Πολύ-ιδιοκτησίες, άμεσες σχέσεις τις εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας με τους μεγαλόσχημους προέδρους, τράπεζες που φαλίρισαν, κρατικές μπίζνες χωρίς διαγωνισμούς με αντάλλαγμα ψηφαλάκια, δωράκια εθνικών σταδίων και παραγραφή χρεών, στημένα ματς ήδη από την δεκαετία του 80, μη απόδοση ΦΠΑ, τα μύρια όσα.
Aναφερθήκαμε όμως μόνο στα πιο κραυγαλέα από τα σκάνδαλα. Πρακτικές Βαρδινογιάννη, σκάνδαλο Κοσκωτά, Κιάππε, παράγκα Κόκκαλη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άλλα. Δεκάδες άλλα που αν αναλωθούμε στην περιγραφή τους, θα πρέπει να γράφουμε μέχρι το τέλος του θέρους.
Επιγραμματικά ας σταθούμε σε αυτά που υπάρχουν ατάκτως ερριμμένα στην μνήμη με τα επώνυμα των πρωταγωνιστών. Πρόκειται για σκάνδαλα δωροδοκιών, υπεξαιρέσεων κι άλλων «ευνομούμενων» ενεργειών.
Πέρα από τα μεγάλα ονόματα λοιπόν, είχαμε λογής – λογής άλλα. Χρυσοβιτσάνος, Σταμετελάτος, Λουκόπουλος, Τασσόπουλος, να μην ξεχάσουμε τον φίλτατο Παντελή που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 οι φήμες τον ήθελαν να έχει παίξει σε 2 ταμπλό, τα όπλα που είχαν βγει στην VIP αίθουσα του σταδίου Ν.Γκούμας από μπράβους μεγαλόσχημων παραγόντων, αργότερα Μάκης Ψωμιάδης, Αχιλλέας Μπέος, Μπατατούδης, Βουλινός, Αγγελόπουλος, που βρέθηκε να ξεπλένει χρήμα από εμπόριο ναρκωτικών, μέσω μιας ομάδας ενός χωριού στην βόρεια Ελλάδα που βρέθηκε ένα βήμα από την πρώτη εθνική, αγοράζοντας ότι καλύτερο υπήρχε στα μεσαία στρώματα του μεταγραφικού παζαριού κάθε χρόνο.
Ομάδες σφραγίδες με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ίσως τον Ακράτητο που ανέβηκε τις κατηγορίες σαν υπερταχεία, ώσπου έγινε το τσαφ κι εξαφανίστηκε αφήνοντας την θέση του σε μια άλλη ομάδα με τα ίδια χρώματα, το ίδιο γήπεδο αλλά διαφορετικό όνομα, τον Θρασύβουλο.
Όλα αυτά πριν το Κοριόπολις, τα ραντάρ της ΟΥΕΦΑ για τα στημένα ματς, τις παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων από την ΕΥΠ, τις κατηγορίες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, το στοιχηματικό πάρτι που ξεκίνησε με την είσοδο του στοιχήματος στην χώρα μας.
Παρ όλα αυτά στις αρχές του αιώνα μας, το σωτήριον έτος 2004 η εθνική Ελλάδας, που ως τότε είχε καταφέρει να προκριθεί μόλις δυο φορές σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση, καταφέρνει κάτι που ακόμη και σήμερα φαντάζει εξωπραγματικό.
Με ένα Γερμανό προπονητή, μακριά από αυτό που αποκαλείται εντός συνόρων «ελληνική πραγματικότητα», όπερ μακριά από τα σκάνδαλα, τις ρεμούλες και τα αλισβερίσια, φέρνοντας προτεστάντικη οργάνωση, στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Αναφέρω την προτεστάντικη οργάνωση, αφού ο Ότο δεν είναι ο πρώτος προπονητής από τον ευρωπαϊκό βορρά που καταφέρνει να δημιουργήσει μια ομάδα που θα γράψει ιστορία.
Έχει προηγηθεί ο αγαπημένος μας Ολλανδός, δείχνοντας ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, όταν έχει την σωστή καθοδήγηση μπορεί να κάνει θαύματα.
Κι ενώ ο φίλαθλος κόσμος περίμενε ότι το έπος του 2004 θα αναγκάσει Πολιτεία, φορείς και παράγοντες να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα ώστε επιτέλους να μπορέσουμε να μιλήσουμε στην Ελλάδα για ισονομία μεταξύ των ομάδων, στεγανά που προφυλάσσουν και προάγουν το προϊόν, επενδύσεις στις υποδομές και στην μικρές ηλικίες που θα διατηρήσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο μεταξύ των κορυφαίων στην Ευρώπη, όπως έγινε με το άλλο αγαπημένο άθλημα του Έλληνα, την καλαθοσφαίριση, μετά το ευρωπαϊκό του 87, τα πράγματα σήμερα έχουν πάει από το κακό στο χειρότερο.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο κατατάσσεται 24ο μεταξύ των 25 ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων που αξιολογεί η ΟΥΕΦΑ βασιζόμενη σε διάφορα κριτήρια. Μερικά από αυτά είναι η πληρότητα των γηπέδων, οι εγκαταστάσεις αυτών, τα γκολ που σκοράρονται (ακόμη και σε αυτόν τον τομέα βρισκόμαστε μεταξύ των ουραγών), η βία στα γήπεδα, τα ύποπτα για παράνομο στοιχηματισμό ματς, η ικανοποίηση των θεατών, η τηλεθέαση, ανάδειξη γηγενών ποδοσφαιριστών κ.α .
Φυσικό επακόλουθο δηλαδή όσων έχουμε αναφέρει τις προηγούμενες εβδομάδες.
Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, δεν ήταν ποτέ ο βασιλιάς των σπορ. Ήταν, είναι, ένα μέσο εξυπηρέτησης άλλων συμφερόντων όπως η χειραγώγηση της εκτελεστικής εξουσίας και της κοινής γνώμης, ένας Δούρειος Ίππος της οικονομικής ολιγαρχίας για να εξασφαλίσουν τις μεγάλες κρατικές μπίζνες, ιδιαίτερα μάλιστα στα χρόνια πριν την Ολυμπιάδα του 2004, πολλές φορές δε ένα μέσο για την εξασφάλιση ασυλίας από ανθρώπους που κινούνται στα όρια της νομιμότητας, πολύ τακτικά όμως τα ξεπερνούν…
Καλό λοιπόν θα είναι ο υπουργός Αθλητισμού, όποιος κι αν είναι αυτός, από όποια κυβέρνηση κι αν έχει τοποθετηθεί, να φροντίσει να εξασφαλίσει εκείνα τα στεγανά που θα θεσμοθετούν την ισονομία και την αξιοκρατία, που θα φέρουν ξανά το παιχνίδι εντός των 4 γραμμών του γηπέδου, αναδεικνύοντας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους αυτούς που πραγματικά πρέπει να είναι, τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές, όχι τους διαιτητές, τους παράγοντες και τους δημοσιογράφους όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα μας.
Αντί να εξαγγέλλει αναδιαρθρώσεις για ψηφοθηρικούς λόγους, ακολουθώντας πρακτικές της δεκαετίας του 80 και του 90 που έφεραν όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά την χώρα ολόκληρη στα τάρταρα, να πράξει τα δέοντα ώστε το ποδόσφαιρο να επιτελέσει τον ρόλο που απολαμβάνει σε κάθε προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα στην Παιδεία, τον Πολιτισμό, την υγιή οικονομία της χώρας…
Aναφερθήκαμε όμως μόνο στα πιο κραυγαλέα από τα σκάνδαλα. Πρακτικές Βαρδινογιάννη, σκάνδαλο Κοσκωτά, Κιάππε, παράγκα Κόκκαλη. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχαν άλλα. Δεκάδες άλλα που αν αναλωθούμε στην περιγραφή τους, θα πρέπει να γράφουμε μέχρι το τέλος του θέρους.
Επιγραμματικά ας σταθούμε σε αυτά που υπάρχουν ατάκτως ερριμμένα στην μνήμη με τα επώνυμα των πρωταγωνιστών. Πρόκειται για σκάνδαλα δωροδοκιών, υπεξαιρέσεων κι άλλων «ευνομούμενων» ενεργειών.
Πέρα από τα μεγάλα ονόματα λοιπόν, είχαμε λογής – λογής άλλα. Χρυσοβιτσάνος, Σταμετελάτος, Λουκόπουλος, Τασσόπουλος, να μην ξεχάσουμε τον φίλτατο Παντελή που εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 80 οι φήμες τον ήθελαν να έχει παίξει σε 2 ταμπλό, τα όπλα που είχαν βγει στην VIP αίθουσα του σταδίου Ν.Γκούμας από μπράβους μεγαλόσχημων παραγόντων, αργότερα Μάκης Ψωμιάδης, Αχιλλέας Μπέος, Μπατατούδης, Βουλινός, Αγγελόπουλος, που βρέθηκε να ξεπλένει χρήμα από εμπόριο ναρκωτικών, μέσω μιας ομάδας ενός χωριού στην βόρεια Ελλάδα που βρέθηκε ένα βήμα από την πρώτη εθνική, αγοράζοντας ότι καλύτερο υπήρχε στα μεσαία στρώματα του μεταγραφικού παζαριού κάθε χρόνο.
Ομάδες σφραγίδες με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα ίσως τον Ακράτητο που ανέβηκε τις κατηγορίες σαν υπερταχεία, ώσπου έγινε το τσαφ κι εξαφανίστηκε αφήνοντας την θέση του σε μια άλλη ομάδα με τα ίδια χρώματα, το ίδιο γήπεδο αλλά διαφορετικό όνομα, τον Θρασύβουλο.
Όλα αυτά πριν το Κοριόπολις, τα ραντάρ της ΟΥΕΦΑ για τα στημένα ματς, τις παρακολουθήσεις κινητών τηλεφώνων από την ΕΥΠ, τις κατηγορίες για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, το στοιχηματικό πάρτι που ξεκίνησε με την είσοδο του στοιχήματος στην χώρα μας.
Παρ όλα αυτά στις αρχές του αιώνα μας, το σωτήριον έτος 2004 η εθνική Ελλάδας, που ως τότε είχε καταφέρει να προκριθεί μόλις δυο φορές σε μεγάλη διεθνή διοργάνωση, καταφέρνει κάτι που ακόμη και σήμερα φαντάζει εξωπραγματικό.
Με ένα Γερμανό προπονητή, μακριά από αυτό που αποκαλείται εντός συνόρων «ελληνική πραγματικότητα», όπερ μακριά από τα σκάνδαλα, τις ρεμούλες και τα αλισβερίσια, φέρνοντας προτεστάντικη οργάνωση, στέφεται πρωταθλήτρια Ευρώπης.
Αναφέρω την προτεστάντικη οργάνωση, αφού ο Ότο δεν είναι ο πρώτος προπονητής από τον ευρωπαϊκό βορρά που καταφέρνει να δημιουργήσει μια ομάδα που θα γράψει ιστορία.
Έχει προηγηθεί ο αγαπημένος μας Ολλανδός, δείχνοντας ότι ο Έλληνας ποδοσφαιριστής, όταν έχει την σωστή καθοδήγηση μπορεί να κάνει θαύματα.
Κι ενώ ο φίλαθλος κόσμος περίμενε ότι το έπος του 2004 θα αναγκάσει Πολιτεία, φορείς και παράγοντες να πάρουν τα κατάλληλα μέτρα ώστε επιτέλους να μπορέσουμε να μιλήσουμε στην Ελλάδα για ισονομία μεταξύ των ομάδων, στεγανά που προφυλάσσουν και προάγουν το προϊόν, επενδύσεις στις υποδομές και στην μικρές ηλικίες που θα διατηρήσουν το ελληνικό ποδόσφαιρο μεταξύ των κορυφαίων στην Ευρώπη, όπως έγινε με το άλλο αγαπημένο άθλημα του Έλληνα, την καλαθοσφαίριση, μετά το ευρωπαϊκό του 87, τα πράγματα σήμερα έχουν πάει από το κακό στο χειρότερο.
Το ελληνικό ποδόσφαιρο κατατάσσεται 24ο μεταξύ των 25 ευρωπαϊκών πρωταθλημάτων που αξιολογεί η ΟΥΕΦΑ βασιζόμενη σε διάφορα κριτήρια. Μερικά από αυτά είναι η πληρότητα των γηπέδων, οι εγκαταστάσεις αυτών, τα γκολ που σκοράρονται (ακόμη και σε αυτόν τον τομέα βρισκόμαστε μεταξύ των ουραγών), η βία στα γήπεδα, τα ύποπτα για παράνομο στοιχηματισμό ματς, η ικανοποίηση των θεατών, η τηλεθέαση, ανάδειξη γηγενών ποδοσφαιριστών κ.α .
Φυσικό επακόλουθο δηλαδή όσων έχουμε αναφέρει τις προηγούμενες εβδομάδες.
Το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα, δεν ήταν ποτέ ο βασιλιάς των σπορ. Ήταν, είναι, ένα μέσο εξυπηρέτησης άλλων συμφερόντων όπως η χειραγώγηση της εκτελεστικής εξουσίας και της κοινής γνώμης, ένας Δούρειος Ίππος της οικονομικής ολιγαρχίας για να εξασφαλίσουν τις μεγάλες κρατικές μπίζνες, ιδιαίτερα μάλιστα στα χρόνια πριν την Ολυμπιάδα του 2004, πολλές φορές δε ένα μέσο για την εξασφάλιση ασυλίας από ανθρώπους που κινούνται στα όρια της νομιμότητας, πολύ τακτικά όμως τα ξεπερνούν…
Καλό λοιπόν θα είναι ο υπουργός Αθλητισμού, όποιος κι αν είναι αυτός, από όποια κυβέρνηση κι αν έχει τοποθετηθεί, να φροντίσει να εξασφαλίσει εκείνα τα στεγανά που θα θεσμοθετούν την ισονομία και την αξιοκρατία, που θα φέρουν ξανά το παιχνίδι εντός των 4 γραμμών του γηπέδου, αναδεικνύοντας σε πρωταγωνιστικούς ρόλους αυτούς που πραγματικά πρέπει να είναι, τους ποδοσφαιριστές και τους προπονητές, όχι τους διαιτητές, τους παράγοντες και τους δημοσιογράφους όπως συμβαίνει τις τελευταίες δεκαετίες στην χώρα μας.
Αντί να εξαγγέλλει αναδιαρθρώσεις για ψηφοθηρικούς λόγους, ακολουθώντας πρακτικές της δεκαετίας του 80 και του 90 που έφεραν όχι μόνο το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλά την χώρα ολόκληρη στα τάρταρα, να πράξει τα δέοντα ώστε το ποδόσφαιρο να επιτελέσει τον ρόλο που απολαμβάνει σε κάθε προηγμένη ποδοσφαιρικά χώρα, σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο που μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα στην Παιδεία, τον Πολιτισμό, την υγιή οικονομία της χώρας…
