορίσουν τα ύπουλα αρθράκια, τάχα γίνανε και φιλοπαπαδοπουλικοί εσχάτως, νομίζοντας ότι σαν βαράνε το σαμάρι, βαράνε και τον γάιδαρο. Έχουν γνώση οι φύλακες και δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν την τάπα που τους έριξε ο Παπ, όταν οι ίδιοι προσπαθούσαν σε άλλη εποχή, όχι τόσο μακρινή, να πριονίσουν την καρέκλα, για να φέρουν κάνα δικό τους, που δεν θα τους χαλάει τη μανέστρα και θα τους πηγαίνει το γράμμα…
Ξέρετε που … Μαλαισία και νοτιανατολική Ασία γενικότερα…
Όπως σωστά ανέφεραν οι προλαλήσαντες, τόσο οι αρθρογράφοι μας όσο και ο Πουρσανίδης, ο Νίκος ο Παπαδόπουλος δεν ήταν άλλος ένας προπονητής που πέρασε από τον ΟΦΗ.
Σαρξ εκ σαρκός της ομάδας, οι περισσότεροι καταλαβαίνουμε που (δε) θα ήταν η ομάδα χωρίς αυτόν. Ας μη μείνουμε στα χιλιοειπωμένα όμως.
Γνωρίζοντας ότι ο Παπ διαβάζει τακτικά την αρθρογραφία του σάιτ, νομίζω ότι πρέπει να αρχίσουμε με τη συγνώμη.
Όσοι θέλουν την ενστερνίζονται, όσοι θέλουν την προσπερνούν. Ποσώς με ενδιαφέρει.
Ελπίζω τουλάχιστον να έχουν καταλάβει το λάθος τους, αφού το δις εξαμαρτείν καλό είναι να αποφεύγεται. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που αποδοκίμασαν με πολύ άσχημο τρόπο τον Παπ, ξεχνώντας ή προσπερνώντας (ακόμη χειρότερα) όλα όσα έκανε για την ομάδα, όχι μόνο της δικής τους καρδιάς, αλλά και του ίδιου του Παπ.
Επιτρέψτε μου να θεωρώ, ότι μεταξύ των αιτιών για το στιγμιαίο λάθος του Νικόλα να επιτεθεί στον «κύριο» αυτόν, οφείλεται και στις αποδοκιμασίες που ακούστηκαν μετά το τέλος του ματς με τον Πανιώνιο. Όσα λάθη κι αν έκανε, ότι και αν μπορείς να του προσάψεις για τις πολλές ισοφαρίσεις που έχουμε δεχτεί, αν θέλετε για τα κακά αποδυτήρια που φέρνουν τα κακά αποτελέσματα, για ό,τι άλλο, εξ αρχής καυτηριάσαμε όλοι οι αρθρογράφοι του oficrete.gr αυτήν την στάση μερίδας του κόσμου.
Ήταν κάτι ανάρμοστο, γιατί πέρα από την αχαριστία και την κοντή μνήμη, που καλό δεν έκανε ποτέ σε κανένα, ο Παπαδόπουλος ήταν, είναι και θα είναι κάποιος από εμάς.
Δεν είναι ένας προπονητής που πέρασε ένα φεγγάρι από την ομάδα, με τα καλά και τα κακά του.
Είναι ένας προπονητής που συνάδει με την οπαδική κουλτούρα, γιατί πάνω από όλα, αγαπάει την ομάδα σαν οπαδός.
Ανήκει σε εκείνη την «κάστα» που έκαναν σπουδαία πράγματα, είτε φορώντας την φανέλα της αγαπημένης τους ομάδας, είτε όταν βρέθηκαν στην άκρη του πάγκου.
Μια κάστα που αν ανατρέξουμε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, περιλαμβάνει τον Γκουαρντίολα στην Μπάρτσα, τον Ζιντάν, αλλά και τον Ντελ Μπόσκε στην Ρεάλ, τον Σιμεόνε στην Ατλέτικο Μαδρίτης, τον Νταγκλίς στη Λίβερπουλ, τον Μπεκενμπάουερ στην Μπάγερν, τον Κρόιφ παλιότερα πάλι στην Μπάρτσα, τον Κόντε στην Γιούβε, τον Αντσελότι στη Μίλαν, κτλ.
Οκ, ρίξαμε τεράστια ονόματα στο τραπέζι, όμως το σίγουρο είναι ότι παγκοσμίως ουκ ων έστι αριθμός ανάλογων πρακτικών, αφού είναι κάτι που συνηθίζεται, τις περισσότερες φορές επιτυχημένα, σε ομάδες σε ολόκληρο τον πλανήτη, από τα τοπικά πρωταθλήματα έως τις πολύ μεγάλες, τις φανταχτερές ομάδες που προαναφέραμε.
Αναφέρω τα παραπάνω, αφού από την Δευτέρα το βράδυ όταν άρχισε να μαθαίνεται η είδηση του διαζυγίου σκεφτόμουν αφενός πως θα νιώθει ο Παπ, φεύγοντας από την ομάδα, μετά από όλα όσα έκανε και έζησε με αυτήν, αφετέρου τι καρικατούρες έχουν περάσει από τον πάγκο μας τα τελευταία χρόνια, που όχι μόνο δεν συνάντησαν ποτέ όσα άκουσε ο Παπαδόπουλος πριν λίγες μέρες , ούτε καν αποδοκιμασίες δεν άκουσαν καλά – καλά, συνδέοντας το όνομα τους με τα πέτρινα χρόνια που ζήσαμε, για τα οποία μάλιστα φέρουν ευθύνη, μικρότερη βέβαια από τις προηγούμενες διοικήσεις, αλλά φέρουν.
Να σταθώ σε ονόματα; Να γίνω ακόμη πιο κακός; Από Μαντζουράκηδες και Στράκα, μέχρι Σκάζνι που ήρθε στον ΟΦΗ, μέχρι να αδειάσει η θέση του προπονητή στον ΠΑΟ, για να μη μιλήσω για τον Αναστόπουλο, που κάποιοι πίστεψαν την ομιλοφροσύνη που πουλούσε, για να αποτάξει το ολυμπιακό παρελθόν του και να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα.
Θα σταθώ λίγο παραπάνω, επιτρέψτε μου. Πολλοί γνωρίζουν ότι δεν τον συμπάθησα ποτέ στον πάγκο του ΟΦΗ. Αυτό γιατί τον θυμάμαι σαν ποδοσφαιριστή να προκαλεί την κερκίδα με άσεμνες χειρονομίες, κυριολεκτικά σε κάθε ματς που αγωνίστηκε στο Γεντι Κουλέ με τα ερυθρόλευκα. Ουσιαστικά, μέσω εκείνου η ομάδα ανέβηκε στο άρμα του ΟΣΦΠ του κολλητού του κυρ - Σάββα, όταν ο κόσμος είχε δώσει μακροχρόνιους αγώνες για να την δει χωρίς πατρόνες, ανεξάρτητη. Γιατί ακόμη και αν ανέβηκε κατηγορία, ενώ είχε την καλύτερη ομάδα με το ακριβότερο ρόστερ, έπρεπε να πάμε σε κάτι τραγελαφικά μπαράζ με την ομάδα τραγέλαφο, τον Λεβαδειακό για να ανέβουμε κατηγορία.Έτσι όμως, η ομάδα αναγκάστηκε να αποσυρθεί από την κατηγορία, αφού το χρέος εξαιτίας των μεταγραφών, θυμίζω τις ντουζίνες ποδοσφαιριστών που ερχόταν κάθε μεταγραφική περίοδο, εκτινάχτηκε σε δυσθεώρητα επίπεδα, φτάνοντας στην τραγωδία της απόσυρσης από το πρωτάθλημα.
Συγχωρέστε μου την παρόρμηση, δικαιολογήστε την όμως εξαιτίας του γεγονότος ότι ακούστηκαν και αυτές οι φωνές που ήθελαν τον «αλενατόρε» (τον παντέρμο) για αντικαταστάτη του Παπαδόπουλου, που, αν μη τι άλλο, έπρεπε να απαντηθούν, ακόμη και αν είμαστε σίγουροι ότι το πλάνο της νέας εποχής δεν χωράει Αναστόπουλους στην ομάδα.
Νομίζω πως πια, όλοι εκείνοι που αποδοκίμασαν τον Παπαδόπουλο να έχουν καταλάβει το λάθος τους. Ίσως ο ίδιος να μην συνέχιζε μέχρι το τέλος του πρωταθλήματος ή το πιθανότερο να αποχωρούσε το καλοκαίρι.Ήταν όμως παραπάνω από άδικες, θα επιμείνω στη γνώμη μου. Ας γίνει τουλάχιστον το πάθημα – μάθημα. Γιατί νομίζω ότι οι περισσότεροι που αποδοκίμασαν, οι περισσότεροι φαντάζομαι ακολουθώντας την νοοτροπία της μάζας, εκνευρισμένοι ίσως από το κακό αποτέλεσμα, να έχουν μετανιώσει.
Γεγονός όμως είναι, το έχουμε ξαναθίξει μέσω της στήλης ότι η οπαδική κουλτούρα των Ομιλιτών χρήζει βελτίωσης. Σίγουρα, δε θυμίζει σε πολλά την νοοτροπία που είχε μεταδώσει ο μεγάλος Δάσκαλος Ευγένιος. Δικαιολογημένα ίσως, αφού πάνε κοντά 20 χρόνια από την αποχώρησή του. Χρόνια που η ομάδα πέρασε δύσκολα, με πολλά προβλήματα, από το κεφάλι ως την ουρά, ενώ το ελληνικό ποδόσφαιρο βάδισε σε ακόμη πιο δύσβατα μονοπάτια από εκείνα των τελευταίων δεκαετιών του 20ου αιώνα. Αλλά ακόμη και έτσι, δε δικαιολογείται η συμπεριφορά, έστω κάποιας μερίδας, απέναντι στον Νικόλα. Γιατί η πλειοψηφία ευτυχώς, ήταν πάντα στο πλευρό του!
Προσωπικά, θα θεωρώ πάντα τον Νίκο Παπαδόπουλο έναν μεγάλο Ομιλίτη, οφείλουμε νομίζω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε κάποιον που δεν πρόδωσε την ομάδα ποτέ, είτε σαν προπονητής, είτε σαν ποδοσφαιριστής, ενώ αν μπορούμε να ατενίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία, έχει ο ίδιος βάλει όχι ένα λιθαράκι, έσκαψε τα θεμέλια για τη σημερινή διοικητική κανονικότητα που απολαμβάνουμε μετά από τόσα χρόνια.
Γι' αυτό το λόγο δεν θα του πω αντίο, θα πω στο επανιδείν. Εύχομαι στον ίδιο να συνεχίσει να δουλεύει, να φύγει αν είναι εφικτό στο εξωτερικό, είτε για περαιτέρω εκπαίδευση, είτε ακόμη για να δουλέψει. Αυτό γιατί την επόμενη φορά δε θα παλεύει με Κύκλωπες και Λαιστρυγόνες, θα βρει έναν άλλο ΟΦΗ, που αυτή την φορά θα κοουτσάρει σε ευρωπαϊκά παιχνίδια !!!!
ΥΓ4: Εννοείται ότι οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά. Αρχικά σε λίγες ώρες αντιμετωπίζουμε τον συμπολίτη στο Γεντί Κουλέ, στα πλαίσια του κυπέλλου Ελλάδος. Δεν περιμένω μεγάλες διακρίσεις στο κύπελλο τη φετινή χρονιά, προέχει η άνετη παραμονή και το χτίσιμο της ομάδας, όμως ένα ματς απέναντι στους άσπονδους φίλους μας είναι πάντα, ίσως και κυριότερα, θέμα γοήτρου.
ΥΓ44: Καλά θα κάνουν κάποιοι να γνωρίζουν ότι μετά από τόσα χρόνια στο κουρμπέτι, πολλοί τους έχουν μάθει.Έχουν καταλάβει τον ρόλο τους, τον τάχα φιλο - ομιλίτικο, ενώ ουσιαστικά παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών τους. Εκείνων που έχουν χάσει εσχάτως τα αβγά και τα πασχάλια σε πολυποίκιλο επίπεδο. Ποδοσφαιρικό και πολιτικό.Ας περιορίσουν τα ύπουλα αρθράκια, τάχα γίνανε και φιλοπαπαδοπουλικοί εσχάτως, νομίζοντας ότι σαν βαράνε το σαμάρι, βαράνε και τον γάιδαρο. Έχουν γνώση οι φύλακες και δεν ξεχνούν. Δεν ξεχνούν την τάπα που τους έριξε ο Παπ, όταν οι ίδιοι προσπαθούσαν σε άλλη εποχή, όχι τόσο μακρινή, να πριονίσουν την καρέκλα, για να φέρουν κάνα δικό τους, που δεν θα τους χαλάει τη μανέστρα και θα τους πηγαίνει το γράμμα…
Ξέρετε που … Μαλαισία και νοτιανατολική Ασία γενικότερα…
