Αυτό γιατί πρόκειται για 2 ματς που πριν έρθουν, ο μέσος Ομιλίτης είχε την πεποίθηση ότι θα μαζέψουμε από 4 ως 6 πόντους που θα μας έδιναν την απαραίτητη βαθμολογική ανάσα.
Η πενιχρή συγκομιδή μπορεί να έφερε κατήφεια, όμως αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο θα σταθούμε στο γεγονός ότι και στα δυο ματς η ομάδα μας ήταν καλύτερη.
Προσωπικά, ο εκνευρισμός για την στάση της διαιτησίας στο ματς με τον Ατρόμητο όπου τα λάθη δεν ήταν τόσο κραυγαλέα, όμως ουσιαστικά ο ΟΦΗ δεν πήρε ούτε κουκούτσι, έγινε οργή μετά το κυριακάτικο ματς με την Ξάνθη, βλέποντας αυτό που ποδοσφαιρικά αναφέρεται σαν πριονοκορδέλα.
Ξέραμε ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε δυο έμπειρες ομάδες, με παράγοντες και δύναμη στο παρασκήνιο, όμως αυτό που έγινε την Κυριακή το απόγευμα ήταν κατάφωρη αδικία.
Ένα ματς που θα έπρεπε να λήξει με 2 ή ακόμη και με 3-0, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, σταμάτησε στην ισοπαλία, εξαιτίας του διαιτητή και των βοηθών του. Όπερ, αυτό που είδαμε με την Ξάνθη δεν ήταν παρά ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος. Δε χρειάζεται νομίζω να σταθούμε στις φάσεις που αδικηθήκαμε, τα στιγμιότυπα υπάρχουν στο διαδίκτυο. Ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός της Ξάνθης, αν υπάρχουν δηλαδή τέτοιοι, εύκολα θα παραδεχτεί την εύνοια που συνάντησε η ομάδα του.
Ξέρουμε ότι η νέα διοίκηση της ομάδας πρεσβεύει κάτι διαφορετικό στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε πρακτικές του ελληνικού «παραγοντίζειν». Μπορώ να πω ότι το γουστάρουμε κιόλας. Είναι κάτι που κάνει ακόμη πιο ξεχωριστή την ομάδα μας.
Άλλο αυτό όμως, άλλο τα ματς να είναι σαν να παρακολουθείς λιοντάρια - Χριστιανοί στην αρένα του Κολοσσαίου.
Επιτέλους, ας μας πουν όλοι εκείνοι που ευαγγελίζονται ότι αγωνίζονται για την κάθαρση στο ποδόσφαιρο, για την ανάδειξη του προϊόντος και την μεγαλύτερη εμπορικότητα του, τι ακριβώς θέλουν; Ομάδες – σφραγίδες ή ομάδες που προάγουν το άθλημα, που αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που εκπροσωπούν, που αποτελούν φάρο για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Γιατί καλές οι αναδιαρθρώσεις, οι βαρύγδουπες εξαγγελίες και οι ανάλογες παράτες σε γραφεία υπουργών και ομοσπονδίες, αλλά βελτιώσεις δε βλέπουμε.
Εν τέλει, εκείνο το VAR, που μέσα στο κατακαλόκαιρο θεωρούνταν σίγουρο ότι θα αποτελέσει σταθερό εχέγγυο στη φαρέτρα των διαιτητών για να εκλείψουν οι φωνές, οι διαμαρτυρίες και οι ανακοινώσεις (σαν κι εκείνες που συνηθίζει ο κ.πρόεδρος του προηγούμενου αντιπάλου μας, ακόμη και στα ημίχρονα των αγώνων), τι απέγινε;
Οι ιθύνοντες μιλούσαν για χρησιμοποίηση του στον β γύρο του πρωταθλήματος.
Αν δεν κάνω λάθος βρισκόμαστε λίγο πριν την 5η αγωνιστική του δεύτερου γύρου.
Το μετάνιωσαν; Χαλούσε την μανέστρα μήπως; Πότε θα εφαρμοστεί; Κι αν δεν εφαρμοστεί τελικά, γιατί θα συμβεί αυτό και ποιοι ήθελαν τη ματαίωση της χρήσης του;
Αυτά για την προχθεσινή σφαγή στο κυριακάτικο ματς. Ας με συγχωρήσουν οι αγαπητοί της διοίκησης που παρεκκλίνω της ποδοσφαιρικής κουβέντας, ας με συγχωρήσουν και οι φίλοι συντάκτες του oficrete.gr που την Κυριακή το βράδυ, λίγο μετά που παρακολούθησα τις φάσεις του ματς, ήμουν σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, αδυνατώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου, αλλά και μια ολιά πια, που έλεγε ο παππούς ο Μύρων, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, και μια ολιά…
Α, για να μην το ξεχάσω. Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά μέσα στην εβδομάδα.
Η ισπανική Λα Λίγκα προσφέρει περίπου το 2% του ΑΕΠ της χώρας. Γύρω στα 2-3 δις ευρώ με πρόχειρους υπολογισμούς.
Ξέρω - ξέρω, απέχουμε παρασάγγας από την χώρα της Ιβηρικής, που έχει 5 φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας, που είναι μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης με μεγάλο πρωτογενή και τριτογενή τομέα, πολλαπλάσιους της χώρας μας, όμως ας είχαμε το 1/10 των Ιβήρων.
Η θεμελιώδης διαφορά όσον αφορά το ποδοσφαιρικό προϊόν είναι ότι εκεί τα ματς παίζονται εντός αγωνιστικών χώρων, όχι σε παραγοντικά γραφεία και παρασκήνιο.
Το ποδόσφαιρο είναι και εκεί (όπως στην Αγγλία, την Γερμανία και σε κάθε άλλη χώρα που σέβεται τους φίλους του ποδοσφαίρου, αλλά και το ίδιο το άθλημα ) η βιομηχανία θεάματος (industry of entertainment, είχα ακούσει σε μια αγγλική περιγραφή αγώνα) με δομές σταθερές που προάγουν το άθλημα.
Έτσι σαν παρένθεση, καταλαβαίνετε ότι θα μπορούσα να γράφω για ώρες σχετικά, δεν το θέλετε το ξέρω, κλείνω το θέμα γιατί θέλω να σταθώ στους παμμέγιστους Βέρα - Ίσις.
Πως θα μπορούσα ξεκινήσω το καλωσόρισμα τους, χωρίς τα συνθήματα που δονούσαν το Γεντί Κουλέ στα χρυσά χρόνια.
Ίσις – Ίσις εσύ θα τους … νικήσεις. Αέρα - αέρα έρχεται ο Βέρα !!!!
Δε νομίζω στο πέρασμα των δεκαετιών άλλοι ποδοσφαιριστές να άκουσαν τα ονόματα τους να γίνονται συνθήματα τόσο ηχηρά, που οι ιαχές έφταναν μέχρι το αεροδρόμιο.
Σίγουρα πρόκειται για ένα δίδυμο που έχει ήδη γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ομίλου.
Καλούνται πλέον να γράψουν νέα χρυσά κεφάλαια, χτίζοντας μια ομάδα, ανάλογη της δικής τους εποχής.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν είναι στην αφετηρία δύσβατος.
Η βαθμολογική θέση, η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας ούτε καν στην μέση, λίγο μετά, της σεζόν, οι αρκετοί νέοι παίκτες που ενσωματώθηκαν στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, οι «ομορφιές»του ελληνικού ποδοσφαίρου, σαν κι αυτή που συνάντησαν στο ντεμπούτο τους, υποδηλώνουν τη δυσκολία του εγχειρήματος.
Όμως πρόκειται για τον Χάιμε και τον Αλέκο!
Μπαρουτοκαπνισμένοι στα δύσκολα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής, γεμάτοι αγάπη για τον ΟΦΗ, την Κρήτη, τον κόσμο, είναι δεδομένο ότι θα παλέψουν με σθένος και αυταπάρνηση για την επίτευξη των στόχων.
Το γεγονός ότι μόλις έλαβαν την κλήση από τον Γιάννη Σαμαρά ξεκίνησαν να ετοιμάζουν βαλίτσες για το υπερατλαντικό ταξίδι στο αγαπημένο τους νησί χωρίς δισταγμό, δείχνει όχι μόνο την επιθυμία τους για επιστρΟΦΗ, αλλά ότι ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Είναι κάτι άλλωστε που δεν έκρυψαν ποτέ, στις λιγοστές φορές που επισκέφθηκαν την Κρήτη από τότε.
Στο προηγούμενο άρθρο γράφαμε για την σημασία, για την οντότητα που δίνει σε μια ομάδα όταν στην τεχνική ηγεσία βρίσκονται παλιοί ποδοσφαιριστές.
Για μένα πρόκειται για ένα σενάριο βγαλμένο από τα πιο τρελά Ομιλίτικα όνειρα.
Μόνο δέος μπορεί να με κυριεύει, βλέποντας στον πάγκο του ΟΦΗ τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων.
Γνωρίζω καλά ότι όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Τουλάχιστον για τη μάζα του κόσμου. Η απόφαση όμως της διοίκησης να δώσει τα ηνία, ακόμη και σε αυτήν την δύσκολη βαθμολογικά περίοδο, σε δυο γνώριμους - που αν μη τι άλλο - λατρεύουν την ομάδα, που ανέκαθεν, όσα χρόνια και αν πέρασαν, αποτελούσαν κομμάτι της ομάδας ανεξίτηλο, δείχνει το μέγεθος του εγχειρήματος της εποχής Μπούση.
Είναι πολύ μεγαλύτερο,όπως ορθότατα σημείωσε ο Κωστής ο Αυγουστάκης, από οποιοδήποτε αποτέλεσμα ακόμη και από τον υποβιβασμό. Κανείς δεν το θέλει, όμως όταν χτίζεις κάτι τόσο μεγάλο, κάτι τόσο πρωτόγνωρο και μοναδικό τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, φροντίζεις να δώσεις τα «κλειδιά» στους καταλληλότερους.
Ο Χάιμε και ο Αλέκος είναι ο μηχανικός και ο αρχιτέκτονας, που μαζί τους ο ΟΦΗ θα δημιουργήσει κάτι γιγάντιο. Είμαι σίγουρος για αυτό.
Εμείς οφείλουμε να τους περιβάλλουμε με την ίδια και μεγαλύτερη αγάπη από αυτή που απολάμβαναν τότε. Να τους στηρίξουμε στα δύσκολα, να τους δώσουμε το κουράγιο και την ώθηση.
Ο ΟΦΗ, όχι απλώς θα επιστρέψει στα υψηλά πατώματα του βαθμολογικού πίνακα, είναι το next best thing (επιτρέψτε μου την αγγλική) του ελληνικού, ίσως και όχι μόνο ποδοσφαίρου.
Φοβέρες και μπαγαποντιές σαν την προχθεσινή δεν μας σκιάζουν. Μας κάνουν δυνατότερους. Σαν γροθιά ενωμένοι, διοίκηση, ποδοσφαιρικό τιμ, κόσμος, θα ξεπεράσουμε τις συμπληγάδες.
Κι όποιος βρεθεί απέναντι μας, φιού του! Αντέξαμε σε πολύ δυσκολότερα. Διασχίσαμε ωκεανούς με καρυδότσουφλα. Οι λιμνούλες θα μας φοβίσουν, όταν έχουμε τέτοιο καράβι;
Χάιμε και Αλέκο καλώς ήλθατε στην δεύτερη (ή μήπως πρώτη;) πατρίδα σας!!!!
Η πενιχρή συγκομιδή μπορεί να έφερε κατήφεια, όμως αν θέλουμε να δούμε το ποτήρι μισογεμάτο θα σταθούμε στο γεγονός ότι και στα δυο ματς η ομάδα μας ήταν καλύτερη.
Προσωπικά, ο εκνευρισμός για την στάση της διαιτησίας στο ματς με τον Ατρόμητο όπου τα λάθη δεν ήταν τόσο κραυγαλέα, όμως ουσιαστικά ο ΟΦΗ δεν πήρε ούτε κουκούτσι, έγινε οργή μετά το κυριακάτικο ματς με την Ξάνθη, βλέποντας αυτό που ποδοσφαιρικά αναφέρεται σαν πριονοκορδέλα.
Ξέραμε ότι είχαμε να αντιμετωπίσουμε δυο έμπειρες ομάδες, με παράγοντες και δύναμη στο παρασκήνιο, όμως αυτό που έγινε την Κυριακή το απόγευμα ήταν κατάφωρη αδικία.
Ένα ματς που θα έπρεπε να λήξει με 2 ή ακόμη και με 3-0, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται, σταμάτησε στην ισοπαλία, εξαιτίας του διαιτητή και των βοηθών του. Όπερ, αυτό που είδαμε με την Ξάνθη δεν ήταν παρά ξεκάθαρη αλλοίωση αποτελέσματος. Δε χρειάζεται νομίζω να σταθούμε στις φάσεις που αδικηθήκαμε, τα στιγμιότυπα υπάρχουν στο διαδίκτυο. Ακόμη και ο πιο φανατικός οπαδός της Ξάνθης, αν υπάρχουν δηλαδή τέτοιοι, εύκολα θα παραδεχτεί την εύνοια που συνάντησε η ομάδα του.
Ξέρουμε ότι η νέα διοίκηση της ομάδας πρεσβεύει κάτι διαφορετικό στο ελληνικό ποδοσφαιρικό γίγνεσθαι, ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να ακολουθήσουμε πρακτικές του ελληνικού «παραγοντίζειν». Μπορώ να πω ότι το γουστάρουμε κιόλας. Είναι κάτι που κάνει ακόμη πιο ξεχωριστή την ομάδα μας.
Άλλο αυτό όμως, άλλο τα ματς να είναι σαν να παρακολουθείς λιοντάρια - Χριστιανοί στην αρένα του Κολοσσαίου.
Επιτέλους, ας μας πουν όλοι εκείνοι που ευαγγελίζονται ότι αγωνίζονται για την κάθαρση στο ποδόσφαιρο, για την ανάδειξη του προϊόντος και την μεγαλύτερη εμπορικότητα του, τι ακριβώς θέλουν; Ομάδες – σφραγίδες ή ομάδες που προάγουν το άθλημα, που αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού συνόλου που εκπροσωπούν, που αποτελούν φάρο για το ελληνικό ποδόσφαιρο; Γιατί καλές οι αναδιαρθρώσεις, οι βαρύγδουπες εξαγγελίες και οι ανάλογες παράτες σε γραφεία υπουργών και ομοσπονδίες, αλλά βελτιώσεις δε βλέπουμε.
Εν τέλει, εκείνο το VAR, που μέσα στο κατακαλόκαιρο θεωρούνταν σίγουρο ότι θα αποτελέσει σταθερό εχέγγυο στη φαρέτρα των διαιτητών για να εκλείψουν οι φωνές, οι διαμαρτυρίες και οι ανακοινώσεις (σαν κι εκείνες που συνηθίζει ο κ.πρόεδρος του προηγούμενου αντιπάλου μας, ακόμη και στα ημίχρονα των αγώνων), τι απέγινε;
Οι ιθύνοντες μιλούσαν για χρησιμοποίηση του στον β γύρο του πρωταθλήματος.
Αν δεν κάνω λάθος βρισκόμαστε λίγο πριν την 5η αγωνιστική του δεύτερου γύρου.
Το μετάνιωσαν; Χαλούσε την μανέστρα μήπως; Πότε θα εφαρμοστεί; Κι αν δεν εφαρμοστεί τελικά, γιατί θα συμβεί αυτό και ποιοι ήθελαν τη ματαίωση της χρήσης του;
Αυτά για την προχθεσινή σφαγή στο κυριακάτικο ματς. Ας με συγχωρήσουν οι αγαπητοί της διοίκησης που παρεκκλίνω της ποδοσφαιρικής κουβέντας, ας με συγχωρήσουν και οι φίλοι συντάκτες του oficrete.gr που την Κυριακή το βράδυ, λίγο μετά που παρακολούθησα τις φάσεις του ματς, ήμουν σαν ταύρος εν υαλοπωλείο, αδυνατώντας να συγκρατήσω τα νεύρα μου, αλλά και μια ολιά πια, που έλεγε ο παππούς ο Μύρων, καλή του ώρα εκεί που βρίσκεται, και μια ολιά…
Α, για να μην το ξεχάσω. Μια είδηση που πέρασε στα ψιλά μέσα στην εβδομάδα.
Η ισπανική Λα Λίγκα προσφέρει περίπου το 2% του ΑΕΠ της χώρας. Γύρω στα 2-3 δις ευρώ με πρόχειρους υπολογισμούς.
Ξέρω - ξέρω, απέχουμε παρασάγγας από την χώρα της Ιβηρικής, που έχει 5 φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας, που είναι μια από τις μεγαλύτερες οικονομίες της Ευρώπης με μεγάλο πρωτογενή και τριτογενή τομέα, πολλαπλάσιους της χώρας μας, όμως ας είχαμε το 1/10 των Ιβήρων.
Η θεμελιώδης διαφορά όσον αφορά το ποδοσφαιρικό προϊόν είναι ότι εκεί τα ματς παίζονται εντός αγωνιστικών χώρων, όχι σε παραγοντικά γραφεία και παρασκήνιο.
Το ποδόσφαιρο είναι και εκεί (όπως στην Αγγλία, την Γερμανία και σε κάθε άλλη χώρα που σέβεται τους φίλους του ποδοσφαίρου, αλλά και το ίδιο το άθλημα ) η βιομηχανία θεάματος (industry of entertainment, είχα ακούσει σε μια αγγλική περιγραφή αγώνα) με δομές σταθερές που προάγουν το άθλημα.
Έτσι σαν παρένθεση, καταλαβαίνετε ότι θα μπορούσα να γράφω για ώρες σχετικά, δεν το θέλετε το ξέρω, κλείνω το θέμα γιατί θέλω να σταθώ στους παμμέγιστους Βέρα - Ίσις.
Πως θα μπορούσα ξεκινήσω το καλωσόρισμα τους, χωρίς τα συνθήματα που δονούσαν το Γεντί Κουλέ στα χρυσά χρόνια.
Ίσις – Ίσις εσύ θα τους … νικήσεις. Αέρα - αέρα έρχεται ο Βέρα !!!!
Δε νομίζω στο πέρασμα των δεκαετιών άλλοι ποδοσφαιριστές να άκουσαν τα ονόματα τους να γίνονται συνθήματα τόσο ηχηρά, που οι ιαχές έφταναν μέχρι το αεροδρόμιο.
Σίγουρα πρόκειται για ένα δίδυμο που έχει ήδη γράψει το όνομά του με χρυσά γράμματα στην ιστορία του Ομίλου.
Καλούνται πλέον να γράψουν νέα χρυσά κεφάλαια, χτίζοντας μια ομάδα, ανάλογη της δικής τους εποχής.
Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουν είναι στην αφετηρία δύσβατος.
Η βαθμολογική θέση, η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας ούτε καν στην μέση, λίγο μετά, της σεζόν, οι αρκετοί νέοι παίκτες που ενσωματώθηκαν στη χειμερινή μεταγραφική περίοδο, οι «ομορφιές»του ελληνικού ποδοσφαίρου, σαν κι αυτή που συνάντησαν στο ντεμπούτο τους, υποδηλώνουν τη δυσκολία του εγχειρήματος.
Όμως πρόκειται για τον Χάιμε και τον Αλέκο!
Μπαρουτοκαπνισμένοι στα δύσκολα γήπεδα της Λατινικής Αμερικής, γεμάτοι αγάπη για τον ΟΦΗ, την Κρήτη, τον κόσμο, είναι δεδομένο ότι θα παλέψουν με σθένος και αυταπάρνηση για την επίτευξη των στόχων.
Το γεγονός ότι μόλις έλαβαν την κλήση από τον Γιάννη Σαμαρά ξεκίνησαν να ετοιμάζουν βαλίτσες για το υπερατλαντικό ταξίδι στο αγαπημένο τους νησί χωρίς δισταγμό, δείχνει όχι μόνο την επιθυμία τους για επιστρΟΦΗ, αλλά ότι ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Είναι κάτι άλλωστε που δεν έκρυψαν ποτέ, στις λιγοστές φορές που επισκέφθηκαν την Κρήτη από τότε.
Στο προηγούμενο άρθρο γράφαμε για την σημασία, για την οντότητα που δίνει σε μια ομάδα όταν στην τεχνική ηγεσία βρίσκονται παλιοί ποδοσφαιριστές.
Για μένα πρόκειται για ένα σενάριο βγαλμένο από τα πιο τρελά Ομιλίτικα όνειρα.
Μόνο δέος μπορεί να με κυριεύει, βλέποντας στον πάγκο του ΟΦΗ τους ήρωες των παιδικών μου χρόνων.
Γνωρίζω καλά ότι όλοι και όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Τουλάχιστον για τη μάζα του κόσμου. Η απόφαση όμως της διοίκησης να δώσει τα ηνία, ακόμη και σε αυτήν την δύσκολη βαθμολογικά περίοδο, σε δυο γνώριμους - που αν μη τι άλλο - λατρεύουν την ομάδα, που ανέκαθεν, όσα χρόνια και αν πέρασαν, αποτελούσαν κομμάτι της ομάδας ανεξίτηλο, δείχνει το μέγεθος του εγχειρήματος της εποχής Μπούση.
Είναι πολύ μεγαλύτερο,όπως ορθότατα σημείωσε ο Κωστής ο Αυγουστάκης, από οποιοδήποτε αποτέλεσμα ακόμη και από τον υποβιβασμό. Κανείς δεν το θέλει, όμως όταν χτίζεις κάτι τόσο μεγάλο, κάτι τόσο πρωτόγνωρο και μοναδικό τουλάχιστον για τα ελληνικά δεδομένα, φροντίζεις να δώσεις τα «κλειδιά» στους καταλληλότερους.
Ο Χάιμε και ο Αλέκος είναι ο μηχανικός και ο αρχιτέκτονας, που μαζί τους ο ΟΦΗ θα δημιουργήσει κάτι γιγάντιο. Είμαι σίγουρος για αυτό.
Εμείς οφείλουμε να τους περιβάλλουμε με την ίδια και μεγαλύτερη αγάπη από αυτή που απολάμβαναν τότε. Να τους στηρίξουμε στα δύσκολα, να τους δώσουμε το κουράγιο και την ώθηση.
Ο ΟΦΗ, όχι απλώς θα επιστρέψει στα υψηλά πατώματα του βαθμολογικού πίνακα, είναι το next best thing (επιτρέψτε μου την αγγλική) του ελληνικού, ίσως και όχι μόνο ποδοσφαίρου.
Φοβέρες και μπαγαποντιές σαν την προχθεσινή δεν μας σκιάζουν. Μας κάνουν δυνατότερους. Σαν γροθιά ενωμένοι, διοίκηση, ποδοσφαιρικό τιμ, κόσμος, θα ξεπεράσουμε τις συμπληγάδες.
Κι όποιος βρεθεί απέναντι μας, φιού του! Αντέξαμε σε πολύ δυσκολότερα. Διασχίσαμε ωκεανούς με καρυδότσουφλα. Οι λιμνούλες θα μας φοβίσουν, όταν έχουμε τέτοιο καράβι;
Χάιμε και Αλέκο καλώς ήλθατε στην δεύτερη (ή μήπως πρώτη;) πατρίδα σας!!!!
